Κινηματογραφικές υπερβάσεις

Το σαββατοκυρίακο που μας πέρασε ήταν που λέτε το πρώτο σημάδι του άλλαξεν ο καιρός (σήμερα να καταλάβετε άψαμεν τζαι τη θέρμανση). Ήταν μια φάση, δεν πάω πουθενά πουθενά εδώ θα μείνω. Στον καναπέ, βραστά βραστά, έξω να βρέσιει, νεσκαφούδιν, dvdoύδιν, σμίλες (ναι ναι αρκέψαμεν το εργόχειρον πάλε, τι να πω?). Χαλαρότητες. Αυτό αυτό ακριβώς έθελα για το σαββατοκυρίακο. Να μεν ταράξω τζαι να χαλαρώσω.

Τζαι πάω στο dvdαδικο τζαι πιάννω τες πιο ασχέτου (με το πιο πάνω σενάριο ταινίες). Γιατί αυτό το σαββατοκύριακο, Οκτώβριος του 2011, αποφασίσθη να κάμω όχι μίαν αλλά δύο υπερβάσεις.

Υπέρβαση Ν.1: Belle de Jour

Τζείνος που ρωτά γιατί εν υπέρβαση δεν έχει προφανώς δει την Βιριδιάνα (ή εν πολλά πολλά κουλτουριάρης). Γιατί εμέναν η μόνη επαφή μου με τον Bunuel, μέχρι πρότινως δηλαδή, ήταν η Βιριδιάνα, πριν μερικά χρόνια. Δε λέω είσιεν πολλύν ενδιαφέρον ως στόρυ τζαι γενικά είσιε νόημα ρε παιδί μου, αλλά τα γέριμα τα σκοτεινά, εδημιούργησεν μου τζείνον το συναίσθημαν το "άτε να τελειώσει πριν να φκει η ψυσιή μου".

Ε, μετά που τούτον τον κύριο Βunuel απέφευγα τον. όσες φορές έπαιζε κάτι που Βunuel στα φεστιβάλ του ομίλου φίλων κινηματογράφου (αααα επεθύμησα) εγώ ελαλούσα, ποτέ, ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά. Ώσπου τζαι είδα το Belle de Jour στο dvdαδικο, τζαι έτο ανάδοξεν μου τζι έπια της. Για τούτην την ταινία είχα ακούσει/διαβάσει κάπου στο παρελθόν. Η Κατρίν Ντενέβ υποδύεται μια κυρίας της καλής κοινωνίας, στο απέξω δηλαδής, γιατί στο απο μέσα (δηλαδή μες στο νού της) έχει έντονες τάσεις προς σαδομαζοκαταστάσεις (S&Μ οι λεγόμενες) , ενώ με τον άντρα της δεεν... Ε, τζαι μιαν καλήν ημέραν αποφασίζει να γίνει πόρνη. Όχι για τα λεφτά, για την ευχαρίστηση.

Ομολογώ, ότι καθόλου δεν εβαρέθηκα τούτην τη φορά (αν τζαι πιστεύκω ότι η Βιριδιάνα είχε αρκετά παραπάνω ψουμίν, food or thought που λέμεν). Ιδιαίτερα εντυπωσιακή η Ντενέβ τζαι ο χαρακτήρας που υποδύεται, που δεν είμαι σίουρη στο πως ακριβώς να ερμηνεύσω τες συμπεριφορές, αλλά ρε παιδί μου βάλλει σε στο τρυπάκι να το σκεφτείς. Επίσης πολλά ιδιαίτερο στην ταινία το παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία τζαι την πραγματικότητα, που στην αρχή της ταινίας εν αρκετά διαχωρισμένο, αλλά όσο περνά η ώρα τόσο μπλέκεται σε σημείο που δεν είσαι σίγουρος πότε σταματά η πραγματικότητα τζαι πότε ξεκινά η φαντασία. Εν ξέρω αν μου άρεσε τόσο, ώστε να το επρότεινα σε κάποιο να το δει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, αλλά για Bunuel καλά τα επίαμεν (την επόμενη φορά τζαι τον ανδαλουσιανό σκύλο ελπίζω, αν το έβρω πούποτες).

Υπέρβαση Ν.2: Κουρδιστό πορτοκάλι

Ξέρω τι εννά πείτε τωρά καλά εν αντρέπεσαι εν είδες το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Κιούμπρικ? Ξεφτιλισμένη. Ναι, ξέρω, ξέρω, αλλά καταλάβετε με. Είχα τζαι εγώ η δύσμοιρη μια φοβία. Εν τζαι φταίω εγώ, απλά το εξώφυλλο του dvd εν τόσο μα τόσο φοητσιάρικο. κάθε φορά που παέννω στο dvdαδικο η ίδια κουβέντα: πιάνω το, θορώ τζείνα τα μμάθκια (ανακατσιώ λλίον τα μμάθκια, είμαι προβληματική τι να κάμω?), είμαι απόλυτα σίουρη ότι θα σιέσω πάνω μου να το δω (χωρίς να ξέρω την υπόθεση τωρά) τζαι μετανοιώνω. Ε, τούτην την φορά έκαμα την υπέρβαση. No more fear. Καιρός να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας είπα.

Έτσι που λέτε... Ααααααχχχχ. Το κουρδιστό πορτοκάλι, για έναν ψυχολόγο, αγαπητοί φίλοι σηκώνει ανάλυση, ανάλυση, ανάλυση. Αν δεν ήταν το βίαιο τζαι σεξουαλικό κομμάτι είμαι σίουρη ότι το Κουρδιστό Πορτοκάλι θα ήταν μάθημα στο πανεπιστήμιο (ή θα έπρεπε τουλάχιστον).

Δεν ξέρω που πόθεν να ξεκινήσω. Η ταινία δεν πραγματεύεται τη βία, πραγματεύεται την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να είναι καλός ή κακός. Εν μια ωμή τζαι ταυτόχρονα καλλιτεχνική επίθεση στο συμπεριφορισμό τζαι σε πρακτικές που ντρέπουμαι να πω χρησιμοποιούνται σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις (ίσως πιο πολλά να ντρέπουμαι που καταλάβω τη λογική πίσω που τούτες τες τεχνικές). Η ταινία ρωτά μας πως μπορείς να κάμεις έναν άνθρωπο να γινεί καλός χωρίς να εν που δικήν του προσωπική απόφαση? πως μπορείς να κάμεις στο τέλος της ημέρας έναν άνθρωπο ένα κουρδιστό πορτοκάλι, ένα οργανισμό απογυμνωμένο που ούλλα τα άλλα τζαι ειδωμένο μόνο με όρους μηχανιστικούς (ερέθισμα- αντίδραση). Μήπως ούλλοι δεν είμαστε λλίον Κουρδιστά Πορτοκάλια στο τέλος της ημέρας θα αναρωτηθείς στο τέλος της ταινίας αγαπητέ αναγνώστη. Η απάντηση εν πολύπλοκη θα έλεγα.

Εντυπωσιακό κομμάτι στην ταινία εν το σουρεαλιστικό στήσιμο του κόσμου που εκτυλίσσεται η ιστορία. Τα ρούχα, τα έπιπλα, οι εκφράσεις των προσώπων, τζαι ούλλα με τον Μπετόβεν στο υπόβαθρο, νιώθεις ότι παρακολουθείς κάτι μεταξύ ονείρου (έτο πάλε το ονειρικό) τζαι θεατρικής παράστασης. Λες τζαι ούλλα εν μια μεγάλη σκηνή. Τωρά που το σκέφτουμαι η σκηνή αυτή καθεαυτή εμφανίζεται αρκετά στην ταινία. ακόμα τζαι οι πιο έντονες σκηνές βίας έχουν ένα στοιχείο τόσο ... θεατρικό θα έλεγα. Άφωνη, έχω μείνει άφωνη. Λαλώ του εαυτού μου πως γίνεται να μεν το είδα τούτον πιο πριν τζαι λαλώ σας, δείτε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ (χωρίς νεσκαφούιν, σιοκολατούαν τζαι σμιλίν. Its not that kind of movie).

Έτσι που λέτε μέσα σε ένα σου-κου δύο υπερβάσεις που εφκήκαν σε καλό. Not bad, not bad!

ΥΓ: για τους ενδιαφερόμενους περι ψυχολογίας που τους αρέσκει το Κουρδιστό Πορτοκάλι εισηγούμαι να θκιεβάσετε με πολλά ανοικτό μυαλό το βιβλίο του B.F.Skinner, του παπά του συμπεριφορισμού, Beyond Freedom and Dignity. Εν έναν που τα πιο προκλητικά θα έλεγα κείμενα που έχω θκιαβάσει στην ψυχολογία (με την έννοια ότι προκαλεί πολλά πολλά πράματα που σκεφτούμαστεν ως δεδομένα).