Σινεμανία

(εξίχασα το στα πρόχειρα τούτον κάτι μέρες)

Τελικά είμαι παντελώς ανίκανη να προβλέψω ποια ταινία θα μου αρέσει τζαι ποια όι. Τζαι παίζω το τζαι σινεφιλ τρομάρα μου.



Για παράδειγμα τζείνον το Γόμορρα (που πάει σετάκι με το Σόδομα) εκαρτέρουν το πως τζαι πως. Επερίμενα μιαν ταινίαν να με συγκλονίσει. Εντάξει, η ταινία μιλούμεν έσιει πολλύν πράμαν να πει, πολλά ενδιαφέρον το θέμα (για την ιταλική μαφία τζαι το πως εν κομμάτι ούλλης της ζωής των ανθρώπων στην περιοχή που ελέγχει), αλλά ρε παιδί μου επιάσαμεν το ππόιντ (καθαρά κυπριακά) τζαι που την 1.5 ώρα, εν εχρειάζετουν να πάει, πόσον; 2.5 ώρες;;!!! Άμαν σκέφτεσαι συνέχεια "άτε πότε να τελειώσει;" εν λλίο δύσκολο να συγκεντρωθείς στο θέμαν.



Τζαι μετά έρκεται καπάκι τζείνον το I am Legend που το εσνόμπαρα τόσον, που ούτε σε dvd εν θα το έπιαννα να το δω. Έπρεπεν να το δείχνει η τηλεόραση απέναντι που κουτσομπολίστικα τζαι σαπουνόπερες για να κάτσω να το δω. Μα, αδικείς με; άμαν το στόρυ εν κάπως: ένας ιός... που εξαπλώνεται στην Νέα Υόρκη... και εξολοθρεύει όλους τους ανθρώπους και ένας επιστήμονας, που είναι ο μόνος επιζών, πρέπει να επιβιώσει στην πόλη που εν γεμάτη αιμοδιψή ανθρωπόμορφα ζόμπυ (βασικά εν μεταλλαγμένοι άνθρωποι) κλπ κλπ. έννεν λογικόν να σκεφτείς "σιγά να μεν κάτσω να δω έτσι πράμαν"; αν είσαι γεναίκα (τόσο το καλύτερο), 80% έτσι εννά σκεφτείς. Κι όμως κυρία μου. Και όμως. εντάξει, αμερικανιά, με τες εκρήξεις του, τες φωθκιές του, με τα τέρατα του, τα γαίματα, με τα εφφέ του (εν τζαι πολλοαρέσκουν μου τούτα εμέναν), αλλά φίλε έσιει έναν Ουίλ Σμίθ η υπόθεση, θεόν ασυζητητί, έσιει το άξιο (action) του, προβλέψιμον λλίον ως προς την εξέλιξην, αλλά, την αλήθκειαν μου, εν εσηκώστηκα ούτε για να πάω να κατουρήσω.



μήπως τελικά εν είμαι τόσον κουλτούρα όσον ενόμιζα ότι είμαι;