Συνομιλίες (sort of)

Τούτο το σαββατοκυρίακο που είμαι αθκιανή (που είμαι πολλά απασχολημένη, αλλά προσπαθώ να ταράξω το νου μου που τη δουλειά δηλαδής) εκανόνιζα άλλο πόστ, ετέλειωσα το σχεδόν, αλλά θκιαβάζοντας (πάλε) τα σχόλια στην ιστοσελίδα του Πολίτη [ μεν με κατσαδιάσετε πάλε, θέλω να ξέρω τι σκέφτουνται οι συμπατριώτες μου όι μόνον οι φίλοι τζαι οι γνωστοί μου, θέλω να έχω μιαν ολοκληρωμένη εικόνα του τι παίζει μες τον καμένο εγκέφαλο του κυπραίου (καμένος εγκέφαλος που τα μικροκύματα της κάθε λογής άχρηστης ηλεκτρικής συσκευής που καταναλώνεται για να δείξουμε ότι είμαστεν όσο πλούσιος εν ο γείτος)] αποφάσισα να σας γράψω κάτι άλλον.

Πριν μιαν εβδομάδα που λέτε είχα μιαν πολλά δύσκολη συζήτηση στο τρένο Βρυξέλλες - Λουέβεν με το καινούργιο άτομο στην παρέα, πρώτη φορά εγνωριστήκαμε στες Βρυξέλλες. Τούρκος από Κωνσταντινούπολη. Χάρηκα, τζαι εγώ είμαι που την Κύπρο. Α, νότια ή βόρεια? Σόρυ πάντα συγχίζει με το Βόρεια/ Νότια γιατί στα ελληνικά το Ν εν στο Νότο και όχι στο Βορρά όπως στα αγγλικά αλλά ναι ελληνοκύπρια. Σιωπή.

So, you are the bad guys? λαλεί ο παρέας.

Σημειωτέον έχω γνωρίζει αρκετούς Τούρκους δαμέ (ακόμα τζαι παιδίν εποίκων). ποττέ δεν είχα τόσο δύσκολη συζήτηση για το κυπριακό σε ούλλη τη ζωή μου, γιατί τα πλάσματα που εγνώρισαν ήταν πολλά ανοιχτόμυαλα, τζαι είμαι τζι εγώ ανοιχτόμυαλη τζαι είχαμεν ανοιχτόμυαλες συζητήσεις. Αν τζείνοι εγνωρίζαν έναν φίλο κάποτε που το ΠανΚυ, δεξιό, της πρωτοπορίας, που ετραούδαν το "απόσεισε τους Πενταδάκτυλε" μπροστά που τους Τουρκοκύπριους, νομίζω θα είχαν τη ίδια δύσκολη συζήτηση που είχα τζαι γω πριν λλίες μέρες (αν εσυναντούσαν χρυσαυγίτες δεν θα υπήρχε συζήτηση υποθέτω).

Δεν μπορώ να αναπαράγω τη συζήτηση, γιατί εν τη θυμούμαι ούλλη, αλλά εκινήθηκε κάπου στα εξής:

ο Τούρκος παρέας να παραθέτει ούλλες τες δολοφονίες τουρκοκυπρίων που τους εμάθαν στο σχολείο για να στηρίξει την άποψή του ότι εμείς είμαστεν οι κακοί.

εγώ να απαντώ ότι σε έναν πόλεμο ούλλοι εν κακοί τζαι πως τζι εμείς στα σχολεία μας ένα περίπου τα ίδια εμάθαμεν. τζαι να κάμνω μιαν ανάλυση περί της προπαγάνδας στην εκπαίδευση σε ζώνες πολέμου τζαι την ενίσχυση του εθνικισμού μέσα που μισές αλήθειες.

Ο παρέας να γράφει το της μισής αλήθειας τζαι να στέκεται στο ότι το μισό που έμαθε ήταν όντως αλήθκεια. Δηλαδή το μόνο που επερίμενε να φκάλει που τη συζήτηση ήταν το να παραδεχτώ εγώ ότι εσκοτώσαμεν Τουρκοκύπριους.

Μετά ήρτεν το άλλο μεγάλο κομμάτι της κουβέντας που εξεκίνησε με το: πιστεύκεις ότι εν δίκαιο που εμπήκε το νότιο μέρος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση?

Τζαι πάλε ούλλα μου τα επιχειρήματα αντιμετωπιστήκαν με πολλύν κριτική μαθκιά, περιμένοντας που μένα μια παραδοχή της άποψης του ότι οι Τουρκοκύπριοι αδικηθήκαν. Που δεν την πήρε. Αντιθέτως, εμίλησα για λύση τζαι το ρόλο της Ευρώπης σε τούτη κλπ. κλπ.

Τζαι στο τέλος το μεγάλο χαρτί. Το σχέδιο Ανάν. Αφού έτσι τζι αλλιώς εν τζαι θέλετε λύση. Είπετε όχι στο Αναν. κάπου δαμέ ο ισραηλινός παρέας ερώτησε τι εν το Ανάν. Άκουσε ότι εψηφίσαμεν περίπου 70% ΟΧΙ τζαι εκοίταξεν με με το ίδιο βλέμμα που αντιμετώπισα όσες φορές έκαμα τούτην τη συζήτηση με ξένους. Τζείνον το βλέμμαν το "ε, τι σκατά μας λαλείς τόσην ώραν κόρη μου? περιπαίζεις μας?".

Ακόμα εν εκατάφερα να μπορέσω να απαντήσω σε τούτο το βλέμμα. τζαι όσες εξηγήσεις έδωκα δεν ήταν μέχρι στιγμής πειστικές. ίσως να μεν τα λαλώ καλά. αλλά ίσως να μεν υπάρχει τζαι ικανοποιητική εξήγηση για τη συμπεριφορά μας εκτός που τούτον που οι ξένοι υποθέτουν. ότι όντως εν θέλουμε λύση τζαι περιπαίζουμεν τους (τζαι τους εαυτούς μας).

Τούτη ήταν η πιο δύσκολη συζήτηση που είχα ποττέ στη ζωή μου για το Κυπριακό, με έναν άνθρωπο που την "αντίθετη πλευρά", ας το πούμε, που δεν έκαμνεν διάλογο τζαι δεν έθελε να ακούσει την άλλη άποψη. Ομολογώ ότι υπήρχαν φάσεις που ένιωθα να συγκρατώ μέσα μου ούλλα τζείνα που θα απάνταν ο παρέας που το ΠανΚυ. Πράμαν που με αναστάτωσε λλίον. ίσως γιατί η μη διαλλακτικότητα του ενός ομιλητή γεννά τζαι μη διαλλακτικότητα στον άλλο. εσυγκρατήθηκα όμως. Επροσπάθησα η κουβέντα ναν κουβέντα τζι όι καυκάς. Τίποτε που τζείνα που είπα εν επέρασε βέβαια, γιατί η δική μου η ανοικτομυαλοσύνη δεν έκαμεν το συνομιλητή μου ανοικτόμυαλο.

Στο τέλος της νύχτας, το τρένο έφτασε στη Λουέβεν τζαι οι δρόμοι μας εχωρίσαν. εκαληνυχτιστήκαμε άβολα. εγώ με θλίψη λλίον που εβρέθηκα στην άβολη κατάσταση να μιλώ σε έναν τοίχο (έτσι το ένιωσα) τζείνος με χαρά ίσως γιατί εκατάφερε να με κατατροπώσει τζαι να ενισχύσει τες αρχικές του ιδέες για τους Ελληνοκύπριους.

ΥΓ: με τούτον το πόστ θα ήθελα να πω ότι τζείνοι που μιλούν ακόμα τζαι σήμερα για ηρωικά ΟΧΙ τζαι λαλούν τον Τάσσο μεγάλο, προφανώς κάμνουν ότι τζι ο παρέας που πάνω. ζουν στον κόσμο τους ερμηνεύοντας επιλεκτικές πληροφορίες με τέθκοιο τρόπο που να επιβεβαιώνει τες προηγούμενες ιδέες τους τζαι ιδέα δεν έχουν τι παίζει έξω στον κόσμο. Τζαι το πιο πιθανόν δεν εβρεθήκαν ποττέ στη θέση του να προσπαθούν να εξηγήσουν σε πλάσματα που έννεν κυπραίοι πως είπαμε όχι στο Ανάν, αλλά εμείς είμστεν τζείνοι που θέλουν λύση.

Τα όμορφα...

πολλές φορές (ίσως υπερβολικά πολλές) αναρωθκιούμαι, τι κάμνω εγώ δαμέ σε τούτη τη χώρα, σε τούτη την πόλη, σκέφτουμαι πως η ευτυχία εν κάπου αλλού...

Την Τρίτη τη νύχτα, έκαθουμουν μαζί με καμιά σιηλλιάαν άλλα πλάσματα που εν επρολάβαμε εισητήριο, στο πάρκο με μια κουβέρτα στο γρασίδι, με σακακια, σιάρπες, καπέλα τζαι ούλλα τα καλά, επαρακολουθούσα στη γιγαντο-οθόνη τη διάλεξη του Stephen Hawking γύρω που το αρχαιότερο ερώτημα που εγέννησε ο νους του ανθρώπου, πως εδημιουργήθηκε ο κόσμος μας; (ο Hawking μπορεί να ακούεται σαν τον ρόμποκοπ της φυσικής, αλλά έκαμεν μιαν εξαιρετική παρουσίαση ξεκινώντας που τον Αριστοτέλη μέχρι τες σύγχρονες θεωρίες για την προέλευση του σύμπαντος), με το κρασούδιν τζαι τες μπύρες, τζαι τα τσιπς, με τον Βέλγο τζαι τον Αυστραλό δίπλα να διαφωνούν σιωπηλά για τες μαύρες τρύπες, τζαι εσκέφτηκα "τούτη εν μια όμορφη νύχτα". Ένιωσα μετά που πολλύν τζαιρόν σε τούτη την πόλη τζείνον το ζεστό συναίσθημα που μπορεί κάποιος να ονόμαζε ευτυχία. Αυτόματα (που συνήθειον) εκοίταξα πάνω στον βέλγικο ουρανό, που μας έκαμε τη χάρη τζαι εν έβρεξε. εν είδα τίποτες, ούτε έναν αστέρι. α ναι, εν είμαστεν κύπρο.

Μα τούτη νύχτα είσιεν κάτι που τζείνες τες νύχτες κάτω που τον τόσο γνώριμο έναστρο ουρανό που εσυνόδεψεν τόσες φορές τες χαρούμενες στιγμές μου.

Μπορεί να μεν εκατάλαβα τα μισά που τη διάλεξη τζαι ούλλα όσα ακολούθησαν στην irish pub με τες μαύρες τρύπες (η κουβέντα εσυνεχίστηκε για πολλή ώρα με διάλλειμμα για να καταλάβω τι στα ανάθθεμαν εν οι μαύρες τρύπες), τες σούπερνόβες, τζαι τη συζήτηση περί του μάταιου του ερωτήματος, αλλά εθθυμήθηκα. Εθθυμήθηκα ότι την ευτυχία μπορείς να της έβρεις σε πολλούς τόπους, τζαι με πολλούς τρόπους (ακόμα τζαι χωρίς τα άστρα).

The picture of Dorian Gray

Προχτές ετέλειωσα τούτο το βιβλίο που το εγόρασα πριν περίπου ένα χρόνο σε ένα βιβλιοπωλείο στην Ιρλανδία. Μια που εκόψαμεν τες κουβέντες μας με τον Όσκαρ, τον Ουάιλτ τζαι με τον αρφόν του (βασικά τζείνοι εν εμιλούσαν πολλά είπα τα ούλλα εγώ) είπα ας πιάσω κάτι του Όσκαρ να θκιαβάσω μια που και δεν είχα την τιμή παλαιότερα.

Tο βιβλίο που λέτε εκάθετουν στην βιβλιοθήκη για αρκετό καιρό ώσπου τζι άρκεψα να το θκιαβάζω γιαti το Μουσείο της Αθωότητας του Παμούκ ήταν υπερβολικά βαρύ να το κουβαλώ στο τρένο τζαι υπερβολικά βαρετό για να έχω κίνητρο να υποστώ το κουβάλημα. Κάπως έτσι άρκεψα να θκιεβάζω χαλαρά το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Χαλαρά στην αρχή, με πάθος προς το τέλος. Κλασσικό, οι πλείστοι ίσως να το έχετε διαβάσει τζαι να μεν σας λαλώ τίποτε καινούργιο, προβλέψιμο ίσως, με ένα άγγιγμα από Φάουστ, εκείνο το στοιχείο του πουλώ τη ψυχή μου για τα νιάτα, ένα άγγιγμα από τη θεατρικότητα του Σεξπηρ, με πολλύν πολλύν κριτική ματιά στην βικτωριανή (αν ήταν η βικτωριανή εποχή). παίζοντας με τις έννοιες της αμαρτίας, της καλοσύνης (έτην πάλε την καλοσύνη), του ηδονισμού, της ομορφιάς, της ματαιοδοξίας. Τζαι εν τέλει της τιμωρίας. Εν λαλεί κάτι πολλά καινούργιο (φαντάζομαι για τον καιρό του πολλά), αλλά σίουρα λαλεί κάτι πολλά ενδιαφέρον.

• 
  Το βιβλίο βρίθει που κομμάθκια που μου εκάμαν πολλύν εντύπωση, που εσταμάτησα

τζαι έκατσα να τα σκεφτώ. Είπα στην αρχή να θκιαλέξω ένα που τούτα, αλλά εκατέληξα να παραθέτω την εισαγωγή του συγγραφέα γιατί το καλό το πράμα που την αρκή φαίνεται.

• "The artist is the creator of beautiful things.

• To reveal art and conceal the artist is art's aim.

• The critic is he who can translate into another manner or a new material his impression of beautiful things.

The highest, as the lowest, form of criticism is a mode of autobiography.


Those who find ugly meanings in beautiful things are corrupt without being charming. This is a fault.


Those who find beautiful meanings in beautiful things are the cultivated. For these there is hope.


They are the elect to whom beautiful things mean only Beauty.

• There is no such thing as a moral or an immoral book. Books are well written, or badly written. That is all.

The nineteenth century dislike of Realism is the rage of Caliban seeing his own face in a glass.


The nineteenth century dislike of Romanticism is the rage of Caliban not seeing his own face in a glass.

The moral life of man forms part of the subject-matter of the artist, but the morality of art consists in the perfect use of an imperfect medium. No artist desires to prove anything. Even things that are true can be proved.

No artist has ethical sympathies. An ethical sympathy in an artist is an unpardonable mannerism of style.

No artist is ever morbid. The artist can express everything.

Thought and language are to the artist instruments of an art.

vice and virtue are to the artist materials for an art.

From the point of view of form, the type of all the arts is the art of the musician. From the point of view of feeling, the actor's craft is the type.

All art is at once surface and symbol.

Those who go beneath the surface do so at their peril.

Those who read the symbol do so at their peril.

It is the spectator, and not life, that art really mirrors.

Diversity of opinion about a work of art shows that the work is new, complex, and vital.

when critics disagree the artist is in accord with himself.

We can forgive a man for making a useful thing as long as he does not admire it. The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely.

All art is quite useless."

OSCAR WILDE

ΥΓ: εψές σε ένα τραπέζι με ένα γεωγράφο, ένα της νομικής τζαι ένα engineer εσυνάφερα ότι εθκιάβασα το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, τζαι εντυπωσιάστηκα που το εξέραν το τζαι εθκιαβάσαν το ούλλοι. Μια ακόμα φορά που εσκέφτηκα "εμείς τι σκατά εκάμναμεν στο σχολείο?". Ας πούμεν οι διαφορές στες γενικές γνώσεις είναι αδιανόητες...

Απογοήτευση και θλίψη (Ν.23542)

[Επρόσεξα πως όποτε θέλω να γράψω για την Κύπρο τζαι εν έχω συγκεκριμένο τίτλο γράφω πάντα Απογοήτευση, Θλίψη (ή και τα δύο). Αλλό λλίον εννά γινεί τζαι στήλη. Πως εκαταντήσαν τούτες οι θκυό λέξεις να εκφράζουν το πως νιώθω για τον τόπο μου ή πως εκατέληξαν να επισκιάζουν ούλλα τα άλλα που νιώθω για τον τόπο μου (μήπως δεν ήταν πάντα έτσι, εννά μου πεις)...]

Το Μαρί στο τέλος της ημέρας... εκτός που ούλλα τα άλλα, έφκαλεν στην επιφάνεια τον πιο κακό μας εαυτό. Ούλλων μας. Ως κράτος, ως λαός. Δεν εξηγείται αλλιώς. Τζι εν μιλώ για τους πολιτικούς που ούτε τους είχα ποττέ τζαι σε υπόληψη (ούτε για τον Αρχιεπίσκοπο που τον έχω τζαι για πολλά σιηρόττερα).

Λυπούμαι που θκιαβάζω μπλογκς τζαι θορώ τους μπλόγγερς (πλάσματα που εν ανοιχτά σε διάλογο συνήθως) να καυκαλατίζουν με το σιηρόττερο τρόπο (τωρά εννά μου πεις με το δίκαιο τους, θέλουν να πουν την άποψή τους). Λυπούμαι που θκιαβάζω τα σχόλια πουκάτω που τα άρθρα του Πολίτη τζαι θέλω να χωστώ που την αντροπή που το πως μιλά ο ένας στον άλλον (τζαι τούτοι έννεν ανώνυμοι που ξιτιμάζουν στης Δρακούνας) εν κάποιοι επώνυμοι (κάποιοι μάλιστα πολλά επώνυμοι). Λυπούμαι που οι γειτόνισσες μου στο χωρκόν ετσακκωθήκαν για το αν θα παραιτηθεί ο Χριστόφκιας ή όι (ούτε τα μυστικά της Εδέμ εν τες ενώνουν ποιον). Λυπούμαι που υπάρχουν πλάσματα κάπου σε τζείνον το νησίν το αγαπημένον μου που απειλούν πλάσματα με τη ζωή τους για μιαν γ******η συναυλία που ούτε εκατάλαβα and frankly my dear ούτε θέλω να μάθω (λαλώ το εγώ που ξέρω ότι ακόμα τζαι "συνάδελφοι ψυχολόγοι" απειλούσαν πλάσματα για να περάσουν μιαν γ*******η νομοθεσία. αλλά άτε πες τζιαμέ ήταν να κερδίσουν κάτι οι ίδιοι, ριάλλια, είμαστεν ππαραόπιστοι να το παραδεχτώ. Αλλά τωρά?). Μήπως ως δαμέ φτάννει η παιδεία μας εν τέλει?

Λυπούμαι παραπάνω γιατί τα πράματα οξύνουνται αντί να ηρεμούν λλίο. Ξέρω ότι κάπου μέσα στον πανικό έσιει νούσιμα πλάσματα σε τζείνο το νησί (τζαι δεν ξέρω τζιόλας πως αντέχουν μέσα σε τούτην ούλλην την ανακατωσιά). Εν ξέρω αν εν το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, αν εν μια ομαδική ανικανότητα inhibition, αλλά το πράμαν ξεφεύγει άσιημα. Δηλαδή αν συγκρίνω τους Βέλγους πολιτικούς που υποτίθεται τσακκώννουνται (αλλά ποττέ εν τους ακούεις, εν πράμα?), το πως αντιδράσαν οι Βέλγοι στο ατύχημα του καλοκαιριού (που επεθάνα 5 νομίζω νεαρά πλάσματα), στα ζόρκα ρε παιδί μου (που εντάξει μπορεί να μεν περνούν ούτε κατά διάνοια τα ίδια τα δικά μας), πόση πόση ψυχραιμία δείχνουν δαμέ τζαι τα πλάσματα τζαι τα ΜΜΕ σε τζείνα που έρκουνται. Ίσως εννά μου πεις τζαι τούτον να εν το άλλον άκρον, ίσως να έπρεπε να ήταν λλιόττερον ψύχραιμοι. Δεν ξέρω. Πάντως ξέρω ότι σε μας τούτον λείπει. Ψυχραιμία. Σε ούλλους. Που την πολιτική ηγεσία ως την τελευταία συνταξιούχα του χωρκού μου. Τζαι δεν ξέρω τζαι που να την έβρουμεν.

Πριν ένα μήνα περίπου στη Βοστώνη εσυνάντησα την καθηγήτρια μου που ερχόμενη που Κύπρο εμετέφερε μου μιαν εικόνα, λες τζαι όπου νασαι εννά μας επιτεθούν οι Τούρτζοι. Ευχήθηκα που μέσα μου να εν υπερβολική. Ερχόμενη πίσω τζαι θκιαβάζοντας τούτα ούλλα, την κατζίαν τζαι το μίσος των πλασμάτων, την πόλωση, νιώθω λες τζαι τζεικάτω είμαστεν έτοιμοι για εμφύλιο. Εύχομαι που μέσα μου να είμαι υπερβολική. Otherwise it would be too.. "history repeats itself" τζι εμείς στην ιστορία δεν υπήρξαμεν ακριβώς σουξεδάκια.

ΥΓ: ο καθένας εν υπεύθυνος των πράξεων τζαι των λόγων του. Το Μαρί ήταν τόσον αδιανόητο που φτάνει τα όρια του σουρεαλιστικού (που τζείνα τα πράματα που λαλείς συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο), όπως τζαι ούλλα όσα ακολούθησαν στο πολιτικό σκηνικό. Το να σκοτωθείς με το γείτο σου όμως εν δική σου προσωπική απόφαση, τζαι ας κάμουμεν ούλλοι οι άλλοι τζείνον που εν κάμνουν οι πολιτικοί, ας πάρουμεν την ευθύνη του κάθε καυκά που κάμνουμεν.

Κινηματογραφικές υπερβάσεις

Το σαββατοκυρίακο που μας πέρασε ήταν που λέτε το πρώτο σημάδι του άλλαξεν ο καιρός (σήμερα να καταλάβετε άψαμεν τζαι τη θέρμανση). Ήταν μια φάση, δεν πάω πουθενά πουθενά εδώ θα μείνω. Στον καναπέ, βραστά βραστά, έξω να βρέσιει, νεσκαφούδιν, dvdoύδιν, σμίλες (ναι ναι αρκέψαμεν το εργόχειρον πάλε, τι να πω?). Χαλαρότητες. Αυτό αυτό ακριβώς έθελα για το σαββατοκυρίακο. Να μεν ταράξω τζαι να χαλαρώσω.

Τζαι πάω στο dvdαδικο τζαι πιάννω τες πιο ασχέτου (με το πιο πάνω σενάριο ταινίες). Γιατί αυτό το σαββατοκύριακο, Οκτώβριος του 2011, αποφασίσθη να κάμω όχι μίαν αλλά δύο υπερβάσεις.

Υπέρβαση Ν.1: Belle de Jour

Τζείνος που ρωτά γιατί εν υπέρβαση δεν έχει προφανώς δει την Βιριδιάνα (ή εν πολλά πολλά κουλτουριάρης). Γιατί εμέναν η μόνη επαφή μου με τον Bunuel, μέχρι πρότινως δηλαδή, ήταν η Βιριδιάνα, πριν μερικά χρόνια. Δε λέω είσιεν πολλύν ενδιαφέρον ως στόρυ τζαι γενικά είσιε νόημα ρε παιδί μου, αλλά τα γέριμα τα σκοτεινά, εδημιούργησεν μου τζείνον το συναίσθημαν το "άτε να τελειώσει πριν να φκει η ψυσιή μου".

Ε, μετά που τούτον τον κύριο Βunuel απέφευγα τον. όσες φορές έπαιζε κάτι που Βunuel στα φεστιβάλ του ομίλου φίλων κινηματογράφου (αααα επεθύμησα) εγώ ελαλούσα, ποτέ, ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά. Ώσπου τζαι είδα το Belle de Jour στο dvdαδικο, τζαι έτο ανάδοξεν μου τζι έπια της. Για τούτην την ταινία είχα ακούσει/διαβάσει κάπου στο παρελθόν. Η Κατρίν Ντενέβ υποδύεται μια κυρίας της καλής κοινωνίας, στο απέξω δηλαδής, γιατί στο απο μέσα (δηλαδή μες στο νού της) έχει έντονες τάσεις προς σαδομαζοκαταστάσεις (S&Μ οι λεγόμενες) , ενώ με τον άντρα της δεεν... Ε, τζαι μιαν καλήν ημέραν αποφασίζει να γίνει πόρνη. Όχι για τα λεφτά, για την ευχαρίστηση.

Ομολογώ, ότι καθόλου δεν εβαρέθηκα τούτην τη φορά (αν τζαι πιστεύκω ότι η Βιριδιάνα είχε αρκετά παραπάνω ψουμίν, food or thought που λέμεν). Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η Ντενέβ τζαι ο χαρακτήρας που υποδύεται, που δεν είμαι σίουρη στο πως ακριβώς να ερμηνεύσω τες συμπεριφορές, αλλά ρε παιδί μου βάλλει σε στο τρυπάκι να το σκεφτείς. Επίσης πολλά ιδιαίτερο στην ταινία το παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία τζαι την πραγματικότητα, που στην αρχή της ταινίας εν αρκετά διαχωρισμένο, αλλά όσο περνά η ώρα τόσο μπλέκεται σε σημείο που δεν είσαι σίγουρος πότε σταματά η πραγματικότητα τζαι πότε ξεκινά η φαντασία. Εν ξέρω αν μου άρεσε τόσο, ώστε να το επρότεινα σε κάποιο να το δει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, αλλά για Bunuel καλά τα επίαμεν (την επόμενη φορά τζαι τον ανδαλουσιανό σκύλο ελπίζω, αν το έβρω πούποτες).

Υπέρβαση Ν.2: Κουρδιστό πορτοκάλι

Ξέρω τι εννά πείτε τωρά καλά εν αντρέπεσαι εν είδες το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Κιούμπρικ? Ξεφτιλισμένη. Ναι, ξέρω, ξέρω, αλλά καταλάβετε με. Είχα τζαι εγώ η δύσμοιρη μια φοβία. Εν τζαι φταίω εγώ, απλά το εξώφυλλο του dvd εν τόσο μα τόσο φοητσιάρικο. κάθε φορά που παέννω στο dvdαδικο η ίδια κουβέντα: πιάνω το, θορώ τζείνα τα μμάθκια (ανακατσιώ λλίον τα μμάθκια, είμαι προβληματική τι να κάμω?), είμαι απόλυτα σίουρη ότι θα σιέσω πάνω μου να το δω (χωρίς να ξέρω την υπόθεση τωρά) τζαι μετανοιώνω. Ε, τούτην την φορά έκαμα την υπέρβαση. No more fear. Καιρός να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας είπα.

Έτσι που λέτε... Ααααααχχχχ. Το κουρδιστό πορτοκάλι, για έναν ψυχολόγο, αγαπητοί φίλοι σηκώνει ανάλυση, ανάλυση, ανάλυση. Αν δεν ήταν το βίαιο τζαι σεξουαλικό κομμάτι είμαι σίουρη ότι το Κουρδιστό Πορτοκάλι θα ήταν μάθημα στο πανεπιστήμιο (ή θα έπρεπε τουλάχιστον).

Δεν ξέρω που πόθεν να ξεκινήσω. Η ταινία δεν πραγματεύεται τη βία, πραγματεύεται την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να είναι καλός ή κακός. Εν μια ωμή τζαι ταυτόχρονα καλλιτεχνική επίθεση στο συμπεριφορισμό τζαι σε πρακτικές που ντρέπουμαι να πω χρησιμοποιούνται σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις (ίσως πιο πολλά να ντρέπουμαι που καταλάβω τη λογική πίσω που τούτες τες τεχνικές). Η ταινία ρωτά μας πως μπορείς να κάμεις έναν άνθρωπο να γινεί καλός χωρίς να εν που δικήν του προσωπική απόφαση? πως μπορείς να κάμεις στο τέλος της ημέρας έναν άνθρωπο ένα κουρδιστό πορτοκάλι, ένα οργανισμό απογυμνωμένο που ούλλα τα άλλα τζαι ειδωμένο μόνο με όρους μηχανιστικούς (ερέθισμα- αντίδραση). Μήπως ούλλοι δεν είμαστε λλίον Κουρδιστά Πορτοκάλια στο τέλος της ημέρας θα αναρωτηθείς στο τέλος της ταινίας αγαπητέ αναγνώστη. Η απάντηση εν πολύπλοκη θα έλεγα.

Εντυπωσιακό κομμάτι στην ταινία εν το σουρεαλιστικό στήσιμο του κόσμου που εκτυλίσσεται η ιστορία. Τα ρούχα, τα έπιπλα, οι εκφράσεις των προσώπων, τζαι ούλλα με τον Μπετόβεν στο υπόβαθρο, νιώθεις ότι παρακολουθείς κάτι μεταξύ ονείρου (έτο πάλε το ονειρικό) τζαι θεατρικής παράστασης. Λες τζαι ούλλα εν μια μεγάλη σκηνή. Τωρά που το σκέφτουμαι η σκηνή αυτή καθεαυτή εμφανίζεται αρκετά στην ταινία. ακόμα τζαι οι πιο έντονες σκηνές βίας έχουν ένα στοιχείο τόσο ... θεατρικό θα έλεγα. Άφωνη, έχω μείνει άφωνη. Λαλώ του εαυτού μου πως γίνεται να μεν το είδα τούτον πιο πριν τζαι λαλώ σας, δείτε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ (χωρίς νεσκαφούιν, σιοκολατούαν τζαι σμιλίν. Its not that kind of movie).

Έτσι που λέτε μέσα σε ένα σου-κου δύο υπερβάσεις που εφκήκαν σε καλό. Not bad, not bad!

ΥΓ: για τους ενδιαφερόμενους περι ψυχολογίας που τους αρέσκει το Κουρδιστό Πορτοκάλι εισηγούμαι να θκιεβάσετε με πολλά ανοικτό μυαλό το βιβλίο του B.F.Skinner, του παπά του συμπεριφορισμού, Beyond Freedom and Dignity. Εν έναν που τα πιο προκλητικά θα έλεγα κείμενα που έχω θκιαβάσει στην ψυχολογία (με την έννοια ότι προκαλεί πολλά πολλά πράματα που σκεφτούμαστεν ως δεδομένα).

Παθήματα τζαι μαθήματα...

Στην Αθήνα, βλέποντας τες τραβηγμένες κυρίες με τες Λουί Βουιτόν στο Κολωνάκι, εσκεφτούμουν αν μέσα που τούτην ούλλην την ταλαιπωρία τζαι το βάσανο, εμάθαν οι Έλληνες, πράγμα που το ελπίζω, ή αν τους δοθεί η ευκαιρία να τα χτίσουν ούλλα που την αρχή τζαι να ξαναξεκινήσουν εννά κάμουν τες ίδιες μαλακίες με το παρελθόν.

Ερχόμενη πίσω Βέλγιο, είδα μέσα που κουβέντες στο διαδίκτυο τζαι τες εφημερίδες με έπληξη όλα τα περί πορίσματος Πολυβίου, το οποίο δεν διάβασα, έτσι δεν μπορώ να πω τίποτε για τα συμπεράσματά του. Είδα ένα 5-λεπτο που την ανακοίνωση του στο ΡΙΚ τζαι εντάξει εν η αλήθκεια τίποτε το επιστημονικό δεν είδα σε τζείνα τα 5 λεπτά. μπορεί να τα λαλεί αλλού φυσικά ο άνθρωπος, απλά να θέλει να τονίσει κάποια πράματα που καμιά σχέση δεν έχουν με τα γεγονότα του Μαριού (πχ. τι πιστεύει ο κυπριακός λαός για τον πολιτικό κόσμο, ενδιαφέρουσα ανάλυση με την οποία συμφωνώ, άσχετη με το θέμα όμως).

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ τους τελευταίους μήνες για την Κύπρο, δεν ξέρω τι να υποστηρίξω, αν πρέπει να παραιτηθεί ή όι κλπ. Δηλώνω χωρίς φόβο και χωρίς πάθος ότι ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙΠΟΤΕΣ. Στο τέλος της ημέρας δεν είναι αυτό το θέμα κιόλας. Το θέμα εν ότι μια τραγωδία, εκατάφερε να μας βάλει να σκοτωνούμαστε μεταξύ μας. Κάποιοι είπαν τζαι την πελλάρα "πολιτικό πραξικόπημα". Εγώ λαλώ στους καμένους με μιλάς για σηινίν (εν έτσι που το λαλούν??).

Εσκέφτουμουν ότι θα έπρεπε ούλλοι να προσέξουν λλίον την γλώσσα τους, τζαι κάποιος, ένας νούσιμος έστω, να κατευνάσει τα πνεύματα τζεικάτω. Γιατί ανοίξαμεν φάλιες πολλές τωρά τελευταία (τα γέρημα τα πετρόλαα, ανάθεμα την ώρα τζαι την στιμήν που τα ήβραμεν, τζαι πέρκι να μεν εξορυχτούν ποττέ που κανέναν). Σε μιαν τόσον κρίσιμην στιγμήν εμείς τρωούμαστεν τζαι μάλιστα όι με τρόπον που θα έφερνεν ένα κάποιο αποτέλεσμα, μιαν αλλαγή σε κάτι, αλλά με τζείνον το αλληλοφάγωμα που γίνεται για το αλληλοφαγωμα. Εν ξέρω ποιος έσιει δίκαιον τζαι ποιος άδικον, τζείνον που ξέρω εν ότι θκιαβάζοντας τα νέα της Κύπρου μας έκαμα την ίδια σκέψη όπως στην Αθήνα. Εμείς εμάθαμεν που τα παθήματα του παρελθόντος όξα άμα μας δίνεται η ευκαιρία κάμνουμεν τες ίδιες μαλακίες ??

το να μαθαίνεις που προηγούμενες εμπειρίες εν στοιχείο τούτου που λέμε νοημοσύνη, τζι αν δεν μπορούμεν να το κάμουμεν σημαίνει πως είμαστεν τόσο παλαβοί που ότι τζι αν πάθουμεν αξίζει μας.

ΥΓ. κάποιος θα έλεγε ότι τζαι οι νοητικά challenged αξίζουν μια θέση στον ήλιο, τζι εν διαφωνώ, αλλά όπως δείχνει η πρόσφατη εμπειρία αν έχεις νοητική υστέρηση σε επίπεδο χώρας τζείνος που εννά έρτει να σε βοηθήσει (να φάεις, να περπατήσεις κλπ.) φροντίζει να σου τα συνάξει ούλλα επίσης. Εν έσιει καλοσύνες, τζι εν συμφέρει.

Διαφημιστικό διάλλειμμα

οι ιστορίες για αγρίους από τα ταξίδια του Γκιούλιβερ θα συνεχιστούν σύντομα. Μέχρι τότε η εισήγηση της ημέρας, άμα δεν έχετε τίποτε να κάμνετε, μπορείτε να δείτε (αν δεν το είδετε) το ντοκυμαντέρ The USA vs. John Lennon (που το ξαναθορώ έτσι γιατί το θυμήθηκα).

έσιει έναν απίστευτο εφφεκτ τούτο το ντοκυμαντέρ (εκτός που τες πληροφορίες που μαθαίνεις για τον Λένον τζαι την εποχή των late 60s). διά σου τζείνον το συναίσθημα ρε παιδί μου, το επαναστατικό. Θορείς το τζαι σκέφτεσαι που επίεν τζείνος ο τζαιρός, που επίεν τζείνον το πάθος για ειρήνη? Ότι οφείλουμε στον εαυτό μας τζαι στο κόσμο να το παλέψουμε όσον πάει.

την πρώτη φορά θυμούμαι που είδα τούτο το ντοκυμαντέρ με τη Μ. (my partner in crime), εκαταλήξαμε στο Σκαραβέο (οέο) μετά την προβολή να πίνουμε τζαι να σχεδιάζουμε τρόπους να ξυπνήσουμε την επανάσταση στο ΠανΚυ. Λλίες μέρες μετά στο σπίτι της Μ. επογιατίζαμε πάνω σε ένα λευκό σεντόνι ένα κομμάτι του Νίκου Δήμου (χάλιν μαύρον, όπως ήταν αναμενόμενο που θκυό πρωτάρες της επανάστασης, λέμε τώρα, που ιδέα δεν είχαν που πανώ) τζαι λλίες μέρες μετά εκρεμμάσαμεν το στες κολόνες του ΠανΚυ, δίπλα που τα πανώ των παρατάξεων για να αγνοηθεί από όλους τζαι στο τέλος να συναχτεί δεν ξέρω που ποιόν τζαι να πεταχτεί υποθέτω.

Τωρά που το θορώ μόνη μου δαμέ στα ξένα, δεν ξέρω τι ακριβώς να κάμω. Μάλλον εννά πάω να ππέσω.

ΥΓ: Αναρωθκιούμουν βλέποντας το για δεύτερη φορά, πόσο έντονη επίδραση τζαι συμμετοχή είχαν οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή στα κοινωνικά δρώμενα, τζαι πόσο αισθητά λιγότερη εν τούτη σήμερα...

Ιστορίες από το Αμέρικα 2

(μετά από παράκληση εκατοντάδων τηλεθεατών...)

είμαστεν που λέτε στη Βοστώνη, ακόμα στην προ συνεδρίου εποχή (δηλαδής εγώ τζαι η σχέση κάμνουμεν διακοπούλες). Την πρώτη νύχτα εφκάλαμεν την στο Οκτόμπερφεστ Βοστώνης πίνοντας μπύρες, τρώγοντας λουκάνικα, ακούγοντας αυθεντικές βαυαρικές μουσικές τζαι παρακολουθώντας το λεγόμενο stein hoist, δηλαδή

ς ένα διαγωνισμό που οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να κρατήσουν ψηλά ένα

ποτήρι μπύρα όσον περισσότερο μπορούσαν (μόνον οι αμερικάνοι θα εβάλλαν τόσες πολλές αμερικανικές σημαίες σε έναν καθόλου αμερικανικό event).

Τη δεύτερη νύχτα εξουθενωμένοι που το 10-χιλιόμετρα-περίπατο σε χάρβαρντ τζαι ΜΙΤ (τρομάααρα μας) αποφασίσαμε να κάτσουμε κάπου κοντά στο ξενοδοχείο. επίαμεν για φαί τζαι μετά στην επιστροφή αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μπαράκι λλίον πιο κάτω που το χόστελ μας, που το εσινιάραμεν την προηγούμενη νύχτα ότι ήταν ωραία φάση. Πάμε που λέτε, ωραία τζαι καλά. Η μουσική ακούετουν πολλά ωραία, αλλά ρε παιδί μου με το που εμπήκαμε μέσα, το μπαρ γεμάτον άντρες. είσιεν τζαι οθόνες που εδείχναν αμερικανικό ποδόσφαιρο τζαι γενικώς η διακόσμηση με τρόπαια τζαι εικόνες που αθλητικές στιγμές. Λαλώ, ωχ εππέσαμε σε αντρικό στέκι. πάμε στο μπαρ, ούλλοι να με θορούν που πάνω ως κάτω. (double ωχ). τέλοσπάντων, πιάννουμεν τα ποτά μας καθούμαστεν. τζαι τζιαμέ συνειδητοποιώ ότι οι φαν των αθλητικών σε αυτή την πόλη δεν ήταν ακριβώς ότι θα ανέμενε κανείς. Καταρχήν οι μισοί επίναν κοκτέιλ, πολλά λλίοι μπύρες τζαι ως γνωστόν ο άντρας ο βαρύς που την μπύρα φαίνεται. Μετά ήταν τα ρούχα. Κάποιοι ρε παιδί μου πολλύν στυλ.

Σε κάποια φάση, λαλεί μου η σχέση "εκατάλαβες ότι είμαστεν σε γκέυ μπαρ έννεν? εν τζαι πειράζει σε?". Αμ έτσι εξηγείται που μας θορούν ούλλοι τόσην ώρα, εσκέφτηκα. Αλλά γιατί όχι? ωραία μουσική, ωραία σανγκρια, ωραίος τόπος, είπιαμεν τα ποτά μας, είδαμεν το ματς ως το τέλος, η σχέση είσιεν τζαι κάτι σουξέ πιστεύκω αλλά ήμουν δίπλα κέρβερος εν εκόντεψεν κανένας, ε τζαι σιγά σιγά έσσω μας.

Τζαι ποιος είπεν δηλαδή ότι οι γκέυ εν ασχολούνται με μάππες?? Στερεότυπα, στερεότυπα. Τς, τς, τς.

Το ρητό της εβδομάδας

Στην Αθήνα, στο πρώτο αυτό ταξίδι με τον επόπτη μου τζαι τους συναδέλφους μου... (που δεν εμπορούσαν να καταλάβουν την έννοια του περπατώ στα σοκάκια χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, έτσι για τον περίπατο, που δεν εκαταλάβαιναν τι εν το κανταϊφι, που δεν αντέχαν τη χαλαρότητα των γκαρσονιών στα καφέ τζαι που δεν εμπορούσαν να καταλάβουν ότι το καλλύττερον ελληνικό φαί εν το βρίσκεις σε χαικλέ εστιατόρια)

ο επόπτης μου (που μπορεί να έσιει πολλά κουσούρια αλλά μέσα μέσα λαλεί πολλά πετυχημένα πράματα) είπεν σε μια συζήτηση γύρω που την αθωότητα, τζαι το ρομαντισμό των παιδικών του χρόνων που δεν υπάρχει σήμερα:

"Για κάθε βήμα που κάμνουμεν μπροστά, πρέπει να αφήσουμε και κάτι πίσω τζαι η έννοια της προόδου εν ημιτελής γιατί αγνοεί τζείνον που μεινίσκει πίσω..."

Μεγάλος.

Στην Αθήνα..

ήμουν η πιο γαμάτη, η πιο hot τζαι η πιο casual-chic επιστημόνισσα που παρουσίασε στο συνέδριο (ακόμα τζαι χωρίς τα κοραλλί θεϊκά τακούνια, γιατί που να φκεισ την ανηφόρα στο Λυκαβητό με το τακούνι;)...

επίσης ΔΕΝ εφύρτηκα τζαι ΔΕΝ εκατούρησα πάνω μου που το άγχος...

οπόταν μπορώ να πω ότι ήταν ένα πετυχημένο συνέδριο.

ΥΓ: 3 μέρες στην Αθήνα, εκαλαμάρισα φούλ, αλλά φούλ, τζαι κανένας δεν εκατάλαβεν ότι είμαι κυπραία. εντυπωσιαστήκετε; τζι εγώ!