Απογοήτευση και θλίψη (Ν.23542)

[Επρόσεξα πως όποτε θέλω να γράψω για την Κύπρο τζαι εν έχω συγκεκριμένο τίτλο γράφω πάντα Απογοήτευση, Θλίψη (ή και τα δύο). Αλλό λλίον εννά γινεί τζαι στήλη. Πως εκαταντήσαν τούτες οι θκυό λέξεις να εκφράζουν το πως νιώθω για τον τόπο μου ή πως εκατέληξαν να επισκιάζουν ούλλα τα άλλα που νιώθω για τον τόπο μου (μήπως δεν ήταν πάντα έτσι, εννά μου πεις)...]

Το Μαρί στο τέλος της ημέρας... εκτός που ούλλα τα άλλα, έφκαλεν στην επιφάνεια τον πιο κακό μας εαυτό. Ούλλων μας. Ως κράτος, ως λαός. Δεν εξηγείται αλλιώς. Τζι εν μιλώ για τους πολιτικούς που ούτε τους είχα ποττέ τζαι σε υπόληψη (ούτε για τον Αρχιεπίσκοπο που τον έχω τζαι για πολλά σιηρόττερα).

Λυπούμαι που θκιαβάζω μπλογκς τζαι θορώ τους μπλόγγερς (πλάσματα που εν ανοιχτά σε διάλογο συνήθως) να καυκαλατίζουν με το σιηρόττερο τρόπο (τωρά εννά μου πεις με το δίκαιο τους, θέλουν να πουν την άποψή τους). Λυπούμαι που θκιαβάζω τα σχόλια πουκάτω που τα άρθρα του Πολίτη τζαι θέλω να χωστώ που την αντροπή που το πως μιλά ο ένας στον άλλον (τζαι τούτοι έννεν ανώνυμοι που ξιτιμάζουν στης Δρακούνας) εν κάποιοι επώνυμοι (κάποιοι μάλιστα πολλά επώνυμοι). Λυπούμαι που οι γειτόνισσες μου στο χωρκόν ετσακκωθήκαν για το αν θα παραιτηθεί ο Χριστόφκιας ή όι (ούτε τα μυστικά της Εδέμ εν τες ενώνουν ποιον). Λυπούμαι που υπάρχουν πλάσματα κάπου σε τζείνον το νησίν το αγαπημένον μου που απειλούν πλάσματα με τη ζωή τους για μιαν γ******η συναυλία που ούτε εκατάλαβα and frankly my dear ούτε θέλω να μάθω (λαλώ το εγώ που ξέρω ότι ακόμα τζαι "συνάδελφοι ψυχολόγοι" απειλούσαν πλάσματα για να περάσουν μιαν γ*******η νομοθεσία. αλλά άτε πες τζιαμέ ήταν να κερδίσουν κάτι οι ίδιοι, ριάλλια, είμαστεν ππαραόπιστοι να το παραδεχτώ. Αλλά τωρά?). Μήπως ως δαμέ φτάννει η παιδεία μας εν τέλει?

Λυπούμαι παραπάνω γιατί τα πράματα οξύνουνται αντί να ηρεμούν λλίο. Ξέρω ότι κάπου μέσα στον πανικό έσιει νούσιμα πλάσματα σε τζείνο το νησί (τζαι δεν ξέρω τζιόλας πως αντέχουν μέσα σε τούτην ούλλην την ανακατωσιά). Εν ξέρω αν εν το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, αν εν μια ομαδική ανικανότητα inhibition, αλλά το πράμαν ξεφεύγει άσιημα. Δηλαδή αν συγκρίνω τους Βέλγους πολιτικούς που υποτίθεται τσακκώννουνται (αλλά ποττέ εν τους ακούεις, εν πράμα?), το πως αντιδράσαν οι Βέλγοι στο ατύχημα του καλοκαιριού (που επεθάνα 5 νομίζω νεαρά πλάσματα), στα ζόρκα ρε παιδί μου (που εντάξει μπορεί να μεν περνούν ούτε κατά διάνοια τα ίδια τα δικά μας), πόση πόση ψυχραιμία δείχνουν δαμέ τζαι τα πλάσματα τζαι τα ΜΜΕ σε τζείνα που έρκουνται. Ίσως εννά μου πεις τζαι τούτον να εν το άλλον άκρον, ίσως να έπρεπε να ήταν λλιόττερον ψύχραιμοι. Δεν ξέρω. Πάντως ξέρω ότι σε μας τούτον λείπει. Ψυχραιμία. Σε ούλλους. Που την πολιτική ηγεσία ως την τελευταία συνταξιούχα του χωρκού μου. Τζαι δεν ξέρω τζαι που να την έβρουμεν.

Πριν ένα μήνα περίπου στη Βοστώνη εσυνάντησα την καθηγήτρια μου που ερχόμενη που Κύπρο εμετέφερε μου μιαν εικόνα, λες τζαι όπου νασαι εννά μας επιτεθούν οι Τούρτζοι. Ευχήθηκα που μέσα μου να εν υπερβολική. Ερχόμενη πίσω τζαι θκιαβάζοντας τούτα ούλλα, την κατζίαν τζαι το μίσος των πλασμάτων, την πόλωση, νιώθω λες τζαι τζεικάτω είμαστεν έτοιμοι για εμφύλιο. Εύχομαι που μέσα μου να είμαι υπερβολική. Otherwise it would be too.. "history repeats itself" τζι εμείς στην ιστορία δεν υπήρξαμεν ακριβώς σουξεδάκια.

ΥΓ: ο καθένας εν υπεύθυνος των πράξεων τζαι των λόγων του. Το Μαρί ήταν τόσον αδιανόητο που φτάνει τα όρια του σουρεαλιστικού (που τζείνα τα πράματα που λαλείς συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο), όπως τζαι ούλλα όσα ακολούθησαν στο πολιτικό σκηνικό. Το να σκοτωθείς με το γείτο σου όμως εν δική σου προσωπική απόφαση, τζαι ας κάμουμεν ούλλοι οι άλλοι τζείνον που εν κάμνουν οι πολιτικοί, ας πάρουμεν την ευθύνη του κάθε καυκά που κάμνουμεν.