Απρογραμμάτιστα

Την πρώτη φορά που μου έκαμεν πρόταση γάμου η σχέση (ναι, αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, φύρτου) τα πράματα εν επίαν καθόλου όπως τα εσχεδίαζεν. Γιατί μπορεί η σχέση να εκανόνιζεν το τέλειο σκηνικό, οι θκυό μας σε ταξιδάκι, μες τη φύση, να καθούμαστεν κάτω που ένα δέντρο, δίπλα που μια λίμνη, αλλά έτο το πράμαν αρκέψεν να στραβώνει που την αρκή.

Που πριν να πάμεν κατακρίβειαν. Όταν λλίες μέρες πριν το ταξίδι μας η κολλητή Μ. ανακοίνωνεν τη δική της πρόταση γάμου, η σχέση που μέσα της ήταν να σπάσει ("επρολάβαν μας τα γέριμα"). Αλλά απτόητος. Συνεχίζουμεν βάσει σχεδίου.

Πάμεν Νορβηγία. Πάμεν στη λίμνη. Με τα απαραίτητα για πικ-νικ που εγοράσαμεν που το σούπερμαρκετ. Βρίσκουμεν το ιδανικό σημείο. Ρομαντικά, απομονωμένα, Καθούμαστεν κάτω που το δέντρον.

Αλλά αλί, με το που εκάτσαμέν κάτω που το δέντρον (ούτε ένα φιλούιν εν επρολαβεν να μου δώκει ο γέριμος), εσύγκοψα την την αράχνην να φκαίνει πας το παπούτσιν μου τζαι επετάχτηκα ίσιαπάνω σε κατάσταση πανικού.

Η σχέση όμως απτόητη. Ν'αφήκουμεν την αράχνη τη γέριμη να μας χαλάσει το πλάνον; όι.

Σηκωνούμαστεν, συνάουμεν τα πράματα τζαι τέλοσπάντων, μετά που λλίον περπάτημαν βρίσκουμεν έναν παγκούιν εκδρομικόν δίπλα που τη λίμνη (σαν τζείνα που χρησιμοποιούμεν στο τρόοδος άμαν πάμεν για σούβλες). Γιατί όχι; Τζαι τα γέριμα τα σκοτεινά, δεν εβρεθήκαν άλλα έντομα να το χαλάσουν της σχέσης. Τουλάχιστον έτσι εν θα έφταια εγώ. Αλλά όι. Το σκηνικόν εχάλασεν εντελώς που την υποφαινόμενη που εφρίκαρεν.
Γιατί υποθέτω άμαν γονατά ένας άντρας μες το άγχος να κάμει μιαν πρότασην γάμου, το τελευταίον που θέλει να ακούσει, εν το "όι, όι, μεν κάμεις έτσι πράμαν". Τζαι άμαν αννοίει το κουτούιν με το δαχτυλίδιν (το ακριβοπληρωμένον), το τελευταίον που καρτερά εν το να κλείσει η κοπέλα τα μμάθκια της να μεν το δει.

Οπόταν λαλεί σου η σχέση: Τι εκατάλαβα που έκαμα τόσον κόπο τζαι προγραμματισμό; Έτο έμεινεν μου η αγωνία. Οπόταν τη δεύτερη φορά έσυρεν το έτσι απρογραμμάτιστα, σε τζείνην τη γλυτζιά φάση λλίον πριν να ποτζοιμηθείς ξέρετε μεταξύν ύπνου τζαι ξύπνιου, τζιαμέ που τα βλέφαρα σου είναι βαριάαααα πολύ βαριάααα.

Με λλία λόγια έπιαν με στον ύπνον τζαι εν επρόλαβα με να σκεφτώ με τίποτες. Είπα ναι (γιατί εν με έπαιρνεν να πω άλλον όι). Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγεί που λαλει ο σοφός λαός. Επίσης, ας πάει το παλιάμπελο, ας αρχίσουν οι χοροί, τζαι στα δικά μας οι λεύτερες τζαι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (τούτον εν το λαλεί ο λαός, λαλεί το ο σάκης).

Το ηθικό διδαγμά της ιστορίας μας σήμερα είναι διπλό: α) μεν πολλοπρογραμματίζεις τη ζωή, τα καλλύττερα πράματα έρκουνται αυθόρμητα/φυσικά τζαι β) η επιμονή εν μεγαλόν πράμαν.

ΥΓ: όποιος έσιει γνώσεις για καθολικο/ορθόδοξους γάμους, ας αφήκει σχόλια
ΥΓ2: τωρά θέλετε να πείτε πρέπει να αλλάξει το παρατσούκλιν της σχέσης στο μπλόγκ; εν γίνεται να παραμείνει ως έχει; ίσως μπορεί να γινεί ΣΠΣΔΓ: Σχέση Πιο Σοβαρή Δε γίνεται.

  

Εν καλόν. Έννεν απαίσιον

Τούτη ήταν η απάντηση της Μάνας για ότι φαίν εδοκίμασε στα Λονδίνα όταν ήρτεν την προηγούμενην εφτομάδαν.

Για να καταλάβετε με τι προδιάθεσην έκαμεν η Μάνα το πρώτον της ταξίδιν έξω που τη Μεσόγειο. Ήταν προετοιμασμένη να μεν της αρέσει τίποτε. Όποταν το χλιαρόν "εν οκ" ήταν υποθέτω μια θετική εξέλιξη.

Κατά τα άλλα, η Μάνα, κλασική κυπραία μάνα σε επίσκεψη παιδιού που ζει στα ξένα: εκατέφθασεν με σιεφταλιές (που ούτε στην Κύπρον εν τρώω), λουκάνικα τζαι χαλλούμια. Μετά εσυνειδητοποίησεν ότι εν της ελάλουν ψέματα, ο θάλαμος μας εν ΟΝΤΩΣ πολλά μιτσής τζι εν φορεί τίποτε τζαι ήταν κάπως. εεε φάτε τα ούλλα που φτομάδας. Οπόταν τρώμεν σιεφταλιές 3 μέρες. Τι να πεις.

Επίσης, έφερεν κολοκάσιν τζαι εμαείρεψεν μας κολοκάσιν με κουπέπια τη μια μέρα, τζαι κιοφτέδες την άλλη. Που εγώ αρνήθηκα σθεναρά αρχικά στην πιθανότητα η μάνα μου να μαειρέψει στο πρώτο της ταξίδι έξω πόσσω της, αλλά εν τα αγαπημένα μου φαγιά τζαι το λιξιόν έκαμεν με τζαι ελύγισα. Τες υπόλοιπες μέρες επήραμεν την για μπέργκερ που εν ήταν απαίσιο, ιταλικό που εν ήταν απαίσιο τζαι λιβανέζικο που πάλε εν ήταν απαίσιο. Τι να πεις;

Το πιο αστείον βεβαίως ήταν ούλλες  οι ερωτήσεις που μπορεί να έσιει έναν πλάσμαν που εν εταξίδεψεν πολλά: μα γιατί το αεροπλάνον σούζεται τωρά; (επάλαρεν του ο πιλότος η απάντηση του αδελφού), μα τωρά εξεκίνησεν το τρένον; Μα γιατί το άλλον τρένον εν τόσο κοντά; εν φοούνται να μεν δώκει πάνω μας; (δαμέ ακολούθησεν επεξήγηση για τες ράγες του τρένου) Τι εν το κους-κους, εν σαν το πουρκούριν; (δαμέ εν έξερα ούτε εγώ να απαντήσω, εγυρέψαμεν το στο ίντερνετ) (στην τραφαλγκαρ) Μα ίνταλως στέκεται τζείνος στον αέρα; Να πάω να σηκώσω το σεντόνι του να δούμεν τι έσιει που κάτω; Γιατί έχουν θκυό συντριβάνια, εν τους κανεί έναν; Οι καθολικοί αφκένουν τζερκά στες εκκλησίες τους; (επήαμεν τζαι σε έναν ναό, γιατί η μάνα μου ενθουσιάστηκεν) Τούτα τα άλογα εν της βασίλισσας; Τζαι κυρίως: Μα εννά περπατούμεν έτσι μες τα νερά τωρά;

Τα πράματα που αρέσαν της Μάνας μου: τα χριστουγεννιάτικα φώτα στην κάρναμπυ στριτ, ο ποταμός, Οι παπαρούνες στον Πύργο του Λονδίνου, οι στριτ άρτιστς στο Κόβεντ Γκάρτεν, τζαι το γεγονός ότι στες παμπ παν τζαι γεναίτζες ούλλων των ηλικιών, ενώ στην κύπρο η ίδια δεν θα μπορούσε να κάμει έτσι πράμαν. Τζαι κυρίως: το παγοδρόμιο στο Winter wonderland.

Τα πράματα που εν της άρεσαν: η πολυκοσμία, η κρυάδα, τα νερά, τα φαγιά (γενικώς δεν), το μάρκετ στη γειτονιά μας (εν λλίον κουλλουφκιόν ιμισιη μου, ευτυχώς που εν την επήρα στο καμπντεν καλό), το ότι ούλλοι περπατούν τόσο βιαστικά εν σε αφήνουν να περπατήσεις με την ησυχία σου, τζαι κυρίως το ότι (επι λέξει) εν μπορείς να κόψεις μιαν κουβέντα με έναν πλάσμα μες το λεωφορείο ή το τρένο, ρε παιδί μου χάννεσαι μες τους αγνώστους.

όπως τζαι να σιει ελπίζω να επέρασεν καλά. έθελα να εν ωραία εμπειρία. τζαι είμαι σίουρη ότι ήταν εμπειρία για τζείνην. Τζαι εμείναν μας τζαι μας φαγιά. το μόνον που μας λείπει εν φουκού...

Για τη θάλασσαν...

Βασικά εν έσιει μεγαλύτερη ξεφτίλα να είσαι κάτοικος νησιού τζαι να μεν μπορείς να πάεις σε οποιοδήποτε σημείον του νησιού να χρησιμοποιήσεις τη θάλασσα επειδή εν ιδιωτική περιουσία του οποιουδήποτε.

Εν υπογράφω συχνά ψηφίσματα, αλλά τούτον υπέγραψα το:
http://reclaimthesea.org/kypros-aktogrammi-psifisma/

Κυρίως γιατί εθκιάβασα στου Γρηγόρη ότι τα άτομα που επήραν την πρωτοβουλίαν επίαν στη Βουλήν τζαι επήραν τες πρώτες 4000 υπογραφές σήμερα, οπόταν όσες παραπάνω τόσον το καλλύττερον. Εννοώ ένας αρκετά μεγάλος αριθμός μπορεί να ελάλεν κάτι παραπάνω. Ας μεν ξεχνούμεν ότι εν πολιτικοί τζαι μετρούν τες ψήφους.

Τέλοσπάντων, το νομοσχέδιον για την κατηγοριοποίησην της θάλασσας τζαι των παράκτιων περιοχών ως ακίνητη περιουσία προς πώληση πάει στη Βουλή για να ψηφιστεί την άλλην εφτομάδαν στες 20 του μήνα. Ως τότε έχουμεν λλίον τζαιρό να γινούν παραπάνω οι υπογραφές.

Εννά γινεί τίποτε; ρωτάς. Απαντώ σου εν ιξέρω, αλλά αν εν τούτον το μιτσίν πράμαν που μπορούμεν να κάμουμεν, γιατί όι;

Τζαι οι μπλόκκερς υποθέτω μπορούμεν να κάμουμεν ακόμα έναν πράμα, να κρατούμεν τέθκοια θέματα στην συζήτηση, τζείνα τα θέματα που τα ΜΜΕ μπορεί να μεν ασχολούνται ιδιαίτερα. Ας κάμουμεν εμείς λλίην ενημέρωσην. Εγώ εν θα ξερα ότι η ψήφιση εν τόσον σύντομα αν δεν το εθκιάβαζα στο μπλόγκ του Γρηγόρη. Γι'αυτόν βάλλω το τζι εγώ δαμέ.

ΥΓ: τζαι μεν ψωνίζεσαι ρε κυπραίε (που ψωνίζεσαι γιατί εν υποκατηγορία τζαι τούτη) με τες μαρίνες τζαι τα γήπεδα γκόλφ τζαι τες πολυτελείς επαύλεις πας το τζύμμαν. τούτα ούτως ή αλλιώς χτίζουνται/γίνουνται για τους ξένους (τζαι εγχώριους) πλούσιους. Για σέναν το πολλύν πολλύν να κάμουν έναν στάρμπακς/κοστα κάπου κοντά για να μπόρεις να κάθεσαι τζαι να αγναντεύεις ίνταλως ζιουν οι πλούσιοι.

Γενετική τζι αλαζονεία

Όταν η Αντζελίνα Τζολί έκοφκεν τα βυζιά της για να αποφύγει τον καρκίνον του μαστού πριν κανένα χρόνο εν η αλήθκεια απασχόλησεν με το ζήτημα. Μια τζι η Μάνα Ερυκίνης επέρασεν που καρκίνον του μαστού πριν μερικά χρόνια (τζαι ευτυχώς μέχρι στιγμής ούλλα παν καλά), εν λογικό. Εν εκατάλαβα τότε γιατί η Τζολί έγινεν τόσον πολλά πρότυπο, εξάλλου εν τζαι επέρασεν που καρκίνον, θεραπείαν ή οτιδήποτε. έτο προσπαθεί να τον αποφύγει. Εφάνηκεν μου τότε πολλά εξτριμ αντίδραση για έναν καρκίνον που ακόμα εν έπιασεν (εννοώ ήταν αντίδραση στην πιθανότητα), αλλά οκ ο καθένας κάμνει ότι καταλάβει με την υγείαν του έννε; Με γειά της, με χαρά της.

Που τότε που λέτε εν εξανα-ασχολήθηκα με το θέμα. Ώσπου τζαι εγράφτηκα στο NHS δαμέ τζαι επία για πρώτη συνάντηση με τη γιατρό, κάμνουν σου το ιστορικόν, βασικές εξετάσεις κλπ. Η γιατρός που λέτε, στο "η μάνα μου είσιεν καρκίνο του μαστού, α τζαι η θεία μου" ήταν κάπως: εκάμετε στην οικογένεια την εξέταση για το γονίδιο; Λαλώ εγώ, όι, ούτε που το εσκέφτηκα.

Την επόμενη φορά που επία Κύπρο μετά που τη συνάντηση με τη γιατρό λοιπόν, είπα το της μάνας μου. Τζαι η απάντηση ήταν που τζείνες τες αναπάντεχες θεϊκές κουβέντες της Μάνας που αφήνουν σε άφωνο τζαι περνούν στην ιστορία (τη δική μου τελοσπάντων):

"τζαι ίντα μπου να σου πει μάνα μου το γονίδιο; εννά σου πει τίποτε που εν ιξέρεις;
Έτο είχα το εγώ, εννά το εσιεις τζι εσού μιαν ημέρα. Θέλεις τη γενετική να σου το πεί; έτο εννά έσιεις έννοιαν, εννα το εντοπίσεις, εννά κάμεις τες θεραπείες σου τζαι κανεί."

Τότε, για ακόμα μια φορά, εξέπληξεν με η σοφία της Μάνας μου ή μάλλον η προοπτική που έσιει για τα πράματα (γιατί ένας γιατρός εννά πει εν τσιόφτες που λαλεί η μάνα σου).

Εν κάπως σαν τη συζήτηση που είχαμε στο κλαμπ βιβλίου πριν μερικούς μήνες όταν εσυζητούσαμεν το βιβλίο Στόουνερ (το συνιστώ ανεπιφύλακτα), εμιλούσαμεν για τζείνη την  σχεδόν ντετερμινιστική αντίδραση απέναντι στη ζωή που βλέπει κανείς σε πλάσματα χαμηλής κοινωνικής τάξης, φτωχά πλάσματα τέλοσπάντων, που επεράσαν δύσκολα, που οι γονιοί τους επεράσαν δύσκολα. τζαι στη ζωή εμάθαν να περιμένουν τούτον: ζόρκα. Acceptance and commitment (που λαλεί τζαι η Μ.). Μεν παρεξηγείτε, τούτον εν σημαίνει απαραιτήτως παθητική αντιμετώπιση. Τουναντίον. Εμάθαν τούτα τα πλάσματα ότι η ζωή εν ένας αγώνας που πρέπει να τον παλέψεις.

Έτσι τζι η μάνα μου. Λαλεί σου μεν αγωνιάς αν θα ρτει κάτι για αν δεν θα έρτει. Αποδέκτου την πιθανότητα τζαι προετοιμάστου να το παλέψεις.

Τέλοσπάντων, τότε αποφάσισα ότι η Μάνα είσιεν δίκαιο. Εθαύμασα την για ακόμα μια φορά τζαι εξίασα το θέμα. ώσπου τζαι εξαναπία στο γιατρό. Για άσχετο θέμα, αλλά η ερώτηση για τη γενετική εξέταση επανήλθε. Η γιατρός έδωκε μου ούλλα τα χαρκιά να θκιαβάσω τζαι τες πληροφορίες για να κλείσω ραντεβού. Είπα γιατί όι ρε παιδί μου, εννά πάω να κάμω την εξέταση να τελειώνει.

Για κάποιο λόγο όμως ακόμα εν έκλεισα το ραντεβού. Ίσως να φταίει που ανάμεσα σε ούλλες τες πληροφορίες στα χαρκιά της γιατρού λαλεί επίσης ότι μόνον 5% των περιπτώσεων καρκίνου του μαστού έχουν το συγκεκριμένο γονίδιο.

Υποθέτω δαμέ έρκεται η λέξη αλαζονεία του τίτλου. Μπορεί να θέλουμε να προβλέψουμεν τα πάντα, ή να νομίζουμεν ότι μπορούμεν να τα προβλέψουμεν, αλλά στην ουσία... ίσως εν τέλει να μεν ενεν καν τούτη η ουσία.

Η γιατρός είπεν να κάμω την εξέταση να μεν έχω την έννοιαν μες το νου μου τζαι την ώρα που το ελάλεν εσυνειδητοποίησα ότι ποττέ εν είχα την έννοιαν.
Ίσως εν τέλει να μοιάζω στη μάνα μου παραπάνω από ότι ενόμιζα.

Meeting the targets

(Πως λέμεν Meeting the parents; Καμία σχέση).

Που λέτε αγαπημένοι αναγνώστες εχτές ήταν η πρώτη μέρα στη δουλειά (επία με τες μπότες, έτοιμη για κατάκτηση). Τα συμπεράσματα που τούτη την πρώτη μέρα (μπορεί να αλλάξουν μετά) εν τα εξής δύο:

α) όσα παραπάνω μαθαίνω για τούτη τη δουλειά, τόσο λιγότερο μου αρέσκει (ευτυχώς που εν μερική απασχόληση διαφορετικά δε θα την πάλευα που λεν τζαι τα καλαμαράκια)

τζαι

β) το εγγλέζικο εργασιακό περιβάλλον, ακόμα τζαι το ακαδημαικό (βασικά κυρίως το ακαδημαικό με απασχολεί. τούτον ξέρω, τούτο σχολιάζω) απλά δεν.... δεν είναι του στύλ μου, δεν μου κάμνει. δεν, δεν, δεν.

Γιατί αγαπητοί αναγνώστες έναν που τα καλά της ακαδημίας εν το ότι κρατά σε μακριά που τους τρόπους του κόσμου εκεί έξω, του εταιρικού/βιομηχανικού/τραπεζικού κόσμου ή ότιδήποτε τέλοσπάντων (έσιει τζι άλλα καλά, αλλά τούτη η διαφορετικότητα εν ένα μεγάλο συν).

Αλλού όμως. Όι δαμέ.

Που τα χτες λοιπόν εγώ είμαι εργαζόμενη υπό δοκιμαστική φάση (ίνταλως μεταφράζεται ολάν το probation;) για ένα χρόνο !!! Ξέρω τι σκέφτεστε, τζαι εμένα η αντίδραση μου ήταν η ίδια, "αφού η θέση εν μόνον για ένα χρόνο!!". έτσι εν η διαδικασία λαλεί σου η κοπέλλα. Να αλλάξει; Τζαι κάθε τρεις μήνες λαλεί σου θα έχω συνάντησην με τον υπεύθυνο (τον Καίσαρα) για να αξιολογήσει εάν έχω καλύψει τους στόχους που θα θέτουμε στην αρχή κάθε τρίμηνου.

Τζαι το πρόβλημαν μου έννεν οι συναντήσεις, εν η ορολογία. Γιατί τζαι στο Βέλγιο είχαμεν υποχρεωτική συναντήση στο τέλος κάθε έτους, αλλά ονομάζετουν "συζήτηση προόδου". Φράση παραπάνω εκπαιδευτική, παρά εργασιακή. άσε που συνήθως έπαιρνεν 5 λεπτά (είσαι χάππι; ναι. τζαι εγώ. άτε πάρακατω), με φόρμες να συμπληρώσεις με τίποτες.

Ενώ τωρά, probation, meeting the targets.... λέξεις που στη ζωή μου μέχρι στιγμής έξερα μόνο που τη σχέση που εργάζετουν σε μεγαλοεταιρεία (τζαι ακόμα δηλαδής αλλά η παρούσα εταιρεία εν λλίον πιο χαλαρή φάση) τζαι κάθε φορά ελάλουν που μέσα μου "ου μάνα μου, ευτυχώς που εγίνηκα ερευνήτρια".

Αλλά που. Δαμέ ούτε στο πανεπιστήμιον εν τη γλυτώνεις. Με το ζόρι ολάν, να γινείς υπάλληλος. Κανονικός.

....Καταραμένοι μάνατζερς.

Τώρα εξηγούνται όλα

Τζαι αν αναρωτήθηκα ποττέ (που εν αναρωτήθηκα, αλλα αν αναρωθκιούμουν) γιατί ρε παιδί μου εγώ να μεν πάω ψηλά, να μεν κατακτήσω τον κόσμο, τι μου λείπει επιτέλους, η φιλοδοξία, οι ικανότητες τι;
η απάντηση ήρτεν τυχαία σαν επερπατούσαμεν με τη σχέση στα καταστήματα στην εγγλέζικη επαρχία.

Ποια φιλοδοξία μάνα μου. Εν σόλα που σου λείπει.

Η υπάλληλος του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι Κυπραία, πρέπει να φαίνεται Κυπραία

Ναι, ναι αγαπημένοι αναγνώστες η υποφαινόμενη ανέργη κυπραία διδακτόρισσα παύει επισήμως να εν άνεργη (αλλά όχι κυπραία, ούτε διδακτόρισσα).

Μετά που ακριβώς ένα χρόνο (παρά κατι μέρες εν η αλήθκεια) που τον τελευταίον της βελγικό μισθό. Ήταν τζαιρός, εν ήταν;

Τωρά θα αναρωτιέσαι πως τα εκατάφερα να πιάω δουλειά μετά τες πρόσφατες "επιτυχίες" μου στα ίντερβιου. Ε, σε τούτον το τελευταίον ίντερβιου εν τους έκαμα παρατήρησην.

Τουναντίον έκαμα τζείνον που με εκπαιδεύσαν στο Βέλγιο να κάμνω καλλύττερα. Εξεψάχνισα (αόριστος του ξεψαχνίζω, παναγία μου, δύσκολη τούτη η λέξη να την έβρω, αφού λαλώ σας, χάννω τα ελληνικά μου μέρα με τη μέρα) τη μεθοδολογία της έρευνας τους, έκαμα 2-3 καίριες μεθοδολογικές ερωτήσεις τζαι έδειξα ότι μπορεί στα υπόλοιπα μέρη της συνέντευξης να τα επία θάλασσα, αλλά αν μη τι άλλο την έρευναν κατέχω την (κράτα την να μεν σου φύει μωρή ψωνάρα εννά πείτε, τζαι εννά έσιετε τζαι δίκαιον).

Τέλοσπάντων, τζαι κάπως έτσι από ότι φαίνεται εργοδοτήθηκα βοηθός σε ερευνητικό πρότζεκτ σε έναν που τα νοσοκομεία του Λονδίνου. Τζαι με μάστρον τον Καίσαρα (αν απορείτε που κολλά ο τίτλος).

Ο μάστρος παίρνει αυτομάτως το παρατσούκλιν Καίσαρας όι λόγω αυτοκρατορικής όψης, αλλά λόγω ονόματος.

Ιούλιος.

Το όνομαν του μάστρου (τουτέστιν του αρχι-ερευνητή του πρότζεκτ) εν Julius.

Που ταλήθκεια. Ας πούμεν τι στανάθεμαν εσκέφτουνταν οι γονιοί του όταν τον εφκάλλαν Ιούλιον τα γέριμα;

Έσιει να ππέσει γέλιο μιλούμεν του άλλου κόσμου.

ΥΓ: Το ερώτημα είναι: ως την επόμενη τετάρτη που ξεκινά η δουλειά προλαβαίνω να τελειώσω το παρά πέντε που άρκεψα να θορώ επανάληψη (που μιαν παράξενη επιθυμία για κάτι ελληνικό);

Gone girl

Εν είμαι σίουρη αν θα έπρεπε να σας συστήσω την ταινία μετά που το εψεσινό. Εξύπνησα η ώρα 4 μετά που έναν τεράστιο εφιάλτη γιατί το έργον εσυνέχιζεν μες το νου μου (να μου απαντήσει τα ερωτήματα). Μιλούμεν εξύπνησα με καρδιοκτύπιν. Τζαι μετά εν είσιεν ύπνον τίποτε. χάλια, χάλια νύχτα.

Παρόλα αυτά έχω να πω ότι 2.5 ώρες ταινία δεν ετάραξα τα μμάθκια μου που το πανί. Με εμίλησα της σχέσης, εν εγύρισα να τον δω καν. Ούτε κανένα άλλο πλάσμα στο σινεμά. Αν εφεύκαν ούλλοι τζι αφήνναν με μόνη μου δε θα έπαιρνα χαπάρι. Τόσον απορροφήθηκα.

Είσιεν τόσην ένταση, τόσην έντασην, το συμπαθητικό μου σύστημα επήρεν μισήν ώρα να επιστρέψει στα κανονικά του. Τζαι έσιει να κάμει με το στόρυ, που μπορεί να ήταν κάπως προβλέψιμο στη γενικότερη εικόνα, αλλά είσιεν τόσα πολλά αναπάντεχα, που μιλούμεν μπορεί να σε κρατήσει στην πρίζα ούλλην την ώρα. Μπορεί να πει κάποιος πολλά για την ταινία, αλλά εν μπορείς να την πεις βαρετή, ούτε για ένα δευτερόλεπτο.

Κατά τα άλλα εν μια ταινία με τον Μπεν Άφλεκ που εμέναν αρέσκει μου, εν ψυχολογικό θρίλερ που εμέναν αρέσκουν μου (αν δεν είναι η φάση σας μεν πάτε να το δείτε), τζαι με μιαν ηθοποιό που η φάτσα της εν γνωστή αλλά εν την έξερα ιδιαίτερα (Ρόζαμουντ Πάικ) τζαι ήταν πολλά καλή, φοητσιάρικη, αλλά πολλά καλή. Μετά το εχτεσινό εννά τη θυμούμαι σίουρα.

Αν σας αρέσκει η αγωνία, τούτη η ταινία εν για σας. Μόνο μεν πάτε στην τελευταία παράσταση, πάτε σχετικά νωρίς, έτσι να έσιετε χρόνο να τη φκάλετε που το μυαλό σας πριν τον ύπνο.

ΥΓ: Εν ξέρω πότε έρκεται κύπρον ή αν εν ήδη τζιαμέ. Πάντως δαμέ άρκεψεν τούτην την εβδομάδαν τζαι μιλούμεν εσπάσαμεν να έβρουμεν εισητήρια, ούλλες οι παραστάσεις, σε ούλλους τους σινεμάδες της περιοχής ήταν σολτ άουτ. Με λλία λόγια γίνεται χαμός για τούτον το έργον. Αν λαλεί κάτι τούτον δηλαδής.
ΥΓ2: ίσως να μεν εν κατάλληλο για άτομα που πρόκειται να παντρευτούν σύντομα ή σκέφτουνται το. 

Τττιππ

Αν θέλετε να τα πάτε καλά σε μια συνέντευξη για δουλειά, αν θέλετε να κάμετε καλήν εντύπωση τζαι να σας προσλάβουν τότε εισηγούμαι (που προσωπικήν εμπειρία πάντα)...

.... ότι τζαι να σκέφτεστε, μιλούμεν αντερ νόου σερκουμστάνσες...

ΜΕΝ κάμετε παρατήρηση στα πλάσματα που σας κάμνουν συνέντευξη ότι οι ερωτήσεις εν τσιόφτες, γενικούρες τζαι τέλοσπάντων, ίντα μπου εν τούτες οι ερωτήσεις ολάν;

Ίσως, ίσως, να μεν εν η καλλύττερη στρατηγική. Ίσως. 

Ειδήσεις θαμμένες....

Στο cyprusnews σήμερα εθκιάβαζα τούτον το άρθρον http://cyprusnews.eu/xara-zymara/2521997-2014-10-01-20-39-54.html τζαι δεν εκατάλαβα τι ελάλεν τίποτες.

Ώσπου τζαι έκαμα κλικ, ότι πριν καναθκυό μέρες έπιαεν κάτι το μάτι μου, αλλά ήταν αθλητικά τζαι εν εθκιάβασα την είδηση, γιατί ως γνωστόν εγώ εν ασχολούμαι. Τζαι ήβρα την είδηση δαμέ:
http://sentragoal.philenews.com/article.asp?catid=19187&subid=2&pubid=129851658

Μάλιστα. ένας ελληνοκύπριος επίεν να παίξει μάππαν σε τουρκοκυπριακήν ομάδαν τζαι απειλούν τον ιμίσιη μου. Τζαι όι μόνον τα χτυπημένα φασιστούθκια, αλλά τζαι ο προϊστάμενος του στην ΑΗΚ απειλεί τον με απόλυσην!!!

Τζαι κάτι τέθκοιον απλώς εθάφτηκεν που τα μέσα. Κανένας που τους τόσους καλοπληρωμένους εκπροσώπους της κυβέρνησης που προσπαθεί να λύσει το κυπριακόν τζαι να ενώσει το νησί μας τζαι άλλα μελοδραματικά εν εφκήκεν να πει τούτους τους χτυπημένους "άγια ολάν, ίνταλως κάμνετε έτσι;;"

Τζαι θέλουμεν λύσην ύστερα. Εκατάλαβες;;
Εθθύμισεν μου τούτην την ιστορία κάτι χρόνια πριν πάλε με τες μάππες, αλλά τζαι τούτη την ιστορία με τες συνεργασίες καθηγητών του Πανεπιστημίου με τουρκοκύπριους επιστήμονες.

Επιτέλους, πρέπει να καταλάβετε, η επαναπροσέγγιση έννεν απλά λεξούα για προεκλογικούς πολιτικούς λόγους, τζαι ούτε εννά γινεί στα χαρκιά. Η επαναπροσέγγιση εννα γινεί μόνον έτσι. Μόνον έτσι.
Παίζοντας μάππαν, τζαι μουσικήν, τζαι κάμνοντας συνεργασίες.
Τζαι αν θα γινεί ποττέ, εννά γινεί που τα πλάσματα, όι που τους πολιτικούς.

Τζαι οι εθνικόφρονες φασίστες μπορούν να βράσουν στο ζουμίν τους, το καθαρόν ελληνικόν.

Παίξε μάππαν ρε κύριος. Μεν ακούσεις κανέναν.
  

1984

Σαν σήμερα αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια πριν 30 ακριβώς χρόνια ήρτα στον κόσμον.

Το 1984. Οργουελικό εννά μου πεις. όχι τζαι τόσον. ή τέλοσπάντων όχι παραπάνω οργουελικόν που τη ζωή του καθενιού που μας (που αδιαμφισβήτητα όλων μας οι ζωές έχουν κάτι οργουελικόν).

Τέλοσπάντων, τα 30 εν σημαντικά γενέθλια λέσιν. Αλλά αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια με το σημερινό μου ποστ δεν θα κάτσω να αναλογιστώ τι έκαμα τούτα τα 30 χρόνια, που πάει η ζωή μου τζαι άλλα τέθκοια γιατί είμαι που είμαι τωρά τελευταία μες τη μιζέρια, ας μεν με πιάσει τζι η καταθλιψάρα μέρα που είναι.

Αντιθέτως, λέω να πάω πίσω σε τζείνον ακριβώς το (όχι τζαι τόσο σωτήριο) έτος της γέννησής μου. Τούτον ήταν κάτι που έθελα πάντα να κάμω. Να ανακαλύψω (ας εν καλά το ιντερνεττιν) τι εγίνετουν στον κόσμον το 1984. Ποιες ήταν οι μουσικές τζαι οι ταινίες, η ατμόσφαιρα τελοσπάντων όταν εγεννήθην. Ας πούμεν ότι εν έναν μικρό δώρο στον εαυτόν μου που σήμερα μοιράζουμαι μαζί σας.

(επειδή είμαι τζαι λλίον τεμπελούα εν έκαμα τζαι πολλά εξονυχιστικήν έρευναν, έτο άνοιξα τη βικιπαιδεια, οπόταν εν μπορώ να πω με σιγουριάν ότι εν ούλλα 100% σωστά. άλλωστε εγώ ήμουν περίπου αγέννητη τότε. επίσης, παραθέτω που ούυυυλλα τα πράγματα που ήταν σχετικά με το 1984 τζείνα που μου εκάμαν εντύπωση/εκινήσαν το ενδιαφέρον, πχ. εν έσιει τίποτε που σπορ. Εννοείται εν θα τα έγραφα ούλλα. όποιος ενδιαφέρεται για παραπάνω μελέτη, η βικιπαίδεια εν τζιαμέ).

Χίαρ ιτ ις λοιπόν (σε υπο-κατηγορίες):

Επικαιρότητα

Προφανώς το 1984 ήταν η χρονιά που το Μπρουνέι έγινεν ανεξάρτητον κράτος (μεν με ρωτήσετε που ένι, εν έχω ιδέα), ενώ στην Αγγλίαν εν η χρονιά των απεργιών των ανθρακορύχων.
Αμερικάνοι ερευνητές ανακαλύπτουν το AIDS ενώ η Σοβιετική ένωση μποϋκοτάρει τους ολυμπιακούς του 1984 στο Λος Άντζελες.
Ο ΙΡΑ αποπειράται να δολοφονήσει τη Θάτσερ χωρίς επιτυχία, ενώ στο Νέο Δελχί δολοφονείται η Ιντίρα Γκάντι.
Η πείνα τζαι η κατάσταση στην Αιθιοπία φκαίνει για πρώτη φορά στη δημοσιότητα (εξού τζαι το σουξεδάκι της εποχής-σύμπραξη διάφορών τραουδιστών:"do they know its Christmas?").
Κατά τα άλλα, μια από τα ίδια με κάτι Μέσες Ανατολές, Ισραηλινούς-Παλαιστίνιους, Χεσμπολάχ τζαι Ιράν-Ιράκ, χημικά όπλα τζαι (σταθερά) οι Αμερικάνοι να χώννουνται παντού.
όπως κάθε χρόνον δηλαδής.

Κινηματογράφος
Σύμφωνα με τη βικιπαίδεια, η πιο εμπορική ταινία του 1984 ήταν το θρυλικό Ghostbusters, ακολουθούμενο που ταινίες που (φυσικά) δεν έχω δει ποττέ όπως Beverly Hills Cop τζαι Indiana Jones and the Temple of Doom.




Το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας για τζείνην την χρονία εκέρτισεν το Amadeus, για το οποίο δηλώνω παντελή άγνοια (αλλά κουρτίζουμαι να δω τωρά), ενώ το Χρυσό Φοίνικα στες Κάννες εκέρτισεν τζείνη η ταινία που είδαμεν με σιήλια ζόρκα με την Μ. πριν χρόνια τότε που εκάμναμεν Γερμανικό Κινηματογράφο στο ΠανΚυ, το τραυματικό Paris,Texas του Βιμ Βέντερς (που τζείνες τες ταινίες που σου φκαίνει η ψυσιή 2.5 ώρες, τζαι η τελευταία μισή ώρα κάμνει σε να πεις ευτυχώς που άντεξα ως δαμέ, γιατί τούτον εν ενδιαφέρον κατακρίβειαν). 



 Γενικώς φαίνεται ότι το 1984 ήταν καλή χρονιά για τους άνδρες λάτρεις του σινεμά. Ghostbusters, Ιντιάνα Τζόουνς, το Καράτε Κιτ τζαι ο κλασικός Άρνι στον Εξολοθρευτή. Τι άλλο θέλεις; Που την άλλην την ίδια χρονιά εφκήκεν το A Nightmare on Elm Street, το κινηματογραφικό ντεπούτο του Τζόνυ Ντεπ, οπόταν εν έχω παράπονο :))).  (επίσης ήταν το κινηματογραφικό ντεπούτο των Τζον Μάλκοβιτς, Κόλιν Φέρθ, Βαλ Κίλμερ τζαι Τιμ Ροθ!!! νοτ μπατ, νοτ μπατ).

Στην Ελλάδα πάλε το 1984 ήταν η χρονιά του ορίτζιναλ Λούφα και Παραλλαγή (ουδέν σχόλιον), αλλά τζαι κουλτούρας με το Ταξίδι στη Κύθηρα του Αγγελοπουλου, που να πω την αλήθκεια μου δεν είδα ποττέ.   

Εκτός που μέναν, το 1984 έφερεν στον κόσμον την Σκάρλετ Γιοχάνσον, ενώ ήταν η χρονιά που επεθάναν οι Τρούμαν Καπότε και Φρανσουά Τρυφώ, οπόταν αντιλαμβάνεστε, το ισοζύγιο για την τέχνη εξεκίνησεν να χάνει που τότες.

Μουσική:

Σύμφωνα με τα τσιαρτς του Ηνωμένου Βασιλείου το 1984, το πιο δημοφιλές τραούδιν της χρονιάς ήταν το Relax των Frankie goes to Hollywood (δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο θα ελάλεν ο Βέλγος παρέας μου), φυσικά τούτον μπορεί να έσιει να κάμει με το ότι το συγκεκριμένον τραούδιν είσιεν φάει λογοκρισία που το ΒΒC. Ήταν όμως η χρονιά πολλών, πάρα πολλών κλασσικών τραουθκιών που το Hello του Lionel Richie, τζαι τα careless whisper τζαι wake me up before you go go, ως το θρυλικό I want to break free των queen.

To 1984 ήταν επίσης η χρονιά του Thriller του Michael Jackson τζαι του Born in the USA του Σπρινγκστιν, ενώ οι Πέππερς εκάμναν τότε το ντεπούτο τους. Η Μαντόνα την ίδια χρονιά ετραούδαν το Like a virgin τζαι ο Πρινς το Purple Rain. Γενικώς που μουσικήν το 1984 ήταν φουλ (πιο φουλ εν γίνεται).

Ήταν όμως τζαι η χρονιά που επέθανεν ο Marvin Gaye (που πυροβολισμόν σύμφωνα με το βικιπαιδεια, εν το έξερα τούτον), αλλά τζαι ο Βασίλης Τσιτσάνης στες γειτονιές μας.

Τηλεόραση και άλλα:

Το 1984 ήταν η χρονιά που εξεκινήσαν στην τηλεόραση (στο Αμέρικα τουλάχιστον) το Cosby show, το Μικρό μου Πόνυ (μικρό μου πόνυ, η άνοιξη ήρθε ξανά), οι Transformers τζαι το Miami Vice. Στην ΕΡΤ έπαιζεν το γνωστό Μινόρε της Αυγής με τον Καφετζόπουλλο (εν το είδα ποττέ), ενώ εξεκινήσαν το 1984 τα Στρουμφάκια στα ελληνικά. Για την Κύπρο ενιξέρω. εν εκατάφερα να έβρω το πρόγραμμαν της τηλεόρασης στην Κύπρο τότες τζαι η μάνα μου εν αθθυμάται. ήβρα όμως τούτον το βιντεούιν με σκηνές που το ΡΙΚ.



Πέραν της τηλεόρασης.... το 1984 ήταν σημαντική χρονιά αγαπημένοι αναγνώστες γιατί ήταν η χρονιά που εφκήκεν το πρώτο βέρσιον του καλλύττερου παιχνιθκιού έβερ (τι πλειστέσιον τζαι πελλάρες): Τέτρις. Τέτρις τζι άγιος ο Θεός. 

Που βιβλία.... εεε ο Όργουελ έγραψεν βιβλίον που τοποθετείται στο 1984, τι άλλο θέλεις; Βιβλίο βεβαίως του 1949, αλλά για το 1984. Σημειωτέον ότι επία στη θεατρική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο 1984, δαμέ στο Λάντον, η πρώτη μου θεατρική παράσταση που εν ήταν μιούσικαλ (γιάααξ). Τζαι έφυεν η φάτσα μου, έφυεν η φάτσα μου. 
Είσιεν τζαιρόν να βιώσω τόσην έντασην επί σκηνής. Αν κανένας βρεθεί λονδίνο (τζαι θέλει να κάμει κάτι πέραν του ψουμνίσματος στο Πράιμαρκ) συστήνω το ανεπιφύλακτα.

Αυτά. Καλά τριανταρίσματα γενιά του 1984 !!   

Οι Σκωτσέζοι είπαν όι

Τζαι στο προερχόμενον που πρώην αγγλικές αποικίες σπιτικό μας έππεσεν απογοήτευση. Γιατί όσον τζι αν προσπαθήσεις να δεις το πράμαν με το πρίσμαν της λογικής υπάρχει πάντα τζαι το θυμικό.

Εν η αλήθκεια η απογοήτευση εχτύπησεν παραπάνω το ιρλανδικό μέρος του σπιτικού μας παρά το κυπριακό (εγώ έβλεπα το θέμα λλίον πιο αποστασιοποιημένα), που ήταν έτοιμον για την επανάσταση τζαι το τέλος του αγγλικού ζυγού (βάρτε υπόκρουση Ιρλανδικά επαναστατικά τραούθκια).
Δεδομένου ότι τζείνον το κομμάτιν της Ιρλανδίας που "επαραχωρήθηκε" στο Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσεν κάποτε, αν ποττέ σταματήσουν να αλληλοσκοτώννουνται δηλαδής, να βρεθεί στην ίδια θέση, του δημοψηφίσματος δηλαδή για αποχώρηση που το Η.Β. τζαι ένωσην με την υπόλοιπη Ιρλανδία, αντιλαμβάνεστε ότι τούτον το όχι το σκωτσέζικον εν ήταν καλά νέα για έναν Ιρλανδόν.

σήμερα εφάμεν πρόγευμα θορώντας τη συζήτηση στην τηλεόρασην τζι η σχέση μούγγα, μούγγα στην στρούγγα. Εγώ πάλε εξύπνησα που όνειρον ότι η Σκωτία εψήφισεν όχι με 67% (εθυμούμουν άλλα δημοψηφίσματα αλόπως). Εθορούσα τζείνους του ΝΑΙ τζαι τζείνους του ΟΧΙ στην τηλεόραση τζαι απλώς εύχουμουν τζαι εύχουμαι να μεν τους μείνει ο διχασμός. Τζαι εύχουμαι τουλάχιστον να κερτίσουν τζείνα που θέλουν που την κεντρικήν κυβέρνησην.

Αλλιώς το όχι εννάν πικρόν....

Πέντε χρόνια μετά

Ξέρετε τούτην την ερώτηση που σε ρωτούν στες συνεντεύξεις (ή που με ερωτούσαν στες αιτήσεις που έκαμνα στα πανεπιστήμια): Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πέντα χρόνια;
Μιλούμεν, η σιηρόττερη μου ερώτηση. Που να ξέρω τι εννά γινεί σε 5 χρόνια ρε φίλε; 5 χρόνια εν πολλά, εν μπορώ να "δω" τόσον μακριά.

Τζαι εν η αλήθκεια πριν 5 χρόνια εν θα μπορούσα να προβλέψω πως εννάν η ζωή μου σήμερα. Αλλά κυρίως εν θα μπορούσα ποττέ να προβλέψω ότι μετά που έναν τεράστιον κύκλον, θα έβρισκα τον εαυτό μου πάνω κάτω στο ίδιο σημείο.

Τζαι μετά λαλούν σου ότι μαθαίνεις με τες εμπειρίες, τη ζωή κλπ. Εγώ πάλε..... Ακριβώς 5 χρόνια μετά εξακολουθώ να βιώνω την ίδια σαντανωσιά που εβίωνα 5 χρόνια πριν (τζαι εκλαίουμουν σας δαμέ). Με λλία λόγια εξακολουθώ να μεν ξέρω τι μου γίνεται.

ΥΓ: ας μην είμαστεν μηδενιστές που τότε επήλθεν λλίον η μάθηση στο κομμάτι της δέσμευσης (εν σιέζουμαι πλέον τόοοοσον πολλά). Κάτι εν τζαι τούτον.

Λλίον πριν την κάθοδο στη νήσο Κύπρο

είπα να σας πω για το πρώτο μου ταξίδι στον πραγματικό βορρά.

Ο γερμανός συνεργάτης όσον ήμουν Βέλγιο, ο χρόνια εγκλωβισμένος στο Λουξεμβούργο, όταν εμετακόμιζεν στα όρη τζαι στα παραρά της Νορβηγίας, είσιεν μας πει, ρε ελάτε όποτε θέλετε. Τζαι εγώ ήμουν κάπως σιγά μεν πάω, εν κρυάδα.
Έλα όμως που επροέκυψεν τουρνουά μπαντμιντον για τη σχέση στο Όσλο, τζαι μια τζαι τα εισητήρια ήταν φτηνά, είπαμεν άτε ταξιδάκιν αστραπή στην Νορβηγία (αλλά καλοτζαίριν που εν έσιει κρυάδες).

Για τη Νορβηγία έχω να πω ότι εν έξερα τίποτες, εκτός του ότι εν ακριβή χώρα, αλλά σύμφωνα με τον γερμανό παρέα, οι μισθοί εν αρκετά υψηλοί τζαι μισθοί για ούλλους. Γιατί η νορβηγία λαλεί σου εν θέλει να υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ τάξεων. Πως σου φαίνεστε εσκέφτηκα.

Την πρώτη μέρα στο Όσλο, ανακάλυψα το πρώτον. Την ακρίφκειαν των πραμάτων. ένα χάμπουρκερ 20 λίρες εγγλέζικες. Που τες ελάχιστες φορές που ένας κάτοικος Λονδίνου μπορεί να νιώσει λλίον τυχερός (σε αυτόν τον τομέα).
Καθισμένοι με τη σχέση πάνω ψηλά στον τοίχο του κάστρου στο όσλο, αγναντεύοντας τη θάλασσα, την ώραν που εβούτταν ο ήλιος πίσω που τα βουνά (ρομαντικούρες), εσυνειδητοποίησα πόσα πλάσματα, νεολαίοι, αλλά τζαι πιο μεγάλοι, ετρώαν στα γρασίθκια. φαίν που το σούπερμάρκετ εννοείται. Λαλεί σου εν συμφέρει άλλωσπως.

Οπόταν την επομένη μέρα πριν πιάμεν το τρένον για τη λίμνη Mjosa (όπου εμείνισκεν ο γερμανός πρώην συνεργάτης/τωρά σκέτος παρέας) εξοπλιστήκαμεν με φαίν που το σουπερμάρκετ (ακόμα έχουμεν κάτι μπισκότα που τρώω αυτή τη στιγμή που σας γράφω). 

Τέλοσπάντων, ότι τζαι να πω για τη φύση στη λίμνη θα είναι λλίον. Η λίμνη παιθκιά έτσι πράμαν εν εξανάδα, επιένναμεν επιένναμεν με το τρένον τζαι δεν ετέλειωνεν. 4 πόλεις που έσιει στο μήκος της. Τζαι κατασκηνωτικούς χώρους. όλα οργανωμένα τζαι ήσυχα (πως εν η Πόλις; Καμία σχέση). Πρώτην φορά επία σε κάμπινγκ τζαι ετζοιμήθηκα με ησυχία. Η ησυχία γενικώς στη Νορβηγία εν αδιανόητη. Αν εμείνισκα παραπάνω μέρες μπορεί τζαι να μου εγύριζεν (σίουρα εννά μου εγύριζεν). Τόσον ήσυχα.

Την επομένη επίαμεν Λιλλεχάμερ, τζιαμέ που δουλεύκει ο παρέας μου. Η πιο γνωστή πόλη στην περιοχή της λίμνης γιατί λαλεί σου είσιεν τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1994. "Ξέρετε την?" Εγώ είπα είμαι που την Κύπρο, εμείς για τα χειμερινά σπορ.... κούτεντ κέαρ λες. 

Επισκεφτήκαμεν που λέτε τους χώρους των ολυμπιακών, συμπεριλαμβανομένου του χώρου για το σκι τζιαμπ, όπου εγώ έσιεσα πάνω μου γιατί ήταν ψηλά τζαι έχομεν τζαι λλίες φοβίες. Αλλά η θέα ήταν απίστευτη εν η αλήθκεια (να πω ότι πολλοί εκάμναν σκι δίχα σιόνιν πάνω σε έναν βρεμένον τάπητα. άβυσσος η ψυσιή του νορβηγού πλασμάτου). 

Το ωραίον ήταν ότι στο ταξίδιν εγυρίσαμεν με κάμποσους τόπακες τζαι εμάθαμεν αρκετά για τη Νορβηγία, πχ.

- πολλύς κόσμος που εν κοντά στα σύνορα πάει Σουηδίαν να ψουμνίσει γιατί εν φτηνά (με όριο στα πόσα μπορείς να γοράσεις), ενώ οι Σουηδοί παν Νορβηγία για δουλειάν γιατί οι μισθοί εν καλλύττεροι. 

- οι καθηγητές στα πανεπιστήμια εν χαλαροί γιατί έχουν θέσεις μόνιμες, έννεν με τον φόον ότι εννά χάσουν τη δουλειάν τους. τζιαι άτε να εξηγήσεις του γερμανού παρέα (που εν γερμανός, γερμανός) ότι έννεν τζαι πολλά άσιημον πράμαν να εν χαλαροί οι άνθρωποι στη δουλειάν τους, να μεν χρειάζεται να σκοτώννεσαι για δημοσιεύσεις κλπ. Απλά άλλη κουλτούρα. Φυσικά μπορεί να έσιει τζαι αρνητικά αποτελέσματα μερικές φορές. Γιατί η δημοσιοϋπαλληλίστικη συμπεριφορά εν απόρροια του συστήματος, τζαι όι τεμπελοσύνη των κυπραίων, όπως αγαπούν να λαλούν τζείνοι που έννεν δημόσιοι υπάλληλοι στην κύπρο. Τέλοσπάντων, εγώ ήβρα το ωραίον το εργασιακό περιβάλλον του γερμανού παρέα (τζαι τζείνου αρεσκει του κατά βάθος νομίζω, αλλά εν θέλει να το παραδεχτεί όντας γερμανός). 

-τα ριάλλια που τα πετρόλαα λαλεί σου παν σε κυβερνητικόν ταμείον για τες επόμενες γενιές, τζαι όι, επειδή έχουν πετρόλαα, εν εφτηνήσαν την πεζίναν τους. Ακριβή, πάνω κάτω τιμές λονδίνου. 

-ούλλα τα κυβερνητικά κτήρια λαλεί σου έχουν ειδικά καταφύγια με κάτι τεράστιες πόρτες (είδαμεν έναν στο πανεπιστήμιον του Λιλλεχάμερ, αλλά εν έφκαλα φώτο), γιατί λαλεί σου συνορεύουν με τη Ρωσία τζαι εν μέλη του ΝΑΤΟ, τζαι όπως είναι φυσικό σιέζουνται πάνω τους (τζαι είσαι κάπως, τι το θελες τζι εσού το ΝΑΤΟ κύριε Νορβηγέ; κάτσε στα αυκά σου). 

- το εκπαιδευτικό σύστημα δε λαλεί σου στη Νορβηγία χάλια. Τουλάχιστον έτσι μας το επεριγράψαν οι τόπακες που εγνωρίσαμεν. Εν η αλήθκεια τούτον εν το κομμάτιν που με έβαλεν παραπάνω σε σκέψεις. Ίσως καλλύττερα να επανέλθω με ξέχωρον ποστάκιον επι του θέματος. Ας πούμεν, έξερες εσύ ότι οι εξετάσεις στη Νορβηγία γίνουνται με κλήρο; πχ. που μιαν τάξην 25 ατόμων, μόνον οι 5 θα κάμουν εξετάσεις μαθηματικών. Αν είσαι τυχερός, ελάλεν μας η νορβηγίδα παρέας της σχέσης, μπορείς να φκάλεις το λύκειο χωρίς εξετάσεις καθόλου. Τζαι είσαι κάπως..... γουάτ??? Νομίζω εν ούλλα στα πλαίσια του να μεν διαχωρίζουμεν τα παιδια κλπ κλπ. οι εξετάσεις εν έχουν τόση σημασία... Τι να πω, δεν ξέρω. 

Τέλοσπάντων, παράξενη χώρα η Νορβηγία. Τζαι πολλές εκπλήξεις. 

Πολλά φιλικοί τζαι φιλόξενοι οι ανθρώποι στα τρένα, στο δρόμο κλπ. (τζείνα που λέμεν για την κρυάδαν των βορείων, παιθκιά καμία σχέση, εκτός τζι αν ήμασταν τυχεροί). πολλύς σοσιαλισμός (που άποψην κοινωνικού κράτους τουλάχιστον) σε συνδυασμό με τα συνηθισμένα τα καπιταλιστικά. Τι να πεις;; 

ήταν εμπειρία. Πραγματικά. 

Τζαι εν επία καν σιειμώναν.

ΥΓ: Επόμενη στάση: αυγουστιάτικες νύχτες στην Κύπρο μας τζαι πελλολαλλαρκά δώστου. Που βορρά σε νότο που λένε !!

ΥΓ2: φο πα (που λεν τζι οι Γάλλοι) για την Ερυκίνη στη Νορβηγία: α) οι σταθμοί του μετρό στο Όσλο που δεν είχαν ούτε έναν εργαζόμενον. Μόνον μηχανές. ούτε γραφείο για πληροφορίες, ούτε τίποτες, τζαι β) οι τουαλέτες στους σταθμούς των τρένων που όι μόνον έπρεπεν να πιερώσεις, αλλά έπρεπεν να πιερώσεις με κάρταν. Μόνον. όι με σελίνια. έχω να πω ότι αρνήθηκα να δεχτώ έναν τέθκοιον σύστημαν που δεν επιτρέπει σε κάποιον που δεν έσιει πιστωτική κάρταν να πάει να κάμει την ανάγκην του, τζαι έτσι για το γαμώτο, δεν εκατούρησα, εσυγκρατήθηκα ως το ξενοδοχείον.  

Η ζωή που δεν έζησα....

Τες τελευταίες 1-2 μέρες είμαι λλίον σε φάση σύγχισης με το πως νιώθω. Υποθέτω ότι εν σταματούμεν ποττέ να μαθαίνουμεν για τον εαυτό μας.

Ούλλα εξεκινήσαν που το Φατσοβιβλίον (το γέριμον). Οι φίλοι μου στο φατσοβιβλίον εν κυρίως άσιλας φίλοι, συμφοιτητές τζαι συνάδέλφοι, πρώην συνάδελφοι δηλαδής (τζαι λλίοι κουτσόφτεροι εν η αλήθκεια). Τους συγγενείς μου άηκα τους έξω (εκτός που τζείνα τα ξαδέρφια που που ταλήθκεια συμπαθώ, τζαι το αδέρφιν εννοείται). Παρομοίως τζαι το χωρκόν. Ξέρετε τζείνους τους ξεχασμένους συμμαθητές που έχω να δω που το δημοτικό. όι ότι με εγυρέψαν δηλαδή. Μόνον μια κορού. Τζαι έκαμα την ιγκνόρ.

Βλέπετε εγώ με το χωρκόν εν έχω ιδιαίτερην επαφήν. Εκτός που την οικογένεια τζαι τους γειτόνους (που συμπεριλαμβάννουν τη νούννα, τον τατά τζαι τα καλαδέρφια μου) εν τζαι επικοινωνώ με άλλα πλάσματα. Ειδικά συνομήλικους μου. Εκτός που την καλαδερφή μου, τους υπόλοιπους έχω να τους δω/μιλήσω που την έκτη δημοτικού.

Μέχρι την προηγούμενη εφτομάδα που η καλαδερφή μου, για λόγους πραγματικά ανεξήγητους (ενώ εμεγαλώσαμεν μαζί, εμεγαλώσαμεν τόσο διαφορετικά που εκαταλήξαμεν πρακτικά θκυό ξένοι. Για χρόνια η επαφή μας εν το "γεια τι κάμνεις?"), έκαμεν μου φρεντ ρεκουέστ στο Φατσοβιβλίον. Τζαι εν εμπορούσα να πω όι. Εννά έθελα, αλλά ναι, κοινωνικές υποχρεώσεις ξέρετε. Αδύνατον.
Τζαι που την ώραν που εγίναμεν φίλες, νιώθω άβολα στο Φατσοβιβλίον. Ξέρετε, γιατί προβλέπω ότι το χωρκόν παρακολουθεί τζαι πιθανώς κουτσομπολεύκει. Αλλά τούτον έννεν το θέμα μας. Ποιος το χέζει το χωρκόν τζαι το κουτσομπολιό. Τζείνον που εν επροέβλεψα ήταν το ανάποδο. Τζείνα που θα έβλεπα εγώ.

Πριν θκυό μέρες η καλαδερφή (τζαι συμμαθήτρια στο δημοτικό) έβαλεν φωτογραφίες στο Φατσοβιβλίον που κάτι που φαίνεται σαν ριγιούνιον της τάξης μας του δημοτικού. Τους συμμαθητές/συμμαθήτριες μας είχα να τους δω που τότε.

Τζαι ξαφνικά έτους ούλλους μαζί. Τους παραπάνω εδυσκολεύτηκα να τους αναγνωρίσω. Ακόμα τζαι τα ονόματα εδυσκολέψαν με σε κάποιες περιπτώσεις.

Εν μπορώ να καταλάβω γιατί το σκέφτουμαι ακόμα. Εν μπορώ να καταλάβω την αντίδραση μου. Γιατί κάπου μέσα μου, ένα μιτσήν μιτσήν κομματούιν μου ελυπήθην. Ελυπήθην γιατί εν ήμουν τζιαμέ. Γιατί ακόμα τζι αν ήμουν Κύπρον εν θα ήμουν τζιαμέ. Εν θα εσκέφτετουν κανένας να με καλέσει είμαι σίουρη.

Τζαι τούτη η θλίψη εν απολύτως ακατανόητη. Γιατί εγώ ήμουν τζείνη που έφυα πρώτη. Εννοώ εγώ ήμουν τζείνη που ένιωθεν πάντα διαφορετική. Τζαι που το πιο πιθανόν εν θα άντεχα να είμαι τζιαμέ.

Η συνειδητοποίηση του ότι εν ούλλοι φίλοι ακόμα εν μπορώ να καταλάβω τι διαφοράν κάμνει. Αλλά φαίνεται ότι κάτι κάμνει. Υποθέτω εν η ιδέα ότι εν μια ομάδα, στην οποία εν ανήκω. Αλλά εννά έπρεπε να ανήκω αν κάποιος έβλεπε το πράμαν ντετερμινιστικά.

Τζαι εννα ανέμενεν κανείς ότι εννά ένιωθα χαρούμενη, που εκατάφερα να κάμω τη ζωή μου όπως την έθελα τζι όι όπως ήταν προγεγραμμένη. Που εγέμωσα τη ζωή μου με πλάσματα κοντά σε μένα με τα οποία μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.

Αλλά εν μπορώ να καταλάβω γιατί νιώθω το αντίθετον.

Υποθέτω εν τζείνον που εσυζητούσαμεν με τη φιλενάδαν την Ε. στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια. για τη φράση choosing is losing. Με κάθε μας επιλογή χάννουμεν τζαι κάτι. Τζείνην την εναλλακτική που δεν επιλέξαμεν. Τζαι τούτη η φωτογραφία εν μια μαθκιά σε τούτην την εναλλακτική. Που έννεν απαραιτήτως άσιημη.

Ίσως, λοιπόν, η θλίψη ναν λόγω της απώλεια τούτης της πιθανής εναλλακτικής ζωής. Αλλά αφού εν την έθελα ούτως ή αλλιώς. Γιατί να με πειράζει η απώλεια της?? Εν καταλάβω.
Άβυσσος η ψυσιή του πλασμάτου.

ΥΓ: Εναλλακτική ερμηνεία. Η θλίψη εν για την αποτυχία. Του να είμαι τζείνον που εννά "έπρεπεν" να ήμουν. Το πιο πιθανόν αν επίεννα σε έτσι ριγιούνιον εννά έθελα να φύω στα πρώτα 5 λεπτά. Γιατί στες ερωτήσεις, επαντρεύτηκες, έσιεις/εννά κάμεις κοπελλούθκια, έσιεις δουλειά, εκτισες/εννά κτίσεις σπίτι κλπ κλπ, η απάντηση θα ήταν όι τζαι ένι ξέρω. Τζαι έννεν εύκολον να μεν πολλοκατέχεις τι σου γίνεται. ακόμα.

Συγκρίσεις

Εψές τη νύχτα σε κάποια φάση ήρτεν η κουβέντα στον στρατό. Τον στρατό της Ιρλανδίας. Η σχέση τζαι μια άλλη κορού που την Ιρλανδία ελαλούσαν πόσον σπάνιον πράμαν εν το να έβρεις στρατιωτικόν στην Ιρλανδία. Γιατί ο στρατός της Ιρλανδίας εν κάπως 7.500 πλάσματα.

Τζαι κάπου τζιαμέ η σχέση αποστόμωσεν τους πάντες στο τραπέζι, που για την Κύπρον ξέρουν κατά βάσην την Αγία Νάπα, λέγοντας "Για να καταλάβετε πόσο μιτσής εν ο στρατός μας πρέπει να τον συγκρίνετε με τον στρατό της Κύπρου, που εν πάνω κάτω 10 φορές πιο μιάλος που τον δικό μας".

Ούλλα τα βλέμματα εγυρίσαν απορημένα πάνω μου, τζαι ακουστήκαν πολλά "γουάαααατττ?".

Τζαι εγώ είπα "Well we are in some sort of prolonged inactive war zone, you know".

Τζαι ευχήθηκα κάπου μέσα μου να ρτει μια μέρα που εν θα χρειάζεται. Ναν κάποτε ο στρατός μας σαν τον Ιρλανδικό. Μόνον για ανθρωπιστικές αποστολές...

Κάποτε.

Μακάρι.

The end...

Δυστυχώς ή ευτυχώς (ευτυχώς φαντάζομαι) αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια η υποστήριξη μου δεν είσιεν κανέναν ιδιαίτερον ευτράπελον που θα μπορούσεν να κάμει τούτον το πόστ ενδιαφέρον.
 Έτο επίαν ούλλα καλά.

Την προηγούμενη νύχτα επεράσαμεν την με τη σχέση κάμνωντας επανάληψη την παρουσίαση. Τζαι βλέποντας τσιόφτες στο γιουτιούμπιν για να μεν το πολλοσκέφτουμαι (επίσης εθκιαβάσαμεν στο Γουικιπίντια τα δημογραφικά στοιχεία της Ιρλανδίας τζαι της Κύπρου που ήταν ιδιαιτέρως επιμορφωτικόν).

Το πρωίν της υποστήριξης εξεκίνησεν με 2 κρουασάν σιοκολάτας για πρωινό (γιατί chocolate is the answer), μετά έκαμα αλλο μιάν επανάληψη. Εννοείται είσιεν κάμποσον πίεννε έλα στην τουαλέττα, γιατί εμέναν το άγχος φκαίνει μου σε ψυχοσωματική συχνοουρία. Ξέρετε, τζείνον το πράμαν που κάθε 5 λεπτά πάεις να κατουρήσεις περίπου 1-2 σταγόνες. Κάτι τέθκοιον.

Ε, επίαμεν στην αίθουσα με τη σχέση, εκανονίσαμεν τα πάντα. ήρταν ούλλα τα κοπέλλια (τουτέστιν ούλλοι οι επόπτες τζαι οι εξεταστές), μετά εκατεβήκαν οι συνάδελφοι τζαι οι φίλοι. Έκαμα την παρουσίασην μου, απάντησα στες ερωτήσεις της ιεράς εξέτασης, εν εφύρτηκα, εν έπαθα εγκεφαλικό/καρδιακόν επεισόδιο, εν επάγωσα, εν είσιεν καμιαν ερώτηση που δεν έξερα να απαντήσω. Γενικώς εν εγίνηκα ρεζίλιν. Μετά την υποστήριξην είσιεν φαίν τζαι ποτόν, τζαι εξύπνησα την επομένη με χανγκόβερ.

Με λλία λόγια φίλε αναγνώστη, ετέλειωσεν. Χωρίς δράματα τζαι χωρίς προβλήματα. Ετέλειωσεν.
Τζαι τζείνον που λεν για το κενό, τζαι την ψιλο-κατάθλιψη άμα κάτι μεγάλο τελειώνει κλπ κλπ. στη συγκεκριμένη περίπτωση... καμία σχέση.

Επιτέλους ετέλειωσεν, απλά ετέλειωσεν. Εν έσιει καλλύττερον πράμαν!!

ΥΓ: θα επερίμενες ότι μετά που το ξαλάφρωμαν του τέλους θα είχα έναν ύπνον βαθύ, τζείνον τον ύπνον τον άνενοιας, αλλά λόγω αλλεργίας τούτη η μούττη μου δε με άφηκε να τζοιμηθώ τίποτες. ώσπου τζι ακολούθησα τη συμβουλή της μάνας. Η ζιβανία εν τέλει δουλεύκει. έννεν μύθος.
ΥΓ2: έναν παράξενον πράμαν, όσο τζι αν μισώ την ιδέα του ταξιδιού πίσω στο Βέλγιο, με το που πατώ το πόδι μου τζιαμέ πιάννει με τζείνον το γλυτζίν συναίσθημαν του νόστου. Κάθε φορά.



  

Στες 5 μέρες πριν...

Κάθουμαι σπίτι (δεύτερη μέρα στη σειρά που δεν εφκήκα της πόρτας έξω) με έναν κολάν τζαι μιαν φανέλα (η φανέλα με μιαν τάτσα τζιόλις γιατί είχα έναν ατύχημαν με την οδοντόκρεμαν το πρωί) τζαι με τες ριγέ μου τες κλάτσες. εννοείται δίχα σουτιέ (άμαν είσαι μόνη σου έσσω τι το θέλεις τον πελά), τζαι με μιαν μούττην ολοκότσινην γιατί αρκέψαν οι αλλεργίες τζαι το αψιούρισμαν πάει σύννεφο.

Σε τούτην την κατάστασην λοιπόν άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος τζαι εγνώρισα για πρώτη φορά μετά που 5 μήνες στην πολυκατοικία τον μυστηριώδη γείτοναν μας που το πουκάτω διαμέρισμα. εν ξέρω πως έτυχε, δεν τον είδαμε ποττέ. Ως σήμερα που ήρτεν πάνω γιατί επαρέλαβεν έναν πακέτο για μας.

Τζαι εν ένας Θ-Ε-Ο-Σ. Θεός όμως.
Τζαι εγώ ήμουν ρεζίλισσα. Ρεζίλισσα όμως.

Να ανοίξει η γη να σε καταπιεί ας πούμε. 

Για το Pride

Επειδή είμαστεν στες 9 μέρες πριν την υποστήριξη (τζαι τα πόθκια μας φακκούν στον κώλο μας) ένα γλίορο πόστ για τα του Σαββάτου. 

Πρώτον:

Συζητώντας με τον παρέα τον Π. πρίν 5-6 μήνες για το Πράιντ εππέσαμεν εντελώς έξω στες προβλέψεις μας. Ελαλούσαμεν εννά κατεβούν πλάσματα εννά μεν κατεβούν, πόσοι εννά ναι που εννά ρτούν, εννά φκουν 100??? 

ΝΝΝΑΑΑ μες τα μούτρα Ερυκίνη, 4000 πλάσματα!!!! όταν λέμεν πέραν κάθε προσδοκίας εννοούμεν πέρα κάθε προσδοκίας (τζαι μπορεί τούτες οι μέρες να μεν εν τζαι τόσον ουσιαστικές όσον οι πράξεις, αλλά το ότι είσιεν τόσα πολλά πλάσματα ήταν απολύτως απολύτως ουσιαστικό) 

Δεύτερον:

Τζιαμέ που εππέσαμεν εντελώς έξω βέβαια με τον παρέα τον Π. ήταν για την αντι-πορεία. Που αλλού το εκαρτερούσαμεν που αλλού μας ήρτεν. 

Τζιαμέ που επεριμέναμεν τα ΕΛΑΜούθκια, εκατεβήκαν οι παπάες τζαι οι πιστοί Χριστιανοί. Τζι ύστερα λαλεί σου η εκκλησία τζαι ο φασισμός, καμία σχέση. 

Τέλοσπάντων, εμέναν εν με πειράζει που εκατέβηκεν ο Σύλλογος Χριστιανών Ορθόδοξων, ή ίντα μπου τους λαλούν τέλοσπάντων. Εξάλλου τι είπαν τα πλάσματα? είπαν την άποψην τους, όποια τζι αν εν τούτη (που ούτως ή αλλιώς εξέραμεν την, τζαι όχι δεν είναι μπανάλ συνθήματα του τύπου αγαπάτε αλλήλους), τζαι καλά εκάμαν αν με ρωτάς. Τούτον έννεν νέον. 

Το μεγάλο νέον εν ότι 4000 κόσμος εκατέβηκεν κάτω τζαι έσυμμετείχεν. το ότι εντύθηκεν η λευκωσία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου (τζαι επίεννεν της τζιόλας). 

Είμαστεν παραπάνω, παραπάνω από ότι ενομίζαμεν φίλε. τζαι τούτον εν μεγάλο στήριγμα για να ελπίζει κανείς. 

ΥΓ: του χρόνου κοπέλια μεν βάλετε μικρόφωνα για ομιλίες. Μικρόφωνα μόνο για τραουθκιές!!! 

Ξεφτίλες....

Δεν με κόφτει αν το κράτος εν κραεί ριάλλια. Να κόψει τους μισθούς των βουλευτών, των υπουργών τζαι των γενικών διευθυντών αν χρειαστεί. Εν με κόφτει πόθεν τζαι πως. Έτο να κόψει την κκελλέν της η κυβέρνηση να έβρει τα ριάλλια να κανονίσει τα νοσοκομεία. Τούτη η κατάσταση ΔΕΝ επιτρέπεται ρε φίλε. Κυρίως τωρά που παραπάνω κόσμος στηρίζεται πάνω στες κρατικές υπηρεσίες για την υγείαν του.

http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-eidiseis/160/200429/archisan-na-egkataleipoun-to-dimosio-oi-giatroi

http://www.philenews.com/el-gr/koinonia-eidiseis/160/200428/apofaseis-tou-yp-ygeias-prokaloun-anatarachi-sto-choro-ton-metamoscheyseon

Τζαι τζείνοι ούλλοι που παραπονιούνται για τους μισθούς των γιατρών να ξέρουν ότι κανένας εν υποχρεώνει έναν καλό γιατρό να μαζοχίζεται στα δημόσια νοσηλευτήρια. Χρειάζουνται έναν κίνητρον να αφήκουν τον ιδιωτικό τομέα τζαι να έρτουν να αντιμετωπίζουν 40 πλάσματα την ημέρα. Τζαι ναι προτιμώ να χρυσοπληρώνεται ένας γιατρός που κάμνει μεταμοσχεύσεις παρά να χρυσοπληρώνεται ένας τραπεζίτης.

ΥΓ: τι έγινεν με τζείνην τη γελοία, ρατσιστική, εξευτελιστική απόφαση για το ποιος δικαιούται νοσηλεία με τα 3 χρόνια εισφορές στο ΤΚΑ; Αλλάξαν την όξα ακόμα; ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Αν είναι δυνατόν ολάν.

Περίπου...

Αντιγράφοντας που τον Φιλελεύθερο σήμερα την απίστευτη φράση:

"περίπου ήταν με τη θέλησή της". 

Κύριε άντρα δημοσιογράφε (γιατί γεναίτζες εν θα έγραφαν έτσι τσιόφτες) εν έσιει περίπου σε έτσι φάσεις. Εν ή ναι ή όι.

Τι σημαίνει περίπου ακριβώς; Εξήγα μας. Αν δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ότι ήταν με τη θέληση της, τότε απλά ΕΝ ΗΤΑΝ.

Έλεος ποιον. Ανοίξετε κανένα βιβλίο να μάθετε τι θεωρείται βιασμός.

ΥΓ: Σεξ με ανήλικη τζαι υπό την επήρρεια ναρκωτικών σε ούλλα τα δικαστήρια εννά εμέτραν ως βιασμός, γιατί απλούστατα εν θεωρείται νομικά τουλάχιστον σε θέση να δώκει συναίνεση το άτομο. Σε ούλλα τα άλλα δικαστήρια δηλαδή. Εμείς στη νήσο εννά κάτσουμε να το συζητήσουμεν τζιόλις. Αίσχος, απλά αίσχος.

UPDATE: κάπου στο φατσοβιβλίον εθκιάβασα ότι ο παρέας αντιμετωπίζει 3 χρόνια φυλάκιση (3!!!). έτσι που περιέργεια έψαξα στο ίντερνετ το νόμο στην Κύπρο. Τζαι ιδού ο ορισμός του βιασμού για τον κυπριακό ποινικό κώδικα, τουλάχιστον στο σάιτ που ήβρα.

144. Όποιος έρχεται σε παράνομη συνουσία με γυναίκα, χωρίς τη συναίνεση της παθούσας ή με τη συναίνεση της εφόσον η συναίνεση για αυτό δόθηκε υπό το κράτος βίας ή φόβου σωματικής βλάβης ή προκειμένου για παντρεμένη γυναίκα, με την πλαστοπροσωπία του συζύγου της, είναι ένοχος κακουργήματος το οποίο καλείται βιασμός.

Πλιιιιιζ πέτε μου ότι έσιει κάπου μιαν αναθεώρηση που εν την ξέρω τζαι ότι εν έχουμεν που ταλήθκεια ΤΕΤΟΙΟΝ ορισμό για το βιασμό, που όι μόνον αποκλείει βιασμούς ανδρών (!!!), αλλά ορίζει μόνο τη φυσική βία ως λόγο περιορισμένης συναίνεσης (!!!!). Επίσης, ο βιασμός τιμωρείται με δια βίου αλλά η διαφθορά ανήλικης με 3 χρόνια, ας πούμεν με ποια λογική ;;;;; Πλίζ πέτε μου ότι κάμνω λάθος, αν έσιει κάποιον που ξέρει το θέμαν καλλύττερα. Πλιζ.

Πάσχα στο χωριό

Είμαι σε φάση που εν πολλοσυγκεντρώνομαι στο μπλογκ τελευταίως (ή σε οτιδήποτε άλλο να είμαι ειλικρινής) τζαι άφηκα το λλίον, αλλά ξέρω ότι υπάρχει λαός άουτδέαρ (αφήστε την ψωνάρα τη μπλόγκερ να έσιει αυταπάτες ολάν) που αγωνιά πως επιβίωσεν η σχέση το Πάσχα στην κυπριακή επαρχία. Οπόταν είπα να μεν σας αφήκω έτσι.

Που λέτε, όπως είπαμεν, φέτι η σχέση τζαι εγώ εκατεβήκαμεν στη νήσο για Πάσχα. Το πρώτο πάσχα στην Κύπρο μαζί, για μέναν το πρώτο πάσχα πίσω σπίτι που το 2009. Οπόταν αντιλαμβάνεστε τζαι τον ενθουσιασμό τζαι την αγωνία.

Ενθουσιασμός γιατί εμέναν αρέσκει μου το όλο πασχαλινό σκηνικό τζαι επεθύμησα το. Εν έναν πολιτισμικόν τζαι όι μόνον θρησκευτικό γεγονός ελαλούσαμεν με κάτι φίλους στο χαράτσι (με μουσική υπόκρουση έναν μείγμα που το καλέσμαν του ιμάμη τζαι τους στίχους του φοίβου που κάτι παιθκιά στο διπλανόν τραπέζι). Η κύπρος τζαι οι αντιθέσεις της. Τέλος παρένθεσης.

Τέλοσπάντων, ενθουσιασμός που τη μια, αλλά τζαι αγωνία που την άλλη. Γιατί, είπαμεν, στο χωρκόν μου το να μπαίνεις στην εκκλησιάν συνοδευόμενος/η, έναν πράμα σημαίνει: οσονούπω τζαι με νυφικό. Τζαι η σχέση εν τζαι εξ Ιρλανδίας, άσπρος τζαι κοτζινογένης, έν τζαι εν ότι μπόρει εύκολα να κάμει μπλεντ ιν στο πλήθος. Τέλοσπάντων, υπήρχεν αγωνία για την αντιμετώπισην του εκκλησιαστικού κουτσομπολιού. Σάββατο απόγευμα εκαταστρώνναμεν σχέδιον (ανάμεσα σε άλλα λαφαζαννίκια) εντοπίζοντας στρατηγικά σημεία στον εκκλησιαστικό χώρο για να περάσουμεν όσο το δυνατόν απαρατήρητοι στον καλό λόο. Εν τέλει επίαμεν με το πλάνο "στεκούμαστεν μπροστά μπροστά", έτσι ούλλα τα κουτσομπολιά ναν πίσω που τη ράσιη μας. Η συμβουλή του μήνα αναμφισβήτητα. Γιατί μες την εκκλησιάν με το που εμπήκαμεν, ούλλα τα βλέμματα εππέσαν πάνω στη σχέση τζαι δεν εταράξαν. Ίνταλως να περάσεις απαρατήρητος; Αριστερά επίεννεν η σχέση, κλίιιιινατε επ αριστερά ούλλη η εκκλησιά. Δεξιά η σχέση, κλίιιινατε επί δεξιά. ένιωθες τα βλέμματα στη ράσιη σου, αλλά ως τζιαμέ. Έτσι όπως ήμασταν ομπρός ομπρός, εν ήρτεν κανένας να αρκέψει τα "τίνος είσαι εσού", "συγχαρητήρια, εχαρτωθήκετε" τζαι άλλα όμορφα.

Φυσικά που εγλυτώσαμεν την ενέδρα στην εκκλησιά εν σημαίνει ότι το πάσχαν ήταν ανώδυνο για τη σχέση. όοοοοιιιι βέβαια. Γιατί η σχέση (ήταν αναμενόμενον εν η αλήθκεια τζαι επροετοιμαστήκαμεν ψυχολογικά), φέτι εγνώρισεν τζαι το σόι. Όι ούλλον φυσικά. Μέρη του. τη νούνα, τον τατά τζαι τα καλαδέρφκια μου, τον θείο μου που ήρτεν για το κλασσικόν τραπέζιν την Κυριακή του Πάσχα με όλη την οικογένεια του, τζαι έναν άλλο θείο που ήρτεν ακάλεστος έτσι για επίσκεψη (τυχαία, επί σκοπού ποιος ξέρει;). Ούλλοι τούτοι εν τω μεταξύ εγγλέζικα γρι. άτε καμιά λέξη ποτζεί ποδά. άρα καταλαβαίνετε, λοστ ιν τρανσλέισιον Πάσκα. Που ίσως να ήταν τζαι καλό εν τέλει, γιατί έτσι τούτοι ούλλοι εν εμπορούσαν να  κόψουν πολλές κουβέντες με τη σχέση, η σχέση πάλε εν εκαταλάβαινεν κυπριακά οπόταν τα "ε, ε, ετελειώσετε τα;" που εππέφταν ώρες ώρες (ψυθιριστά στη μάνα μου, γιατί οι συγγενείς μου φοούνται να απευθύνουν έτσι ερωτήσεις σε μένα) εν τα επιασε. εγώ έκαμνα την επίσημη μετάφραση (που εν ήταν επί λέξη, έππεφτεν τζαι λλίη λογοκρίσία) τζαι επιβιώσαμεν τζαι την Κυριακή του Πάσχα.

Εκτός που το ναν το μέιν αττράξιον στο χωρκό τζαι την οικογένεια, η σχέση εβίωσεν όλα τα υπόλοιπα του Πάσχα. Εκουβάλησεν το φώς έσσω δίχα να σβήσει, επίεν στην λαμπρατζιάν, εφάεν σούπαν τζαι ετσουγκρίσεν αυκά που έβαψεν ο ίδιος (ανακάλυψεν τζαι τον τρόπο να κερτίζει ιμίσιη μου). Στο τραπέζιν της Κυριακής έφαεν σούβλαν τζαι τα υπόλοιπα εδέσματα του τραπεζιού, εννοείται φλαούναν τζαι τσουρέκιν τζαι ήπιεν μπύρες με τον Πατέρα σε ένα νον-βέρπαλ επικοινωνούμεν-με-νοήματα πλαίσιο. Επίσης εβίωσεν τα παιχνίθκια του πασκάτου, έμαθεν τι εν ο ζίζιρος τζαι είδεν τα γαούρκα του διπλανού χωρκού.

Είπεν ότι που ούλλα τα ταξίθκια του στην Κύπρον τούτον ήταν η πιο έντονη πολιτισμική εμπειρία. Αλλά που ούλλα άρεσεν του παραπάνω η βόλτα κάτω Λευκωσία τζαι ο φραπές κάτω που τον απογευματινόν ήλιο, να καθούμαστεν στο παγκάκι κάτω που το Μανώλη πριν να γινεί πανικός στη Φανερωμένη τζαι να λιαζούμαστεν.
Τζαι μέναν.

ΥΓ: το πόσες φορές έπρεπε η σχέση να απαντήσει την ερώτηση "αρέσκει σου η Κύπρος" (με το υπονοούμενο "για να έρτεις να μείνεις", που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έμεινεν υπονοούμενο) δε λέγεται. Η σχέση επίεν με το ναι, σε ότι μας ρωτούν λέμε ναι. ως πάρατζει.
ΥΓ2: αν έξερεν τζαι 2 ελληνικά η σχέση με την ποσότητα των κυπριακών που άκουσεν τούτη τη φορά, εσαντάνωσεν τα τζαι τζείνα.
ΥΓ3: που την Κύπρο τούτη τη φορά επιστρέψαμε με σμίλες για σουβλάκια (το όνειρο για φουκού που φορεί 5 σούβλες είπε να το αφήκει για άλλη φορά). Η σχέση εν αποφασισμένη να έβρει μπάρμπεκιου κάπου για να ψήσει σουβλούθκια στο Λάντον. Τόσον πολλύν πάθος.  

Seeing - Jose Saramago

Έσιει μέρες που θέλω να γράψω κάτι για τούτον το βιβλίο, που την ημέρα που το ετέλειωσα. Αλλά έτο δουλειές. Έθελα τζιόλις να το σκεφτώ, να το αφήκω να σινκ ιν που λεν τζι οι εγγλέζοι (έχουν καμιά φορά πετυχημένες φράσεις τζαι τούτοι).

Εν πουτζείνα τα βιβλία. Που εν τα ξεπετάς ρε παιδί μου. Θέλουν το χρόνο τους. Ψιλοδιστάζω να ξεκινήσω άλλον. Όπως τζαι με το προηγούμενο του Saramago που εθκιάβασα. Εν τέλει ο Saramago εξελίσσεται σε μεγάλη αγάπη. Θκυό εθκιάβασα δηλαδής, αλλά ήταν έρωτας που την πρώτη σελίδα που λένε. Ξέρεις, τζείνον το συναίσθημα που θέλεις να θκιεβάσεις ότι έγραψεν. Τέλος.

Εν είμαι σίουρη πόθθεν να ξεκινήσω. Υποθέτω για να σας πω για το Seeing πρέπει να σας πω για το Blindness, που εν θυμούμαι αν έγραψα πόστ τότε που το εθκιάβασα. Τέλοσπάντων, ούλλα εξεκινήσαν στη Λέβεν μια μέρα που είσιεν ένα φεστιβάλ χορού στην πλατεία τζαι επίαμεν τζαι είδαμεν μια πολωνέζικη ομάδα χορού που ελάλεν το πρόγραμμαν ερμηνεύσαν μέσα που την παράστασή τους το βιβλίο του Saramago, Blindness. (Ξέρω τι εννά μου πείτε, είσιεν τζαι μεγάλη χολυγουντιανή ταινία, αλλά ναι είμαι μερικές φορές αχάπαρη. Που να συνδέσω πράματα?)

Τέλοσπάντων, η παράσταση ήταν τόσον συγκλονιστική, που την επόμενη μέρα επαράγγειλα το βιβλίο να το θκιαβάσω. Το Blindness, λοιπόν, για όσους δεν το ξέρουν ήδη σκιαγραφεί μια κοινωνία αντιμέτωπη με μια κρίση, μιαν επιδημία ανεξήγητης τύφλωσης. Τζαι η τύφλωση που εξαπλώνεται έννεν μόνον κυριολεκτική τύφλωση. Εν έναν που τζείνα τα βιβλία που σου δείχνουν τον άνθρωπο στα πρόθυρα. Τον άνθρωπο του ενστίκτου, τζείνην την ευάλωτη, αλλά τζαι άγρια ζωώδη φύση μας. Τούτο το πρώτο βιβλίο εντυπωσίασεν με. Ο τρόπος γραφής, ο τόσον καινούργιος (όσοι εθκιαβάσετε ξέρετε ότι έννεν τζαι το πιο εύκολον πράμαν), αλλά τζαι η πολυ-επίπεδη προσέγγιση του θέματος. Είσιεν πολλά έντονον κοινωνικόν, τζαι πολιτικόν κομμάτιν το Blindness, παράλληλα με το ατομικό τζαι τζείνες τες διεργασίες τες προσωπικές του κάθε πλασμάτου. Είσιεν πολλά κομμάθκια που αγγίζουν το πως δομούνται τα πολιτικά συστήματα μέσα στες κοινωνίες, τη χρήση τζαι κατάχρηση εξουσίας κλπ.

Αλλά τζιαμέ που το πράμαν γίνεται άκρως πολιτικό εν στο σίκουελ βιβλίο, το Seeing, όπου βλέπουμεν την ίδια κοινωνία μερικά χρόνια μετά να έρκεται αντιμέτωπη με μιαν άλλην κρίση, κατά κάποιον τρόπον ακριβώς αντίθετη. Όλα ξεκινούν με εκλογές, όι σημαντικές στυλ προεδρικές, απλές δημοτικές εκλογές (εν τζαι επίκαιρο το θέμα). Στες οποίες ο λαός ξαφνικά βλέπει πιο καθαρά από ποτέ εννά μπορούσεν κάποιος να πει τζαι σύρνει λευκό. Εσκέφτηκες ποττέ τι θα εσυνέβαινεν αν η μεγάλη πλειοψηφία επίεννεν στες εκλογές τζαι έσυρνεν λευκό; Ακριβώς τούτον εν το θέμα του βιβλίου που ονομάζεται Seeing. Το πως μια σύγχρονη δυτική "δημοκρατία" ξεγυμνώνεται. Το πως το σύστημα αντιδρά σε μιαν πρωτοφανή απώλεια νομιμοποίησης της εξουσίας του, τι γίνεται όταν τζείνη η βιτρίνα πέφτει. Τζαι έννεν έκπληξη, το σύστημα μπροστά στην κρίση ξιάννει τζαι την δημοκρατικότητα, ξιάννει τα ούλλα. Με τον ίδιο τρόπο που εχάθηκεν η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά αν μπορούμεν να πούμεν στην προηγούμενη κρίση, τζείνη της τύφλωσης. Τζαι όπως πάνω κάτω γίνεται στην πραγματικότητα, που επίεν περίπατον η δημοκρατικότητα που τότες που εξεκίνησεν η κρίση στες γειτονιές μας. Μάλλον η αίσθηση δημοκρατικότητας, γιατί πραγματική δημοκρατία εν μπορείς να πεις ότι είχαμεν για να χάσουμεν.

Τέλοσπάντων, όι ενόψει εκλογών αλλά γενικότερα συστήνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο (καλλύττερα θκιαβάστε το Blindness πρώτα γιατί εννά βοηθήσει στην κατανόηση).        

ΥΓ: ένα πολλά ενδιαφέρον θέμα που θίγεται στο βιβλίο του Saramago εν τζαι το πως το σύστημα χρησιμοποιεί τα μέσα ενημέρωσης για να ελέγξει τον κόσμο.
ΥΓ2: εννά επανέλθω με παραπάνω Saramago γιατί υπολογίζω να πάω σε μια συζήτηση στη βιβλιοθήκη για το Blindness που βδομάδας. Προς το παρόν αφήνω σας με ένα κομματούιν που το Seeing:

"The most common occurrence in this world of ours is to come across men and women mature in years and ripe in prosperity who, at eighteen were not just beaming beacons of style, but also, and perhaps above all, bold revolutionaries determined to bring down the system supported by their parents and to replace it, at last, with a fraternal paradise, but who are now equally firmly attached to convictions and practices which, having warmed up and flexed their muscles on any of the many available versions of moderate conservatism, become, in time, pure egotism of the most obscene and reactionary kind. Put less respectfully, these men and these women, standing before the mirror of their life, spit every day in the face of what they were with the sputum of what they are."

άτε τζι ακόμα έναν τελευταίο, πάλε επίκαιρο. Ρισπεκτ Σαραμαγο ρισπετ.

Παρορμήσεις

Κοπέλλες τζαι κοπέλια,

έλειψα εν η αλήθκεια. Οι δουλειές βλέπετε. Εννά μου πεις τωρά ίντα δουλειές έσιει μια άνεργη σχεδόν διδάκτορας αλλά όχι ακόμα; Εντάξει, έννεν ακριβώς δουλειές, έννοιες παραπάνω.

Να με συγχωράτε τζιόλις που δεν συμμετέχω στην επικαιρότητα. Τες τελευταίες μέρες έκαιγεν τζαι έκρουζεν μας έναν πράμαν. Η ημερομηνία. Η ζωή εσταμάτησεν τζαι εκαρτέραν χωρίς ανάσαν να έρτει η ανακοίνωση της μέρας. Τζαι η μέρα αλί θα αρκήσει. Πάμεν για Ιούνη. Τουτέστιν ακόμα 2,5 μήνες σχεδόν, με το βιβλίο τελειωμένο, αλλά χωρίς χαρτίν, χωρίς αίσθησην του τέλος, τζαι κυρίως χωρίς τη ξεγνοιασιάν που ευελπιστώ να επέλθει άμαν τελειώσει η γέρημη η υποστήριξη.

Τζαι μετά την απογοήτευσην ήρτεν η παρόρμηση, τι τζι αν το Πάσκαν εν σε λλιόττερον που έναν μήνα; Τι τζι αν θα ήταν πιο φτηνό να πάμεν Νέα Υόρκη παρά Λάρνακα αυτόν τον Απρίλη. Σικκιμέ αγαπητέ αναγνώστη. Έρκουμαι μετά σχέσης για Ανάστασην στην Κύπρο, για φλαούνες, κότζινα αυκά, σούπαν αυκολέμονο μετά τον καλό λόο, τζαι την απαραίτητη σούγλαν. Πάσκαν για πρώτη φορά έσσω μετά που 4 χρόνια. φίλοι τζαι φίλες ετοιμαστείτε.

ΥΓ: Για πρώτη φορά δεν νιώθω ιδιαίτερο ενθουσιασμό να έρτω έσσω. ίσως γι'αυτό να γράφω τούτον το κείμενο. Για να μου δημιουργήσω λλίην ευφορία. Φταίει που το επερίμενα αλλιώς το επόμενο μου ταξίδι σπίτι. Ναν η πρώτη στάση σε έναν ολοκαίνουργιον ταξίδι. Να σηματοδοτήσει έναν τέλος τζαι μιαν αρχή. Αλλά είμαι σίουρη ότι άμαν είμαι τζιαμέ, ελάχιστα θα με απασχολήσει η σημειολογία.
ΥΓ2: Πάσχα στο χωρκό με τη σχέση σημαίνει ένα μόνο πράμα. Η σχέση θα κάμει την πρώτη εμφάνιση μετά Ερυκίνης στην εκκλησιάν μας. άτε να πείσεις το χωρκό μετά ότι εν παντρεύκεσαι. 

Η εβδομάδα των ντοκυμαντέρ.

Τούτες τες μέρες, που την Παρασκευή δηλαδή που επαρέδωσα το γέρημο το διδακτορικό τζαι επέστρεψεν ο αέρας στα πνεμόνια μου (επειδή έφυεν τζείνην η ταφόπλακα στο στήθος) θορώ κάμποση τηλεόραση εν η αλήθκεια, αλλά τζαι πράματα που ήταν στην αναμονή.

Είδα που λέτε θκυό άλλα ντοκυμαντέρ μετά το Εν ονόματι της πατρίδος. Τζαι τα θκυό ήβρα τα στο γιουτιούμπιν για όσους ενδιαφέρονται.

Το έναν ήταν το ντοκυμαντέρ "Ερείπια: Το χρονικό μιας διαπόμπευσης", που μου το εισηγήθηκε η κολλητή η Κάτω Ύδατα, τζαι ουσιαστικά παρουσιάζει τζείνην την άθλια, πραγματικά άθλια ιστορία που εξελίχθηκε στην Ελλάδα με τις γυναίκες φορείς του έιντς. Το μέγεθος της αθλιότητας του συστήματος εσυνειδητοποιήσαμεν το ούλλοι βλέποντας το τι εγίνετουν στα ΜΜΕ τότε, αλλά μαθαίνοντας παραπάνω λεπτομέρειες μέσα που το ντοκυμαντέρ, πραγματικά η ξεφτίλα παίρνει ακόμα πιο τεράστιες διαστάσεις.

Το πιο τραγικό ίσως εν ότι καμία αντίδραση, καμία τιμωρία δεν επήλθε σε τούτους τους ανθρώπους των ΜΜΕ που επαραβιάσαν ίσως κάθε δεοντολογία. Καλά για το Λοβέρδο, τον τότε υπουργό εν το συζητούμεν καν. Πότε ετιμωρήθηκεν πολιτικός αλήθκεια; Εσυζητούσαμεν μετά με την Κάτω Ύδατα το πόσον στον πραγματικό κόσμο δεν αξίζουν ούλλες οι ανθρώπινες ζωές το ίδιο. Ειδικά κάποιες ομάδες ανθρώπων, τζείνοι που τσιλλιούνται στον πάτο της κοινωνίας, οι ναρκομανείς, οι εκδιδόμενες γυναίκες, εν πραγματικά ασήμαντοι για το σύστημαν. Expendables που λεν, αναλώσιμοι. Ή τουλάχιστον στες κοινωνίες που εφτιάξαμεν.... Αν τα νεύρα σας εν ευαίσθητα μεν το δείτε, γιατί εν ποτζείνα τα ντοκυμαντέρ που τσακκίζουν νεύρα, αφτέννουν λαμπούθκια κλπ. Αν είσαστεν σε ήρεμη κατάσταση δέτε το. έσιει πολλύν ενδιαφέρον.

Το άλλον που είδα, εθθύμισεν μου το ένας ανώνυμος πριν λλίες ημέρες. Το "Sharing an island". Τούτον ομολογώ είδα το που κάποια φάση τζαι μετά  κλαμουρισμένη. Εθθύμισεν μου τες δικές μου πρώτες εμπειρίες με Τουρκοκύπριους, στο Αμέρικα που σας επεριέγραφα πριν χρόνια δαμέ. Που ήταν τόσο συναισθηματικές τζαι έντονες που ακόμα τζαι σήμερα 10 σχεδόν χρόνια μετά τζίζουν μου.

Εσυνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κάποια στάδια που σταθερά λαμβάνουν χώρα σε τούτες τες πρώτες επαφές με τον "'άλλο" (τουλάχιστον ανάμεσα σε νέους ανθρώπους που δεν εζήσαν τα γεγονότα). Τζαι ίσως απλά πρέπει να τα περάσουμεν ούλλοι μας.

Στην αρκήν, εν ούλλα άβολα. Αναπόφευκτα εννά γινεί τζείνη η κουβέντα. Για το τι έγινε τότε. Εν μπορεί να μεν. Εν σαν να υπάρχει κάτι αόρατον στην ατμόσφαιρα. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο που λεν οι εγγλέζοι. Σε κάποια φάση απλά εννά γινεί η συζήτηση. Τζαι η συζήτηση πιθανώς εννάν έντονη, με πολλύν συναίσθημαν, ακόμα τζαι διαφωνίες. Πάλε εν αναπόφευκτο. τζαι μετά έρκεται τζείνη η συνειδητοποίηση για το πόσο διαφορετικά εμάθαμεν ή μας εδιδάξαν την ιστορία. Για πρώτη φορά ίσως γίνεται τόσον εμφανής η προοπτική του άλλου. Τζείνη που εν εσυνειδητοποιήσες ποττέ, ή τουλάχιστον εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πριν.

Τζαι μετά ξεκινά μια φάση του ανακαλύπτουμεν τες ομοιότητες. Εν ξέρω πόσο συνειδητά επίεν το πράμαν στη μουσική στο ντοκυμαντέρ, αλλά για μας τότε στο Αμέρικα ήταν αυθόρμητο. Σε ένα μεντιτεράνεαν εστιατόριο που μας επήραν για φαίν θυμούμαι (το φαίν χάλια). έτσι χωρίς να το συνειδητοποιήσουμεν εβρεθήκαμεν να τραουδούμεν 30 πλάσματα την ψιντρή βασιλιτζιά σε θκυό γλώσσες. Τζαι τούτον αναπόφευκτο.
Τζαι μετά δημιουργείται τζείνη η αισιοδοξία. Η αισιοδοξία για το μέλλον. Που εν λογικό να δημιουργηθεί άμαν τζείνη η πρώτη εμπειρία εν θετική. τζαι που ίσως εν καταδικασμένη να σβήσει άμαν ανακατωθεί με την υπόλοιπη κοινωνία που δεν είσιεν τούτη την εμπειρία.

μακάρι να μπορούσαμε να περάσουμε ούλλοι που τούτα τα στάδια. Τα επώδυνα, γιατί έσιει τζαι φάσεις που έννεν εύκολες, αλλά τζαι τα λυτρωτικά. Υποθέτω σε κάποια φάση εννά πρέπει να το κάμουμεν, εάν εν δηλαδή να δημιουργήσουμεν ούλλοι μαζί έναν κράτος μια μέρα. Γιατί ήδη μοιραζούμαστεν έναν νησί.

Τέλοσπάντων, πολλά πολλά ενδιαφέρον.

Βέλγιο: 4 χρόνια τζαι 2 μήνες - Μια αποτίμηση πριν το τέλος (2)

Μερικούς μήνες μετά που το πρώτο μέρος τούτης της αποτίμησης σήμερα ήρτεν η μέρα για το δεύτερο. Γραμμένο που ένα μικρούλι διαμέρισμα στο πιο χιπστερικό κομμάτι του Λονδίνου τούτη τη φορά.

Σήμερα, που λέτε, 7 Μαρτίου ήταν το τελευταίο τελευταίο ντεντλαιν που έβαλα στον εαυτό μου για να παραδώσει το πάνω-κάτω τελικό κείμενο του διδακτορικού στην επιτροπή για έγκριση. Που τα σήμερα, σε ένα μήνα το πολύ θα έχω το βιβλίο. Σε θκυό μήνες (ελπίζω) την υποστήριξη.

Με λλία λόγια είμαστεν που τ'αλήθκεια πριν το τέλος (αν τζαι το τέλος αρκεί ακόμα, αρκεί,αρκεί, τζαι δεν μπορωωώ, δεν μπορωώ να περιμένωωωωωω).

Τέλοσπάντων, τούτη την κρίσιμη μέρα είπα, λοιπόν, να κάμω το δεύτερο κομμάτι της αποτίμησης της βέλγικης μου εμπειρίας, κυρίως για μένα, γιατί πρέπει να φκούν που μέσα μου τζαι να καταγραφούν (έτσι αν βαρκέστε τούτα τα ποστ μου, προσπεράστε τα παρακάτω τζαι ελάτε άλλη μέρα που θα έχουμε άλλο θέμα).

Προσπαθώ μέσα στο νου μου να καταλήξω κάπου, σε μια κουβέντα, πρόταση, φράση που να εμπεριέχει, το πιο ουσιαστικό πράμα που έμαθα, το απόσταγμα που λένε τούτων των 4 χρόνων, αλλά εν δύσκολο. Γιατί το διδακτορικόν ήταν μεγάλη μαθησιακή εμπειρία.

Νομίζω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι του διδακτορικού ήταν ο συμβιβασμός. Η αποδοχή της θέσης ήταν συμβιβασμός εξαρχής. τζαι η ζωή εν γεμάτη συμβιβασμούς κοπέλλες τζαι κοπέλλια, τζαι ήταν η ώρα μου τζαι μένα να μάθω να κάμνω μερικούς. Ή τουλάχιστον έτσι ενόμιζα. Γιατί ως τότε ότι είχα κάμει στες σπουδές μου άρεσκεν μου. Τζαι εβρέθηκα μπροστά στο ντεμί. Το ντεμί εν πολλά ύπουλη φάση. Έννεν κάτι που ξεκάθαρα γουστάρεις, ούτε κάτι που ξεκάθαρα εν θέλεις με τίποτε, εν τζείνον που μπορείς να πεις εντάξει ρε παιδί μου, ιτ γουιλ ντου.

Τζαι εγώ είπα ναι, τζαι για χίλιους τζαι ενα λόγους θα εξαναλάλουν ναι 1000 φορές. Για λόγους προσωπικούς, όι εργασιακούς. Γιατί φίλοι τζαι φίλες απλά δεν ξεκινάς να εντρυφήσεις σε ένα θέμα, που θα ερευνήσεις για τέσσερα τουλάχιστον χρόνια με το "εεε εν οκ". Ασιημη αρκή.
Απόσταγμα πρώτον λοιπόν, τα διδακτορικά θέλουν ενδιαφέρον, θέλουν να τα γουστάρεις, αλλιώς εν απλά μια ταλαιπωρία που εν υπάρχει λόγος να υποβάλεις τον εαυτό σου.
Η πολωνή συνάδελφος ελάλεν μιαν φορά ότι εν μια δουλειά όπως ούλλες οι άλλες (εμείς επιερωννούμασταν), αλλά εν ένι. έσιει ένα μεγάλο κομμάτιν που εν δημιουργία, τζαι όπως λαλεί τζαι η κολλητή η Ε. to live creatively is to deeply care about something. Τζαι εγώ μπορεί να είχα λλίον ενδιαφέρον για το θέμα μου, που επόλλυνεν συν τω χρόνω, αλλά εν το ενοιάστηκα ποττέ.

Έμαθα τόσα πολλά για τη δουλειά, πως κάμνουμεν πειράματα, προγραμματισμό, στατιστική, πως να κάμνεις παρουσιάσεις κλπ κλπ. Εννοώ που τα αλήθκεια επήρα πολλά πράματα, τζι ας μεν είσιεν μαθήματα το διδακτορικό, έμαθα, αναπτύχθηκα ως επαγγελματίας τζαι ως άνθρωπος που λεν. Τζείνον που εν έμαθα πολλά καλά στο τέλος ήταν ο συμβιβασμός. Τέσσερα χρόνια εβασανίστηκα τζαι εβασάνισα τζι άλλους για να φέρω το θέμα σε τζείνα που γουστάρω έστω τζαι λλίον. Τζαι έκαμα τα πίλιες στο τέλος. Έκαμα πάαααρα πολλήν εξάσκηση στο συμβιβασμό τούτα τα χρόνια, πολλή. Αλλά τούτον το βασικό εν τα κατάφερα να το συμβιβάσω. Γιατί εν γίνεται.

Έτσι παρόλα τα θετικά που παίρνεις βιώνοντας έναν πράμαν όπως το διδακτορικό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πριν φύω που το Βέλγιο να μεν το ξανακάμω. Ποττέ. Ούτε το διδακτορικό, ούτε τόσο μεγάλους συμβιβασμούς (γιατί μιτσιούς ούλλοι κάμνουμεν).

Το άλλο που έμαθα εν το τι σημαίνει εργασιακό περιβάλλον.
Εφκήκα στο χώρο εργασίας τέλοσπάντων. Επία που φοιτήτρια σε εργαζόμενη (κάποιου είδους, γιατί εν μπορώ να πω ότι ήταν δουλεια 9-5). Τζαι τούτη εν μετάβαση που υποθέτω πονεί μας ούλλους (εμάς τα κακομαθημένα ατ λίστ).
Αλλά νομίζω εν λλίον πιο επώδυνον άμαν γίνεται δουλειά σου τζείνον που έκαμνες μέχρι πρότεινος για προσωπικήν ευχαρίστηση, που προσωπικόν ενδιαφέρον.
Απόσταγμαν δεύτερον, λοιπόν εν ότι το να πιερώννεσαι, το να έσιεις μάστρον, αλλάσσει τα πάντα. Τούτον που λέμεν εξωτερική κινητοποίηση καμία σχέση δεν έσιει με την εσωτερική κινητοποίηση.
  
Παράλληλα, εβρέθηκα που το Πανεπιστήμιο Κύπρου, σε έναν που τα τοπ πανεπιστήμια της Ευρώπης (ή έτσι θέλουν να εν), σε μια χώρα με το πιο ηλίθιο σύστημα ακαδημαικής ανέλιξης έβερ τζαι ανάμεσα στους πιο κινητοποιημένους, παραγωγικούς, ανταγωνιστικούς ανθρώπους που εγνώρισα στη ζωή μου. Πανέξυπνους βέβαια τζαι ικανότατους, τζαι κοινωνικά αδέξιους αρκετές φορές, αλλά παναγία μου ανταγωνιστικούς.

Εν μπορώ να πω ότι εν είχαμεν τέθκοιους τζαι στην Κύπρο, αλλά ήταν η εξαίρεση, όι ο κανόνας. Τζαι ξαφνικά εβρέθηκα να είμαι εγώ η εξαίρεση. Κάπου ανάμεσα σε πισώπλατες μαχαιριές, τζαι χουμίσια του στυλ "εγώ εδημοσίευσα το πέμπτο άρθρο μου/ετέλειωσα το προποσαλ μου/πειραμά μου κλπ. Εσύ Ερυκίνη ακόμα;", τζαι κουτσομπολιά πίσω που τη ράσιη σου, τζαι κρυμμένες αντζέντες. Είπα σας τα τζαι πιο παλιά, τότε που τα εζούσα νομίζω. Έμαθα στο Βέλγιο που πρώτο σιέριν τούτα που οι φίλοι μου που κάμνουν διδακτορικό στην Κύπρο απλώς ακούσαν που καθηγητές που τους επεριέγραφαν πως εν το σύστημαν άουτδέαρ. Τζαι εν που τ'αλήθκεια μια ζούγκλα εκεί έξω.

Εκτίμησα, ένας θεός ξέρει πόσον, τζείνον τον προστατευμένο κόσμο μας στο ΠανΚυ (τζαι μεν νομίζει κανένας ότι εν γίνεται σοβαρή δουλειά ούτως ή αλλιώς), εκτίμησα τζείνη τη ζεστασιά που ένιωθα, τζαι νιώθω όποτε πάω για επίσκεψην, εκτίμησα τα πλάσματα τζιαμέ, τζείνες τες ιδιότητες τους που λείπουν που τούτους τους ανθρώπους που εγνώρισα, που αν δεν έχουν παραπάνω δημοσιεύσεις που τον δίπλα τους εννά χάσουν τη θέση, τη χρηματοδότηση τζαι τα υπόλοιπα εν ψιλά γράμματα.

Τωρά εννά μου πεις έννεν καλό πράμα που έμαθα πως να επιβιώνω μέσα στη ζούγκλα; (γιατί επιβίωσα) Όι.
Γιατί η επιβίωση περιλαμβάνει να' σαι σκυλί με τα σκυλιά που λαλεί τζαι το τραούδι. Τζαι ήμουν.

Όντας άνεργη στο Λονδίνο, τούτον εν το πράμα που δεν μου λείπει καθόλου. Τζείνη η τοξική ατμόσφαιρα που σε παρασύρει τζαι σένα σε έναν αγώνα για έναν έπαθλο που ποττέ εν εσήμαινεν τίποτε εξαρχής. Τζαι τούτον το αίσθημαν ελευθερίας που νιώθω σήμερα, έννεν μόνον που είχα μιαν τεραστίων διαστάσεων έγνοια τζαι τωρά ετέλειωσε, αλλά τζαι που απελευθερώθηκα που τούτον το πράμαν. εν σαν να είχα έναν παρασιτικό οργανισμό που εκατέλαβεν την ύπαρξην μου για λλίον, τζαι τωρά άφηκεν με ελεύθερη ξανά.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν μπορώ να κάμω τούτον το πράμαν αλλά να παραμείνω τούτον που λεν τόσο όμορφα οι εγγλέζοι true to myself. Επροσπάθησα να το κάμω my way που λαλεί τζι ο Σινάτρα. Εν μπορώ να πω ότι εν επαρέκκλινα καθόλου στην πορεία. Κάποιες φορές απλά έπρεπεν τζαι εν είμαι πολλά περήφανη για τούτον. Αλλά εν η αλήθκεια όι πολλά.  Έγραφα σας τον πρώτο χρόνο ότι στον αγώνα Ερυκίνη- Σύστημα, το σύστημαν ενίκαν. Τωρά τα 5' πριν την λήξη της παράτασης, υποθέτω ότι το σύστημαν ενίκησεν, αλλά ήμασταν πολλά κοντά, πολλά κοντά στην ισοπαλία. Κάτι εν τζαι τούτον υποθέτω.

Αναρωθκιούμε αν θα υπάρξει rematch τζαι πως θα πάει τζείνον... Εννά δείξει.  

ΥΓ: κάμνω το να ακούεται πολλά άσιημον, αλλά εν ήταν. είσιεν τζαι κάμποσα γρουσά πλάσματα στο περιβάλλον (οι παραπάνω ήταν μη-Βέλγοι, αλλά εν έσιει σημασία) τζαι εννά τους αδικούσα αν δεν αναγνώριζα ότι έννεν ούλλοι έτσι.

ΥΓ2: κανένας δεν ξέρει πως θα εν τα πράματα αν πιάω ποττέ δουλειά στο Λονδίνο. Πιθανώς ακόμα σιηρόττερα. Οπόταν κατά καποιον τρόπο ίσως ναν για καλό. Που εκπαιδεύτηκα λλίον.  

Εν ονόματι της πατρίδος

Βασικά τούτες τες μέρες πάω πίντες μαχούμενη να παραδώσω (ψυχή τε και σώματι που λένε) οπόταν εν έχω ώρα για μπλόγκινγκ, αλλά να πω ότι εψες το ΡΙΚ είσιεν ένα ντοκυμαντέρ με τον τίτλο Εν ονόματι της πατρίδος που πραγματεύεται τα γεγονότα του '63.

Εγώ ήβρα το στο σάιτ του ΡΙΚ τζαι είδα το με πολλύν ενδιαφέρον. Για κάποιους σαν εμένα που ήταν αγέννητοι τότε, τζαι που εν τους είπεν ποττέ κανένας σπίτιν τους τούτα τα πράματα με λεπτομέρεια, τούτη η περίοδος εν σχεδόν άγνωστη. Τα γεγονότα πριν την εισβολή τυγχάνει να μεν συζητούνται πολλά στα μαθήματα ιστορίας στο σχολείο. Τυχαίο? Δε νομίζω. Είμαι πολλά χαρούμενη που επιτέλους, επιτέλους, ξεκινά να συζητείται τούτη η περίοδος δημόσια, γι'αυτό είπα να σας το πω.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι ίσως ήταν τζείνο το βλέμμα του κύριου που ήταν μέλος παραστρατιωτικής ομάδας λέγοντας πως οργανώσαν αντίποινα στους τουρκοκύπριους, ένα βλέμμα με ένα ίχνος κρυφής περηφάνιας. Τζι ας λέει μετά ότι ήταν λάθος. Τζαι τζείνος τζαι οι υπόλοιποι στο βίντεο, ενιώθαν ότι επροστατεύκαν την πατρίδα τους τζαι τες οικογένειες τους.

Υποθέτω η ιστορία, όπως τζαι η ζωή, δεν είναι άσπρο τζαι μαύρο, έσιει πολλύν γκρίζον η υπόθεση, πολλύν.

Τέλοσπάντων, όποιος θέλει ας το δει. εν στο σάιτ του ΡΙΚ για λλίες μέρες ακόμα.

  

Πάει τζαι το Κάβο Γκρέκο

http://www.philenews.com/el-gr/oikonomia-kypros/146/187535/terastion-diastaseon-gipedo-gkolf-sto-kavo-gkreko

Μάλιστα το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισεν ότι εν οκ να δημιουργηθεί γήπεδο γκολφ στο Κάβο Γκρέκο εντός περιοχής Natura 2000.

Τζαι να δεις που εννά χαρούν τζιόλας οι μωροί στην Αγία Νάπα που εννά έρτει η ανάπτυξη τρομάρα μας.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, δεν μπορεί, δεν μπορεί, ένας τόπος που δεν έσιει νερό να μου κάμνει γήπεδα γκολφ. Βάρτε γρασίθκια να δούμεν τι θα καταλάβετε.

Άγια ολάν, άγια ολάν. Πουλημένοι που τ'αλήθκεια.

ΥΓ: που εν το κίνημαν περιβαλλοντιστών αλήθκεια??
ΥΓ2: στην Ιρλανδία (έναν άλλο νησί που εκάψαν οι τράπεζες, τζαι που τάχα εφκήκε στες αγορές) θυμούμαι οδηγούσαμε μια μέρα με τη σχέση στο νοτιοδυτικό κομμάτι της χώρας σε μια περιοχή με πολλή φυσική ομορφιά, το κοννεμάρα. Οδηγώντας δίπλα στη θάλασσα, ξαφνικά εφτάσαμεν στο τέλος του δρόμου. Που τζιαμέ τζαι πέρα ο δρόμος ήταν ιδιωτικός, γιατί έτσι μες τη μέση είσιεν γήπεδο γκολφ. είσιεν έναν τεράστιο τοίχο τζαι μια πύλη. έπρεπε να πάμεν πογύριν. Εκοιτάξαμεν δεξιά αριστερά, εν είσιεν κανένα, τζαι επίαμεν χωστά μέσα που το ιδιωτικό κλαμπ ας το πούμε (γιατί το γήπεδο γκολφ εν ήταν μόνο γήπεδο γκολφ είσιεν τζιάλλα πράματα) για να συνεχίσουμε την πορεία μας. Παρόμοια φάση στο Σάντουιτς Αγγλίας. Εθέλαμεν να πάμε στη θάλασσα (με φανταστείτε καμιά θάλασσα σόι). Αλλά η μόνη είσοδος προς την παραλία ήταν μέσω ενός γηπέδου γκολφ (μια τεράστια έκταση που εχρησιμοποιούσαν κυριολεκτικά 7 πλάσματα). Με λλία λόγια η μόνη παραλία του χωρκού ήταν ιδιωτική. Ακόμα μια φορά επίαμεν χωστά. Χωστά για έναν περίπατο στη θάλασσα. Έτην την ανάπτυξη. Να τη λουθούμεν τωρά.

Ιδιωτικοποιήσεις

Βασικά οι πρώτοι που θα έπρεπε να διαμαρτύρουνται για την ιδιωτικοποίηση του ηλεκτρικού ρεύματος εννά έπρεπεν να ήταν οι χρήστες του τζαι όι οι υπάλληλοι της ΑΗΚ.

Τζι αν ήταν παραπάνω έξυπνοι, τζαι λλιόττερον παρτάκηδες οι των συντεχνιών θα επόνταραν παραπάνω στο επιχείρημα ότι τούτον εν συμφέρει τον κόσμο τζαι δευτερευόντως στα εργασιακά τους συμβόλαια.

Ας εκαλούσαν τον κόσμο για γενική απεργία. Ο κόσμος ήταν να σταθεί δίπλα τους, αν το επαίζαν ελαφρώς καλλύττερα. Τζαι μόνον έτσι θα μπορούσεν να δρώσει το φτιν κανενιού.

Τωρά (όπως πάντα) το πουλλίν επέτασεν. 

Λλίη βοήθεια στους μάχιμους...

Νομίζω ότι όπως πάει τούτον το μπλόγκ εξελίσσεται σε σταυροφορία ενάντια στην τζοιμισμένη "δημοσιογραφία" τούτου του τόπου (το δημοσιογραφία σε εισαγωγικά τζαι αν ιμπόρετε διαφωνείστε).

Την είδηση εθκιάβασα την που θκυό εφημερίδες στο διαδίκτυο. Τζαι οι θκυό παρουσιάζουν τα πράματα με τον ίδιο τρόπο (η καθημερινή με λλίες παραπάνω πληροφορίες). Πόσον παράξενο ένι που οι πολεοδομικές ζώνες άλλαξαν δύο μέρες πριν τες προεδρικές του 2008 που τον τότε υπουργό εσωτερικών για να μπόρει κάποιος (δεν ξέρουμε ποιος) να χτίσει δίπλα στον Κούρρη.

Επειδή είμαι μάστρος στο προκραστινάσιον τζαι κάμνω οτιδήποτε μα ότιδήποτε να αποφύγω το γράψιμο του γέριμου του διδακτορικού (κατάρα, κατάρα) επία τζαι ήβρα την ανακοίνωση που την εφημερίδα του κράτους, γιατί δεν αθθυμούμουν ποιος ήταν υπουργός τότε, όπως προφανώς δεν θυμούνταν τζαι οι δημοσιογράφοι θκυό μεγάλων εφημερίδων, έτσι για να τους βοηθήσω λλίον.
Ο υπουργός που λέτε ήταν ο Δρ. Χρίστος Πατσαλίδης.

άτε κοπέλια μάχιμα, τωρά παέννετε τζαι ρωτάτε τον, πως τζαι επάρθην έτσι απόφαση, να αφήκουμεν κάποιον να χτίσει δίπλα που το νερό που πίνουμεν.
Εκτός τζι αν πρέπει τζαι τούτον να το κάμουμεν εμείς.

ΥΓ: πετυχημένο επιχείρημα του τμήματος αναπτύξεως υδάτων. όταν εγίνην το μαρί ούλλοι ελαλούσαμεν μα ποιος παλαβός πάει τζαι βάλλει εκρηκτικά δίπλα που τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό. άμαν γινεί τίποτε σε κάποια φάση τζαι μολυνθεί το νερό που ποτίζει τρεις πόλεις, ενθά φκούμεν πάλε να λέμεν τα ίδια??    

Ο νούρος του σιύλλου...

(άλλα υπολόγιζα να σας γράψω τούτες τες ημέρες αλλά ας όψεται τούτη η βλακώδης επιμονή μου να θκιαβάζω νέα που την Κύπρο)

έτσι που λέτε. πριν θκυό μέρες εμιλούσαμεν  με τη σχέση για τη νήσο τζαι για το πως κάποια πράματα ρε παιδί μου θέλωντας τζαι μη αλλάσσουν, σιγά-σιγά. Τζι έφερα συγκεκριμένα το παράδειγμα του δήμαρχου Γερμασόγειας. Ελάλουν της σχέσης:
ξέρεις πριν 15-20 χρόνια το χωρκό μου ήταν στα νέα γιατί ανακαλύψαν ότι ο τότε μουχτάρης μας (μετάφραση στα αγγλικά the chief of the village, αχαχαχα :)) έκλεφκεν για χρόοοονια ή νερόν ή ρεύμαν εν αθθυμούμαι. Τζαι εγίνηκεν μεν σούσουρο, αλλά εν αθθυμούμαι να εγίνηκεν τίποτε. πίζινες ας γιούζουαλ στη νήσο των μαφίων. είκοσι χρόνια μετά παρόμοια παραποθκιά, αλλά αν μη τι άλλο τούτον πάει στο δικαστήριο. Αρκούμεν αλλά κάτι γίνεται.

Σήμερα στα νέα είπεν ότι η δίκη για ΑΚΟΜΑ μια φορά αναβλήθηκε. Τζι είμαι κάπως τι εβιάζεσουν να μιλήσεις κόρη μου?? Εν ξέρεις πως εννά πάει το πράμαν???

ΥΓ: επίσης εννά μου πεις τι επερίμενες χρυσή μου που μιαν χώρα όπου οι βουλευτές αποφασίζουν να αλλάξουν τη νομοθεσία επειδή εν... τους πολλοβολεύκει. Βλέπετε κάποιοι επίαν τζαι εδιοριστήκαν στα ΔΣ ημικρατικών (ούτε ξέρω για ποιους αναφέρεται ούτε με κόφτει) ενώ υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, που εν πράμαν αντίθετο στο νόμο. Αλλά πότε για ο νόμος για η ηθική εμέτρησεν στη νήσο (δες δε χάσικος στόρυ, δε νικολας παπαδόπουλος στόρυ). Οπόταν ας αλλάξουμεν ολάν τον νόμο, να κάμουν τα πλάσματα τη δουλειάν τους τζαι νόου πρόμπλεμ. ΠΟΥ εν οι μάχιμοι δημοσιογράφοι (μόνο που γράφω τη φράση πιάννει με ανακατωσιά), να μας πουν ποιοι εν τούτοι οι διορισμοί. Ποια εν τα συμφέροντα? ΠΟΥ? όξα τούτον το σκάνδαλον εν συμφέρει?
τι κάθουμαι τζι ασχολούμαι, ενευρίασα πάλε.       

Λογοτεχνία...

Πρέπει να έχουν κάποιο αφιέρωμα στον Ντίκενς στον Φιλελεύθερο εν εξηγείται αλλιώς. Ή απλώς πολλά ταλαντούχους δημοσιογράφους που είπαν ας το ρίξουμε στην λογοτεχνία. Αφού που δημοσιογραφία είμαστεν άστα να πάνε.

Παέννετε δαμέ να δείτε τη γλαφυρή περιγραφή ενός δημοσιογράφου σε στυλ Όλιβερ Τουίστ, κοριτσάκι με τα σπίρτα κλπ. 

Φυσικά άλλο λογοτεχνία τζαι άλλο δημοσιογραφία. Εξού τζαι ο συγγραφέας/καλλιτέχνης αναφέρεται στο μωρό με το όνομά του (τουλάχιστον εν τον λαλεί μικρό ρουμανούι, όπως τη μάνα που το όνομα της εν εμπήκαμεν στον κόπο να το μάθουμε. εξάλλου εν ρουμάνα, τούτον εν αρκετό). Λαλεί μας επίσης διεύθυνση τζαι οδό. Ξέρετε ούλλα όσα χρειάζεται να ξέρει ο αναγνώστης για να παρακολουθήσει την είδηση, άμπα τζαι εσυγχίστηκε με την οδό για το που εν ακριβώς.

Με έτσι αστέρια ο Φιλελεύθερος θα μπορούσε άνετα να μεταλλαχθεί σε λογοτεχνικό περιοδικό. Θα είσιεν ίσως παραπάνω χρησιμότητα. 

ΥΓ: εννά μου πεις αναγνώστη χαράς το θράσος σου να ειρωνεύκεσαι για έτσι τραγικές ειδήσεις. Τζαι εγώ λαλώ σου χαράς το θράσος τους να χρησιμοποιούν έτσι τραγικές ειδήσεις να πουλήσουν τη φυλλάδα τους. έλεος. έλεος.  

Arriba amigos !!!

(ενδιαμέσως τουριστικών διαδρομών ας πούμεν τζαι καμιά ιστορία για το μεξικό).

Όπως είπαμεν σε προηγούμενον ποστ, πρωτοχρονιάν εκάμαμεν στα Μεξικά. Συγκεκριμένα Κανκούν, βασικά ούτε καν Κανκούν, Πλάγια δελ Κάρμεν (όπως λέμεν μπαμος αλα πλάγια ω ωωω ω). Ο λόγος της επίσκεψεως όχι απλώς τουριστικός αλλά κατά βάση οικογενειακός (έτσι οικογενειακές υποχρεώσεις να είσιεν τζιάλλες).

Συγκεκριμένα οι κολλητοί της σχέσης, ένα καλαμαρο-μεξικάνικο ζευγάρι (ο τύπος από Ιθάκη, η κοπελιά Μέξικο Σίτυ), οι αποκαλούμενοι γκρέκολατινος, αποφασίσαν επιτέλους να παντρευτούν. Ήταν να παντρεύκουνταν δηλαδής προ-περσι στην Ιθάκη τζαι επιάμεν τζαι μεις τα αεροπλάνα τζαι τα βαπόρια τζι επίαμεν, αλλά γάμος νο. Λόγω μωρού που προέκυψε. έτσι ο γάμος αναβλήθηκε για μετά τζαι κανονίστηκε σε συνδυασμό με μεξικάνικα βαφτίσια (η σχέση τατάς εννοείται) σε άλλες παραλίες ονειρικές τζαι μαγεμένες.

έτσι που λέτε επιάμεν τα πράματα μας τζαι επίαμεν Μεξικό.

Η πρώτη επαφή, η διαδρομή που το αεροδρόμιο στο τουριστικό σύμπλεγμα που εμεινίσκαμεν. Κάθε τρίτο αυτοκίνητο τζαι έναν περιπολικό. Τα περιπολικά εν τω μεταξύ όπως τα φαντάζεσαι αγαπητέ αναγνώστη ή όπως μπορεί να τα είδες σε ταινίες, γέριμα, γέριμα τζαι καταφατσελλωμένα, παλιά αυτοκίνητα. Παρακμή ας πούμε. Αλλά παντού, παντού, παντού. Δεν έχω δει τόσην αστυνομία ποττέ κάπου. Όποταν αντιλαμβάνεσαι ότι το Μέχικο δεν είναι ακριβώς ντίσνευλαντ.

Στο τουριστικό σύμπλεγμα όπου είχαμε κλείσει μια σπιταρώνα πέντε ασιελιές που τη θάλασσα της καραιβικής, είσιεν φρουρά στην είσοδο. Είπαν μας μετά για να διά μιαν αίσθηση ασφάλειας στους τουρίστες. Γενικώς, που το τουριστικό μας σύμπλεγμα εν εφκήκαμεν τζαι πολλά πόξω, ως τους τουριστικούς δρόμους της Πλάγια δελ Κάρμεν με τα καταστήματα τζαι τα εστιατόρια τζαι τα μπαρ, θκυό δρόμους παρακάτω εν θα επίεννες τη νύχτα.

Έτσι εν μπορώ να πω ότι είδαμεν το πραγματικό πραγματικό πραγματικό Μεξικό.

Είδαμεν όμως τη θάλασσα,

αλλά τζαι την τροπική, τροπικότατη τους φύση. Δηλαδή η ιδέα που έσιει κάποιος για το Μεξικό, ότι εν κάτι σαν έρημος... καμία σχέση. Τουλάχιστον για τη χερσόνησο του Γιουκατάν που εμεινίσκαμεν τζαι εταξιδέψαμεν εμείς. Γεμάτη δεντρά. Τζαι δεντρά ζούγκλα μιλούμεν. έξω που το σπίτι μας είσιεν μιαν μπανανιά τζαι τρεις φοινιτζιές με καρύδες έτοιμες για κόψιμον κανονικότατα.

Η σχέση επροσπάθησεν να κόψει μπανάνες, αλί ήταν ωμές τζαι δεν ετρώουνταν.

Είδαμεν διάφορα παράξενα ζώα τζαι εφάμεν "παράξενα" φρούτα. Πολλά ωραία τζαι ζουμερά τζαι πραγματικά φρούτα. Παράξενο φρούτο για τους υπόλοιπους ήταν η γκαβάφα. Εγώ πάααααθος. "έσιετε τζαι στο Μεξικό γκαβάφες (που να ξέρω πόθθεν ένουν)??? γιατί έχουμεν τζαι στην Κύπρο." άφωνοι οι Μεξικάνοι. Εντυπωσιασμός για την Κύπρο μας φουλ. Εγώ έφαα παπάγια πρώτη φορά τζαι άρεσεν μου πολλά!!!

Επίσης εφάμεν όπως εν αναμενόμενο τορτίγιας. Μεξικάνικο φαί κάθε μέρα. Αλλά πιο ντόπιο τζαι πολλά πιο απλό που το τι θα έτρωες σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο. Τορτίγιας με μαύρα φασόλια λιωμένα, τζαι γέμιση (χοιρινό ή ψάρι ψημένο στο λεμόνι, ήταν τέλειο τούτο), τζαι λλίον τυρί (το τυρί στο Μεξικό χάααααλια). Η Μεξικάνικη οικογένεια που σεβασμόν στους θκυό γέριμους (εμένα τζαι τη σχέση) που δεν τρων καυτερά έβαλλεν την σάλσα (όι τον χορό) χώρκα οπόταν εφάμεν άφοα. Τζαι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ είσιεν τεκίλα. τεκίλα να θέλεις. Η οικογένεια της νύφης, τζαι μιλούμεν, γονιοί, θκιούες κλπ. κάθε νύχτα μετά το δείπνο επίναν το ποτηρούιν τους. όι άλατα τζαι πελλάρες. Σκέττη νέττη η τεκίλα. Μιαν φοράν εδοκιμάσαμεν εγώ, η σχέση, τζαι οι καλαμαράες, το αλας-λεμόνι τζαι οι Μεξικανοί εγελούσαν στη γωνία. Εν τέλει ο καλύτερος τρόπος να πιεις τεκίλα (σχεδόν καλλύττερος τζαι που τες μαργαρίτες) είναι με σόδα γκρέιπφρουτ (όπως εν η φάντα πορτοκάλι ας πούμε, αλλά γκρέιπφρουτ). Tequila squirt το λεγόμενο. Δοκιμάστε το, θα με θυμηθείτε.

Εκτός που το φαίν, τζαι τον ήλιο τζαι τη θάλασσα, τζαι τα βαφτίσια (καμία σχέση με τα δικά μας, τελετή 10 λεπτά, απλή λιτή τζι απέρριττη) τζαι τους γάμους (στην παραλία, παραδοσιακή τελετή των Μάγια, με σαμάνον, που σαι ρε παπακωνσταντίνου), εκάμαμεν τζαι θκυό μέρες τουρισμό στους ναούς των Μάγια στο Γιουκατάν. Στο Τουλούμ, τζαι στο Τσιτσεν Ιτσά. Που είχαν πολλύν ενδιαφέρον, ειδικά στες διαφορές μεταξύ των Μάγια της πρώτης περιόδους τζαι των Μάγια-Τολτέκ της ύστερης περιόδου.

Οι Μάγια οι αρχαίοι ένας φιλησυχος λαός, ελατρεύαν τους θεούς τους προσφέροντας λουλούδια. Ο θεός της γονιμότητας ήταν ο πιο ουσιαστικός τους. Η ιδέα της ζωής τζαι του θανάτου, πολλά έτσι κοντά στη φύση. Τζαι εντρυφήσαν στες επιστήμες, την αστρονομία, τζαι τα μαθηματικά. Παρένθεση: Στην Τουλούμ ο οδηγός έκαμεν στο τέλος μιαν απίστευτη κουβέντα για τη διαφορά επιστήμης τζαι πίστης στους μύθους (αναφερόμενος στο υποτιθέμενο τέλος του κόσμου βάσει των Μάγια) που ήταν τόσον μα τόσον υπέροχη, ευχήθηκα μετά να το είχα καταγράψει. Τέλος παρένθεσης. Τζαι που την άλλη, οι Μάγια της ύστερης εποχής έχοντας ήδη κατακτηθεί που μιαν άλλη φυλή τους Τολτέκ, πολλά εμφανές στο Τσιτσεν Ιτσά, έχουν ως κύριες θεότητες, το ερπετό, τον αετό τζαι τον Ιαγουάρο. Κάμνουν ανθρωποθυσίες για να προσφέρουν ανθρώπινες καρδιές στον θεό τους. Τέλοσπαντων, ήταν τόσον μα τόσον ενδιαφέροντα τα πράματα που είδαμεν τζαι ακούσαμεν που ήδη που το Μεξικό αρκέψαμεν να θκιαβάζουμεν την ιστορία των Μάγια. Μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος έσιει πάθος μαζίν τους. έχουν πολλύν πολλύν ενδιαφέρον.

Ο ναός στο Τσιτσεν Ιτσά, αφιερωμένος στο Θεό Quetzalcoatl, το ερπετό. Σε κάθε ισημερία ο ήλιος ππέφτει πάνω του με τέθκοιο τρόπο που οι ακτίνες σχηματίζουν ένα ερπετό στα σκαλιά (που το Τουλούμ εν έσιει φωτογραφίες. Τα 50 λεπτά που επεράσαμεν τζιαμέ έβρεσιεν καταρρακτωδώς οπόταν για να κραείς ττόρον της θάλασσας πας τη κκελλέ σου να μεν γινείς πουλλιν βρεμένον για φωτογραφίες να φκάλλεις).

Τι άλλον?? επίαμεν τζαι στες σενότες που εν κάτι σαν υπόγειες δεξαμενές με νερό μέσα σε σπηλιές, αλλά εγώ εν εκολύμπησα γιατί γενικώς σιέζουμαι. ευτυχώς δηλαδή γιατί τζείνοι που εμπήκαν μέσα είπαν ότι ήταν τίγκα στη νυχτερίδα (τζαι εγώ άλλες επαφές με νυχτερίδες τζι αράχνες γλυκιά μου δεν μπορώ). επίσης είπαν ότι ήταν η πιο μοναδική εμπειρία έβερ, οπόταν αν ποττέ βρεθείτε στο Μεξικό, σκεφτείτε το.

Γενικώς, λόγω γάμων τζαι βαφτισιών τζαι πρωτοχρονιάς, εν μπορώ να πω ότι είδαμεν πολλά. ήταν παραπάνω μια γεύση που το τι μπορεί να εν το Μεξικό. Ανυπομονώ για την επόμενη φορά. Που αποφασίστηκεν ήδη. Στο Μέξικο Σίτυ.

Δεδομένου δηλαδή ότι εννά τελειώσω το διδακτορικό, εννά έβρω δουλειά τζαι εν θα είμαι άνεργη οικοκυρά, τζαι άλλα σουρεαλιστικά.

ΥΓ: για τους μεξικάνους να πω ότι εν άνθρωποι πολλά χαλαροί, αλλά πολλά χαλάααααρες. Τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς χελώνας στο Μεξικό. Αφού ως τζαι οι καλαμαράες απηυδίσαν.