Τα όμορφα...

πολλές φορές (ίσως υπερβολικά πολλές) αναρωθκιούμαι, τι κάμνω εγώ δαμέ σε τούτη τη χώρα, σε τούτη την πόλη, σκέφτουμαι πως η ευτυχία εν κάπου αλλού...

Την Τρίτη τη νύχτα, έκαθουμουν μαζί με καμιά σιηλλιάαν άλλα πλάσματα που εν επρολάβαμε εισητήριο, στο πάρκο με μια κουβέρτα στο γρασίδι, με σακακια, σιάρπες, καπέλα τζαι ούλλα τα καλά, επαρακολουθούσα στη γιγαντο-οθόνη τη διάλεξη του Stephen Hawking γύρω που το αρχαιότερο ερώτημα που εγέννησε ο νους του ανθρώπου, πως εδημιουργήθηκε ο κόσμος μας; (ο Hawking μπορεί να ακούεται σαν τον ρόμποκοπ της φυσικής, αλλά έκαμεν μιαν εξαιρετική παρουσίαση ξεκινώντας που τον Αριστοτέλη μέχρι τες σύγχρονες θεωρίες για την προέλευση του σύμπαντος), με το κρασούδιν τζαι τες μπύρες, τζαι τα τσιπς, με τον Βέλγο τζαι τον Αυστραλό δίπλα να διαφωνούν σιωπηλά για τες μαύρες τρύπες, τζαι εσκέφτηκα "τούτη εν μια όμορφη νύχτα". Ένιωσα μετά που πολλύν τζαιρόν σε τούτη την πόλη τζείνον το ζεστό συναίσθημα που μπορεί κάποιος να ονόμαζε ευτυχία. Αυτόματα (που συνήθειον) εκοίταξα πάνω στον βέλγικο ουρανό, που μας έκαμε τη χάρη τζαι εν έβρεξε. εν είδα τίποτες, ούτε έναν αστέρι. α ναι, εν είμαστεν κύπρο.

Μα τούτη νύχτα είσιεν κάτι που τζείνες τες νύχτες κάτω που τον τόσο γνώριμο έναστρο ουρανό που εσυνόδεψεν τόσες φορές τες χαρούμενες στιγμές μου.

Μπορεί να μεν εκατάλαβα τα μισά που τη διάλεξη τζαι ούλλα όσα ακολούθησαν στην irish pub με τες μαύρες τρύπες (η κουβέντα εσυνεχίστηκε για πολλή ώρα με διάλλειμμα για να καταλάβω τι στα ανάθθεμαν εν οι μαύρες τρύπες), τες σούπερνόβες, τζαι τη συζήτηση περί του μάταιου του ερωτήματος, αλλά εθθυμήθηκα. Εθθυμήθηκα ότι την ευτυχία μπορείς να της έβρεις σε πολλούς τόπους, τζαι με πολλούς τρόπους (ακόμα τζαι χωρίς τα άστρα).