Middle Class

Βλέποντας το μπλόγκ μου τωρά, συνειδητοποιώ ότι έσιει τζαιρόν να γράψω δαμέ. Επίσης έσιει τζαιρό να πάω σινεμά.

Αλλά εβούρουν αγαπητέ αναγνώστη. "Αγκαστρωμένη γεναίκα;" εννά μου πεις τζαι εννά έσιεις δίκαιο. Βουρώ να τελειώσω δουλειές πριν να έρτει το τέκνον τζαι να μεν μπορώ να κάμω τίποτε (ξέρετε οι προτεραιότητες του καθενιού). Επίσης, κάπου μεταξύ 10ωρων στη δουλειά τζαι της φυσιολογικής κούρασης που φέρνουν τα έξτρα 8 κιλά, δε σώννω πλέον να δω μια ταινία 1.5 ώρα που την αρκήν ως το τέλος, κόφκω 2-3 κουρούθκια στο ενδιάμεσο. Πως να πάω τζαι σινεμά τρομάρα μου; Που τον τζαιρόν που εξεκίνησεν η κρυάδα στην Κύπρο τζαι αρκέψαμεν τες ταινίες σπίτι στον καναπέ (με τη σχέση κάμνουμεν catch-up στες "Τοπ 100 καλύτερες ταινίες"), ετζοιμήθηκα στα: Fargo, Driving Miss Daisy, Gangs of New York, το 12 Angry men είδα το ούλλον κατακρίβειαν. Α τζαι σε 2-3 επεισόδια Sopranos, 5-6 επεισόδια The crown, ε τζαι 2-3 επεισόδια Masterchef  the Professionals (δεν ξέρω τι με ελύπησεν παραπάνω που το έχασα).

Όπως τζαι να έχει, όπως καταλαβαίνετε, πέραν της δουλειάς τζαι της εγκυμοσύνης κλπ, τίποτε ιδιαίτερο δε συμβαίνει δαμέ. Η ζωή μου κατακρίβειαν εν τόοοοοσο βαρετή, μέχρι αηδίας (η απάντηση του κόσμου άμαν το λαλώ τούτον εν ότι σε λλίες εφτομάδες εν θα βαρκούμαι καθόλου, με ένα γελούι του τύπου, καημένη τι σε καρτερά, που είμαι σίουρη εν ειλικρινές, αλλά ξέρεις ότι δεν εννοούν "εν θα βαρκέσαι γιατί θα κάμνεις κάτι τόσο exciting", αλλά μάλλον "εν θα βαρκέσαι όπως δε βαρκέται κάποιος που εν στο CIA torturing program", τεσπα φκαίνω εκτός θέματος).

Η μόνη μέρα που είχα εμπνευστεί να σας γράψω ήταν έτσι πριν 1-2 εβδομάδες όταν επίαμεν για φαίν με τους γειτόνους μας που πάνω στην πολυκατοικία. Οι γειτόνοι ένα ζευγάρι Ιρλανδοί (ναι ναι τζιάλλοι Ιρλανδοί στη Λευκωσία), που ήρταν στην Κύπρο για λλίον τζαι μπορεί να μείνουν επ' άπειρον (αλήθκεια αρέσκει τους): ο τύπος δουλεύκει σε μια που τζείνες τες δουλειές που εν καταλάβω, χρηματο-οικονομικά, σε μεγάλη διεθνή εταιρεία, ματσό κατάσταση, η κοπέλα του δασκάλα σε σχολείο (και τώρα σε σχολείο στην Κύπρο, χαχα, η κοπέλα έπαθεν πολιτισμικό σοκ).

Όπως τζαι να έχει, με τους γειτόνους ελαλούσαμεν να πάμε εδώ και καιρό για φαίν. Εθκιαλέξαν να πάμεν σε ένα χαικλέ wine bar-εστιατόριο, έναν που εγώ εξαναπέρασα πόξω τζαι εν εφαντάστηκα ποττέ ότι εννά έμπαινα μέσα. Τούτο που μόνον του δε θα ήταν τζαι πολλά παράξενο υποθέτω, αν δεν έρκετουν σε συνδυσμό με 2-3 άλλες εξόδους σε καινούργια εστιατόρια στη Λευκωσία που είχαμε κάμει πάνω κάτω την ίδια περίοδο με τες κολλητές. Γιατί ναι σε τούτη τη φάση η βασική μου δραστηριότητα εν το φαίν σε καινούργιους τόπους. Απλά έτυχεν ούλλα τούτα τα εστιατόρια που δεν είχα ξαναπάει ναν σχετικά χαικλέ τζαι γκουρμεδιές.

Τζαι έβαλεν με η δραστηριότητα σε σκέψεις:

α) ότι η Λευκωσία εγίνηκε πολλά χαικλέ, τζαι γκουρμεδοκατάσταση (πουρές γλυκοπατάτας τζαι χοιρινό σε red wine jus τζαι άλλα τέθκοια μαστερσεφικά (είπαμε θορούμε τζαι Masterchef τούτες τες μέρες  οπόταν... έμπνευση). Που ενισχύει την αρχική εντύπωση που είχα τότε που επέστρεψα στην Κύπρο πριν ένα χρόνο σχεδόν, ότι το χάσμα μεταξύ τάξεων (φτωχών τζαι όχι τόσο φτωχών) σε τούτη την πόλη εμεγάλωσεν στα τελευταία 10 χρόνια και

β) ότι εγώ η ίδια άλλαξα τάξην τζαι επισήμως μπαίνω τζαι εγώ σε τζείνην την κατηγορία που λέμεν middle class. Γιατί πάω σε τούτα τα χαϊκλέ εστιατόρια, τζαι αρέσκει μου τζαι που πάνω. Το φαίν εννοώ. Ο κόσμος, εντάξει.... Είμαι ακόμα του τύπου, τι κάμνω εγώ ανάμεσα σε τούτους ούλλους, αλλά τέσπα. Μπορεί να φταίει που ο σύζυγος τωρά δουλεύκει σε τράπεζα (εν μπορώ να περιπαίζω τραπεζικούς υπαλλήλους πλέον), που έχουμεν τέλοσπάντων λεφτά. Τζαι όποιος προέρχεται που οικογένεια εργατικής τάξης, ξέρει τι ντροπή ή ενοχή ένι το να έσιεις λεφτά. Το καλόν εν ότι εννεν δικά μου, εγώ ακόμα φκάλλω οκ λεφτά, αλλά όι πολλά (η σχέση εν μπορεί να καταλάβει γιατί επιμένω σε χωριστούς λοαρκασμούς, αφού δε μου συμφέρει, αλλά ναι εν λλιόττερον ιδεολόγος που μέναν).

Η τρίτη παρατήρηση που με επαραξένεψεν, αγαπητέ αναγνώστη/στρια, ήρτεν τζείνη τη μέρα, μετά το φαίν με τους γειτόνους, στο χαικλέ εστιατόριο. Μετά ήταν ούλλοι κάπως πάμε κάπου για ποτό; Τζαι μια τζαι ήμασταν κοντά στη New (Division, εν γίνεται να μεν ξέρεις τι εννοώ εαν είσαι Λευκωσιάτης), εγώ είπα ας πάμεν New, αν τζαι έννεν τόσον ωραία το χειμώνα, όσο το καλοκαίρι, αν τζαι έξερα ότι οι γειτόνοι ήταν παραπάνω του χαικλέ cocktail bar, είπα γιατί όχι; Πάμεν, πιάννουμεν τα ποτά μας (εγώ μη-αλκοολούχο μοχίτο, είπαμεν αγκαστρωμένη γεναίκα) καθούμαστε στο μέσα-έξω (ξέρετε  τζείνον τον υποτιθέμενο εξωτερικό χώρο που εν κλειστός που ούλλες τες πάντες). Μετά που λλίον ούλλοι ήταν κάπως πάμεν στο έξω τραπεζάκιν για λλίον αέρα; (ναι έναν που τα κακά της New εν ότι ούλλοι καπνίζουν στο μέσα-έξω, τζαι επίσης έσιει σόπαν που έφκαλλεν καπνό για κάποιο λόγο τζείνην τη μέρα)

Τζαι ήταν πολλά ωραία.

 Εγώ δηλαδή ήβρα το ωραίον. Ήταν λλίον κρυαδούα, αλλά όι πολλά, σχετικά γλυτζιά η νύχτα, ωραία κουβέντα με τα κοπέλια κάτω που το Γιαννή (βουκεμβίλια), ωραία μουσική αλλά όι πολλά δυνατά έξω... Ο γείτος όμως ήταν λλίον έτσι ανήσυχος. έβλεπα τον λλίον ανήσυχο δηλαδή. Σε κάποια φάση λαλεί μου
- "Ερυκίνη, μπορείς να μου εξηγήσεις τι κάμνουν τούτοι τζιαμέ;" Τζαι δείχνει μου 3-4 παιθκιά που εκάθουνταν σε κάτι σκαλούθκια στο απέναντι πεζοδρόμιο, εκαπνίζαν, επίναν τη μπυρούα τους τζαι εκουβεντιάζαν.
-"ότι κάμνουμεν τζι εμείς" λαλώ του.
- Ναι, αλλά γιατί εν έξω στο πεζοδρόμιο; Μπροστά που τζείνον το κατάστημα; επέμενεν ο γείτος.
Εγώ εν εκατάλαβαινα τι εννοούσε.
- ξέρω γω λαλώ του; έννεν κρυάδα, τζαι αρέσκει τους το έξω; έσιει σκαλούθκια;
- Ναι, αλλά εν οκ να κάθουνται να πίνουν έτσι έξω στο πεζοδρόμιο;
-Γιατί όχι; λαλώ εγώ. Τι κάμνουν;

Ο γείτονας εξακολουθούσε να φαίνεται απορημένος, ανήσυχος.

Εγώ ακόμα να μεν καταλάβω. Η σχέση να παρεμβαίνει τζαι να εξηγά ότι η Λευκωσία δεν είναι ακριβώς Λάντον, που εαν έσιει 4-5 νεαρούς σε μια γωνιά του δρόμου, σιέζεσαι να περάσεις, γιατί μπορεί ναν συμμορία (τούτον εν λλίον αλήθκεια). Ούτε έχουμε τόσο πρόβλημα αλκοολισμού να απαγορεύεται το αλκοόλ σε ανοικτούς χώρους, τζαι ότι ξέρεις, εννεν κάτι επικίνδυνο, people do it all the time τζαι don't worry. Ο γείτος εψιλοηρέμησε μετά, αλλά αναστατώθηκα εγώ.

Έσιει πλάσματα που ανησυχούν για την ασφάλειάν τους εαν δουν 3-4 νέους με ράστα τζαι όχι πολλά φάνσυ ρούχα (νομίζω τζαι τούτον έπαιζε ρόλο), να κόφκουν κουβέντες over a drink and a cigarette (ας πούμεν το πιο φυσιολογικό πράμα) and I am one of them?

existential crisis mode on....
     

Joker

Εγώ αγαπητέ αναγνώστη, τούτες τες μέρες επέλλανα που τη δουλειά, τόσο πολλά που έσιει 4 μέρες ακόμα εν έγραψα το ποστάκιον που ελαλούσα να γράψω. 

Φυσικά επέλλανα που τη δουλειά αλλά ο σινεμάς, σινεμάς. Οπόταν ακολουθεί ποστάκιον σινεφιλικό.

Επίαμεν που λέτε το σουκου με τη σχέση στο Kcineplex να δούμε το Τζόκερ, η πρώτη σόιν ταινία που εφκήκεν φέτος που το Χόλλυγουντ (εννοώ που ήσουν κάπως ναι τούτο θέλω να το δω).

Τέσπα, πρώτη φορά της σχέσης στο Kcineplex να δει ταινία, οπόταν ήταν κάτι καινούργιο για τζείνον (εφύρτηκεν κλασσικά με την πλήρη έλλειψη αποτελεσματικότητας, αλλά τζαι με το ότι η ταινία ΠΑΛΕ εξεκίνησεν με 15 λεπτά καθυστέρηση). Εμέναν πάλε δεν ξέρω τι με έπιασεν, μπορεί ναν που είσιεν χρόνια να πάω, τζαι έκαμνα φλασμπακ τότε όταν εχτίστηκεν το Kcineplex, γιατί ναι έχουμε και μια άλφα ηλικία τζαι θυμούμαστεν τα τζαι τούτα, shiny τζαινούρκον τζαι καρακιτσαριό τζαι εσκέφτουμουν τότε τι θα απογίνει το Ζήνα Πάλας τζαι το Όπερα, τζαι τωρά τόσα χρόνια μετά, το Kcineplex εφάνηκεν μου  παλιό τζαι να παραπαίει.... ίνταλως περνά ο τζαιρός α; 

Τέεεεελοσπάντων, ο Τζοκερ. 

Εάν τζείνον που αναρωθκιέσαι αγαπητέ αναγνώστη εν το αν εν καλός Τζόκερ ο Χοακίν, τότε νομίζω δεν ξέρεις τον Χοακίν πολλά καλά ή εάν είναι καλύτερος που τους προηγούμενους, τότε είσαι εκτός θέματος. Το θέμα μας δεν είναι η ερμηνεία του Χοακίν ως Τζόκερ που εξέραμεν το ότι εννάν καλός. Το θέμαν εν ο Τζόκερ αυτός καθεαυτός, ο χαρακτήρας ο ίδιος, τζαι όι μόνον ο Τζόκερ, ούλλον το στόρυ.  Ότι έξερες που τες προηγούμενες ταινίες ξέχαστο. Τζαι εν υπάρχει καν λόγος να συγκρίνεις τούτην την ταινία με ότι άλλον είδες. 

Γιατί απλούστατα μιλούμεν για άλλη κατηγορία ταινίας. Η ταινία Τζοκερ δεν είναι superhero movie ή anti-hero movie, δεν είναι καν κινηματογραφική προσαρμογή ενός κομικ. Ξεφεύγει τόσον πολλά που τούτον. Ο Τζόκερ, η Γκόθαμ τζαι ο Μπατμαν ο ίδιος (με πολλά λλίην συμμετοχή να είμαι ειλικρινής) εφκήκαν που τη σφαίρα των κινουμένων σχεδίων, των κομικς, τζαι εμπήκαν σε μια πιο ρεαλιστική (ή τελοσπάντων πιο πολυδιάστατη) βάση. Εν μια ταινία που έρκεται να δει ούλλα τζείνα που εδημιουργήσαν το τέρας που λέγεται Τζόκερ, αλλά τζαι τζείνον το περιβάλλον που λέγεται Γκόθαμ Σίτυ. Τζείνον που ξέρεις που τες προηγούμενες ταινίες εν το περιβάλλον ανομίας στην Γκόθαμ, που έρκεται να καθαρίσει ο Μπάτμαν. Τζαι έρκεται τούτη η ταινία να βάλει την ανομία σε έναν πλαίσιο. Τι μπορεί να οδηγήσει μιαν κοινωνία ως τζιαμέ, ως τα άκρα; Τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στα άκρα; 

Όσον εξελίσσεται η ιστορία του Τζόκερ τζαι ξεκινά να δημιουργείται ο κακός, ο villain που ξέρουμε, βιώνεις ούλλα τα συναισθήματα μαζίν. Λυπάσαι τον, τζαι φοάσαι τον, τζαι γελάς μαζί του, καταλαβαίνεις το επίπεδο της ψυχοπαθολογίας του, συντρομάσσεσαι τζαι διαταράσσεσαι. Γιατί εν που τ'αλήθκεια disturbing η ταινία, τζαι έπρεπεν αν με ρωτάς εμέναν να ένι τόσον disturbing, ακριβώς γιατί έτσι δια πολλά ξεκάθαρα τούτη την αίσθηση, ότι κάποια πράματα εν καλλύττερα να θορείς ως κινούμενα σχέδια, ως καρικατούρα, γιατί εν πολλά δύσκολα να εν real life. 

Τέλοσπάντων, εμέναν άρεσεν μου πολλά τζαι ερμηνευτικά τζαι κινηματογραφικά, αλλά κυρίως τούτη ακριβώς η προσθήκη των διαφορετικών διαστάσεων που παίρνει το στόρυ σε εντελώς άλλη βάση τζαι κάμνει τα ούλλα τόσον ανατρισιαστικά πραγματικά.  

ΥΓ: εμέναν μπορεί να μου άρεσεν, αλλά νομίζω το τέκνον το αγέννητον εν ήταν ακριβώς πολλά χάππυ. Εξεκίνησεν να παραπονιέται που τη δεύτερη σκηνή, εσυντρομάχτηκεν υποθέτω τζαι τζείνον. ίσως να μεν είναι ακριβώς αγκαστρωμένες-φρέντλυ η ταινία. 

Γενέθλια

Σήμερα που εν τα γενέθλια μου [εν ξέρω εαν εν επειδή εν τα γενέθλια μου ή επειδή εψές εκάθουμουν ως τες 1 τζαι εθόρουν Peaky Blinders (η τρίτη σεζόν, αλήθκεια αποφάσισα στο τελευταίο επεισόδιο ήταν πελλάρα. i could live without it) τζαι τωρά κουτουλλώ], ΔΕΝ έχω όρεξη καθόλου για δουλειά. 'Εχω πάααααρα πολλή δουλειά (τζείνον το πράμαν που πρέπει να βουρήσεις, αλλά νιώθω όπως το λαγουδάκι σε τζείνη τη διαφήμιση της Duracel, όχι τζείνο με τες μπαταρίες Duracel, το άλλο χωρίς Duracel που μεινίσκει μισοδότζιν), αλλά απλά ΔΕΝ έχω όρεξη.

Το μόνον πράμαν που έκαμα σήμερα ήταν το μάθημα. Τζαι τωρά μετά το μάθημα νιώθω φτώμαν. Α είπα σας ότι διδάσκω μάθημα στο ΠάνΚυ; Ναι, ναι πρώτη φορά. Μεν με ρωτάτε ίνταλως πάει, εν είμαι ακριβώς σίουρη, πάντως εν είμαι η πιο σκύλλα καθηγήτρια που υπάρχει, αυτό είναι βέβαιο. Επροσπάθησα, αλλά αμαν εν σου φκαίνει μάνα μου φυσικά, δύσκολο.

Έεεεενιγουέι, σήμερα λοιπόν που γίνουμαι αισίως 35 εδίδασκα στους μιτσιούς την ανάγκη του ανθρώπου για νόημα (στο μάθημα για τες ψυχολογικές ανάγκες), το οποίο έβρισκα λλίον αστείον, γιατί τι ξέρω εγώ που το νόημα της ζωής, ήβρα το για να πω τζαι σε άλλους που να το βρουν; Είπα τους τζείνον που εμπορούσα να τους πω, ότι εν δύσκολο πράμαν, ότι εν έσιει τεχνική, φόρμουλα, για το πως να έβρεις το νόημαν, εν έσιει βήματα να ακολουθήσεις. Τζαι ότι το νόημαν εν προσωπική υπόθεση, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έβρει έναν άλλο τζαι με διαφορετικό τρόπο. Οι φοιτητές μου, ήταν τζαι στο τέλος του μαθήματος, εθορούσαν με τζοιμισμένοι (εν πρωιν το μάθημα) ή βαριεστημένοι, δεν ξέρω. Εν είχαν ιδιαίτερον ενδιαφέρον να ασχοληθούν με το θέμα. Μπορεί ναν τζαι το ότι εν μιτσιοί τζαι έτσι ερωτήματα εν τους ήρταν ακόμα, δεν ξέρω.

Τζαι, εν η αλήθκεια, εσκέφτουμουν μετά τζι εγώ πόσον τζαιρόν έσιει να ασχοληθώ με έτσι ερωτήματα για τον εαυτό μου. Κανέναν χρόνο αλόπως. Υποθέτω εν πράματα που θέλουν ώρα να σκεφτείς, να έσιεις το περιθώριο να κάτσουν μες το νου σου να σε βασανίσουν.

Την τελευταία φορά που είχα τούτες τες σκέψεις ήταν σε μια που τες πολλές κρίσιμες καμπές της δουλειάς μου (άμαν πάεις που μονοετές σε μονοετές συμβόλαιο, τζαι γυρεύκεις δουλειά κάθε τρεις τζαι λλίον έσιει πολλές κρίσιμες καμπές, τζαι στιγμές αναθεώρησης υποθέτω). Τζαι νομίζω ότι πάλε εν είχα απάντησην, για το ποιον εν το νόημαν ή που εν το νόημα τέλοσπάντων, μόνον η γνώση πλέον ότι πρέπει να βρεθεί έναν, γιατί η αποδοχή μιας ζωής χωρίς νόημα (που ήταν η πεποίθηση μου σε κάποια φάση νεότητας) εν η αποδοχή μη ικανοποίησης (για μένα πάντα).

Κάποιοι άνθρωποι κάμνουν κοπελλούθκια για να δώκουν στη ζωή τους νόημα ή τα κοπελλούθκια διούν στη ζωή τους νόημα. Εν ξέρω. Ίσως. Ξέρω σίουρα ότι δεν ήταν το δικό μου κίνητρο τζαι εν έχω έτσι προσδοκίες που την πιπεριά που εννά έρτει αν ούλλα παν καλά (ναι είμαστε στο σάιζ πιπεριάς τωρά). Τζαι νομίζω τούτον εν καλόν, αλλά πάλε τι ξέρω εγώ που τούτα τα πράματα; Τίποτε. 

Επίσης ξέρω ότι το νόημαν έννε στη δουλειά μου. Εννοώ αρέσκει μου τζείνον που κάμνω, τζαι εν το κάμνω για τα ριάλλια (εννά έκαμνα κάτι άλλον εαν το κίνητρον ήταν οικονομικό). Κάμνω το κατά βάση που μαζοχισμό (γιατί δεν εξηγείται αλλιώς) γιατί διά μου ευχαρίστηση (μια φορά στο τόσο, αλλά εν αρκετό να με κρατά προς το παρόν), αλλά η ευχαρίστηση έννεν το ίδιο με το νόημα. Τζαι που τούτη τη φάση επέρασα (ότι το νόημα της ζωής εν η απόλαυση τζαι η αποφυγή του πονου, ηδονισμός ολε), αλλά τζαι τούτον επέρασεν μου. Ίσως κατακρίβειαν τούτη ναν τζι η τελευταία μου συνειδητοποίηση για τον εαυτό μου, ότι το να κάμνεις πράματα που σε ευχαριστούν, το να περνάς καλά, πάλε έννεν αρκετό.

Άρα πάλε στο μηδέν. well... όχι ακριβώς στο μηδέν υποθέτω. Κάθε φορά που το βασανίζω το πράμα, βρίσκω ακόμα κάτι το οποίο δεν είναι το νόημα. Οπόταν στη δική μου την περίπτωση η εύρεση νοήματος εν παραπάνω διαδικασία εις άτοπον απαγωγής (απαγωγής ή επαγωγής εν ξέρω), ώσπου να μείνει μια απάντηση που ενναν σωστή.

Εννά μεν σε κάποια φάση;

ΥΓ: για πρώτη φορά μετά που πολλύν τζαιρόν αποφάσισα να κάμω κάτι για τα γενέθλια μου που να μεν ένι μόνον εγώ τζαι η σχέση ή εγώ, η σχέση τζαι οι δύο κολλητές (η τρίτη εν πέρα). Τζαι εν τέλει εν μπορεί να έρτει κανένας άλλος, οπόταν εννά είμαστεν πάλε εμείς τζι εμείς. Εν μπορώ να πω ότι με πειράζει ιδιαίτερα. Είμαι τέλεια μονόχνωτη τελικά.
  

Το ημερολόγιο της Ερυκίνης

Πως εν το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ; Καμία σχέση. Πως εν το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς; Καμία σχέση (εντάξει εν πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο).

27/05/2019

Μετά που 5 μέρες άρνησης αποφάσισα να κάμω το τεστ. Τζείνα ούλλα τα ρομαντικά που βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη στες ταινίες; Καμία σχέση. Τίποτε δεν ένιωσα. Ίσως να φταίει που εκατούρησα all over the test τζαι δεν ξέρω εαν εν valid. Εννά πρέπει να το ξανακάμω. Pause panic for tomorrow.

28/05/2019

Πρωί πρωί σήμερα εκατούρησα μέσα στο yogurt pot (που ένα μικρό γιαουρτάκι με φρούτα, όι την κλασσική σίκλα), γιατί προφανώς εν μπορώ να κατουρήσω με στόχο. Εν την ξαναπαθαίνω. Πάλε θετικό. Shit just got real.

8/6/2019

Σήμερα στη γιατρό άκουσα την καρδιά του εμβρύου για πρώτη φορά. Πάλε καμιά σχέση με τζείνα τα δακρύβρεχτα που θορείς στα έργα. Ίσως να φταίει τζι η γιατρός που εν το έκαμεν πολλά δραματικό. Ήταν κάπως: τούτον εν το έμβρυο, τούτη εν η καρδιά του, πάμεν πάρακατω. Η σχέση αν εσυγκινήθηκεν εν το έδειξεν. Τζαι τζείνος ήταν απροετοίμαστος νομίζω. Εγώ πάλε έναν άλφα δέος ένιωσα το. Είδα πολλά καρδιογραφήματα ως τωρά στη δουλειά, πρώτη φορά έναν που την τζοιλιά μου. Ένιωσα μιαν ευχαρίστηση που το σήμαν ήταν καλόν (μαζοχισμός της δουλειάς υποθέτω), αλλά ως τζιαμέ. Στην επιστροφήν εσκέφτουμουν εαν μπορώ να πιάσω το σήμα στο εργαστήριο με τα ηλεκτρόδια. Μάλλον όι. Εν θα το δοκιμάσω. Νομίζω.

25/06/2019

Κκεραζούιν. Εν αστείον που τούτες οι ιστοσελίδες για εγκύους/μέλλουσες μάνες μετρούν το μέγεθος του εμβρύου σε φρούτα και λαχανικά. Που την άλλην εν έναν εύκολο παρατσούκλι για το έμβρυο (γιατί ας είμαστεν ειλικρινείς το "έμβρυο" εν λλίον πολλά σοβαρό τζαι ψυχρό). Πρώτα εν ρυζούιν, μετά φατζιη, μετά μπιζελούιν, μετά blueberry, rasberry τζαι τωρά στους 2 μήνες κκεραζούιν. Εντελώς συμπτωματικά εχτές έτρωα κκεράζια με πάθος. Τι λαλείς να σημαίνει τούτο;

Το κκεραζούιν λοιπόν μεγαλώνει, όπως τζαι η τζοιλιά μου. Τζαι τα βυζιά μου. This is really happening νομίζω. Η σχέση είπεν ότι εν πρέπει να βιαζούμαστεν ακόμα, εν πολλά νωρίς κλπ. Φυσικά πέντε λεπτά μετά ελάλεν για τατάες τζαι νούννες. Άτε να τον συνάξεις τωρά.

ΥΓ: Η εγκυμοσύνη εν ακριβή υπόθεση στην Κύπρο. Ας πούμεν, κύριε ελέησον!

7/07/2019

Έσιει μέρες που θέλω να γράψω, αλλά άτε εν εβρέθηκεν ώρα. Έθελα να γράψω πως τωρά που το κκεραζούιν εγίνην φράουλα (κατακρίβειαν εν παραπάνω με γαρίδα που μοιάζει με τα σιέρκα/ποθκια/παράξενα άκρα που έσιει), εξεκινήσεν τζαι η συζήτηση. Να το πούμε, να μεν το πούμε; Να περιμένουμε; Πότε; Τζαι ούφφουυυυυ.... εν θέλω. Όσον εν μεταξύ μας, εμέναν τζαι της σχέσης εν οκ. Μπορούμε να το αγνοήσουμε τζαι να ζήσουμε την άρνηση ακόμα λλίο. Που τη στιγμή που το πούμε, πάει τούτον ένι.

Αλλά αλί ώσπου να έβρω ώρα να γράψω ούλλες τες σκέψεις τούτες εγίνην η πρώτη ανακοίνωση. Κατά λάθος. Όι ακριβώς καταλάθος, αλλά πάνω σε συζήτηση που δεν εμπορούσεν να αποφευχθεί. Το καλόν ήταν η κολλητή η Μ., που εχάρηκε βέβαια, αλλά εν με έφυρε με ερωτήσεις τζαι πίεση ή οτιδήποτε. Οπόταν το μυστικό μας πάει. Τζαι επισήμως είμαστεν 3 που ξέρουν. Παραδόξως, it feels good, παραδόξως I am still not panicking.

18/07/2019

Σήμερα ήταν το πρώτο μεγάλο τεστ. Ήταν αστείο. Το φρουτάκι (που καθόλου δε μοιάζει με φρούτο πλέον) δεν εκάθετουν έναν τόπο να το μετρήσουμεν. Η κοπέλα ετσίλλα που την μιαν, που την άλλην, εποφύσαν, εσταμάταν, εξαναξεκίναν, τίποτε. Το φρουτάκι εφάκκαν γυρούς. Πόθεν επήρεν δεν ξέρω (που μένα πάντως όι). Αλλά εν τέλει εκαταφέραμεν τα. Θκυό σιέρκα, θκυό πόθκια, θκυό ημισφαίρια στον εγκέφαλο (ενθουσιασμός η Ερυκίνη). Καρθκιά, στομάσιην τζαι φκιά. Εμέναν τα φκιά εθυμίσαν μου elf που τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, η σχέση είπεν ότι φαίνεται σαν το alien. Η γιατρός ήταν κάπως: elf? alien? πρέπει να έβρετε καλλύττερο όνομα που τούτα. Εγώ πάλε θεωρώ ότι εν πολλά ταιρκαστά παρατσούκλια. Τέσπα.
Κατά τα άλλα καλά. Αν εξαιρέσεις τα ρεψίματα (ας πούμεν τόσον ρέψιμον δεν εξανάκαμα στη ζωή μου, ούτε φορτηγατζής μετά που μιαν πίττα σουβλούθκια τζαι θκυό πύρες ΚΕΟ τσακρίν). Τζαι ότι η τζοιλιά μεγαλώνει. Τζι άλλον. Τζαι τα βυζιά. Τζι άλλο.
Α τζαι τη Δευτέρα επισήμως ανακοίνωση στους γονιούς. Ούφφου, γιατί αγχώνουμαι; Εν θέλω, εν θέλω, έν θέλω....

04/09/2019

Σήμερα εσυνειδητοποίησα ότι η ιδέα να καταγράφω τες σκέψεις μου στο ωραιότατο δερμάτινο ημερολόγιο που μου έκαμεν δώρον η σχέση άντεξεν πολλά λλίον, αφού δεν έγραψα τίποτε που τον Ιούλη.
Εντάξει εν τζαι εχάσετε τζαι πολλά.
Η ανακοίνωση εγίνην, οι γονιοί εφυρτήκαν, η μάνα εσιώνωσεν το χυμόν που έπινεν, ο πατέρας  άρκεψεν να καταγράφει τι λιξιά εννά γοράζει του μωρού που το περίπτερο (γιατί υπάρχουν και ουσιαστικά θέματα που πρέπει να σκεφτούμε), η πεθερά τζαι ο πεθερός σχεδιάζουν το ταξίδι τους στην Κύπρο. Επίσης η πεθερά μου τες προάλλες που επισκεφτήκαμεν, έφκαλεν που την αποθήκη τα μωρίστικα ρούχα της αδερφότεχνης της σχέσης, έπλυνεν τα, εσιδέρωσεν τα τζαι έδωκεν μας τα να τα φέρουμεν Κύπρο τζαι η Ερυκίνη σας να φρικάρει λλίον που τωρά έχουμε μια τσέντα που μυρίζει μωρό έσσω μας.
Τζαι που τους γονιούς τα νέα φυσικά εταξιδέψαν σε θκιούες τζαι θκιάες τζαι ξαδέρφκια. Είπα το τζαι στη δουλειά, γιατί άρκεψεν ο κόσμος να θορεί παράξενα την τζοιλιά μου. Τζαι κάπως έτσι εγίνηκα επισήμως η αγκαστρωμένη. Ο κόσμος κάμνει μου χάρες, ρωτούν με πρώτη πρώτη τι θέλω να φάω, τζαι αραιά τζαι που κάποιος που έσιει μια λλίον πιο στενή σχέση τζαι το θάρρος έρκεται τζαι χαϊδεύκει την τζοιλιά μου. Ας πούμεν, what the fuck.
Τέλοσπάντων, εγώ πάλε έχω πολλή δουλειά, τζαι προσπαθώ να τη φκάλω πέρα χωρίς τον απογευματινό μου καφέ (α ναι εκτός που το αλκοολ τζαι τα αυκά τα μελάτα, εν πρέπει να πίνεις πολλύν καφέ αππαρεντλυ). Αλλό λλίον εννά αρκέψω να πατσαρκάζω τον εαυτό μου για να ξυπνώ.
Το μητρικόν ένστικτο ακόμα άφαντο, αλλά που εννά πάει εννά έρτει.

Θέατρο στην πόλη

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

άφηκα σε ξέρω το, αλλά πραγματικά δεν έχω χρόνο (για άλλο πόνο). Έσιει μέρες που θέλω να γράψω, αλλά ώσπου να έρτει η ώρα που να έβρω αθκιάσην, πάει επέρασεν ότι ήταν να πω.

Σήμερα, λοιπόν, την πρώτη μέρα διδασκαλίας του πρώτου μου μαθήματος έβερ (ο πανικός του μπαίνω μες την τάξη πρώτη φορά τζαι έσιει 80 σετ μμάθκια πάνω μου... κατακρίβειαν εγώ ήμουν πρώτη στην τάξη τζαι τα 80 σετ μμάθκια εμπαίναν στην αίθουσα ένας ένας, γιατί ήταν πρωίν τζαι εν ήρτεν κανένας στην ώρα του, τέσπα), έφαα τόσον άγχος που αποφάσισα που τες 1030 που ετέλειωσεν το μάθημα τζαι μετά, ότι δεν χρειάζεται να δουλέψω πλέον, μπορώ να χαλαρώσω. Οπόταν κάθουμαι στο γραφείο τζαι κοπροσκυλιάζω (εκέρδισα το θεωρώ επειδή εψες η ώρα 430 εξύπνησα τζαι έκαμνα νοερά εξάσκηση. Τζαι η ώρα 530. Άρα τες ώρες εκάλυψα τες έσσω μου).

Οπόταν έχω ώρα να σας την εμπειρία της Κυριακής. Κυριακή, τουτέστιν ημέρα οικογενειακού γάμου για την οικογένεια Ερυκίνης (το ανήψιν): Μάνα Ερυκίνης, Πατέρας Ερυκίνης, Αδέρφιν Ερυκίνης και σχέση (φυσικά). Εφορήσαμεν ούλλοι τα καλά μας (βούρα κομμώτριες που το χάραμα του φου), επίαμεν στα αλλάματα σε έναν χωρκόν, μετά εκκλησιά στην Φανερωμένη τάγκα κέντρο, τζαι φαίν στην άλλην άκραν της πόλης, στα πέρα (όπου πέρα ίσον Γέριν), βασικά δώστου γυρόν της Λευκωσίας, αλλά άτε.

Τέλοσπάντων, μετά την εκκλησία η οικογένεια αποφάσισεν να πάει σε γνωστόν κκαφέ της Λευκωσίας δίπλα που το σχολείον της Φανερωμένης για κάτι κρυόν τζαι χαλαρόν (γιατί εφκάλαμεν τζαι βλάγκαν) πριν να πάμε να σταθούμεν πέριξ της πισίνας για το κλασσικό κοκτέιλ για ένα δίωρο. Τζαι τζιαμέ ανάμεσα σε τραπεζούθκια, καρέκλες τζαι φλυντζανούθκια του καφέ εστέκετουν ωσάν άγαλμαν ένας ηθοποιός βαμμένος ολόασπρος που πάνω ως κάτω, φορώντας κάτι φτερά και πούπουλα. Τζαι με το που εκάτσαμεν το άγαλμαν εζωντάνεψεν τζι άρκεψεν να απαγγέλλει.

Η Ερυκίνη σας που το παίζει τζαι κουλτουριάρα εκατάλαβεν ότι ήταν κάποιου είδους μονόλογος που μιαν αρχαία τραγωδία (δεν είμαι τόοοοσο κουλτουριάρα που θα αναγνώριζα την τραγωδία, όχι πλέον δηλαδή). Οι γονείς Ερυκίνης, όμως, πλάσματα του χωρκού, εμείναν κάγκελο. Λες τζαι εκατέβηκεν εξωγήινος στη Λευκωσία. Εφρικάραν δε φαντάζεσαι.

Η Μάνα Ερυκίνης να ρωτά: "Μα ίντα γλώσσα μιλά;"
Ο Πατέρας Ερυκίνης ναν κάπως: "Μα εν πελλός;"

Όι κοπέλια, εν θέατρο. Θέατρο στο δρόμο, πως το λένε;

Οι γονείς Ερυκίνης όμως ατού ο Γαβρίλης.

Μάνα Ερυκίνης: " Μα εν Ελληνικά που μιλά ολάν ο άνθρωπος"
Πατέρας Ερυκίνης (τζιαμέ που εφκήκεν ο άνθρωπος πας τα κάντζελλα τζαι εφώναζεν κάποιου Θεού, ποιος ξέρει): "Εννεν καλά ο άνθρωπος αφού φαίνεται".

Να έρκεται η σερβιτόρα τζαι να μας εξηγά ότι ο μονόλογος εν στα πλαίσια του φεστιβάλ Κύπρια (ίντα μπουν τούτο λαλούν οι γονείς Ερυκίνης) τζαι ότι έχει τζιάλλους ηθοποιούς σε άλλες γειτονιές της Λευκωσίας τζαι εννά βρεθούν στην πλατεία για τον τελικό χορό.

Τζαι εγώ να είμαι κάπως "ουάο ακούεται απίστευτο".
Η σχέση ναν κάπως "ουάο έτσι φάνκυ πράματα καρτεράς να έβρεις αλλού... κάπου .. ξέρω γώ... στο Λος Άντζελες ή κάτι" (παρολλίον να φκει ο χυμός που τα ρουθούνια μου. Ποιος έχασεν την τέχνη να την έβρουν στο Λος Άντζελες, περιπαίζεις μας ας πούμεν;)

Οι γονείς Ερυκίνης ναν κάπως: ΜΑ ΕΣΙΕΙ ΤΖΙ ΑΛΛΟΥΣ;;;;;;;

Εγέλασα τόσον πολλά δε λέγεται.

Ο υπόλοιπος γάμος ήταν βαρετός μετά που έτσι σκηνικά.

ΥΓ: δυστυχώς επρόδωσε με η ουροδόχος κύστη μου τζαι έπρεπεν να κατουρήσω σε κάποια φάση. Τζαι σύμφωνα πάντα με τη σχέση έχασα τη φάση που ο ηθοποιός ήρτεν στο τραπέζι μας (γιατί έκαμνεν τζαι γυρό στο χώρο) τζαι οι γονείς μου εσιέσαν πάνω τους. Χαχαχαχαχα.
ΥΓ2: απορώ τι να λαλεί ο συγκεκριμένος ηθοποιός στους συναδέλφους του για την εμπειρία.

Πέφτοντας που τα σύννεφα

Την Δευτέραν ήταν η επέτειος του Πραξικοπήματος.

Έσιει τζαιρόν εν η αλήθκεια να είμαι στην Κύπρο έτσι μέρα τζαι για τη σχέση φυσικά η πρώτη εμπειρία.

Οπόταν επροετοίμασα τον για το τι να περιμένει. Είπα του εννά έσιει σειρήνες, όι να συντρομαχτείς (αλλά που μέσα μου εσκέφτουμουν, λαλείς να έσιει ακόμα σειρήνες όξα εσταματήσαν να το κάμνουν τούτο;). Σταθερά, όμως, τζαι προβλεπόμενα οι σειρήνες ήρταν. Εμάς ήβραν μας στο αυτοκίνητο σαν επιένναμε δουλειά με τη σχέση με το ΝτίΤζέι ΦΜ στο ττάππο. Σχεδόν εν τες ακούσαμεν.

Αλλά η σχέση είπεν σαν εκατέβαινεν που το αυτοκίνητο εν μέσω σειρηνών "ευτυχώς που με επροειδοποίησες, διαφορετικά εννά ήταν λλίον φοητσιάρικο".

Στο σπίτιν το απόγευμαν εγώ εθορούσα μιαν εκπομπή στην τηλεόραση για το πραξικόπημα (μεν με ρωτήσεις γιατί). Τζαι ελάλουν της σχέσης ότι ήταν ενδιαφέρουσα εκπομπή γιατί ήταν δημοσιογράφοι του ΡΙΚ τζαι επεριγράφαν που επίαν οι πραξικοπηματίες να καταλάβουν το ΡΙΚ.

Τζαι τζιαμέ η σχέση έπαθεν το πατατρακ. Ένα λεπτό, όι κάτσε ένα λεπτό. Τι εννοείς πραξικοπηματίες; Οι Τούρκοι; Οι σειρήνες σήμερα εν ήταν για την Τούρκικη εισβολή;

Τζαι εγώ να είμαι κάπως, όι σαν σήμερα εν το Πραξικόπημαν που εγίνηκεν. Οι Τούρκοι ήρταν λλίες μέρες μετά.

Έππεσεν που τα σύννεφα η σχέση. Καλά εγίνηκεν πραξικόπημα; "Καλά τόσον τζαιρόν δεν το έξερεν;" αναρωτήθηκα; Εγώ φταίω υποθέτω που δεν ανέλυσα διεξοδικά το κυπριακόν πρόβλημα στη σχέση (έχουμεν τζαι άλλη ζωήν εντάξει; μεν με κατακρίνετε).

Τζαι ποιος έκαμεν το πραξικόπημαν; Τζαι ποια εν η διαφορά μεταξύ πραξικοπήματος τζαι εισβολής; (μάνα μου ρε έσιει πλάσματα στον κόσμο που δεν εχρειάστηκεν να εντρυφήσουν σε έτσι όρους). Ούλλον ερωτήσεις η σχέση. Το πραξικόπημαν ήταν plot twist που εν το επερίμενεν υποθέτω. Εθόρεν το στόρυ ίσως σαν να εν αμερικάνικη ταινία (όπως το βλέπουν τζαι οι παραπάνω Κυπραίοι δηλαδή) εμείς οι καλοί τζαι οι Τούρκοι οι κακοί.

Απλά, ξεκάθαρα πράματα.

Εμ η αλήθκεια έννεν τόσον απλή είπα του. Τζι άτε τωρά να εξηγάς....

ΥΓ: στην ερώτηση "καλά τωρά στο βίντεο γιατί δείχνει τους Τούρκους;", ελαλούσα της σχέσης ότι επειδή η εισβολή ήρτεν τόσο σύντομα μετά το πραξικόπημα συνήθως τα δύο παρουσιάζονται μαζί τζαι σπάνια το πραξικόπημαν που μόνον του. Που εν φυσικά δικαιολογία (η χρονική εγγύτητα). Επρόσθεσα μετά ότι φυσικά συμφέρει μας πολλά παραπάνω να εστιαζούμαστεν στην εισβολή τζαι να αφήνουμεν το πραξικόπημαν στο περιθώριο γιατί εν πιο εύκολον να φταιν οι άλλοι. Τζαι εσκέφτηκα για πρώτη φορά, εαν είσιεν παραπάνω διάστημα μεταξύ των δύο, εαν δεν ήταν λλίες μέρες αλλά εφτομάδες, μήνες, πως θα εξελίσσετουν η ιστορία, τζαι πιο ουσιαστικά η θεώρησή μας της ιστορίας...  Εννά ήταν ακόμα το πραξικόπημα πάλε μια by the way αναφορά; Τέλοσπάντων, σκέψεις υποθετικές .    

Μουσικά δρώμενα

Εν τζαι εν ότι θέλω να παραπονιούμαι.

Για να είμαι ειλικρινής επέρασα μιαν πολλά ωραίαν εφτομάδαν στη Λευκωσία, που άποψη μουσικής ευχαρίστησης, τζαι εν έναν πράμαν που αγαπώ στα καλοτζαίρκα στην Κύπρο, που έσιει συναυλίες τζαι φεστιβάλ τζαι μπορείς να κάθεσαι (έστω τζαι σε πλαστικήν καρέκλαν Λόρδος) τζαι να ακούεις μουσική κάτω που τον έναστρον ουρανόν τζαι να έσιει που τ'αλήθκεια αστέρκα (όι να χώννουνται μες τα σύννεφα) τζαι να μεν εν κρυάδα, ίσια ίσια λλίη δροσιά να φύει η πυρά της μέρας.

Αλλά ρε παιδί μου 6 μήνες στην Κύπρο, κανένα μα κανένα που τα δρώμενα που επία να παρακολουθήσω που είχαν ώραν έναρξης (με συναυλία, με θέατρο, ούτε καν σινεμά τα γέριμα) δεν εξεκίνησεν στην ώραν του. Το πιο σύντομον ήταν το εψεσινόν, τζαι τούτο γιατί ο κόσμος στα 15 λεπτά καθυστέρησης εξεκίνησεν να χειροκροτά μπας τζαι ξεκινήσουμεν (πρώτη φοράν είδα έτσι πράμαν).

Τζαι τζείνον το κλασσικον το πήεννε έλα του Κυπραίου. Ξεκινά η συναυλία η ώρα 9, αλλά αντί να έρτει ο κόσμος λλίον πριν τες 9 να έβρει τόπο να κάτσει κλπ, έρκουνται ούλλοι 9 - 9 και 10 τζαι πάνω κάτω να έβρουν που να κάτσουν, ή βρίσκουν κάτι γνωστούς στην άλλην πάντα τζαι παν να πουν ένα γεια (η συναυλία εξεκίνησε αλλά εν πειράζει, θκυό λεπτά να πεις γεια του Κωτσιου εν θα πειράξουν τον καλλιτέχνη). Η να γυρεύκουν τους φίλους τους τζαι να έσιει 3 πλάσματα σαν εξεκίνησεν η συναυλία να στέκουνται τζαι να νεύκουν ώσπου να τους δει ο παρέας τους λες τζαι θα σαλπάρει το πλοίο.

Τζαι το μουρμουρκόν. Τζείνον το πράμαν που κάθεσαι να ακούσεις μουσική τζαι ακούεις που πίσω σου το βουητό του κόσμου που κοινωνικοποιείται.

Ναι, ναι, ξέρω, εμείς είμαστεν μεσογειακοί εν είμαστεν ξενέρωτοι (εγώ είμαι λλίον κατ'ακρίβειαν) να καθούμαστεν μούγκα στη στρούγκα να ακούμεν μουσική. Τζαι εν οκ για κάποια πράματα, για κάποια άλλα είδη μουσικής που εν by default λλίον ξενερουά (πχ. τζαζ), απλά εν λλίον παράξενον.

Τέσπα... όπως τζαι να ναι εν ωραία. Πολλά ωραία. 

ΥΓ: Αρέσκει μου που παραπονιούμαι για τους άλλους, αλλά μπορώ να φανταστώ κάποιον που το εψεσινό κονσέρτο κλασσικής μουσικής ναν κάπως "Παναγία μου, έσιει κάτι Λευκωσιάτισσες, που  τζοιμούνται σαν ακούουν κλασσική μουσική, ας πούμεν τίποτε επίπεδο, τίποτε". 

Περιορισμός σκέψης

Τούτον εν ένα ποστ που εσκέφτηκα να γράψω πριν λλίες εφτομάδες, αλλά ήταν δυσκολάκι. Δεν έξερα πόθεν να αρκέψω τζαι τι να πω ακριβώς. Οπόταν εν το έγραψα, ώσπου προχτές έδοθηκε μου ακόμα έναν έναυσμα. Τα αηδόνια εν σ'αφήνουν να τζοιμηθείς που ελάλεν ο ποιητής.

Τέσπα, εννά αρκέψω που την αρκήν. Πριν λλίες εβδομάδες είχεν ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του BBC για το Matrix τζαι το πόσο παλιο φαίνεται τωρά, τζαι ως φαν της ταινίας (της πρώτης, οι άλλες θκυό ήταν με κρύο με βράστη) είπα να το θκιεβάσω. Επροσπάθησα να το έβρω να σας το βάλω δαμέ, αλλά δυστυχώς από τότε μέχρι σήμερα ο συγγραφέας του άρθρου φαίνεται ότι έκαμεν αλλαγές σε τζείνα τα σημεία που έθελα να σχολιάσω (αναρωθκιούμαι γιατί). Οπόταν εννά σας πω τζείνα που θυμούμαι που το πρώτο βέρσιον του άρθρου. Ελάλεν τζι άλλα (για τα γραφικά της ταινίας, για τες ιδέες της τότε επιστημονικής φαντασίας που τωρά φαίνουνται αστείες κλπ.), αλλά το μεγάλο βάρος ήταν στο ότι εν μια (ακόμα) ταινία όπου ένας λευκός, άντρας, εννά σώσει τον κόσμο με κουνγκ-φου, τζαι έτσι για να μαστε κομπλε εβάλαν του μια γεναίκα τζαι ένα μαύρο ως sidekicks. Δεν έξερα πως να νιώσω για το άρθρο. Να νευριάσω με τον αρθρογράφο που μειώνει έναν ολόκληρο Laurence Fishburne απλά ως "ένα μαύρο" τζαι την Carrie Ann Moss ως "μια γεναίκα"; Να νευριάσω που υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί έξω που είδεν το Matrix τζαι που ούλλα τα τεράστια ερωτήματα που θέτει το έργο για την ύπαρξη μας, τη ανθρώπινη συνείδηση, την πραγματικότητα, εστάθηκε σε τούτο; Ας πούμε πόσο πολλά μπορείς να χάννεις το νόημα ρε φίλε; Στο τέλος, να είμαι ειλικρινής ένιωσα βαθύτατη θλίψη, όι για τον/την αρθρογράφο, αλλά για τούτη τη καινούργια γενιά ανθρώπων που δεν έξερεν τι εν το Matrix, τζαι θκιαβάζοντας τούτο το άρθρο είτε εν θα το δει, ή εννά το δει υπό ένα πρίσμα εντελώς άσχετο με την ταινία, με το βασικό της νόημα τέλοσπάντων. Μια γενιά που εκπαιδεύκεται σιγά σιγά με κάθε τρόπο να σκέφτεται με ένα συγκεκριμενό τρόπο, τζείνον των identity politics. Εν αγνοώ θέματα φύλου τζαι φυλής, αλλά αναγνωρίζω ότι έννεν ούλλα τα θέματα τέθκοια, υπάρχουν τζι άλλα θέματα σε μια κοινωνία ή στους ανθρώπους γενικότερα. Αλλά ίσως ζούμε σε μιαν εποχή που προτιμά να αγνοά πολύπλοκα ερωτήματα/θέματα, ή προτιμά τελοσπάντων απλουστευμένες απαντήσεις.

Τζαι αφού τα εσκέφτηκα τούτα ούλλα, είπα του εαυτού μου, Ερυκίνη είσαι υπερβολική. Ας πούμε κύριε ελέησον, εν έναν άρθρο σε μιαν ιστοσελίδα. Σιγά. Αλλά μετά ήρτεν το δι-επιστημονικό συνέδριο στο ΠάνΚυ. Πρώτη διάλεξη για τη συνείδηση, τους συνειρμούς, στην επιστήμη τζαι στην τέχνη που έναν τύπο, έτσι ακαδημαϊκό της παλιάς σχολής. Που τζείνους τους ακαδημαϊκούς που δεν κάμνουν PR τέλοσπάντων. Μετά τη διάλεξη είσιεν βέβαια ερωτήσεις πολλές, η συνείδηση πάντα εν θέμα με πολλύ σουξέ, τζαι ήταν ούλλον τόσο ενδιαφέρον. Εκάθουμουν τζιαμέ τζι εσκέφτουμουν ότι ρε παιδί μου υπάρχουν ακόμα ακαδημαϊκοί τζαι faith in science restored. Τζαι έρκεται η τελευταία ερώτηση, που το πιο νεαρό άτομο που έκαμεν ερωτήσεις, τζαι η ερώτηση ήταν γιατί ούλλα τα έργα τέχνης που ανέφερε ήταν που άσπρους άντρες (πχ. Πικάσο) τζαι που εν η αντιπροσώπευση των γυναικών. Τζαι ήρτεν πάλε τζείνη η θλίψη. Πως μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι τούτον εν σχετικό; Με τη συνείδηση τζαι το πως ο εγκέφαλος μας κάμνει συνειρμούς; Θεωρεί το που τ'αλήθκεια σχετικό; Το πιο πιθανόν εν όι, απλά έθελεν να θέσει το θέμα υπό συζήτηση, ή μάλλον έθελεν να κάμει τον ομιλητή να εκφέρει μιαν άποψη. Πάλε γιατί το zeitgeist λαλεί ότι εν με τούτα που πρέπει να ασχολούμαστε.

Δεν ξέρω πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα γίνεται, αλλά νιώθω ότι η σκέψη μας περιορίζεται τόσον πολλά, ίσως παραπάνω τωρά με τα κοινωνικά μέσα, από ότι στο παρελθόν. Μπορεί τζαι ναν το ίδιο, δεν ξέρω, απλά οι τρόποι περιορισμού να αλλάξαν; Το περιεχόμενο του με τι ασχολούμαστεν (αλλά τζαι ο τρόπος προσέγγισης) εν συγκεκριμένο, περιορισμένο τζαι καθοδηγούμενο. Τζι αν δεν είναι που το καθεστώς (τα σχολικά προγράμματα, τα συμβατικά μέσα), αλλά που το ιντερνετ (που δεν είναι τόσο ελεύθερο όσο νομίζουμε), πάλε εν περιορισμός. 

Η (κόρη μου η) σοσιαλίστρια μέσα μου ήταν να ελάλεν ότι το σύστημα προωθεί τα identity politics όσο δεν παίρνει, για να μεν ασχολούμαστεν με άλλα πράματα που εν σημαντικά (το πως οι φτωχοί φτωσιηνίσκουν τζαι οι πλούσιοι πλουσιεύκουν), αλλά να μαχούμαστεν με το ποιος έσιει τι μες τα σιέλλια του, ποιος κάμνει τι μες το κρεβάτι του, πόσον άσπρο/σκούρο εν το δέρμα του καθενιού κλπ, γενικώς πράματα περιφεριακά τζαι άσχετα με το τι έσιει ο καθένας μες τη κκελλέ του. Αλλά άτε, συγκρατώ την. Μπορεί να έσιει τζι άλλες εξηγήσεις.

ΥΓ: Μεν με παρεξηγείτε, εν λαλώ ότι το τι είμαστεν δεν επηρεάζει το πως σκεφτούμαστε, αλλά τυγχάνει να είμαστεν πολλά πράματα τζαι τα βιώματα μας, οι σκέψεις μας, εν δύσκολο να αναχθούν σε ένα μόνο παράγοντα.
ΥΓ2: υποθέτω το βασικό μήνυμα του ποστ εν ότι έσιει τζι άλλα σημαντικά πράματα στη ζωή, που εαν ασχολείσαι μόνο με τα θέματα της υπο-ομάδας σου, χάννεις τα. Τζαι, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη πάντα, τα πιο ουσιαστικά θέματα/ερωτήματα εν πανανθρώπινα.

Στο θέατρο

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

η Ερυκίνη σου το Σάββατο που μας επέρασεν επίεν θέατρο, στο ολοτζαίνουρκο θέατρο του ΘΟΚ. Εντάξει δεν ξέρω εαν εν ολοτζαίνουρκον, αλλά εγώ πρώτη φορά επίεννα. Εσχολιάζαμε με την κολλητή τη Μ. ότι επεράσαν τόσα χρόνια που την τελευταία μας επίσκεψη στο ΘΟΚ (το παλιό, το να-πέσει-το-ταβάνι-να-μας-πλακώσει θέατρο) που δεν αθθυμούμαστεν πλέον πως ήταν), οπόταν δεν υπάρχει τρόπος σύγκρισης του καινούργιου με το παλιό (συνειρμικά έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα για την πλατεία Ελευθερίας. Εν αθθυμούμαι πως ήταν παλιά πλέον. Ναν κάποιο κόλπο των κυπριακών κατασκευαστικών λαλείς; άμαν δεν θυμάσαι τίποτε πέραν που μπάζα τζαι οικοδομές, κάθε αποτέλεσμαν εν εντυπωσιακό).

Τέσπα, πολλύς ενθουσιασμός. Παράσταση στα ελληνικά μετά που πάρα πολύ τζαιρό. Τζαι στο καινούργιο θέατρο. Πάμε με την κολλητή περπατητοί στο θέατρο (γιατί η κολλητή ζει στο κέντρο, τζαι ήταν πιο γλήορο να περπατήσουμε που το να μπηχτούμε στην κίνηση) τζαι καταφθάνοντας στο πάρκινγκ δεν ξέραμε που ποια μερκά του κτηρίου να μπούμε. Δεξιά ή αριστερά; Μυρίζουμεν τα νύσια μας τζαι πάμεν δεξιά. Φτάνοντας τζιαμέ βλέπουμε την κόλλα την Α4 κολλημένη πας το γυαλί, "Κύρια είσοδος αριστερά". ΟΚ.

Μπαίνουμε στο θέατρο τζαι να γίνεται πανικός. Μόλις ετέλειωνεν η προηγούμενη παράσταση τζαι εφκαίναν ούλλοι τζαι ταυτοχρόνως εφτάναν ούλλοι για την επόμενη. Σε ένα σχετικά στενό διάδρομο στην είσοδο. Να χάνει το παιδί τη μάνα (εν έτσι που λαλούν τη φράση;), όι περίμενε... να χάννει η μάνα το παιδί.... Τέλοσπάντων, εκαταλάβετε. Εγώ, εντυπωσιασμένη που το κτήριο, πολλά ωραίο, μοντέρνο, στυλάτο, τζαι το στοιχείο του ξύλου, εν το επρόσεξα.... Ίντα αριθμόν εν οι θέσεις μας για να έβρουμε σε ποια που τες 3 ουρές να σταθούμε; Α κάτσε, δεν έσιει κάπου που να λαλεί που να πάμε. Θορώ ξανά γυρώ γυρώ τζαι όντως, δεν είσιεν ούτε ΜΙΑΝ ταπέλλα. Τίποτε να σου λαλεί που να πάεις αναλόγως του εισιτηρίου σου.

Παίρνει πρωτοβουλίαν η Μ. τζαι στέκεται σε μιαν ουρά, όποια να'ναι, τζαι όταν φτάνουμε στον τύπο θορεί το χαρτί των διαδικτυακών μας εισιτηρίων τζαι λαλεί, άααα πρέπει να συνάξετε τα εισιτήρια σας που το γραφείο συλλογής εισιτηρίων. Θορώ δεξιά-αριστερά τζαι το μόνο που θορώ εν κκελλάες θεατρόφιλων λευκωσιατών. Πάμεν στα τυφλά τζιαμέ που μας δείχνει τζαι όντως έσιει έναν πάγκο υποδοχής τζαι πάνω στον πάγκο έσιει μιαν κόλλα Α4 που έσιει τυπωμένο πάνω με Times New Roman της Word "ΣΥΛΛΟΓΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ" που εμπορούσες να φθιαβάσεις μόνο όταν ήσουν ομπρός της. Ας πούμε βάλτε μιαν ταπέλλα!!! ή έστω κολλήστε την Α4 πάνω στον τοίχο.

Τέλοσπάντων, ας ένι, ήβραμεν τα, εδείξαν μας που να πάμε (ταπέλλα πουθενα, ούτε για δείγμα), εφτάσαμε στις θέσεις μας τζαι ήβραμε δύο πλάσματα να κάθουνται τζιαμέ. Κατ'ακριβειαν 2 πλάσματα να κάθουνται, ακόμα 2 να στέκουνται με απορία, συν εμείς οι θκυό, εκάμαμεν εξάδα. Α, συγγνώμη οι θέσεις εν τριπλοκρατημένες (!!!), α, κάτσε κατ'ακρίβειαν εν μόνο διπλοκρατημένες, οι θκυό πρώτοι απλά εκάμαν λάθος στες θέσεις τους. Α εντάξει ρεεεεε. Εν τέλει, έναν παιδίν εβούρησεν πάνω κάτω, ελαχάνιασεν καλά καλά, αλλά ήβρεν μας ούλλους τόπο να κάτσουμε ναν καλά (εμείς στες αρχικές μας θέσεις που εκλείσαμε, πρώτο τραπέζι πίστα στο μπαλκόνι. Την τελευταία φορά που είχα έτσι θέση εθορούσα Jude Law στο Barbican, τωρά Μαρκουλάκη, Χειλάκη και Παπασπηλιόπουλο στο ΘΟΚ. Νοτ Μπατ έννε;) τζαι περίπου μισή ώρα μετά την καθορισμένην ώρα εξεκίνησεν η παράσταση.

Ήταν πολλά ωραία εν τω μεταξύ εαν μπορέσετε να τη δείτε (Ο φάρος λέγεται) αξίζει. Απόλαυσα το. Αλλά ίσως ρε παιθκιά μιαν ταπέλλα στο θέατρο. Τζαι μια τζαι παραπονιούμαι (πάλε) ίσως εαν εξεκίναν λλίον πιο γλήορα; Υπάρχουν και άτομα μιας κάποιας ηλικίας που εν αντέχουν ως τα μεσάνυχτα! 

ΥΓ: αστείο πράμα μετά που τόσα χρόνια εφάνηκε μου παράξενο που κανένας εν έπινε στο θέατρο. Θυμούμαι πόσο παράξενοι μου εφανήκαν οι εγγλέζοι όταν επία στο θέατρο πρώτη φορά τζι ούλλοι εκρατούσαν μπύρες σε πλαστικά ποτηρούθκια. τς τς τς. 

Soundtrack

Στο πρώτο μου έβερ MRI σήμερα (τίποτε ανησυχητικό κοπέλια, μεν φοάστε, νομίζω δηλαδή), μετά που εφόρησα τζείνον το μπλε το ολόσωμο, όπως στα έργα αλλά χωρίς να φαίνεται ο κώλος μου που πίσω (πάλε καλά), τζαι μετά που μου έβαλε την ενδοφλέβια, πάλε όπως στα έργα (ετρύπησεν με 3 φορές ώσπου να τα βρει, αλλά άτε ας μεν παραπονιούμαστεν), η κοπελιά ερώτησεν:

"Τι μουσική θέλετε να ακούετε κυρία Ερυκίνη, κατά τη διάρκεια του MRI;"

Έπιασεν με απροετοίμαστην. Εν το έξερα ότι έσιει τζαι μουσική υπόκρουση. Πως να θκιαλέξω κάτι έτσι στο πόδι; Έπρεπε να μου το πείτε που πριν ρε παιθκιά, να το σκεφτώ το σαουντ-τρακ. Τι ακούει έναν πλάσμα μες τον τομογράφο λαλείς; Εσιει κανένα που θκιαλέει Καζαντζίδη; Ευτυχώς η σχέση η συζυγική, εν με άφηκε να το σκέφτουμαι μισήν ώρα, έκαμεν παρέμβασην τζαι είπεν Arctic Monkeys φυσικά (ναν καλά).

Τζαι καθόλη τη διάρκεια της διαδικασίας εσκέφτουμουν εαν εν έτσι που εννά θεραπευτεί επιτέλους η πόρωση μου με τους Arctic Monkeys. Καθαρός συμπεριφορισμός: εννά συνδέσω τους ΑΜ με τον μαγνητικό τομογράφο τζαι εννά σταματήσουν να μου αρέσκουν. Σωστά;

Λάθος.

Οι ΑΜ εξακολουθούν να εν όσο διασκεδαστικοί ήταν πάντα. Τωρά εγίναν τζαι τα MRI.
  

ΥΓ: Το πόσο σιέσισσα είμαι με τούτες τες ιατρικές διαδικασίες δε λέγεται. Ας ελπίσουμεν ότι εν θα χρειαστεί να σας πρήξω με τούτους τους φόους μου παραπάνω. 

Οικογένεια

(χαχά. Εν τζαι αστείον, εμπήκα στον μπλοκκούιν να σας γράψω έναν ποστάκιο για την οικογένεια τζαι είδα ότι τζαι τούτος ο Γούφις είσιεν παρόμοιες διαθέσεις, εμέναν εν θαν τόσον καλό, παέννετε στου Γούφι πρώτα)

Εχτές εβρέθηκα σε μιαν κηδεία. Του θείου μου (Του πιο μεγάλου θείου μου σε ηλικία, πάνω που 90 χρονών, εμπεννόφκεννεν μέσα στα νοσοκομεία τα τελευταία 5 χρόνια, ήταν λλίον πολλά αναμενόμενο). Εν η πρώτη κηδεία συγγενή που πετυχαίνω (δηλαδή ήμουν Κύπρο να πάω) μετά την κηδεία της γιαγιάς μου το 2011.

Τζαι σαν ήμουν στην εκκλησιάν τζαι εθόρουν τα ανήψια μου, καταπονημένα που το κλάμαν (η θεία τζαι τζείνη επέθανεν πριν 3-4 μήνες, λλίον πριν να έρτω Κύπρο, εν την επέτυχα τζείνην την κηδεία, οπόταν ναι τα ανήψια μου, εγίναν όπως τα ζόμπι που τον θρήνο), εσκέφτουμουν ότι ήταν ωραία που ήμουν τζιαμέ, που είμαι δαμέ, τέλοσπάντων, κοντά σε τούτα τα πλάσματα ούλλα που εγεμώνναν την εκκλησιάν, με τα οποία αδιαμφισβήτητα λλία κοινά έχουμεν (έννεν σαν τους φίλους, που εν φίλοι σου γιατί τους πάεις, η οικογένεια, απλά ένι), αλλά ρε παιδί μου, υπάρχει αγάπη. Σε κάποιες περιπτώσεις κατακρίβειαν (σκέφτομενη κάτι θκειάες μου ας πούμε που ετσακκωθήκαν τζαι δεν μιλιούνται) δεν είμαι σίουρη εαν υπάρχει καν αγάπη , αλλά ακόμα τζαι σε τζείνες τες περιπτώσεις υπάρχει ένας δεσμός. Εσκέφτουμουν πόσο μεγάλο πράμαν ένι να μοιραζούμαστιν τον πόνο. Τζαι ξέρετε πως εν οι κηδείες οι κυπριακές, δεν είναι Χόλυγουντ με πόνον εσωτερικόν, εν κλάμαν τζαι μοιρολόιν. Ομαδικόν.

Τέλοσπάντων, ούτε που εκατάλαβα πως επέρασεν η ώρα. Μερικές φορές η εκκλησία έσιει τούτην την επίδρασην πάνω μου. Διά μου την ώρα, το χώρο να κάμω σκέψεις βαθκιές τζαι χάννουμαι λλίο. Εφκήκα που την εκκλησία νιώθωντας πολλά έντονη την αγάπη για τούτα τα πλάσματα που έτυχεν ναν συγγενείς μου. Τζαι ότι τέλος πάντων η οικογένεια, ακόμα, στην Κύπρο, ή στους Κυπραίους ανεξαρτήτου τόπου, ή τζαι στους ανθρώπους γενικότερα ενι ξέρω, εν μεγάλον πράμα.

Τζαι μετά ήρτε φυσικά η ώρα του καφέ, τζαι ούλλοι οι συγγενείς να ρωτούν (ξανά, γιατί εξαναβρεθήκαμεν στο προηγούμενο μνημόσυνο), πως εν η Κύπρος, πως εν η δουλειά στο ΠανΚυ (τζι άτε τωρά τι να εξηγάς), πως εν το διαμέρισμα, μα που μεινίσκετε ακριβώς;, πως εν η σχέση η συζυγική, τζαι ήβρε δουλειά; Μα εν ήβρε δουλειά ακόμα; Ούτε μήνας εν έκλεισεν ακόμα άνεργη η σχέση, τι μας πρήζετε; Α ξέρω που να πάει για δουλειά (έντερ όνομα ράντομ μεγάλης εταιρείας στην Κύπρο), μα γιατί εν πάει Λεμεσό;  Εσιει πολλές δουλειές. Το ίδιο πουρ πουρ πουρ σε επανάληψη, με τον κάθε θείο/ θεία. Τζαι το κερασάκι στην τούρτα η μάνα (κλασική κυπραία μάνα) να παραπονιέται σε κάθε συγγενή ότι εν την επισκέφτουμαι αρκετά τακτικά, ότι εν καταδέχουμαι τα φαγιά της, ότι αν θέλει ο θεός μαειρεύκω μόνη μου (άκουσον άκουσον!!) ή ακόμα σιηρόττερα μαειρεύκει μου ο άντρας μου, γιατί εγώ βαρκούμαι (τούτον εν αλήθκεια).

Ομολογουμένως έφυα που τον καφέ με πολλά πιο λλίον αίσθημαν αγάπης προς την οικογένεια, τζαι με τη σκέψη ότι, το "μακριά τζι αγαπημένοι" εν μεγάλο πράμαν.

Επήρα τη μάνα μου έσσω της (γιατί ήμουν το μέσον της στην κηδεία), έπιασα έναν τταππεράκι με μακαρούνια του φούρνου (που εντελώς τυχαία, απλά έτυχε να κάμει η μάνα μου τη μέρα της κηδείας), τζαι επία έσσω μου μπας τζαι ηρεμήσω. 

Τζαι ήταν πολλά ωραία.
(βασικά όι να το παινευτώ τζαι εγώ κάμνω πολλά ωραία μακαρόνια του φούρνου, αλλά μια φορά κάθε 2 χρόνια, οπόταν...)

Η μέρα της γυναίκας

Βασικά έθελα να γράψω ένα ποστάκιον για τη γιορτή της γυναίκας (που έτσι παναϋρκα μόνον στην Κύπρον κάμνουν, τέσπα, μεν τα ξαναλαλούμεν) που το προηγούμενον Σάββατο, που έτυχεν να πάω στο μολ οφ Σάιπρους, τζαι είσιεν κάτι κοπέλλες με ροζ μίνια τζαι 12ποντα που εδιούσαν ροζ τσαντούλες (ναι, ναι, εν που το προηγούμενο Σάββατο που γιορτάζει το μόλ τη μέρα της γυναίκας, γιατί τι γιορτή της γυναίκας θα ήταν χωρίς εμπορευματοποίηση; Τζαι τι να σου κάμει μια μέρα; κάμε το ολάν εφτομάδαν μπας τζαι φκάλεις λλίον κέρδος). Ήταν να σου ελάλουν κάτι ειρωνικό για τη γιορτή των γυναικείων αγώνων πάνω σε άβολα παπούτσια, αλλά εξίχασα αγαπητέ αναγνώστη.

Εξίχασα ως τζαι σήμερα τι μέρα ήταν, ώσπου τζαι ήρτα στο ΠανΚυ τζαι είδα τα γαρύφαλλα (όχι στο αφτί τζαι τσαχπινιά στο μάτι, απλά γαρύφαλλα). Τζαι αθθυμήθηκα.

Τζαι μετά ήρτεν η συνειδητοποίηση ότι σήμερα εν η μέρα της γυναίκας τζι εγώ επία στην αισθητικό πρωί πρωί.... αφού εν εμπόριεν άλλη μέρα. Τζαι όι μόνον επία στην αισθητικό τζαι αποτριχώθηκα, (άλλως τράβα πόνον για ομορφκιά), αλλά η αισθητικός που εν τζαι συγγενής τζαι πρίχτισσα, εν με άφηκε να φύω έτσι όπως ήμουν να πάω στη δουλειά μου. Κάτσε να σου βάλω λλίην πούδρα, μα γιατί, εννά πάεις άβαφτη στη δουλειά; εννά χώσουμεν τζαι την κοκκινάδα που το φρύδι (που είπαμεν αποτριχώθηκεν). Α μιαν τζαι βάλλουμεν πούδρα, να σου βάλω τζαι λλίον ρουζ (κόρη πάεις καλά; πρέπει να πάω δουλειά λέμεν! να κωφεύει η αισθητικός στες διαμαρτυρίες), έτο τζαι έναν κοκκινάδι τζαι ετελειώσαμεν, μεν διαμαρτύρεσαι άλλον. Είσαι σίουρη ότι εν θέλεις τζαι λλιο μάσκαρα; ΟΧΙ !!!

Η αισθητικός/συγγενής να λαλεί περήφανη σαν έφευκα "όι, όι, είμαι σίουρη ότι εννά σχολιάσουν στη δουλειά ότι εβάφτηκες τζαι μια φορά" (τζαι εγώ να επαναλαμβάνω με τρόμο που μέσα μου, "παναγία μου εννα σχολιάσουν στη δουλειά ότι εβάφτηκα").

Με τούτα τζαι με τζείνα έφυα που την αισθητικό βαμμένη λες τζαι εννά πάω σε γάμο (στο δικό μου, γιατί σε άλλους πάλε εν βάφκουμαι). Τζαι ξέρετε ποιον εν το σιηρόττερον, πέραν του ότι χώννομαι να μεν με δει κανένας, έννε; ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΖΙΗΣΩ ΤΗΣ ΦΑΤΣΑΣ ΜΟΥ. Τουλάχιστον όι χωρίς να φκεί πογιά που πάνω μου....

Μάλιστα, αγαπητέ αναγνώστη, είναι μέρα της γυναίκας τζι εγώ επία στην αισθητικό τζαι εβάφτηκα. Το μόνον που μεινίσκει εν να βάλω τζι εγώ τα ροζ τα μίνια τζαι τα 12ποντα τζαι να πάω στο μολ... 

Γκκρρρρρρ.....

Μια μέρα στο Λογιστήριο αλλιώς Ψάξε ψάξε δε θα το βρεις

(τιμής ένεκεν δημοσιεύκω τζαι το παλιόν ποστ που είχα γράψει για το λογιστήριο του ΠανΚυ τον Οκτώβρη του 2009, έτσι γιατί έσιει χάζι. Εννοείται από το 2009 στο 2019 το ΠανΚυ εγίνην ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, ερευνητικό και εκπαιδευτικό κέντρο τζαι έτσι κουβέντες δεν παίζουν πλέον)

Θυμάστε τούτον το παιδικόν τραούδιν; Με τούτα τζαι με τζείνα εγώ εξαναθυμήθηκα το. Ας εν καλά η γραφειοκρατία του funky Panky (τουτέστιν Πανεπιστήμιο Κύπρου).

Για να καταλάβετε πρέπει να πιάσω το πράμαν που την αρκήν.

Εγώ, είπαμεν είμαι, ήμουν δηλαδή, τωρά πάει ετέλειωσεν (πάι πάι που λαλούμεν), φοιτήτρια στο ΠανΚυ, μεταπτυχιακή. Τζαι η Μ. το ίδιον. Κολλητή τζαι συνοδοιπόρισσα. Τζαι εκάμαμεν αίτησην στο τμήμα μας για προπληρωμήν για έναν ταξίδιν. Τον Ιούλην η προ-πληρωμή, τον Ιούλην το ταξίδιν. Ως δαμέ καλά.

Το πρόβλημαν έγκειται βασικά σε καθαρά εννοιολογικό επίπεδο. Τι θέλω να πω; Εγώ στο μυαλό μου την έννοια προπληρωμή την έχω με ένα δεδομένο τρόπο, το Πανεπιστήμιο με έναν άλλο. Η διαφορά είναι στο πρόθεμα προ-, φίλες και φίλοι, γιατί εγώ στο προπληρωμή καταλάβω κάποιος να πληρωθεί πριν γινεί κάτι. Αν ήταν να πληρωθεί μετά θα λεγόταν μεταπληρωμή. Έννεν;

Δεν βαριέσαι. Για το Πανεπιστήμιον μας όλες οι πληρωμές είναι μεταπληρωμές, πολυμεταπληρωμές κατακρίβειαν, γιατί γίνονται πολύ πολύ μετά.

Αφού επεράσαν ένας, δύο, τρεις μήνες από την προπληρωμή, την υποτιθέμενη δηλαδή, τζείνην που εγίνηκεν πολυμεταπληρωμή, είπαμεν με τη Μ. να πάμεν ολάν να γυρέψουμεν τα ριάλλια μας. Πάμεν στο Λογιστήριον, μπαίνουμεν στο γραφείον του υπεύθυνου, πας το φαίν τζιόλας, ο άνθρωπος εν επρόλαβεν να φάει το σαντουιτσούδιν του, αλλά πολλά καλός, έβαλεν το σάντουιτσιν στην άκραν ερούφησεν λλίον που το φραπέ του τζαι άκουσεν μας με προσοχήν. "μεν ανησυχείτε λαλεί μας εννά πω της κυρίας Π. να έβρει τες επιταγές σας να τες πιάσετε τωρά". Αλληλούια, εμάχουνταν τα αγγελούθκια μες τα φκιά μου τζαι οι κόρες των αμμαθκιών μου επήραν το διακριτικό σηματάκι του ευρού, όπως τα μικυμάου.

Θορούμεν που λαλείτε την κυρίαν Π. να περνά μιαν φοράν, προς τα δεξιά, τζαι φκαίνουμεν έξω στο διάδρομο, τόσο σίουρον το είχαμεν ότι η κυρία Π. θα μας έκανε περήφανες. Άτε κυρία Π. πιστεύουμε σε σένα. Μπορείς!!!

Πάει η κυρία Π. ως το τέρμα του διαδρόμου, μπαινοφκαίνει σε γραφεία. Ξαναστρέφεται. "'Εναν λεπτόν" λαλεί μας. Πάει αριστερά τούντην φοράν. Ξαναστρέφεται. "'Εναν λεπτόν". Όσα θέλεις, σκέφτουμαι.

Τζαι το έναν λεπτόν, εγινήκαν θκυό, τρία, τέσσερα.

Η κυρία Π. να φακκά ούλλες τες πόρτες με ύφος "Ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω" να γυρεύκει τες επιταγές μας. Εγώ τζαι η Μ. στον διάδρομον, να τραουδούμεν "πούντο πούντο το τσιεκκούιν, ψάξε ψάξε, δε θα το βρεις" τζαι να παρατηρούμεν ότι η κυρία Π. κινείται σε πολλά ασυνήθιστους ρυθμούς για το χώρο. Όπως είπεν τζι η Μ. "Έτσι αργά που περπατούν ως που να παν στο τέλος του διαδρόμου, ήρτεν η ώρα να σκολάσουν", τζι όι εν ήταν κατζία επειδή ήμασταν απιέρωτες τζι απάκκιρες, αλλά όντως οι κινήσεις ούλλων ήταν τόοοσο νωχελικές που τζαι τωρά που το θυμούμαι χασμουρκούμαι.

Στο τέλος, η κυρία Π., αφού τα έκοψεν τα χιλιόμετρα της, έφαεν τον τόπον, έψαξεν παντού τζαι που γωνιάς που λαλούμεν, απεφάνθη ότι "εμείς την επιταγήν σας εν την έχουμεν.......άαααρα έφυεν που δαμέ αλλά εν έφτασεν στο Τμήμα σας ακόμα". Τζαι σκέφτεσαι πόσον τζαιρόν εννά της πάρει να πάει που την Πανεπιστημιούπολη στην Καλλιπόλεως τα γέριμα; Τζαι περπατητή να επίεννεν ήταν να έφτανεν. Μούγγα στην στρούγκα η κυρία Π. "εγώ έκαμα ότι εμπόρεσα είπεν". Μάλιστα. Μόνον η κούππα με το νερόν έλειπεν για να νείψει τα σιέρκα της.

Φεύκοντας που το Λογιστήριο πιάνει το μάτι μου στον τοίχο φωτογραφίες με διάφορα ρητά. "Όσο χαμηλά κι αν νομίζεις ότι βρίσκεσαι, πάντα έχεις περιθώριο για να φτάσεις στον πάτο" λαλεί το ένα.

Αμ,... έτσι εξηγούνται όλα.....

Μια μέρα στο λογιστήριο (έναν θεωρητικό σίκουελ)

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

σήμερα το πρωί ήταν η μέρα (που το έξερα θα έρκετουν) που έπρεπεν να πάω στο Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας (μεν με ρωτάς γιατί έτο εργασιακά ατυχήματα), τζαι σαν ήμουν τζιαμέ εσκέφτουμουν που μέσα μου, έτο θορώ το το ποστ να γράφεται μπροστά στα μμάθκια μου. Θα γράψω ένα σικουελ του παλιού μου του πόστ που είχα γράψει για το Λογιστήριο τότε που επίεννα τακτικά πριν 10 ακριβώς χρόνια.

Τελικά, το σίκουελ είναι θεωρητικό γιατί προφανώς δεν έγραψα ποττέ ποστ για το Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας. Έγραψα ένα για το Λογιστήριο του ΠανΚυ, αλλά εν στα πρόχειρα μου για 10 χρόνια. 'Αααααρα, άκυρο το σίκουελ.

Τέλοσπάντων, αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια. Να μεν στα πολυλογώ, το μόνο που θυμούμαι που την τελευταία φορά που είχα έτσι συχνή επαφή με το Λογιστήριο του Υπουργείου Υγείας τότε το 2008-2009, κάπου τζιαμέ, εν ότι κάθε φορά που επίεννα τζιαμέ, κάθε φορά, ασχέτως του τι ώραν επίεννα, οι 4 κοπέλλες του γραφείου είτε ετρώαν είτε επαραγγέλλαν φαί είτε ελαλούσαν τι θα παραγγείλουν ή τι θα μαειρέψουν/τι εμαειρέψαν εψες. Κάθε φορά. Τζαι είσιεν τζαι έναν τύπο, που δε θυμούμαι το όνομαν του, αλλά ο γέρημος εβούραν σαν τον Βέγγο, γιατί ήταν βασικά το μόνον πλάσμαν που εδούλευκεν (όταν ήμουν εγώ τζιαμέ τουλάχιστον) τζαι ήταν εξαιρετικός, έκαμνα τη δουλειά μου πάντα μια χαρά. Το άλλο που θυμούμαι εν ότι το γραφείο με 5 υπαλλήλους είχε 0 υπολογιστές. Αφού θυμούμαι μιαν ημέραν επία τζιαμέ τζαι είσιεν έναν υπολογιστή, αρχαίο μεν φανταστείτε ότι ήταν τζαι η πιο σύγχρονη τεχνολογία τζαι εκάθουνταν 4 πλάσματα που πάνω με δέος να έβρουν ίνταλως δουλεύκει.

Οπόταν αντιλαμβάνεσαι ότι επία σήμερα με πολλά χαμηλές προσδοκίες στο Υπουργείο. Στην υποδοχή είσιεν έναν τύπο που επιαεν τα στοιχεία μου, ποια ειμαι τζαι που πάω, που μου έδωκεν σε παρακαλώ κάρταν επισκέπτη για να μπω στο κτήριο (τζαι είσαι κάπως, ουαο, αλήθκεια;) τζαι είπε μου που να παω. Επία τζαι ήβρα μιαν κοπέλα στο γραφείον της, που είσιεν σημειωτέον υπολογιστή, η οποία έπιασεν τα λεφτούθκια μου, τζι έδωκε μου απόδειξη μέσα σε 5 λεπτά. Συγκλονιστικές στιγμές. Φοβούμενη ότι θα καταλήξω πάλε σε καμιά καττίνα, ερώτησα με δισταγμό εαν μπορώ να έχω κανένα κκόπυ της απόδειξης τζαι η κοπέλα έδειξε μου τη φωτοτυπική στο διάδρομο.
- Να πάω μόνη μου λαλώ της (έκπληκτη) να φκάλω κόπυ;
- Εν ξέρεις να φκάλεις κόπυ, θέλεις βοήθεια;
- Όι, όι, εννά τα καταφέρω.

Αν μη τι άλλο, όσο κι αν εξελιχθεί η δημόσια υπηρεσία, τουλάχιστον τούτον το χαλαρό και ανεπίσημο της διαδικασίας για κκόπυ που είναι και σήμα κατατεθέν του κυπριακού δημόσιου παραμένει. Όι μπράβο.

Back

Εν θα σε κουράσω αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια με τες λεπτομέρειες του πως εβρέθηκα πάλε δαμέ, να σου γράφω ποστάκιον που το ΠανΚυ αντί να εργάζομαι (το ΠανΚυ έπρεπε να εξηγήσω μιας φίλης πριν λλίες μέρες έννεν καινούργιο καφφέ στη Λευκωσία, εν η συντόμευση του Πανεπιστημίου Κύπρου, γιατί κάμνει ρίμα με το φανκυ, φανκυ ΠανΚυ, αλλά ουδεμία σχέση δεν έχει. Το ΠανΚυ με φανκ).

 Έεεεενιγουει (καθαρά κυπριακά), με τούτα τζαι με τζείνα επέστρεψα στην Κύπρο μετά που μια 10ετία στην ξενιθκιά. Για λλίον, για παραπάνω εννά δείξει. Με λλίην προφορά, όι πολλή, αλλά αρκετή για να με ρωτούν διάφοροι αχάπαροι αν είμαι τσιάρλισσα, με ιρλανδό σύζυγο που δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τα πεθερικά του τζαι δεν καταλάβει τι λαλούν στην κυπριακή τηλεόραση (ευτυχώς), με υπάρχοντα που έρκουνται σε κάποια φάση με το βαπόρι που την Αγγλία (εαν έρτουν ποττέ), ε τζαι με πολλήν υπομονή. Εαν εν αρκετή κανένας δεν ξέρει.

(τζαι εντελώς μεταξύ μας τζαι με μια άλφα δόση χαράς, γιατί άμαν το πλάσμα εν λλίο μαζόχα...)

Οπόταν ναι, πίσω στη Λευκωσία. Που τα μετρό τζαι τα τρένα θκιαβαζοντας βιβλία τζαι london evening standard, στο μεταχειρισμένον γιαπωνέζικο αυτοκίνητο να τσακρώ με την παντελή αγνόηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας που τους μισούς κυπραίους οδηγούς. Που το πανάκριβο διαμέρισμα στο Λονδίνο με μηνιαίο ενοίκιο ίσια με τον τοπικό βασικό μισθό, σε έναν άλλο πανάκριβο διαμέρισμα στη Λευκωσία πάλε με μηνιαιό ενοίκιο ίσια με τον τοπικό βασικό μισθό (εγινήκαμεν Λονδίνο τρομάρα μας). 

Ο Ιρλανδός σύζυγος μετά την πρώτη του εβδομάδα ως κάτοικος και όχι ως επισκέπτης στη νήσο έκαμεν την εξης βαρυσήμαντη ερώτηση: όσα πλάσματα είδα τούτη τη βδομάδα είπαν μου θκυό αντιφατικά πράματα, ότι εν πελλάρα που έκαμα που έρκουμαι Κύπρον, τζαι ότι η ζωή δαμέ μπορεί ναν πολλά πολλά ωραία. Τι διαφοροποιεί το έναν που το άλλο; Πως πάεις που το ένα στο άλλο;

Τζαι δεν είχα απάντηση. Γιατί η αλήθκεια ούτε εγώ ένι ξέρω.

Back to the good old days ή Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος ή Η επιστροφή της ασώτου

ή Στα ίδια μέεεερηηηη θα ξαναβρεθούυυυυυυυυμε....

Τζι ο Θεός βοηθός...

ΥΓ: έδωκα πας σε μιαν πρώην αναγνώστρια εχτές τζαι εθύμισεν μου το μπλόγκ. Τζαι είπα, α είδες τι μου λείπει για να νιώσω ακόμα παραπάνω ότι είμαι πίσω στο 2009; Here it is !
ΥΓ2: η μόνη παραφωνία εν ο ιρλανδός σύζυγος φυσικά που χαλά λλίον το σεττάκι. Τζαι οι ρυτίδες που μου θυμίζουν ότι κατακρίβειαν επεράσαν 10 χρόνια
ΥΓ3: πέτε ότι θέλετε για την κίνηση, αλλά αλήθκεια τζείνον το συναίσθημα του να οδηγάς μόνος σου στο αυτοκίνητο, να μεν βιάζεσαι, να παίζει το ράδιο ττάππο, τζαι να τη βρίσκεις πρωί πρωί.