Πούντην πούντην τη θεσούλα; ψάξε, ψάξε, δε θα τη βρεις (ή μήπως;)

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

Όπως θα κατάλαβες ακολουθεί τζιάλλον ποστάκιον για το χρονικόν μιαν άνεργης διδακτόρισσας. Ακολουθεί τζιάλλον ποστάκιον τόσο σύντομα, γιατί είχα τζιάλλον ίντερβιου, τόσο σύντομα (ούφφου).

Τζαι είπαμεν τα την προηγούμενη εβδομάδα, εγώ με τες συνεντεύξεις δεν, απλά δεν....

Το πρόβλημα μου βασικά αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, εν ότι είμαι λλίον υπερβολικά ειλικρινής. Δηλαδή στα ιντερβιου, όπως τζαι στη ζωή, εν προσπαθώ να δημιουργήσω μιαν εικόνα. Εν μου αρέσκει να δημιουργώ προσδοκίες στες οποίες δεν μπορώ να ανταποκριθώ.

Βασικά η στρατηγική μου μέχρι πρότινος στα ίντερβιου ήταν το να μεν προετοιμάζουμαι καθόλου (ναι, ναι). Με τη λογική ότι στο ίντερβιου πρέπει να δείξω τζείνον που είμαι, λλίον "τούτη είμαι, εάν σας κάμνω προσλάβετε με".

Ξέρω, καταλάβω ότι έννεν τούτον το άττιτιουτ (καθαρά κυπριακά) που σου διά μια θέσην εργασίας. Ότι ούλλος ο κόσμος πάει στα ιντερβιου με ένα σκοπό, να πείσει ότι εν το κατάλληλον πλάσμαν για τη δουλειά.

Ε, εχτές είπα ας το δοκιμάσω τζι εγώ. Που ξέρεις; Τζαι αγαπημένε/η μου αναγνώστη/στρια, τι να σου πω. Είπα τα καλά. Νομίζω δηλαδή. Θα ήσουν περήφανος/η για μένα. Δηλαδή είπα τα σωστά πράματα, τες παραπάνω φορές. Τέλοσπάντων, δεν έκαμα ματσουτσιές, τζαι δεν είπα ούλλα μου τα αΐπια πρώτα πρώτα, εν τα είπα καθόλου κατακρίβειαν. Μα γιατί είμαι τόσο μετριόφρων; ήμουν θεά, σε σύγκριση με άλλες συνεντεύξεις μου τουλάχιστον, απλά θεά.

Αλλά που τότε που ετέλειωσεν η συνέντευξη, πέραν της χαλάρωσης που επήλθεν που ετέλειωσεν τζαι επίεν τζαι σχετικά καλά, ήρτεν τζαι το άγχος τζαι η ενοχή. Τζαι το άγχος (άγχος θκυό φορές γιατί εν πολλύν). Μιλούμεν εψές είχα έναν ύπνον άστα να πάνε. Γιατί έδωκα των ανθρώπων την λάθος εντύπωση, ότι εγώ είμαι τζαι η πάσh ακαδημαικός, ότι έχω εμπειρίαν ουυυυυ (ενώ δεν ξέρω που παν τα τέσσερα), τζαι απαναγία μου αν με πιάσιν; Τι εννά κάμω; Εννά πρέπει να μετατραπώ σε τούτην την πάσh ακαδημαικό. Πάνικ, πάνικ, πανικ (τζαι εν έσιει τζαι κουμπίν να πατήσει το πλάσμαν).

Πριν 15 λεπτά αγαπητέ αναγνώστη ήρτεν το ήμειλ, που τον ευγενέστατο τζαι καλοσυνάτον κύριο του HR που εγνώρισα εχτές. Ξανά, πάνικ, πάνικ, πάνικ. Έμεινα τζαι εθόρουν το στα εισερχόμενα τζαι δεν ετόλμουν να το ανοίξω. Δεν ξέρω τι με τρομοκρατεί παραπάνω, να μεν με επιάσαν ή να με επιάσαν;

Ούφφου.... Παίρνω 2 βαθιές ανάσες τζαι τζιλλώ το ημέιλ.

"κυρία Ερυκίνη ευχαριστούμεν που ήρτες εχτές για τη συνέντευξη. Εννά σε ενημερώσουμεν για το αποτέλεσμα τη Δευτέρα."

Ασσιχτιρ, ολάν. Εσυντρόμαξες με.

(ο πανικός αναβάλλεται για που βδομάδας. Προς το παρόν, καλό σουκού)

UPDATE 11/10/16

Άκυρος ο πανικός αγαπητοί αναγνώστες. 

Η βρετανική κυβέρνηση τρολάρει με...

που θα ελαλούσαν τζαι τα καλαμαράκια.

Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει για το εξής μήνυμα που έπιασα εχτές στο κινητό μου που το γραφείον εργασίας :

"Your first payment of JSA (Jobs seekers allowance = επιδομα ανεργίας) will be about £0.00. This will be paid to your account on ....... . After this first payment you will get  £0.00 every WEEK. You must continue to go to the jobcentre when we ask."

Το ότι τρολάρουν ασυστόλως φαίνεται σε θκυό τόπους του μηνύματος: α) στην λέξη "περίπου" πριν τα μηδενικά, σε περίπτωση που εννεν ακριβώς μηδέν, μπορεί ναν ας πούμεν 0.00001, τζαι β) στη λέξη "εβδομάδα", που εν γραμμένη με κεφαλαία για να αποφευχθεί οποιαδήποτε σύγχιση, πιάννεις τίποτε κάθε εβδομάδα, όι τίποτε κάθε μήνα.

ΥΓ: εν τζαι φταίει κανένας άλλος, εγώ φταίω που επίστεψα τζείνου του Λιλλήκκα που έχουν δαμέ, του Νάιτζελ, που μας τα έπρησεν τόσον τζαιρόν για τους ευρωπαίους που έρκουνται στην Αγγλία τζαι κάθουνται τζαι τρών τα παχουλά επιδόματα που σιωνώννει η εγγλέζικη κυβέρνηση. Τζαι είπα μια τζαι είμαι άνεργη διδακτόρισσα, να πάω τζι εγιώ ολάν. Έτα ούλλα τζιαμέ. Τελικά ούλλον τσιόφτες τούτος ο Νάιτζελ.

ΥΓ2: Ναι καλά άκουσες, το γραφείον εργασίας στέλλει σου μηνύματα στο κινητό για σημαντικά πράματα, πχ. να σε υπενθυμίσει για το ραντεβού σου. Α, ναι έσιεις ραντεβού στο γραφείο εργασίας, εν πάεις τζιαμέ να κάθεσαι 3 ώρες. Πάεις κάμνεις τη δουλειά σου 10 λεπτά τζαι φεύκεις.

Το μάρκετινγκ συνεχίζεται....

Είπαμεν τα τζαι τον προηγούμενο μήνα δαμέ, την εκμετάλλευσην του Ακάμα (τη νόμιμη με τη βούλα) θα μας την πουλήσουν, θα μας την πουλήσουν τζαι θα πάει αμάσητη.

Το μάρκετινγκ αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, σε περίπτωση που δεν το επρόσεξες (εγώ η άνεργη και αθκιανή μπογκερού δαμέ να σου τα πω), συνεχίζεται ακάθεκτο τζαι τούτη τη φορά τζαι σε βουλευτικόν επίπεδο. Που όπως τζαι να το κάμουμεν εν άλλο επίπεδο, απλά άλλο.

http://www.philenews.com/el-gr/eidiseis-topika/43/333430/paremvasi-ilia-myrianthous-gia-tin-anomia-sta-loutra-tis-afroditis?vid=

Εν ξέρω γιατί ασχολούμαι καν. Αφού τούτα γίνουνται για το θεαθήναι, για το πλασάρισμαν, τζαι εν ούλλα ήδη αποφασισμένα, πουλημένα τζαι με βούλλαν (προς το παρόν εν αποφασισμένα στο παρασκήνιο, αλλά εννά ρτει τζι η βούλλα σύντομα, καρτερούν να καλύψουν τον κώλο τους πρώτα).

Απλά τσακρώ ρε φίλε. Τζαι κάπου πρέπει να τα πει το πλάσμαν.

Εν γίνεται τζείνοι που έχουν την εξουσία να σύρουν λαπόρτα, να αναρωθκιούνται μα ίνταλως να σταματήσει η παρανομία, ίνταλως; Εν ξέρουν. Εν υπάρχει τρόπος. Ε τζαι αφού εν υπάρχει τρόπος, να ρτει ο ιδιώτης να σάσει το πράμαν.

Αγια ολάν.

My kind of hell

Να είσαι σε συνέντευξη για δουλειά (ναι ναι οι επιτυχίες στην ανεύρεση εργασίας συνεχίζονται, δε δαμέ για άλλες στιγμές μεγαλείου) τζαι να σε ρωτούν για 25 λεπτά ανελέητα τζαι ασταμάτητα ερωτήσεις στατιστικής τζαι εσύ να μεν ξέρεις.

Τζαι να χαμογελάς σαν το χάχα τζαι να λαλείς εεεεεεεεε.... εν ξέρω (νομίζω δεν ελεχθήκαν τόσα πολλά δεν ξέρω σε συνέντευξη στην ιστορία των συνεντεύξεων για δουλειά). Τζαι να λαλείς που μέσα σου πότε εννά ανοίξει η γη να με καταπιεί ολάν;

Τζαι ακόμα σιηρόττερα, να μεν το αφήνει η κοπελιά τζιαμέ στο ενι ξέρω, να προσπαθεί να βοηθήσει (τζαι τζείνη με άβολο χαμόγελο), με παρεμβάσεις του τύπου ξανασκέφτου το, να ξαναρωτήσω πιο απλά, έκαμνεν μου σχήματα πας την κόλλα πέρκει καταλάβω, τίποτε. Αφου ενι ξέρω ολάν. αλλό λλίον ήταν να αρκέψει τα "το πρώτο γράμμα είναι....". Τζαι εγώ να μαι κάπως, αφού εν ξέρω κοπέλλα μου, τι το ζορίζεις, εννά παίξουμε σκράμπλ με την ορολογία του λινεαρ ρεγκρέσσιον; Λετ ιτ γοου ας πούμεν.

Τέσπα. Είπαμεν εγώ που συνεντεύξεις δεν. Απλά δεν.

Lesson of the day

Το Nescafe Gold εν κάμνει καλό φραπέ.
Αποδεδειγμένο.

(καλοτζαίριν χωρίς φραπέ.... κρέπα δίχα νουτέλλα... Θλίψη...)

High-rise

Εθκιάβαζα σήμερα το πρωί στην εφημερίδα τη διαδικτυακή ότι λαλεί θα χτιστεί ένα 25όροφο κτήριο στη Μακαρίου, στα πρότυπα κτηρίων του Λονδίνου τζιόλας λαλεί σου....

Ακόμα ένα high rise. Πάει τζαι η Λευκωσία.

Είμαι σίουρη ότι εννά σιει τζαι πολλούς στη νήσο που σιέρουνται που επιτέλους εννά γινούμεν Λονδίνο.... Με τεράστια, πανάκριβα, όφκερα κτήρια στο κέντρο (γιατί οι ξένοι που εννά γοράσουν τα διαμερίσματα εννά μεινίσκουν τζιαμέ 2 εφτομάδες το χρόνο, αν θα τα γοράσει δηλαδή κανένας. Ας πούμεν πόσοι ζάμπλουτοι έχουν ως όνειρο ζωής να έχουν ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία;) τζαι οι υπόλοιποι να στριμώχνουνται στην περιφέρεια σε πανάκριβες τρύπες.

Ναι, ποιος δε θα έθελε να γινεί Λονδίνο;

ΥΓ: Εννά σιει τζαι τούτον το κτήριο θκυό εισόδους μιαν για τους φτωχούς τζαι μιαν για τους πλούσιους ενοίκους, όπως γίνεται δαμέ στο Λονδίνο;
ΥΓ2: Η είδηση εθθύμισεν μου ένα βιβλίο που εθκιάβασα με τούτον τον τίτλο "High-rise", του J.G. Ballard, το οποίο περιγράφει έναν 40όροφο κτήριο (με γυμναστήριο, τζαι εστιατόριο τζαι σούπερμάρκετ τζαι ούλλα τα καλά) στο οποίο ζει η αφρόκρεμα του Λονδίνου, αλλά ακόμα τζαι μεταξύ των πλουσίων έσιει ταξική διαφοροποίηση. Οι λλιόττερον πλούσιοι τζαι τζείνοι με μωρά ζουν στους χαμηλούς ορόφους τζαι οι ζάμπλουτοι στους πάνω-πάνω. Τζαι σε κάποια φάση οι τάξεις συγκρούονται, τζαι ούλλα φκαίνουν εκτός ελέγχου με πολλά βίαιο τρόπο. Εν ήταν το καλλύττερο βιβλίο έβερ, αλλά ήταν πολλά ενδιαφέρον κόνσεπτ. Στο book κλαμπ όταν το εσυζητούσαμεν, οι παραπάνω ελαλούσαμεν πόσον τούτον το κτήριο (σε ένα βιβλίο που εγράφτηκε τη δεκαετία του 1970) εμοιάζεν τραγικά με ούλλα τα μοντέρνα κτήρια στο Λονδίνο. Ήταν λλίον φοητσιάρικο...
ΥΓ3: τζείνος που αποφάσισεν να σταματήσει ο περιορισμός στους ορόφους στη Λευκωσία έπρεπεν να το ξανασκεφτεί ίσως. Που την εμπειρία μας δαμέ στο χωρκόν εν ότι άμαν έναν ψηλό κτήριο φτάσει σε μια γειτονιά εν αρκούν να φυτρώσουν τζιάλλα δίπλα του. Τζαι ποσιερέτα τον τον ουρανό που εθόρες έτσι άπλετον. Εννάν έναν κουτούι μπλέ στα αριστερά. Αλλά μεν το σκέφτεσαι, εννά έρτουν πλούσιοι να γοράσουν διαμερίσματα, να πιαν την υπηκοότητα, να σιωνώσουν ριάλλια. Η ανάπτυξη έρκεται. Καλό...       

Μαρκετινγκ

Αν σου ελαλούσαν ότι κάποιος εννά ανοίξει κατασκηνωτικό χώρο με τραπεζούθκια τζαι χώρο για τες σούβλες σου τζαι παιδική χαρά τζαι δίχτυ για βόλευμπολ τζαι τουαλέττες τζαι ούλλα τα καλά στον Ακάμα μέσα στη ζώνη Νατούρα ήταν να ελάλες: ου μάνα μου, πάει ο Ακάμας, πάει....

Αλλά άμαν σου λαλούν ότι ο καλός επιχειρηματίας έρκεται να λύσει τα προβλήματα του ακάμα, να βάλει φρένο στην αταξία, να σταματήσει την ρύπανση τζαι τον κίνδυνο πυρκαγιάς στον Ακάμα, τότε θα ελάλες: μπράβο, επιτέλους ένας επιχειρηματίας να μας σώσει.
(η πηγή της (παρά)πληροφόρησης: http://www.philenews.com/el-gr/top-stories/885/327103/freno-stin-ataxia-ston-akama)

Αι στα διάλα (που λεν τζαι οι καλαμαράες) !!

Πέτε το ολάν ξεκινά η "ανάπτυξη" στον Ακάμα τζαι κανεί.

Μεν μας ταίζετε κόνναρα.

Το spandex κι εγώ

Αν δεν έγινε απόλυτα εμφανές που τον τίτλο, ακολουθεί πόστ ρεζίλικο και καθόλου σοβαρό.

Πόθεν να ξεκινήσω τωρά. Το πρόβλημα μου βασικά εξεκίνησε που το Miss Selfridge. Εγώ που το Miss Selfridge γενικώς εν ψουμνίζω γιατί τα ρούχα τους εν κατά βάση για κοπέλες μεταξύ 16-22 χρονών (το πολλύν) ξερόπαστες, χωρίς καμπύλες. Αλλά άτε, ας όψεται ο έρωτας (με την πρώτη ματιά που λένε). Οπόταν το όλη-η-πλάτη-έξω, αέρινο, φλοράλ φόρεμα που εγόρασα επροορίζετουν για ξερόπαστες κοπέλες χωρίς βυζιά που εν έχουν πρόβλημαν να κυκλοφορούν χωρίς σουτιέ (καθαρά κυπριακά), σαν το 80% των κοπέλων που κυκλοφορούν στη χιπστερική γειτονιά μας υποθέτω.

Αλλά εγώ αγαπητή αναγνώστρια (αγαπητέ άντρα αναγνώστη αυτό το πόστ πιθανώς να μην είναι για σένα) εκτός του ότι εν είμαι 16 πλέον, έχω τες τες καμπύλες μου (σε όλα τα σωστά μέρη που λαλεί τζαι η σχέση, συν κάτι ψουμούθκια ποτζεί ποδά), τζαι εννά είμαι τζαι κουμέρα (είπα το τούτο;). Εν μπορώ να πάω χωρίς σουτιέ.

Οπόταν εξεκίνησεν ένας αγώνας ανεύρεσης πιθανών τρόπων επίλυσης του προβλήματος, δηλαδή εσώρουχα με χαμηλή/καθόλου πλάτη που να μπόρω να φορήσω που κάτω που το φόρεμαν. Οπόταν εχτές επία καταστήματα τζαι μετά που 2 ώρες ψάξιμον ήβρα (ενόμιζα) την ιδανική λύση. Έναν ολόσωμον πράμαν, σαν το κορμάκι φάση, που είσιεν την τέλεια πλάτη. Ήταν όμως φτιαγμένο που spandex, λύκρα, λάστιχον, ίνταλως το λαλούμεν, τζαι ήταν απίστευτα μιτσήν, γιατί εν που τζείνα τα πράματα που τεντώνουν, τεντώνουν, τεντώνουν, τεντώνουν, που τα φορούν οι κοπέλες άμαν θέλουν να φαίνουνται παστές. Έτσι πράμαν εγώ εν εξαναφόρησα αγαπητή αναγνώστρια (εγώ τα ψουμούθκια μου αφήνω τα ελεύθερα, εν έχω πρόβλημα), αλλά είπα άτε ας το δοκιμάσω. Ήβρα το σάιζ (καθαρά κυπριακά πάλε) μου με κόπο τζαι επία στα δοκιμαστήρια.

Κάπου δαμέ να πω ότι ευτυχώς ήμουν στο τμήμα εσωρούχων του Debenhams τζαι όχι κάπου αλλου. Οπόταν με το που εμπήκα στο δοκιμαστήριο, έκαμεν μου εντύπωσην το κουμπίν που ελάλεν call for assistance, γιατί εν είχα ξαναδεί. Χαϊκλέ καταστάσεις εσκέφτηκα. Που να ξερα πόσο χρήσιμο θα ήταν... Τέλοσπάντων, φορώ το κορμάκι/εσώρουχο/ίντα μπου ένι τέλοσπάντων, με σιήλλια ζόρκα. Με σιήλλια ζόρκα γιατί τούτον το πράμαν δεν είσιεν με κουμπιά, με φερμουάρ με τίποτε (μπορείς νομίζω να προβλέψεις το πρόβλημα, εγώ πάλε δεν το εσκέφτηκα). εφόρες το σαν να εφόρες την πιο στενή φανέλλα που υπάρχει στον κόσμο. Αλλά εκατάφερα τα, εκούντησα, εκούντησα τζαι εκατάφερα τα (ξέρεις πως εν η δυσκολία του να μπεις στο στενό σου τζήν άμαν εν φρεσκοπλυμμένο, τζείνον που πρέπει να είσαι ξάπλα στο κρεβάτι για να καταφέρεις να μπεις, τούτον πολλαπλασιασμένο επί 10. τέθκοιο επίπεδο δυσκολίας).

Αλλά άμαν εμπήκεν, ήταν μια χαρά κατακρίβειαν. Μια χαρά. Τζαι είμαι κάπως, αχά, νομίζω εβρέθηκεν η λύση στο πρόβλημαν μου. Όλα καλά, άτε να το φκάλω τζαι να πάω να το γοράσω.

Να το φκάλω. Χμ.... Επαναλαμβάνω, χωρίς κουμπιά, χωρίς φερμουάρ. Επροσπάθησα μια, δυο, τρείς. Το πράμαν δεν ετάρασσεν. Σε κάποια φάση εβρέθηκα με το σπάντεξ στους ώμους για κανένα 10 λεπτο, να μεν ταράσσει με πάνω με κάτω, να μεν μπορώ να ταράξω τα σιέρκα μου. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω ακόμα πονώ τους δικέφαλους μου, τόσον πολλά. Τέλοσπάντων, στην πολλήν την ώρα ήμουν κάπως εν έσιει άλλον τρόπο, πρέπει να γινώ ρεζίλι. Για να μάθω. Τσιλλώ το κουμπίν. Τζαι ξεκινά ενάν δυνατό μπιπ-μπιπ-μπιπ, αμπα τζαι μείνει κανένας να μεν μάθει ότι στο νούμερο 14 κάποια εκόλλησεν τζαι εν μπορεί να φκει που τα εσώρουχα (είπαμεν θέλουμεν βοήθεια, αλλά εν τζαι εχρειάζετουν ολόκληρος συναγερμός, εν τζαι επιάσαμεν φόκο).

Έρκεται η κοπέλα τζαι λαλώ της μισο-γελώντας (ξέρεις εν αστείον τζαι καλά) ότι ναι εν μπορώ να φκώ που μέσα μπορείς να βοηθήσεις; Τζαι θορεί με με έναν ύφος σχεδόν πανικού που ελάλεν "πέρκει να σοβαρομιλάς". Θορεί με που ούλλες τες πάντες τζαι ρωτά: "Φερμουάρ εν έσιει;". Ήταν να φυρτώ. Παίζεις με τον πόνο μου κοπέλα μου ήταν να της πω, αλλά ήταν εγγλέζα τζαι στα εγγλέζικα εν κάμνει πολλύν νόημα. Στο τέλος αφού το εσκέφτηκεν καλά καλά (νομίζω εν τους συμβαίνει συχνά) παίρνει μια βαθιά ανάσα τζαι λαλεί μου εν έσιει άλλον τρόπο, κάμε πάνω τα σιέρκα σου τζαι εννά το τραβήσω πάνω.

Τζαι κάπως έτσι εφκήκα που το σπάντεξ. Μετά που 20 λεπτά.

Περιττό να πω ότι εφόρησα τα ρούχα μου όπως όπως τζαι έφια κατευθείαν. Μετά που τούτον εν είμαι σίουρη ότι θα έθελα να ξαναμπώ σε έτσι πράμαν.  

ΥΓ: πως αντέχουν οι γεναίτζες να φορούν ολάν έτσι πράματα; Όι μάνα μου...

Catching up

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

Σήμερα αποφάσισα το, θέλω να γράψω ποστ. Εν ξέρω γιατί. Μπορεί να φταίει που σήμερα μετά που πολλύν τζαιρόν εκοίταξα ξανά το μπλογκ μου τζαι εσυνειδητοποίησα ότι φέτος έγραψα 6 ολόκληρα ποστ.... Έγραψα παραπάνω, αλλά έξι επόσταρα. Έχω αλλοκαναθκυό στα πρόχειρα που για κάποιο λόγο εν ετελειώσαν ποττέ ή τζι αν ετελειώσαν εν το ένιωσα απαραίτητο να φκουν προς τα έξω.

Ίσως να φταίει που η Μαριάννα σήμερα έπαιζεν Τρύπες τζαι Παυλίδη που το πρωίν τζαι εθυμήθηκα τα νιάτα μου. Ίσως να φταίει που η περίοδος εν λλίον χάλια τζαι έσιει κάποιες έρευνες που λαλούν όταν είμαστεν αγχωμένοι έχουμε την τάση να επιστρέφουμε στις έξεις μας, σε τζείνα που είμαστεν συνηθισμένοι να κάμνουμεν, στην ασφάλεια της συνήθειας.

Τέλοσπάντων, θέλω να γράψω κάτι που να το θκιαβάσεις, να μεν καταλήξει στα πρόχειρα. Εξεκίνησα να γράφω πριν λλίον, αλλά εκατέληξα με το ίδιο καταθλιπτικό πόστ (ακριβώς το ίδιο, με ακριβώς τον ίδιο τίτλο) που έγραφα πριν 2 μήνες !! Πιστεύκεις το; Οπόταν delete τζαι ξανά που την αρκή.

Μια που έσιει τζαιρόν που εχάθηκα τούτον θα είναι ποστ ανακεφαλαιωτικό που τον Μάη ως σήμερα.

Έχουμε τζαι λέμεν:

Γαμήλια πάρτυ: 3 (Μεν τα ρωτάτε, είμαι μια πολλά κουρασμένη νύφη)

Μήνας του μέλιτος: 1 (να σιεν τζιάλλον)

Ποσότητα καταναλωθέντος αλκοόλ: αμέτρητη 

Κοπελλούθκια: 0 (ακόμα. φιου.)

Σπόντες για κοπελλούθκια: 432995 (2/4 που τη μάνα μου, 1/4 που την ελληνίδα μάνα που ήρτεν επίσκεψη στο αγγόνι της τζαι βαφτιστικό μας, 1/4 που τη σχέση)
Ώρες εργασίας: 0 (ακόμα άνεργη διδακτόρισσα)

Επισκέψεις στο γραφείο εργασίας της περιοχής: 4 

Επισκέψεις στο γραφείο εργασίας της περιοχής με κάποια χρησιμότητα: 0 

Κρίσεις (ταυτότητας, πανικού, μέσης ηλικίας κλπ.): 1-2 την εφτομάδα

Αναγνωσθέντα βιβλία: 1 κάθε μήνα σταθερά γιατί έχουμε και κλαμπ βιβλίου (αλλά τούτον τον Τσουκούρο Ταζακι εν τον βλέπω να τον τελειώνω)

Ώρες θέασης τηλεόρασης: αμέτρητες
Λαχταριστές δημιουργίες στην κουζίνα: σχεδόν κάθε μέρα (εφκήκεν τζαι κάτι καλόν που τόσην ανεργία.)

Καταγραφή τέλος.

Ερυκίνη όβερ. Ή Μαίρη Παναγιωταρά. Όπως προτιμάτε.

Προγαμιαίο

Παρασκευή τζαι 13. Ημέρα πακεταρίσματος.

Πακεταρίσματος για Κύπρο, ως συνήθως. Βάλε κοντομάνικα, ταλαντωτά, κοντά παντελόνια, φορεματούθκια, παντόφλες τζαι μαγιό. Βάλε τζαι νυφικό (επακέταρεν το η κοπέλα στο κατάστημαν, έτσι πράμαν δεν εξανάδα πως εγίνηκεν τζείνον ουυυύλλον το πράμαν μια μικρή τσεντούα), τακούνια, χαρτομάνι τζαι μπιχλιμπίδια, φορεσιές τζαι πουκάμισα. Όι ακριβώς ως συνήθως υποθέτω.

Θα ήθελα να σας πω κάτι βαρυσήμαντο σε τούτον το τελευταίο μου ποστ ως δεσποινίς Ερυκίνη (πριν να γινώ κυρία), αλλά δεν μου έρκεται τίποτε.

Πέραν του ότι καρτερώ πως τζαι πως να τελειώσει.

Κυρίως γιατί τες τελευταίες 15-20 μέρες κάμνουμεν δίαιταν έσσω μας. Η σχέση εμετατράπην σε ναζί φρικ της "υγιεινής διατροφής", μετρά τες θερμίδες τζαι τα ποσοστά λίπους σε κάθε τι που τρώμεν τζαι απαγόρευσεν την πίτσα (την πίτσα πιστεύκεις το;) ώσπου να παντρευτούμεν. Απαγόρευσεν τζαι ούλλα τα υπόλοιπα βέβαια, χάμπουρκερ τζαι κεμπαμπ τζαι πατάτες τηγανιτές (οτιδήποτε τηγανιτό), αλλά εγώ εν πίτσα που επεθύμησα. Γιατί θέλει να μπει μέσα στο κουστούμιν του, τζαι εν η αλήθκεια τζαι εγώ πρέπει να μπω στο νυφικό (κατακρίβειαν πρέπει να έβρω τρόπο να μεν ξισιηλίζω που το νυφικό).

Προχτές στα αποχαιρετιστήρια ποτά στη δουλειά (ναι το αποχαιρετιστήριο μου στη δουλειά εγίνηκεν 10 μέρες αφού έφυα, γιατί όχι;) ο Καίσαρας τζαι η Σκωτσέζα συνάδελφος εδώκαν μου ένα κουτί σοκολατάκια (γιατί ξέρουν ίντα λίξισσα είμαι), τα οποία απαγορεύεται να φάω, ώσπου να παντρευτώ.

Εν λλίον σαν τζείνα τα ζευγάρια που συγκραθκιούνται τζαι περιμένουν καρτερικά τη νύχτα του γάμου τους να κάμουν σεξ.
Ε..εμείς περιμένουμεν καρτερικά την ώρα που θα δώκουμε μες το φαίν.
Εγώ δηλαδή.


ΥΓ: Να είμαι απόλυτα ειλικρινής η σχέση έφερεν εψές παγωτό (magnum double chocolate, θεικό. Εμιτσιάναν τα παγωτά όμως νομίζω), γιατί είπεν δεν άντεχεν άλλο την γκρίνια τζαι την έλλειψη διάθεσης/ενέργειας μου. Μάνα μου ρε, αγαπά με...

Αναισθησία φούλ - διπλωματία μηδέν

Στην ερώτηση του Καίσαρα "Soooooo, how do you feel on your last day?"

η αντίδραση μου ήταν (χωρίς να το πολλοσκεφτώ όπως πάντα) ακριβώς έτσι:

Καίσαρας: Ok. You don't need to be so happy about it!! I am not. What will I do without you?
Ερυκίνη: εεεεε (το κυπριακόν το εεε, τζείνον του "ε τζαι σου"), you' ll survive.

ΥΓ: ανυπομονώ να δω τι συστατική θα δώσει για μένα στον επόμενο μάστρο.

Επιστροφή στη δημόσια υπηρεσία: The relationship chronicles

(τούτον το ποστ εν γραμμένον στα αγγλικά μετά που αίτημαν της σχέσης, τζαι όι επειδή εν μπορώ να έβρω τες λέξεις στα ελληνικά. Εννά ήταν διαφορετικό στα κυπριακά αλλά άτε, εν πειράζει).

This post, the last in this trilogy of chaos, comes about 7 years after the previous "return to the public service" post, which is not necessarily an indication that the Cypriot public service has improved, but rather that Erykini has managed to put enough distance between herself and the island. In these 7 years Ι got to experience other public services in Belgium and in England (with the same awe and reserve one would explore a new planet), but fear not, my dear reader, these experiences did not change my expectations of the Cypriot public service, which remain low (as with everything in life I choose to keep low expectations and be positively surprised than the other way around) because... well, I know better than that.

So, when that day came to arrange the wedding documents at Nicosia, I was prepared for the worst. Poor relationship though, oh poor relationship, who had never experienced the Cypriot public service, was in for a treat (as they say in England), although i am not sure you can call it a treat!

I am not cruel, dear reader, honestly, I tried to warn him, to prepare him for the culture shock. Besides, he has been to Cyprus before, I think he got a good hint of how things work here (after his latest trip to the island the relationship declared that he wants to meet the chief of the Cypriot police because the police is not policing enough.You understand = εκαταλαβετε. Oh, if only this meeting could actually happen).

Aaaanyway, I told the relationship that there are no appointments in the public service, we have to go and queue to places and we may need to wait. A lot. I didn't say anything else regarding the quality of the service, because... well, as we all know, its like Russian roulette with the public service: you may survive, you may not.

So, when we walked in at the first office, I was impressed that there was no queue, that the lady immediately helped us and gave us all we needed, but the relationship was more focused on the surroundings, and specifically the huge amount of folders piled at the massive table behind the girl. She gave us the forms to complete and sent us to another desk. I was so pleased we didn't have to wait, I didn't notice the relationship's mind being blown away (= εφυεν η φάτσα του που λέμε στα κυπριακά). At some point as we are walking back to the first desk he asks the question: Did you notice? Neither of these two offices had a computer not even a simple old fashioned calculator. Is this normal?

No, tell me dear reader, what is one supposed to respond to that? Ha? Welcome to Cyprus?

And while the relationship was struggling to understand how on earth they can find anything at all in those piles of paper and whether there is some sort of a system or organization (I didn't say anything, I let him hope), the second shock comes. The lady behind the desk says: "all you need to do now is to swear. Put your hands on the Bible". I think I had about 3 mini-strokes (well 3 myself and 3 the relationship, a total of 6). We looked at each other in shock and then up and down and all around. Only then I noticed that there was indeed a book there. The Bible apparently (I did not open it to check. it could be like a Lena Manta novel just wrapped in the Bible cover. That would at least be funny).

The lady behind the desk gave us a look and a small laugh, like "poor them, they don't know, haha" and told us again to put our hands on the Bible. I pretended I was in an american movie, dear reader, i put my hand on the Bible and said the words.

What can I say, the public service never ceases to amaze me...

(note to self: make a bit less fun of Americans).

At public service number 2, things were a bit less of a shock. We entered a depressing room in a building that should have been demolished a few years ago, with two, not one, two of those little machines that give priority numbers and the relationship was trying to figure out which one to use. I, on the other hand, having prior experience with those machines (see part one of my trilogy), I didn't bother and went straight to the right desk and asked. The lady surprisingly sent us downstairs to the office cafeteria to make copies of our documents (!!) even though there was a copy machine right behind her. And somewhere between the 7days croissant stand (drooling as i write this) and the Charalampous chipitos (more drooling) on top of the copy machine the sign "5 cents per copy" explained it all.

The relationship was, again, more impressed with what was at the back of the desk: a couple of holy pictures, a couple of pastitsia (somebody has been to a wedding obviously) and some flowers in an Agros water bottle.

And then we went at the third and last service, the city hall. I had been before there, I was confident, everything was going to be fine. Cause the lady at the city hall, I knew, she was great. There would be no surprises for the relationship.

Well, I was wrong. At the very entrance the relationship wondered why there were 3 receptionists sitting at the entrance, wasn't one enough? Couldn't really respond to that. And then, while waiting for our turn, we sat in front of the inside desk, where 3 men were chatting for nothing related to work and behind them the relationship noticed numerous nicely stacked piles of colored paper: yellow, green, blue etc. And in pure amazement asked: Oh My God, do they really do color coding at the Nicosia city hall? I would be amazed. And I could hear that hint of irony in his voice. Immediately after he noticed a little label on a shelf next to the papers. It had the word MASTERPLAN on it and the relationship shocked asked:
There IS a masterplan? I didn't think so !!!

I chose not to answer to that either.

PS: Besides the relationship's irony, this was probably my most successful experience with the public service. Three services, three different buildings all done in 2 hours (including travelling from one place to  the other). Amazing !!
PS2: After this trip the relationship learned to trust Cypriots a bit less, adding us to his list of untrustworthiness, after the Mexicans and the Greeks. Well, at least we are after them right ?!!  

Στο νυφικάδικο 2

Σήμερα στη δεύτερη επίσκεψη στο νυφικάδικο για την πρώτη δοκιμή του νυφικού (που όλον το εκαρτερούσαμεν τζαι όλο δεν έρκετουν) εθθυμήθηκα τζείνη τη φράση που ελάλουν στο πρώτον έτος του πανεπιστημίου, που κανένας άλλος δεν έβρισκεν αστεία εκτός που μένα (ε τζαι κανένα θκυό άλλους πορωμένους ψυχ), το "η μνήμη είναι μια εποικοδομητική διαδικασία".

Γιατί αγαπητή αναγνώστρια (ή τζαι αναγνώστη αν έσιει κανέναν άντρα που τον ενδιαφέρουν θέματα ενδυματολογικά) στην ανάμνηση μου που το φόρεμα όταν το εδοκίμασα 5 μήνες πριν (εν σε αφήναν να φκάλεις φωτογραφίες άρα στηρίζεσαι μόνον στην μνήμη, η οποία είπαμεν είναι μια εποικοδομητική διεργασία) εκράτησα ούλλα τα θετικά, τζείνα εθυμούμουν τα σωστά όπως ήταν, αλλά τα αρνητικά εψιλοξίασα τα...

Για παράδειγμαν, εθυμούμουν ότι το φόρεμαν είσιεν λλίον ντεκολτέ. Αλλά εν εθθυμούμουν ότι είσιεν τόοοοοοσον ντεκολτέ... Άβυσσος. Αρέσκει μου που ο στόχος ήταν στυλάτο, ρετρό/ρομαντικό λουκ. Ίνταλως εκαταλήξαμε στο τσουλέ λουκ δεν εκατάλαβα.

Επίσης, εθυμούμουν ότι το φόρεμαν είσιεν λλίον ουράν. Αλλά δεν εθθυμούμουν ότι είσιεν ΕΤΣΙ νούρατσον με το συμπάθκειο, νούρατσον μιλούμεν, σαν τον νούρατσον τζείνης της αντιπαθητικής κοπελιάς που το Βουράτε Γειτόνοι που εν αθθυμούμαι ίντα μπου την ελαλούσαν τωρά (αντιπαθητικός ο χαρακτήρας της σειράς όι η ηθοποιός που την έπαιζεν). Εστέκουμουν στο νυφικάδικο σαν μου έβαλλεν καρφίτσες η κοπέλα ποτζεί ποδά, τζαι το μόνον που εσκέφτουμουν ήταν τζείνη που το Βουράτε Γειτόνοι τζαι ανατρίσιαζα.

Μετά ανακάλυψα ότι για να κοπεί ο νούρατσος (που ήταν τζαι το αρχικό πλάνο) πρέπει να πιερώσω 250 λίρες, οπόταν... νούρατσος ιτ ις.

Νούρατσος τζαι ντεκολτέ. Εννά μου πεις εν εξαναφόρησα ντεκολτέ; Γιατί όχι;

Acceptance and commitment που λαλεί τζαι η κολλητή η Μ. Βάρτα ούλλα στο λεωφορείο (μεν ρωτήσετε ποιο λεωφορείο, εν μεγάλη ιστορία, έτο ένα φανταστικό λεωφορείο). Είπα σας το, ώσπου να τελειώσει τούτος ο γάμος εγώ θα γινώ ζεν μάστερ που το πολλύν acceptance, θα παέννω ριτριτ στα όρη τζαι στα παραρά με τους υπόλοιπους σαλεμένους, να καθούμαστεν μέσα σε σπηλιές τζαι να αναλογιζόμαστε τη σιωπή.

ΥΓ: Διαφήμιση μπλογκική: ακολουθεί ποστ με ιστορίες για αγρίους που την πρόσφατη κάθοδο μου στην Κύπρο, μόλις έβρω ώρα τούτες τες μέρες να το καταγράψω. Stay tuned !

Downshifting

Τούτος εν όρος που ανακάλυψα πριν λλίες ημέρες, αλλά σχετίζεται πολλά με πράματα που έχω στο νου μου τον τελευταίο καιρό (ίσως 1-1.5 χρόνο).

Σημαίνει κυριολεκτικά τζαι μεταφορικά ρίφκω ταχύτητα, στο οδήγημα, αλλά τζαι στη ζωή. Ρίφκω τους ρυθμούς της ζωής. Φκαίνω που τζείνον τον κύκλο του δουλεύκω σαν το γάρο 12 ώρες την ημέρα για να φκάλω λεφτά, που θα μου χαρίσουν έναν πολλά άνετο τρόπο ζωής που άποψην υλικών αγαθών, που με τη σειρά του απαιτεί να συνεχίσω να δουλεύκω σαν το γάρο να τον συντηρήσω. Ή εναλλακτικά δουλεύκω σαν το γάρο 12 ώρες για να πιάσω μιαν προαγωγή, τζαι μετά ακόμα μια, για να χτίσω την καριέρα μου που θα μου δώκει κύρος (τζαι λεφτά βέβαια αλλά τούτον ήδη είπαμεν το).

Τέλοσπάντων, η ιδέα του downshifting εν από ότι εκατάλαβα (είπαμεν πριν λλίες μέρες το άκουσα) το δουλεύκω πιο λλίον - πιάννω πιο λλία λεφτά - ξοδεύκω πιο λλία / ζω μιαν λλιόττερο καταναλωτική ζωή - περνώ παραπάνω χρόνο με την οικογένεια μου τζαι τους φίλους μου - είμαι πιο χαρούμενος. Τούτο δε σημαίνει απαραιτήτως παίρνω τα όρη τζαι τα παραρά, χτίζω μιαν καλύβα στο δάσος τζαι ζω χωρίς ρεύμα, ιντερνετ τζαι τρεχούμενο νερό, αλλά λλιότερον εξτρίμ (καθαρά κυπριακά) αλλαγές στη ζωή που θα επιτύχουν τούτη τη μείωση του ρυθμού της ζωής.

Ίσως τούτα να ακούουνται λλίον πελλάρες στην Κύπρο όπου έχουμε ακόμα κάποιου είδους χαλαρότητα σε άποψη ρυθμών (αν τζαι θυμούμαι πολλά καλά στες καλές μέρες τζείνους που εκάμναν 2 δουλειές για να ξεπληρώσουν τη σπιταρώνα τζαι να κακομαθαίνουν τα κοπελλούθκια τους), αλλά τζαι τέθκοια ανεργία σε τούτη τη φάση. Αλλά δαμέ η ζωή έσιει τόσον απίστευτους ρυθμούς, που πραγματικά δεν μπορείς να μεν τα σκεφτείς τούτα τα πράματα. Εγώ δηλαδή σκέφτουμαι τα, εν ξέρω για τους υπόλοιπους. Ίσως εν τέλει να μεν καταφέρω να γινώ ποττέ πραγματική Londoner, βασικά μακάρι να μεν τα καταφέρω (αν γινώ καμιά φορά Londoner φίλοι/φίλες δικαιούστε να με πατσαρκάσετε να φέρω τα μίλια μου).
 
Πρόσφατο παράδειγμα: Εβρεθήκαμεν με κάτι παρέες της σχέσης που τη δουλειά τζαι ήταν τζιαμέ μια παλιά συνάδελφος της σχέσης που εφυεν για να πάει να δουλέψει στο Facebook. Ούλλοι φυσικά ερωτήσαν πρώτο πράμαν πως ένι να δουλεύκεις στο φατσοβιβλίο. Τζαι η κοπελιά ήταν γεμάτη ενθουσιασμόν ότι εν τέλεια, ότι έχουν μιαν απίστευτη καφετέρια, τζαι προσφέρουν τους δωρεάν πρωινό, μεσημεριανό τζαι δείπνο !! τζαι οι υπόλοιποι ήταν κάπως αααα ουάο, τέλεια, μα δωρεάν; κλπ κλπ. Εγώ το μόνο που εσκέφτουμουν ήταν: καλά ίντα ώρα σκολάννεις; Δηλαδή άμαν μια εταιρεία προσφέρει σου δωρεάν δείπνο σημαίνει ότι αναμένει που σένα να είσαι στη δουλειά ως την ώρα του δείπνου (τουλάχιστον). Τζαι τέλοσπάντων τι εν τόσο επείγον στες δουλειές του Φατσοβιβλίου που εν μπορεί να γινεί την επόμενη μέρα τζαι πρέπει να δουλεύκει κάποιος ως τες 9;

Τέθκοιες ιστορίες έχω πολλές που τούτη την πόλη, κυρίως μέσω των γνωστών της σχέσης που εν ούλλοι τούτον που λέμεν young professionals τζαι δουλεύκουν στη google, στην apple τζαι σε άλλες τέθκοιες μεγαλοεταιρείες (αλλά τζαι της ίδιας της σχέσης που εξέφυγεν που μια μεγαλοεταιρεία). Κόσμο που δουλεύκει πολλά, παλαβές ώρες τζαι πιάννει πολλά λεφτά τζαι άλλα ωφελήματα όπως ταξίθκια business class στο εξωτερικό. Τζείνοι γουστάρουν, άρα τι λόος μας ππέφτει, απλά κάμνει σε να αναρωθκιέσαι.

Εγώ πάλε είμαι στην ακριβώς αντίθετη φάση. Μετά που ένα χρόνο άνεργη, τζαι ένα χρόνο παρτ-τάιμ δουλειά, κάμνω downshifting υποχρεωτικά τζαι αρέσκει μου. Ναι, οικονομικά ίσια που φκαίνω τζαι πρέπει να κάμνω οικονομία, αλλά που την άλλη... έμαθα να κάμνω γλυκίσματα που τρώουνται, τζαι έχω χρόνο να σκεφτώ πράματα όπως τούτα που σας λαλώ, τζαι να θκιεβάσω βιβλία. Τζαι κάποιος μπορεί να πει, ε καλά εν πιο σημαντικό να κάμνεις κέικ, που το να έσιεις παραπάνω λεφτά;

Νομίζω πως ναι. Για μένα τουλάχιστον εν ναι.
Στο τέλος της ημέρας ούλλα καταλήγουν στο πως θέλει κανείς να ζήσει τη ζωή του, το τι εν σημαντικό τέλοσπάντων.

ΥΓ: η κοπελιά που σας ελάλουν πιο πάνω στο σχόλιο μου "δηλαδή εν μαειρεύκεις ποττέ σπίτι σου" είπεν μου μαειρεύκω πολλά τα σαββατοκυρίακα, γιατί πεθυμώ το. Εν το επερίμενα, αλλά λείπει μου. Τζαι τούτο λαλεί πολλά.
    

Αθκιάσην στη δουλειά αλλιώς Τι το θελα

(ναι, ναι έχω τόσον πολλύν αθκιάσην στη δουλειά τζαι τόσο λλίη διάθεση για να ασχοληθώ με φκιόρα τζαι παπούτσια, που έκατσα να θκιεβάσω τα νέα της Κύπρου μας τζαι, όπως ήταν αναμενόμενο, νιώθω την την πίεση μου να ανεβαίνει. Ας πούμεν τι το' θελα;) 

Το πρόβλημα μου με τούτον το άρθρο ένι...

Βασικά πόθεν να ξεκινήσω; Έσιει τζαι τόσα ερωτηματικά που εγείρονται (εν έτσι που γράφεται; ου μάνα μου, πάει χάννω τα τα ελληνικά μου) που πόθεν να το πιασεις δεν ξέρεις:

Ερώτηση πρώτη:

(τεστ γεωγραφίας. Πάντα επίεννα τα χάλια στη γεωγραφία)

Άμαν αφαιρέσεις 40.000 τ.μ. που τη δασική γη του Τροόδους πόση ακριβώς μεινίσκει; Έχουμεν τόσην πολλή που εν μας κόφτει φαίνεται. Λααααρτζ, διούμεν την όπου να'ναι.

Ερώτηση δεύτερη: 

(τεστ μαθηματικών. Άσε στα μαθηματικά είμαι ακόμα πιο χάλια)

Αν πληρώνεις 3.000 ευρά το χρόνο ενοίκιο, πόσα ένι το μήνα; Ρωτώ γιατί απλά θέλω να κάμω τη σύγκριση με το ενοίκιο που πκιερώνουμεν για την τρύπα που νοικιάζουμεν δαμέ. 

Το πιο αστείον εν τζιαμέ που λαλεί "όταν καθοριστεί το αγοραίο μίσθωμα από το Τμήμα Κτηματολογίου θα γίνουν οι ανάλογες διορθώσεις πάνω στα ποσά που θα έχει καταβάλει ο μισθωτής, δηλαδή, θα καταβάλει ή θα του επιστραφεί η διαφορά που θα αναλογεί χωρίς την επιβάρυνση τόκων". 

Δηλαδή υπάρχει περίπτωση οι 3.000 να εν τζαι πολλά τζαι να τους επιστρέψουν τζαι λεφτά!!! 

Ερώτηση τρίτη:

(Αγωγή του πολίτη. Ποια αγωγή;)

Πως γίνεται να έχει μισθωθεί η γη ήδη τζαι να παέννει τέθκοια απόφαση στο Υπουργικό Συμβούλιο ΠΡΙΝ να γινεί μελέτη επίπτωσης στο περιβάλλον, τζαι πριν να περάσει το έργον που πολεοδομία κλπ κλπ. Εν θα έπρεπεν ούλλες οι μελέτες να γινούν πριν υπογραφεί το οτιδήποτε τζαι πριν να συζητηθεί το θέμα; Ας πούμεν βάσει ποιων δεδομένων εννά πάρει το Υπουργικό Συμβούλιον απόφαση; (καλά μεν την απαντήσετε τούτην την ερώτηση καλλύττερα). 

Ερώτηση τέταρτη: 

(Δημοσιογραφική)

Γιατί που τον Ιούλην που υπογράφτηκεν τούτη η σύμβαση εμείς μαθαίνουμεν τα τούτα μόλις τωρά;

Ερώτηση τελευταία:

Σε τούτον το ιδιωτικό πάρκο μες το Τρόοδος εννά μπόρει κάποιος να ρέσσει ελεύθερα όξα εννά πρέπει να πιερώννει είσοδο; Εννά σιει τόπον για φουκούες το δεκαπεντάουστο; (γιατί τούτον εν κρίσιμον θέμα). 

ΥΓ: Τωρά εσυνειδητοποίησα γιατί δεν έγραφα τόσον τζαιρόν στο μπλοκ. Δεν υπάρχει αρκετό τσάκρισμαν νεύρων στη ζωή μου τελευταία. Όπως τζαι να το κάμουμεν τούτη η αυξημένη πιθανότητα εγκεφαλικού επεισοδίου προσθέτει λλίον σασπενς στην καθημερινότητα. Θα έπρεπε να θκιεβάζω κυπριακές ειδήσεις πιο συχνά.