Happy New Fear

Έναν σύνθημα πάνω σε έναν τοίχον στην Θεσσαλονίκη μιαν φοράν.

Και επι γης ειρήνη... και μετά ξύπνησες

Έναν που τα πράματα που εν σας είπα ακόμα για μέναν (θα ακολουθήσει σε κάποια φάση έναν αποκαλυπτικό, συγκλονιστικό κείμενον για το τι εστί Ερυκίνη, υπόσχομαι) εν το πόσον άσχετη είμαι με την πολιτική. Εν αλήθκεια, νιώθω πολλά ξανθή γιατί κάποια πράματα όσες φορές τζαι να τα ακούσω εν τα καταλάβω. Πολιτικόν IQ below zero (είπα να μεν γράφω πόουστ στο βλογ για πολιτικήν, αφού εν την κατέχω τα αναθεματισμένα, αλλά άτε).

Τζαι την ιστορίαν του Ισραήλ τζαι της Παλαιστίνης τζι αν την άκουσα 40 παρά μία φορές πάλε εν την έπιασα. Νιώθω καμιάν φοράν ότι μέσα στα τόσα πολλά χρόνια που βασανίζουνται τούτοι οι άνθρωποι εν δύσκολον πιον να ξεχωρίσω το δίκαιον που το άδικον, την αντικειμενικήν αλήθκειαν ρε παιδίν μου. τζαι σε κάτι άλλες φάσεις η αντικειμενική αλήθκεια εν τέλεια ομπρός που τα μμάθκια σου. ο θάνατος. Τούτη εν η αλήθκεια. Ο θάνατος. Τζαι ο θάνατος όι στρατιωτών, μα μωρών, γυναικών, γέρων, ούλλων. Εξακολουθώ να μεν μπορώ να καταλάβω ποιος τζαι τι κυριαρχικά δικαιώματα έσιει τζαι πλις αν κάποιος καταλάβει ας μου τα πει με απλά λόγια (η φίλη Μ.#2, που ασχολείται με τούτα τα πράματα νομίζω έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά). Αλλά μπορώ να καταλάβω έναν πράμαν. Οι άνθρωποι πεθανίσκουν τζαι μισιούνται. Τζαι ούλλοι τζείνοι που ετραβήσαν μιαν γραμμήν πάνω στον χάρτην τζαι εσύραν τούτα τα πλάσματα τζιαμέ να ζήσουν ή να σίησουν τες κκελλάες τους (ελάχιστα τους κόφτει) κάθουνται τζαι θορούν, βλέπετε εν μέσω εορταστικής περιόδου εν μπορούν να κάμουν κάτι. έχουν να στολίσουν τα λαμπάκια, να ανακαλύψουν πως κάμνει ο Αη Βασίλης το ταξίδιν του, να γλυτώσουν τα πολυκαταστήματα που την οικονομικήν κρίσην. Εν προλαβαίνουν.

Τίποτε άλλον εν καταλάβω. Ας μου εξηγήσει κάποιος.

Σινεμανία

(εξίχασα το στα πρόχειρα τούτον κάτι μέρες)

Τελικά είμαι παντελώς ανίκανη να προβλέψω ποια ταινία θα μου αρέσει τζαι ποια όι. Τζαι παίζω το τζαι σινεφιλ τρομάρα μου.



Για παράδειγμα τζείνον το Γόμορρα (που πάει σετάκι με το Σόδομα) εκαρτέρουν το πως τζαι πως. Επερίμενα μιαν ταινίαν να με συγκλονίσει. Εντάξει, η ταινία μιλούμεν έσιει πολλύν πράμαν να πει, πολλά ενδιαφέρον το θέμα (για την ιταλική μαφία τζαι το πως εν κομμάτι ούλλης της ζωής των ανθρώπων στην περιοχή που ελέγχει), αλλά ρε παιδί μου επιάσαμεν το ππόιντ (καθαρά κυπριακά) τζαι που την 1.5 ώρα, εν εχρειάζετουν να πάει, πόσον; 2.5 ώρες;;!!! Άμαν σκέφτεσαι συνέχεια "άτε πότε να τελειώσει;" εν λλίο δύσκολο να συγκεντρωθείς στο θέμαν.



Τζαι μετά έρκεται καπάκι τζείνον το I am Legend που το εσνόμπαρα τόσον, που ούτε σε dvd εν θα το έπιαννα να το δω. Έπρεπεν να το δείχνει η τηλεόραση απέναντι που κουτσομπολίστικα τζαι σαπουνόπερες για να κάτσω να το δω. Μα, αδικείς με; άμαν το στόρυ εν κάπως: ένας ιός... που εξαπλώνεται στην Νέα Υόρκη... και εξολοθρεύει όλους τους ανθρώπους και ένας επιστήμονας, που είναι ο μόνος επιζών, πρέπει να επιβιώσει στην πόλη που εν γεμάτη αιμοδιψή ανθρωπόμορφα ζόμπυ (βασικά εν μεταλλαγμένοι άνθρωποι) κλπ κλπ. έννεν λογικόν να σκεφτείς "σιγά να μεν κάτσω να δω έτσι πράμαν"; αν είσαι γεναίκα (τόσο το καλύτερο), 80% έτσι εννά σκεφτείς. Κι όμως κυρία μου. Και όμως. εντάξει, αμερικανιά, με τες εκρήξεις του, τες φωθκιές του, με τα τέρατα του, τα γαίματα, με τα εφφέ του (εν τζαι πολλοαρέσκουν μου τούτα εμέναν), αλλά φίλε έσιει έναν Ουίλ Σμίθ η υπόθεση, θεόν ασυζητητί, έσιει το άξιο (action) του, προβλέψιμον λλίον ως προς την εξέλιξην, αλλά, την αλήθκειαν μου, εν εσηκώστηκα ούτε για να πάω να κατουρήσω.



μήπως τελικά εν είμαι τόσον κουλτούρα όσον ενόμιζα ότι είμαι;

So, this is Christmas

Τούτον έννεν έναν χαρούμενο κείμενο για τα Χριστούγεννα. Εξηγούμαι για να μεν παρεξηγούμαι... (ξέρετε στες αμερικάνικες χριστουγεννιάτικες ταινίες, που πάντα έσιει ένα γείτονα, γκρινιάρη, που εν του αρέσκουν τα χριστούγεννα τζαι άμαν έρκουνται τα μωρά να του πουν τα κάλαντα φακκά τους την πόρτα μες τα μούτρα; ε, τούτη είμαι εγώ)

Η μάνα Ερυκίνης ως καλή νοικοκυρά εδώ και μέρες έφερεν το σπίτιν άνω που κάτω, το γνωστόν καθάρισμαν "που γωνιάς", τζαι η Ερυκίνη ως καλή κόρη εβοήθησεν καθότι άτομο με φιλότιμον, τζαι εν μπορεί να μεν βοηθήσει. Τζαι αφού εκαθάρισα, αφού επήρα την μάνα μου ποτζεί ποδά τζαι εφορτώθηκα ψουμνίσματα όπως το γαουρούδιν (οικονομική κρίση λαλεί σου ο άλλος), ήρτεν η μέρα των γλυκών. τη μιαν μέρα μελομακάρονα, την άλλην κουραμπιέδες (που τους έκαμα ολομόναχη, τζαι όσοι εφάαν είπαν ότι εν τζαι γαμώ τους κουραπιέδες, όι πελλάρες), την άλλη μπισκότα, τζαι σοκολατάκια. Η μάνα μου έθελεν να κάμει τζαι κορμό σοκολάτας ή τρουφάκια γεμιστά (έναν που τα θκυό), αλλά ευτυχώς εκατάλαβεν ότι εν θα έρτει φέτος ο 4ος λόχος του στρατού να φάει, τζαι άλλαξεν γνώμην.
έχουμεν που λαλείτε, έσσω μας έναν τραπέζιν γεμάτο γλυκά.

Τζαι ένας Πολωνός προχτές επέθανεν που την πείναν σε έναν εγκαταλελειμμένον κτήριον. Ο δεύτερος Πολωνός άστεγος που πεθανίσκει που πείναν τζαι κρυάδαν στη Λεμεσό. Έννεν αντροπή; θορώ τα γλυκά πάνω στο τραπέζιν, που εν τρώω καν, τζι αντρέπουμαι. Πόσα φαγιά εννά πετάξουμεν αραγές σου τούτες τες μέρες; (η μάνα Ερυκίνη ως κλασικά κυπραία οικοδέσποινα σκοπεύκει να κάμει μιαν φάουσαν φαϊν). Τζι όι μόνον εμείς, ούλλοι.

Στην Κύπρο ποττέ εν είχαμεν άστεγους τζαι πεινασμένους. Είχαμεν. Αόριστος. Όσον φτωχός τζι αν είσαι, άμαν είσαι Κυπραίος, ένας συγγενής εννά σε βοηθήσει, έναν πιάτον φαϊν εννά έσιεις, ένας συγγενής, ένας γείτονας, κάποιος. Τζαι δυστυχώς έσιει όντως κόσμον σήμεραν που αν δεν ήταν οι γείτονες εν θα ετρώαν κάθε μέρα. Οι ξένοι όμως τι να κάμουν; ούτε συγγενείς, ούτε γείτονες, ούτε κανένας. Δυστυχώς τα πράματα αλλάξαν, τζαι η φτώσσια που εθορούσαμεν αλλού ήρτεν τζι έσσω μας, που λαλούν. Μήπως, λαλώ, εν τζαιρός να ξεκινήσουμεν να σκεφτούμαστεν τι να κάμουμεν; πόσους άστεγους χρειάζεται να έχουμε για να δημιουργήσουμεν καταφύγια ή έστω συσσίτια; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν που την πείναν;

Τέλος πάντων, για να μεν χαλάσει το πνεύμα των Χριστουγέννων, τωρά που το θκιάβασες, διάγραψέ το που την μνήμην σου.
Άτε Καλά Χριστούγεννα τζαι Καλές γιορτές.

ΥΓ: για όσους ενδιαφέρουνται να απαλλαγούν διαπαντός που το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν συστήνω καθόλου τον Εξορκιστή, είναι ένας τσαρλατάνος. Συστήνω ανεπιφύλακτα μια μικρή εταιρία με πείρα, τους Ghostbusters, πολλά φτηνοί τζαι κάμνουν πολλά καλήν δουλειάν. Με πολλά λογικήν τιμήν εγώ έφκαλα τον φόο μου.
ΥΓ: η εξαίρετη φωτογραφία του βλογ είναι πάλι μια ευγενής χορηγία της φίλης Μ. που άμα λάχει εν τζαι γαμώ τους φωτογράφους. Τοποθεσία Bilbao Ισπανίας for those interested

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό..

Βρέσιει ρε γαμώτο βρέσιει.

εν έσιει σημασίαν που με θκυό σταγόνες παραλύουν ούλλα, που έσιει παντού λάντες, που στο δεύτερο λεπτό οι κλάτσες σου εν βρεμένες, που εν ιξέρω να κρατώ μιαν ομπρέλλαν σωστά (εν εχρειάστηκεν ποττέ), που τα παραπάνω κτήρια τζι οι δρόμοι εννεν κατασκευασμένοι για πολλύν νερόν (ούτε για λλίο), βρέσιει ρε παιθκιά, ΒΡΕΧΕΙ!!!!

εξιχάσαμεν τζι ινταλως ένι.

Στην Κύπρο; Ρατσισμός; Ποττέ

Το Σάββατο μάθαμε στις ειδήσεις πως 40 μαθητές γυμνασίου χτύπησαν μια 14χρονη από το Σουδάν μετά από ένα αγώνα βόλεϋ την προηγούμενη Πέμπτη.

ίσως είμαι λλίον ξανθή, αλλά απορώ πραγματικά πως εκάμαν θκυό μέρες να μας το πουν; εάν ήταν 40 μαθητές που το Σουδάν που εδέρναν μιαν ελληνοκύπριαν εν θα το μαθαίναμεν αμέσως;

αλήθκεια εσυλλάβαν κανέναν μαθητή; εννά τιμωρηθούν καθόλου, εννά αποβληθούν; όξα εν κρίμαν τα μωρά;

Εν μιαν ακόμα ένδειξη του φαινομένου της νεανικής παραβατικότητας είπασιν. Όι αγάπη μου, εν ρατσισμός τζαι μισαλλοδοξία. τζαι τα κοπελλούθκια εν ρατσιστές γιατί ούλλοι σε τούτον τον τόπον είμαστεν ρατσιστές. Πολυπολιτισμική εκπαίδευση λαλεί σου. Η πολυπολιτισμικότητα στον τόπο μας υπάρχει βασικά ως στόχος σε αναλυτικά προγράμματα, ως θέμα για να κάμνουμεν διαλέξεις τζαι να αγορεύουμεν υπέρ της διαφορετικότητας και του σεβασμού μπλα μπλα μπλα, ως λόγο για εκδηλώσεις και πανηγυράκια (αυτά συνηθίζονται στη νήσο Κύπρο μια και είμαστε για να παναϋρκα γενικότερα), αλλά ως τζιαμέ. Της μαυρούς της καθαρίστριας με τον ίδιον υποτιμητικό τρόπο εννά της μιλήσουμεν, ε, τζαι μαύρη, τζαι καθαρίστρια, δεύτερης τάξεως πλάσμα. τζιαι σοκάρουνται κάποιοι "μα υπάρχει ρατσισμός στην Κύπρο;" ας πούμε, ΠΟΥ ΖΕΙΣ ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΕ;;;

Αν είχα κοπελλούθκια, χίλιες φορές να γίνουνταν αναρχικοί, να ξιτιμάζουν μπάτσους, να σπάζουν βιτρίνες τζαι να σύρνουν μολότωφ, παρά να επιτίθενται σε ένα 14χρονο επειδή εν μαύρη, κίτρινη ή πράσινη. Πειράζει;

Θκιάορκα σου

- Άκουσες; Ο Χριστόφκιας εν θυμωμένος γιατί ο Αλ Καπόνε εγελοιοποίησεν το κράτος.
- Ναι, γιατί εν γελοιοποιούμαστεν που μόνοι μας, τον Αλ Καπόνε εκαρτερούσαμεν...

********************************

- Τι πρέπει να κάμεις σε τούτον τον τόπο για να νοσηλευτείς σε ιδιωτικό νοσοκομείο;
- Ή ληστεία σε τράπεζα ή σαδιστικούς βιασμούς - δολοφονίες. Το έγκλημα πάντως εν το γλυτώνεις.

********************************

- Πόσες εν οι πιθανότητες να έβρει η αστυνομία που εν ο Αλ Καπόνε;

- Μηδαμινές. Δαμέ εν εξέραν που ήταν όσον ήταν φυλακή, εννά ξέρουν τωρά που έφυεν;

ΥΓ1: αγαπημένο κοινό, θέλω να επιστρέψω στη γνωστή βλακώδη θεματολογία μου, αλλά με τούτα τζαι με τζείνα εν τα καταφέρνω. Απλά φαίνεται μου άτοπον.

ΥΓ2: ευχαριστώ ρε kalioush για τες φράσεις σου που πλέον χρησιμοποιώ ανεξέλεγχτα.

Έτσι στο άσχετο

Τες τελευταίες θκυό μέρες εχτύπησεν με η αδράνεια κατακούτρελα (που λαλεί τζαι η Μ.). τζείνον το πράμαν που εν σηκώννεσαι που το κρεβάτι, που εν κάμνεις απολύτως τίποτε, που βαρκέσαι να ταράξεις τζαι κινείσαι μόνο για τες διαδρομές κρεβάτι- καναπές, καναπές-κουζίνα (τουτέστιν ψυγείο), καναπές- κρεβάτι, κρεβάτι-τουαλέττα (πολλές διαδρομές τελικά). εχτές εν το επάλεψα καν, μπορώ να πω απόλαυσα το. σήμερα σπρώχνω τον εαυτό μου, αλλά εν ταράσσει. είδα πολλήν τηλεόραση, πάααρα πολλή, τζαι έκατσα αμέτρητες ώρες μπροστά που το αναθεματισμένο το labtop...

θέλω να γράψω τζι ένα πόουστ αλλά βαρκούμαι. άσε που εν μπορώ να εστιαστώ σε ένα πράμαν, σκέφτουμαι διάφορα.

Τον Τάσσον, τζαι τες κηδείες γενικόττερα που ούλλοι λαλούν πόσον καλός ήταν ο μακαρίτης (οποιοσδήποτε μακαρίτης). Άσσιχτίρ. άμαν τον επήεννες καλώς, άμαν εν τον επήεννες σσιώπα. τα κακά λόγια για τους πεθαμένους εν αντιδεοντολογικά τζι ανώφελα (ας του τα λάλες μες τα μούτρα του όσον έζιεν να μπορεί να σου απαντήσει), αλλά τζαι τα καλά .... έλεος. ε όι να κάμνεις τον άλλον φοινιτζιά. το σιηρόττερον εν οι επικήδειοι. ίντα θλιβερόν, ως τζαι στην κηδεία σου να λαλεί ο κόσμος που μέσα του "άτε πότε εννά τελειώσει". στη δική μου κηδεία εν θέλω να μιλήσει κανένας, τζαι στον καφέ να σερβίρετε φραπέδες με δούκισσα ή ΙΟΝ φουντούκι ή καλλύττερα κρέπες με νουτέλλα.

Στην τηλεόραση κάποιος αποκάλεσεν τους αναρχικούς/αναρχο-αυτόνομους "υπονομευτές της δημοκρατίας". εν είμαι αναρχικιά, ούτε αντιεξουσιάστρια, βρίσκω τους υπερβολικά ρομαντικούς. για μέναν τούτον ένι. ρομαντικοί. ακούεται πολλά παράξενον, άμαν το λαλείς για ανθρώπους που εννά εσύρναν μια μολότωφ, εννά καταστρέφαν, εννά πυρπολούσαν κλπ. τζι όμως τούτοι οι άνθρωποι ονειρεύκουνται μιαν κοινωνίαν ελεύθερη, πιο ελεύθερην από ότι μπορεί να υπάρξει ποττέ (κατά τη γνώμη μου βέβαια) άμαν έσιεις μιαν ομάδαν ανθρώπων που πρέπει να συμβιώσουν. Ίσως να εν υπονομευτές της παρούσας πολιτικής κατάστασης, της δημοκρατίας πάντως όχι.

Εθκιάβαζα τα πόουστ του φιρφιρή για το θέμα. Διαφωνώ με τις απόψεις του, αλλά έκαμεν με να σκεφτώ. Γιατί να διαμαρτυρηθούμεν για έναν μιτσην καλαμαρά δαμέ στην Κύπρο; Γιατί να μεν διαμαρτυρηθούμεν τζαι για τζείνον τον μιτσήν στην Αυστραλία; Για κανέναν που τους θκυό εν χρειάζεται να διαμαρτυρηθούμεν, έχουμεν καμπόσα δικά μας για να διαμαρτυρηθούμεν. Οι καλαμαράες εφκήκαν στους δρόμους γιατί έχουν πολλά, τόσα πολλά. τζαι τζείνον που εν εκαταλάβαμεν, ούτε εμείς, ούτε τζι οι άλλες χώρες, εν ότι τα προβλήματα των καλαμαράων έννεν "ειδικές περιπτώσεις", ούτε στην Ελλάδα γίνονται πράγματα που δεν γίνονται πουθενά αλλού. Αντιθέτως. Απλά σε άλλες χώρες τα σκάνδαλα δεν έχουν αποκαλυφθεί τόοσο μαζικά ή οι άνθρωποι δεν αντέδρασαν τόσο μαζικά. Εμείς εδώ δεν έχουμε αστυνομική βία; Βεβαίως έχουμε, απλά εστιάζεται κυρίως σε ξένους που δεν έχουν άκρες στην αστυνομία να τους κανονίσουν. Εν έχουμεν προβλήματα; για τούτα να φκούμεν στους δρόμους όι για τα προβλήματα των άλλων.

Εχτές έμαθα τα εξής για το ΛΑΟΣ από την ΕΡΤ: Τα αρχικά σημαίνουν αν θυμούμαι καλά Λαικός Ορθόδοξος Συναγερμός (αν είναι δυνατόν...). Επίσης δεν προφέρεται λάος (όπως αυτό στο Βιετνάμ), αλλά λαός (ίσως κάποιος να έχει μεγάλη δόση χιούμορ, τί να πω;).

Η ζωή συνεχίζεται. Πολλά σκληρόν πράμαν τούτον. Με ή χωρίς εμάς.

Νέα

Ο Τάσσος επέθανεν. Εν επολλολυπήθηκα να πω την αλήθκεια μου.

Η αστυνομία έχασεν αλλόναν. Εξεκίνησα να πιστεύκω ότι όσοι μεινίσκουν μες τες κυπριακές φυλακές εν οικειοθελώς που εν τζιαμέ, φαίνεται προτιμούν το μέσα που το έξω.

Ο Κούγιας ανέλαβεν τους μπάτσους ... το ψώνιο τουτου του αθρώπου έν έσιει τέλος. Εν αντρέπεται λλίο να παίζει τζαι τον σταρ σε έτσι κατάσταση....

Ο Βενιζέλος είπεν στη Βουλήν ότι καλά σχολεία εν τζείνα που μεινίσκουν ανοιχτά. Εγιώ πάλε ενόμιζα καλά σχολεία εν τζείνα που φκάλλουν αθρώπους με παιδείαν τζαι νουν που δουλεύκει.

Οι πρωινές ενημερωτικές εκπομπές μετά από διακοπή λίγων ημερών (μετά εμπρησμών, βανδαλισμών και μολότωφ) επέστρεψαν στα κλασικά χριστουγεννιάτικα θέματα, του πως φτιάχνεται η τάδε πίτα κλπ κλπ. Τα ίδια Παντελάκη μου;

Μπάτσοι, και γουρούνια ΚΑΙ δολοφόνοι

(τις τελευταίες δύο μέρες προσπαθώ να γράψω ένα κέιμενο, αλλά δεν ξέρω τι να πω ....)



Το 1971 ένας ψυχολόγος ο Philip Zimbardo, έκανε ένα καθ’ όλα ανήθικο πείραμα, στο οποίο μια ομάδα ανθρώπων έπρεπε να ζήσει σε μια εικονική φυλακή, οι μισοί ως φυλακισμένοι και οι άλλοι μισοί ως δεσμοφύλακες (μια εξαιρετική γερμανική ταινία βασίστηκε σε αυτό, Das experiment, ψάξτε την). Το πείραμα βέβαια ήταν ανήθικο μέχρι αηδίας και οδήγησε σε ακραίες καταστάσεις, αλλά αποτελεί ένδειξη του τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος όταν του δοθεί ένας ρόλος εξουσίας, όπως και το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι στο ρόλο του εξουσιαζόμενου. Κατά τη διάρκεια του πειράματος τόσο οι δεσμοφύλακες, όσο και οι φυλακισμένοι προσαρμόστηκαν πλήρως στους ρόλους τους ξεπερνώντας μάλιστα κάθε προβλεπόμενο όριο. Τα άτομα στην ομάδα των δεσμοφυλάκων δεν είχαν λάβει καμία εκπαίδευση ή οδηγία πέραν του ότι έπρεπε να τηρούν την τάξη. Μόνοι τους αποφάσισαν κανόνες και τρόπους επιβολής ποινής. Οι δεσμοφύλακες ήταν ιδιαίτερα σκληροί και αρκετοί είχαν αναπτύξει σαδιστικές τάσεις βασανίζοντας και εξευτελίζοντας τους φυλακισμένους. Κανένας δεσμοφύλακας δεν έλειψε ποτέ από το πόστο του και κανείς δεν παραπονέθηκε για το ρόλο που του ανατέθηκε, κάποιοι μάλιστα προσφέρθηκαν να δουλέψουν έξτρα ώρες. Όσοι συμμετείχαν, εν τω μεταξύ, ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι, φοιτητές πανεπιστημίου. Κι όμως, όταν τους δόθηκε η εξουσία αρκετοί την καταχράστηκαν, έγιναν βίαιοι και σαδιστές. Μπήκαν στο ρόλο του εξουσιαστή.

Εθυμήθηκα ιστορίες του πρώτου εξαμήνου σίγουρα όχι για να δικαιολογήσω καταστάσεις (μια εν ψυχρώ δολοφονία εν δικαιολογείται), αλλά για να πω ότι έννεν μια μεμονωμένη περίπτωση, έννεν ένας προβληματικός/άρρωστος άνθρωπος. Πιστεύκω ότι για κάποιον που φορτώνεται εξουσίαν τζαι βρίσκεται σε μιαν τόσον έντονη κατάσταση εν πολλά πολλά εύκολο να ξεφύγει, τζαι το να πατήσει την σκανδάλη έννεν τίποτε δύσκολο, μια απλή κίνηση. Αυτοί οι τύποι χρειάζονται μεγάλες αντοχές για να μην καταχραστούν τη δύναμη που τους δίνεται, ειδικά όταν μια ομάδα ατόμων στέκεται απέναντι και βρίζει εσένα, τη μάνα σου, την οικογένειά σου. Γι’ αυτό και όχι, δεν δίνεις όπλο στο οποιοδήποτε, ούτε στέλνεις τον οποιοδήποτε να μπει σε αυτή την κατάσταση. Είναι εγκληματικό. Τούτοι οι άνθρωποι πρέπει να συγκρατήσουν το όποιο συναίσθημα τζαι να μεν εκμεταλλευτούν την εξουσία που έχουν που ίσως ναν τζαι ανθρώπινη φύση. Εν τόσο δύσκολο που ακριβώς εν αναγκαίο να βεβαιώνεις ότι τούτοι εν θα ξεφύγουν. Τι κάμνει το κράτος για να το αποφύγει; Ξέρει ποιον στέλνει στους δρόμους με ένα όπλο;

Τζαι εν χρειάζεται να πεθάνει ένα παιδί για να αναρωτηθεί κανένας. Πόσες φορές είδαμε μπάτσους να βάλλουν φοιτητές ή αλλοδαπούς χαμέ τζαι να τους σαπίζουν; Τούτον έννεν κατάχρηση εξουσίας; Πρέπει να γίνουν ακραίες καταστάσεις για να ξηλωθεί ένας μπάτσος; Ποια η τιμωρία όλων εκείνων των μπάτσων που χρησιμοποιούν την εξουσία τους εξευτελίζοντας ή χτυπώντας κόσμο καθημερινά; Κι αν δεν υπήρχαν μάρτυρες θα πάθαινε τίποτε ο μπάτσος; Όχι βέβαια. Ναι, έχουν παιδιά και οικογένεια και, ναι, είμαι σίγουρη είναι απλοί άνθρωποι όπως όλοι μας και κανείς μας δεν ξέρει πως είναι να είσαι στη θέση του. Ίσως κι εμείς να ξεφεύγαμε. Αλλά δεν έχει κάποιος την ευθύνη για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο;


Για τα όσα γίνονται δεν έχω τι να πω. Οργή, τόση οργή. Ασυγκράτητη οργή. Ένας θάνατος ήταν η αφορμή για ένα ηφαίστειο να εκραγεί. Δεν είναι απλά οι αναρχικοί, ούτε οι αντιεξουσιαστές, δεν είναι μόνο οι κουκουλοφόροι και οι γνωστοί άγνωστοι. Είναι οι γνωστοί γνωστοί που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ άλλο. Δεν πιστεύω στη βία, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα την οργή, το ξέσπασμα. Ελπίζω μόνο όλη αυτή η τεράστια καταστροφή να μην γίνεται μάταια και να οδηγήσει τουλάχιστον σε ουσιαστικές αλλαγές, γιατί είναι κρίμα, πολύ κρίμα.

ΥΓ: άκουσα πολλές συζητήσεις και όλες τις απόψεις τις ψιλοκατανοώ εκτός από δύο: το "δεν θα κάνουμε Χριστούγεννα φέτος" και το "πως τα ξένα ΜΜΕ παρουσιάζουν την κατάσταση στην Ελλάδα". ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ και για τα δύο. Μου φαίνεται αδιανόητο κάποιος να κάθεται να σκέφτεται πως θα το πάρουν οι ξένοι ή που δε θα κάνει Χριστούγεννα όταν γίνεται της πουτάνας σε όλη τη χώρα.

Όταν η Ερυκίνη κρυφακούει ΙΙ

Εν τζαι θέλω τα τούτα τα πράματα, μα τω Θεώ, απλά έρκουνται τζαι βρίσκουν με. Ούτε που προσπαθώ να κρυφακούω, αντιθέτως προσπαθώ να προστατεύσω τα φκιά μου που κάτι τέθκοια, αλλά μάταια.
Τόπος: η αυλή του ucy. Στο ένα παγκάκι, Ερυκίνη και Μ.#2 συζητούν σοβαρά θέματα (τουτέστιν γιατί κάτι ψωνισμένες κυπραίες φοιτήτριες παρκάρουν τη Μερσεντάρα τους όι στο πάρκινγκ αλλά μέσα στο πανεπιστήμιο, που να τους την χτάρει κανένας αχάπαρος). Στο δίπλα παγκάκι τρεις κυπραίες, κλασσικές (δες προηγούμενο πόστ από το Βουκώλο) στον εξής διάλογο.

(......)

Γυναίκα 1: Α, όι εγιώ πέρνω τον στα καταστήματα τζαι δείχνω του στες βιτρίνες τα πράματα που μ' αρέσκουν, τζαι λαλώ του σημείωνε, ή τούτον ή τούτον ή τούτον ή τούτον. Τι, να τον αφήκω να μου πιάσει ότι να' ναι;
Γυναίκα 2: ου τζι εγώ έτσι κάμνω. πάω πάντα μαζίν του.

Κοιτάξετε. Το θέμα είναι να μεν χάνεις την έκπληξη. Θέλεις ο φίλος σου να σου κάμει έκπληξη, να σου φέρει ένα δώρο, κάτι υπέροχο, που να σου αρέσκει πολλά, τζι εσύ να μεν το περιμένεις, που να εν ωραίο, αλλά να μεν το ξέρεις που πριν, για να μπορείς να πάρεις τζείνον το έκπληκτο, χαρούμενον ύφος τζαι να πεις: "Αγάπη μου, εν το πιστεύκω, ευχαριστώ πάρα πολύ, εν ακριβώς τζείνον που έθελα (ματς, μουτς)". Έλα όμως που οι άντρες εν έχουν τζαι πάρα πολύν γούστον. Τζαι τέλος πάντων έννεν τζαι να τους εμπιστεύκεσαι σε έτσι πράματα. Τι εννά κάμεις; Όι πέτε μου, έσιει άδικον;

Παρένθεση: άρεσεν μου κυρίως το "σημείωσ'τα". Φαντάζουμε την εικόνα, ένας τύπος να τη βουρά βαριεστημένος που πίσω στα κατάστήματα με το μπλοκάκι τζαι να σημειώνει. ΕΛΕΟΣ. Τέλος παρένθεσης.

Fame, η οδύσσεια ενός ρασοφόρου

Όσο τον θορώ, τόσο βεβαιώνουμαι. Ο αρχιεπίσκοπος μας εν μεγάλη ψωνάρα. Στην αρκήν, έθελεν να γινεί Μακάριος στη θέση του Μακάριου. Τζαι θέλει ακόμα. Οι φήμες μάλιστα λένε ότι ήδη έχει ετοιμαστεί το άγαλμα του νυν Αρχιεπίσκοπου, το οποίο θα μπει στη θέση του αγάλματος του Μακάριου. Απλά καρτερά την κατάλληλη στιγμήν για την αποθέωση (εν ανάγκη να γινεί τζι άλλον πραξικόπημα ρε παιδί μου).
Πρόσφατα, όμως, ανακάλυψεν πως έσιει τζιάλλον ανταγωνισμόν, γιατί η άλλη η αλούπα, ο Εφραίμ, τωρά τελευταία παίζει σε ούλλα τα κανάλια τζαι σε ούλλες τες εφημερίδες. Ακούεις, ο Αρχιεπίσκοπος σπάζει τζαι τσακρά, που εν ανακατώθηκεν τζαι τζείνος στο Βατοπέδι, αν το έξερεν ότι εννά εγίνετουν έτσι ντόρος, ήταν να επίεννεν πιο πριν. Τωρά, ίντα μπου να κάμει; Προσπαθεί μπας τζαι πουν τον τζαι τζείνον τα νέα. Στην έσχατη των περιπτώσεων, αν δεν σταματήσουν τα κανάλια να ασχολούνται με τους άλλους παπάες, εννά δημοσιοποιήσει τζαι καμιάν που τες δικές του τες ανακατωσιές, μπας τζαι ασχοληθούν λλίον τζαι μαζίν του, γιατί με τούτα και με εκείνα νιώθει παραμελημένος, τζαι έσιει τζαι δίκαιον.

Έτσι εν η φήμη, την μιαν έσιεις την, την άλλην επίεν. Εκτός τζι αν είσαι αρχιεπίσκοπος βέβαια.

Μίλλερ - Στον τροπικό του καρκίνου

(….)Ολόκληρη η γη είναι σκεπασμένη μ’ ένα χαλί από ατσάλι και τσιμέντο που την έχει μεταμορφώσει σε γκρίζα άνυδρη ερημιά. Παραγωγικότης! Παραγωγή. Περισσότερα μπουλόνια, και ρουλεμάν, περισσότερα αγκαθωτά σύρματα, περισσότερα μπισκότα για σκύλους, περισσότερες μηχανές που κουρεύουν τη χλόη, μεγαλύτερες ποσότητες δηλητηριωδών αερίων, σαπουνιού, οδοντόπαστας, περισσότερα άρματα μάχης, περισσότερες εφημερίδες, περισσότερη μόρφωση, κι άλλες εκδηλώσεις, κι άλλες βιβλιοθήκες, κι άλλα μουσεία. Εμπρός! Εμπρός! Ο χρόνος βιάζει.(….)

(….) Φορώ το καπέλο μου όπως μ’ αρέσει, έλεγε ο Ουώλτ Ουίτμαν. Αυτό όμως μπορούσε να το κάνει, γιατί στον καιρό του υπήρχε δυνατότητα να’ χεις ένα καπέλο στα μέτρα του κεφαλιού σου. Όμως τώρα όλα έχουν αλλάξει, οι καιροί είναι πια διαφορετικοί, τόσο διαφορετικοί που το μόνο καπέλο στα μέτρα σου που μπορείς ν’ αποχτήσεις, είναι αυτό που σου φορούν όταν σε καθίζουν στην ηλεκτρική καρέκλα, κάπως σφιχτό βέβαια, μα πάντως ακριβώς στα μέτρα του κεφαλιού σου.

(……) Άντρες και γυναίκες, ορμάνε όπως οι γύπες πάνω απ’ τα βρωμισμένα πτώματα, ζευγαρώνουν και χωρίζονται χωρίς να σταματήσουν. Σαρκοβόρα, απαίσια όρνεα, που πέφτουν σαν κοτρώνια από το ψήλος του ουρανού. Νύχια και ράμφη! Να τι είμαστε. Ένα τεράστιο πεπτικό σύστημα οπλισμένο με μια σπάνια όσφρηση, για να ανακαλύπτει τα πτώματα. Εμπρός! Εμπρός! Χωρίς οίκτο, χωρίς συμπόνια, χωρίς αγάπη, χωρίς συχώρεση. Μη ζητάς τίποτα, και μη δίνεις τίποτα. Κι άλλα θωρηκτά, κι άλλες εκρηκτικές ύλες, μεγαλύτερες ποσότητες δηλητηριωδών αερίων. Εμπρός! Περισσότεροι γενόκοκκοι, περισσότεροι στρεπτόκοκκοι, περισσότερες μηχανές καταστροφής, περισσότερες, περισσότερες, όλο και περισσότερες ώσπου τα πάντα να τιναχτούν στον αγέρα, ώσπου ο κόσμος να γκρεμιστεί σε κομμάτια παρασέρνοντας μαζί του τη γήινη σφαίρα. (…..)

Χένρυ Μίλλερ, Τροπικός του Καρκίνου (1973)

Π.

Ήμουν δευτέρα λυκείου. Πολλά ωραία χρονιά. Είχαμεν τζείνην τη χρονιά την εβδομάδα εργασίας, εν επιένναμεν σχολείο, αλλά τάχα σε ένα χώρο εργασίας να δούμε ένα επάγγελμα από κοντά (επιαίναμεν 1-2 ώρες τζαι μετά εβρεθούμασταν ούλλοι κάτω Λευκωσίαν τζαι εγυρίζαμεν). Επαίζαν τζαι κουβέντες με κάτι παιθκιά του πρακτικού, πολύ χάζι. Κυρίως, όμως, είχαμεν στη δευτέρα τάξη το ταξίδι στην Ελλάδα που το καρτερούσαμεν ούλλην τη χρονιά (είχαμεν τζαι ημερολόγιον τζαι εσβήναμεν τες ημέρες, σαν τους στρατιώτες). Είχα περάσει πάρα πολλά ωραία τζείνην τη χρονιά. Εκτός που έναν πράμαν. Έκαμνα υπολογιστές τζείνην τη χρονιάν, τζαι είσιεν στο μάθημαν έναν παιδίν που το πρακτικόν, που για κάποιον λόγο εν με επίεννεν. εν ξέρω γιατί αλλά πάντα αγριοθόρεν με (σαν να του είχα κάμει κάτι). Εγώ εν τω μεταξύ, ούτε που τον έξερα. Μόνο στο μάθημα τον εθόρουν. Τζι εσπάζεν μου τα νεύρα μου που έκαμνεν έτσι. Ως τον τζαιρόν που ήταν να πάμεν Ελλάδαν, το Πάσχα δηλαδή, εν άντεχα να τον θορώ, ούτε τζείνος να με θορεί. Σύμπτωσις: στην Ελλάδα, που τα τμήματα εμπαίναν πάντα θκυό-θκυό στα λεωφορεία για να μεν γίνεται χαμός, το τμήμα μου ήταν με το δικόν του, τζαι εθορκούμασταν κάθε μέρα, ούλλη μέρα. Όποτε εβρεθούμασταν ετσακωνούμασταν ή απλά εθορούσαμεν απειλητικά ο ένας τον άλλον. Τζείνος εν ξέρω γιατί, εγώ απλά αμυντικά, έμπαινα στην αντεπίθεση.

Έχω να τον δω που τότε. Το μόνο που θυμούμαι που τζείνον εν ότι ήταν ένα βλαμμένον κοπελλούιν, αλητεία βασικά, που το έπαιζεν τζαι γκάνγκστερ, τρομάρα του, τζαι έβαλεν τα τζαι μαζίν μου. Ακόμα εν εκατάλαβα τι του είχα κάμει. Ούτε εννά μάθω ποττέ.

Τούτον το παιδίν επέθανεν προχτές. Σε τροχαίο. Επήρεν μου θκυό μέρες να καταλάβω ότι εν τούτος που επέθανεν. Τζαι εν θυμούμαι καν τη φάτσαν του....

Βουκώλος

Για όσους λύουν καθημερινά στο ucy δεν είναι νέο, κυκλοφόρησε η φυλλάδα του Λογοτεχνικού Ομίλου του ucy, Βουκώλος. Είναι πλέον εμφανές ότι μια μεγάλη ομάδα φοιτητών δεν εκφράζεται από τις ψιλοελεγχόμενες ψιλομαλακίες του "επίσημου" περιοδικού των φοιτητών τζαι ψάχνουν τρόπους έκφρασης που να μεν λογοκρίνουνται που κανέναν. Σιέρουμαι γιατί πολλυνίσκουν τούτα τα πλάσματα τζαι γιατί όντως καταφέρνουν (χωρίς υποστήριξην που τους άλλους τους χωμένους μες το σύστημαν) να κάμουν πράματα.
Ε, έγραψα τζαι εγώ τες τσιόφτες μου τζαι είπα να τες χουμιστώ... (εν λλίον μεγάλον γι'αυτόν επετσόκοψα το λλίον). Τα υπόλοιπα κείμενα στο Βουκώλο που κυκλοφορεί (στην καφετέρεια του ucy).

Τόπος Διαμονής: Λευκωσία

.

Αφού γράφω στο Βου-κώλο, είπα να γράψω ένα κείμενο του κώλου και για ένα κείμενο του κώλου, εκτός από ένα συγγραφέα του κώλου (το’ χουμε αυτό, βάλτε √) χρειαζόμαστε και θεματολογία του κώλου. Όχι δεν αναφέρομαι στην προσωπική μου ζωή (που έχω φάει το χέσιμο της ζωής μου), ούτε στις σπουδές στο ucy (που τα’ χω κάνει σκατά, πιο σκατά κι από τα γκομενικά μου). Θα μιλήσω καλύτερα για τους ανθρώπους σ’ αυτή την σκατόπολη που κάποιοι επέλεξαν (και κάποιοι άλλοι όχι) να ζουν.

Έχουμε και λέμε. Είσαι γυναίκα, Λευκωσιάτισσα (τόσο το χειρότερο). Πρέπει να έχεις απαραιτήτως τα εξής:
- πανάκριβα γυαλιά ηλίου (η τιμή οπωσδήποτε σε τριψήφιο αριθμό). Προσοχή. Τα γυαλιά πρέπει να διακοσμούν το κεφάλι (είτε τα φοράς, είτε τα έχεις στα μαλλιά, διπλή χρήση!) 24 ώρες το 24ωρο, όλες τις εποχές του χρόνου, σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους.
- Κομμωτηριασμένο μαλλί. Κατά βάση το μαλλί είναι ίσιο, αν και αυτό μεταβάλλεται ενίοτε με τις επιταγές της μόδας. Πολλές φορές το μαλλί μπορεί να είναι φουσκωμένο (υπάρχει και σχετικός όρος πιστεύω, τον οποίο δεν γνωρίζω), όσο πιο φουσκωμένο, τόσο το καλύτερο. Συνήθως τόσο φουσκωμένο που δύναται να φιλοξενήσει ένα μικρό ζώο, πχ. αρουραίους, ινγκουάνα κλπ. Σγουρό, φουσκωμένο ή ίσιο, το μαλλί πρέπει ανά πάσα στιγμή να καλύπτεται από ένα στρώμα λακ και προς Θεού, ποτέ μα ποτέ δεν βρίσκεται στη φυσική του κατάσταση.
- Τσάντα. Το τελευταίο, απολύτως αναγκαίο κομμάτι του καθοριστικού για την αναγνώριση κάθε σωστής Λευκωσιάτισσας τρίπτυχου γυαλί-μαλλί-τσάντα. Η τσάντα οπωσδήποτε πρέπει να είναι πανάκριβη, original (μην σε πιάσουν οι υπόλοιπες Λευκωσιάτισσες στο στόμα τους), με το λογότυπο αρκετά εμφανές. Η τσάντα μπορεί να είναι μικροσκοπική ή τεράστια (που να χωρεί ρούχα για ένα σαββατοκύριακο στο camping, μαζί με το αντίσκηνο). Το σημαντικό πάντως είναι να την κρατάς με το σωστό τρόπο, ποτέ μα ποτέ στον ώμο αλλά στον καρπό ή τον πήχυ του χεριού.
- Τη δική σου νυχού (= μανικιουρίστα). Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τα νύχια σου στην οποιαδήποτε νυχού, γιατί μπορεί να καταλήξεις με νύχια σε φόντο κόκκινο, το πουτανέ, πλαισιωμένα με στρασάκια και δε συμμαζεύεται (όλοι ξέρουν ότι στο κόκκινο το πουτανέ δεν παν τα στρασάκια). Τελοσπάντων, με το νύχι και το μαλλί απλά δεν το διακινδυνεύεις.
- Γκόμενο που να πληροί τα εξής χαρακτηριστικά: έχει ακριβό αυτοκίνητο (κατά προτίμηση BMW, Mercedes ή Audi, εάν δεν είναι κανένα από αυτά τουλάχιστον να φαίνεται ωραίο κι ακριβό), να είναι ωραίος και περιποιημένος (κυρίως τα μαλλιά του), να ξέρει να παίζει πιλόττα, να έχει αρκετά λεφτά να σε πάει στο Zen Fusion για sushi και προς Θεού να μην έχει κόλλημα με τη ροκ, τα κόμικς και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας (μπορεί να έχει βέβαια κόλλημα με τον Τερζή, τα αυτοκίνητα και το ποδόσφαιρο).
- Συνδρομή σε γυμναστήριο. Καμιά γυναίκα Λευκωσιάτισσα που σέβεται τον εαυτό της δεν παραλείπει να γυμνάζεται. Η κυτταρίτιδα και το λίπος είναι άλλωστε οι μεγαλύτεροι εχθροί (μετά την ψαλίδα και τις αχάπαρες νυχούδες πάντα). Το γυμναστήριο βέβαια πρέπει να έχει προγράμματα, όπως πιλάτες, γιόγκα και body balance, ενώ αποφεύγονται παντελώς προγράμματα όπως αεροβική (είναι πασέ και κουραστική), βάρη, και body combat (μη μετατραπείς από λεπτεπίλεπτη γκόμενα σε Σουγλάκο).
- Να διαβάζεις το Cosmopolitan, ή έστω το Down Town και το Madame Figaro.

Σημείωση: εάν δεν έχεις όλα τα παραπάνω ή έστω τα τρία πρώτα τα βασικά, είσαι απόκληρος της λευκωσιάτικης κοινωνίας, απαγορεύεται να κυκλοφορείς σε άλλες περιοχές πέραν της παλιάς Λευκωσίας (στο δικό μας τρίγωνο των Βερμούδων Kαλά Kαθούμενα, Kαφεωδείο, Double Six) και επιβάλλεται να συνηθίσεις το φτύσιμο και την παντελή αδιαφορία των Κύπριων ανδρών και το αποδοκιμαστικό βλέμμα όλων (ανδρών και γυναικών), ειδικά εάν εμφανίζεσαι δημόσια με άλλους απόκληρους της λευκωσιάτικης κοινωνίας (πχ. καλαμαράες)

........................................................................................................................................................................

Το παιδί μέσα μου

Εψές επερίμενα μια φίλη στη Λήδρας που με εστησεν κανένα μισάωρο (γκομενικά προβλήματα τύπου άστα να πάνε, γιαυτό δικαιολογείται). Επία στο περίπτερο να πιάσω τίποτε να θκιαβάσω να περάσει η ώρα. Τζαι τι εγόρασα; Όχι περιοδικό, ούτε sudoku. Κόμικς. τζαι μάλιστα τζείνα με το Μίκυ, τζαι τον Ντόναλτ κλπ. (αδικαιολόγητο το περίπτερο, τα μόνα κόμικς που είσιεν ήταν ένα τεύχος Σουπερμαν τζαι τούτον που εγόρασα, πόθεν γοράζουν τα κοπελλούθκια σήμερα κόμικς; κύριε ελέησον).

Τζαι εσκέφτουμουν μετά το εξής: σε σύγκριση με άλλες 24χρονες, το παιδί μέσα μου ζει και βασιλεύει. εξακολουθώ να ντύνουμαι με το τζιν τζαι το αθλητικό όπως στην εφηβεία μου. εξακολουθώ να μεν φορώ τακούνια (οι μόνες γόβες που έχω εν κάτι, θεϊκές εν η αλήθκεια, μωβ γόβες, που μου αρέσκουν πολλά αλλά εν μπορώ να περπατώ πάνω τους τζαι φορώ τες σπάνια). Εξακολουθώ να ξυπνώ το πρωί τζαι να μεν βάλλω καμιά κρέμα ή μεϊκαπ στη φάτσα μου (μια φίλη μου λαλεί ότι μετά τα 20 εν αδικαιολόγητο να μεν βάλλεις έστω μιαν κρέμαν ημέρας, που έχω, έκαμεν μου την δώρον η Μ. #2, αλλά ποττέ εν θυμούμαι να βάλλω). τζαι άμαν λαλώ ότι εχτένισα τα μαλλιά μου εννοώ μόνον ότι έπιασα τη χτενιά τζαι εχτένισα τα (ίσως να είμαι η μόνη γυναίκα Λευκωσιάτισσα που να εννοεί μόνο τούτον το πράμαν, οκ). εν έκαμα ποττέ μανικιούρ, πεντικιούρ, εν μου αρέσκουν ιδιαιτέρως τα στρίγκ, τζαι έχω πιο πολλά μωβ και φούξια βρακιά παρά σέξυ/πρόστυχα μαύρα.

εννά μου πείτε τωρά, ε καλά, εν τούτα ούλλα που κάμνουν μια γεναίκα, γεναίκα; Όι, αλλά εμέναν ακόμα ο κόσμος ρωτά με αν πάω σχολείον. ενώ τούτη που έχουμεν τα ίδια ακριβώς χρόνια, εν κάπως έτσι....

ΥΓ: εν πολλά σεξιστικόν, γιατί τους άντρες που έχουν ακόμα το παιδί μέσα τους οι γυναίκες βρίσκουμεν τους χαριτωμένους, τζαι σέξυ μερικές φορές, ενώ μια γυναίκα εάν δεν κάμνει τζείνα ούλλα που κάμνουν οι γεναίτζες (ανάθεμάν με τζι αν ιξέρω), ούτε σέξυ θεωρείται, ούτε τίποτε. συνήθως γράφουν σε (στην Κύπρον τουλάχιστον). Ή αν δεν σε γράφουν θεωρούν σε ως (εννά το πω αγγλικά, εν μπορώ να το εκφράσω στα ελληνικά) "one of the guys" τζαι θέλεις να πεις ρε γαμώτο μου είμαι γεναίκα εν θορείτε?

Τούτον το δίλημμα της θηλυκότητας απασχόλησεν με τζαι σε άλλες φάσεις. τζαι η τελική απάντηση μέχρι στιγμής εν πάντα η ίδια: εγώ τα τακούνια εν τα φορώ, εν τα φορώ, εν τα φορώ...

Παναϋρκώτικο

Είπαμεν, σήμερα εν της Παναγίας, τζαι στο χωρκόν έσιει παναϋριν.

Το σκασμένο της γειτόνισσας μου για τα τελευταία 10 λεπτά εφώναζεν: Θέλω να πάω στο παναϋριν, θέλω να πάω στο παναϋριν, θέλω να πάω στο παναϋριν, θέλω να πάω στο παναϋριν, θέλω να πάω στο παναϋριν, θέλω να πάω στο παναϋριν....... (non-stop)

Τωρά έσκασεν. Υποθέτω επήραν το στο παναϋριν να του γοράσουν πράματα να ησυχάσει η κκελλέ τους (τζι η δική μου). Κακομαθημένο κωλόπαιδο. Σε κάτι τέθκοιες φάσεις η Μήδεια εν φαίνεται τζαι τόσο παράλογη πάντως.
Εκαταλάβετε φαντάζουμαι πόσον αγαπώ τα μωρά.

Εντάξει εν τζαι φταιν τα σκασμένα, εν οι γονιοί τους που φταιν που αντί να τα αφήκουν τζιαμέ να κλαιν ώσπου να σπάσουν, βουρούν να τους κάμουν ούλλα τα χαττίρκα για να σιωπήσουν. τζαι ίντα μπου έμαθεν το μωρό; ότι άμαν κλάψει πολλά τζαι φωνάξει δυνατά, εννά πιάσει τζείνον που θέλει. Απλός συμπεριφορισμός.

ΥΓ1: Για κάποιο λόγο που τον τζαιρό που θυμούμαι, στο παναϋριν της Παναγίας πάντα, μα πάντα έβρεχε, ακόμα τζι αν δεν είσιεν βρέξει ούλλον το μήνα. φέτος εν το θορώ.
ΥΓ2: που τα παναϊρκα αρέσκουν μου οι μάντολες, ο σιουσιούκκος τζι ο ππαλουζές. Οι λουκουμάες όι τόσον, αν τζαι εν λαλώ όι.

UPDATE: πέτε μου, όι πέτε μου, τι επίεν τζαι εγόρασεν το κωλόπαιδο που το παναϊριν; ε, άμαν είσαι γκαντέμα, πάει τζαι γοράζει ποτζίνον το ψεύτικο το πιστόλι με τες ψευτικές κότζινες σφαιρούες (ιντα μπου τα λαλούν εν ιξέρω) που τέλοσπάντων ακούεται πάαρα πολλά, τζαι ξεκινά να παίζει. Αν ακούσετε τίποτε πόψε στες ειδήσεις, εννά είμαι εγώ να το ξέρετε.

Ματαιότης

Ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
Στο γιατί να μεν είμαι εγώ τζείνος/η που εννά πεθάνει το επόμενο δευτερόλεπτο, εν υπάρχει απάντηση. Γιατί θα μπορούσα κάλλιστα να πεθάνω το επόμενο δευτερόλεπτο. Το επόμενο λεπτό. Σήμερα. Αύριο. Ο θάνατος δε θα με περιμένει να κλείσω τα 25, να ερωτευτώ, να τελειώσω το πανεπιστήμιο, να δω την τελευταία ταινία του Johnny Depp, να πάω στο Άμστερνταμ το καλοκαίρι, να πάρω το δικό μου διαμέρισμα, να κάνω σεξ, να αρχίσω να φοράω τακούνια, να βάψω τα μαλλιά μου, να αγοράσω ένα σακάκι, να βρω δουλειά, να πληρωθώ, να πάω Αθήνα, να δω τον Κραουνάκη, να εξομολογηθώ τον ερωτά μου στον x, να ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον y, να...., να...., να ....

Η ζωή δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.

Πολυτεχνείο

Για το Πολυτεχνείον εννά έθελα να πω μόνο θκυό πράματα (εννά ήθελα να τα γράψω καλλύττερα αλλά είμαι υπερβολικά νευριασμένη) :
1) η δρακούνα, αν δεν το είδατε ήδη, έβαλεν ένα βίντεο για τζείνον το παιδίν που εκάμαν άχρηστον οι μπάτσοι στη Θεσσαλλονίκη, έτσι για να μεν νομίζουμεν ότι η Χούντα εν μακρινό, ξεχασμένο παρελθόν. Απλά σήμερα εν πιο κεκαλυμμένο.
2) ακόμα εν καταλαβαίνω γιατί διαδηλώνουμε την ημέραν του Πολυτεχνείου, η διαδήλωση έσιει νόημαν, έσιει λόγον, τζαι αιτήματα. τζι άμαν θέλουν κάποιοι να τιμήσουν το Πολυτεχνείον εννεν με το να πιάννουν τες σημαιούες τους, να φορούν τα κότζινα ή τα μπλε τους αναλόγως, τζαι να τσακκώνουνται μέσω συνθημάτων.
Άμα θέλουν να τιμήσουν το Πολυτεχνείον, να πάρουν παράδειγμαν, τζαι να φκούν στο δρόμο να διεκδικήσουν, να κάμουν αποχήν ή τζαι κατάληψην, να φωνάξουν τελοσπάντων. Εν λαλώ ότι εγώ ως φοιτήτρια κάμνω τα τούτα ούλλα αλλά τουλάχιστον εν έχω τη ψευδαίσθηση ότι τάχα τζαι καλά είμαι μαχόμενος φοιτητής. Ο μαχόμενος φοιτητής ρε μαλάκες άμαν του αρνηθεί η Σύγκλητος τη δεύτερην εξεταστική εν λαλεί "Ok. Εν πειράζει, να στε καλά". Οργανώνει αντίδραση, επανάσταση ρεεε.... Ο μαχόμενος φοιτητής εν ανέχεται κάποιοι συμφοιτητές του να αδικούνται, εν πα ναν 5 πλάσματα που την Πολυτεχνική, στέκεται δίπλα τους τζι υπερασπίζεται τους, τζι ας μεν έσιει κανένα συμφέρον ο ίδιος. Μαχόμενος φοιτητής εν σημαίνει ξιτιμάζω τζαι δέρνουμαι με τζείνους που έχουν άλλην ιδεολογίαν που μένα. Τζαι στόχος του μαχόμενου φοιτητή γαμώτο μου έννεν το να πιάει το μεγαλλύτερο ποσοστό στες εκλογές, αλλά να κάμει κάτι. ΚΑΤΙ.
3) έχω να πάω σε διαδήλωση για το Πολυτεχνείον που τότε που ήμουν στο σχολείο. Που τότε που μπήκα στο Πανεπιστήμιον, εν εξαναπία. Γιατί; ίσως γιατί είδα τι εν οι φοιτητές στην Κύπρο. Τζαι σε κάτι φάσεις σαν τη σημερινή (που είσιεν 20 πλάσματα με τες σημαίες τους στη μια μερκάν, των αριστερών, τζαι 20 πλάσματα που την άλλην, των δεξιών, να μεν θορκούνται καν) έρκεται μου να ξεκινήσω να τσιριλλώ μες το Πανεπιστήμιον και να διώ πάτσους, μπας τζαι φέρουν τα μίλια τους.

Ποιος είμαι

Σήμερα στο Υστερόγραφο διάφοροι άνθρωποι απαντούσαν στο μέγα ερώτημα Ποιος είμαι.
Εγώ εννά απαντούσα νομίζω παραφράζοντας ένα τραγούδιν της Βιτάλη κάπως έτσι:
Δεν είμαι δράκος, δεν είμαι γίγαντας, δεν είμαι τίποτα καλέ τρομακτικό. Είμαι ό,τι είμαι κι αυτό που είμαι δεν το γνωρίζω ούτε εγώ…

Μιαν τζαι εθυμήθηκα το, βάλλω σας το να το ακούσετε τζι εσείς (αν τα καταφέρω)...........

οκ, εν τα καταφέρνω προφανώς να βάλω βίντεο. Τάχα εκατάφερα να βάλω σύνδεσμο. Πατάτε δαμέ να δούμε.

ΥΓ: αν ξέρει κανένας πως μπαίνει τζείνον το πράμαν που καταγράφει τα τελευταία σχόλια πέτε μου ρε....

Εφτά θανάσιμα αμαρτήματα - συμπληρωματικό

μεν ανησυχείτε εν θα μιλήσω τζι άλλο για μένα...
απλά εξέχασα να καλέσω τζι άλλους στο παιχνίδιν, τζαι καλώ τη φιλενάδαν την kalioush, τζαι κάτι τρομερούς τύπους, το Δούκα και τον ΠΛΑΝΗΤΑ, αλλά τζαι όποιον άλλον έσηει διάθεση, να αποκαλυφτούν τζαι τζείνοι!!! (σόρυ ρε παιθκιά εν ξέρω να βάλλω συνδέσμους, εν κάτω στα δεξιά σας).

Εφτά θανάσιμα αμαρτήματα

Οι πιο πολλοί κύπριοι βλογγερς που θκιαβάζω τωρά τελευταία παίζουν τούτον το παιχνίδιν το "7 αλήθειες για μένα" που εμέναν κανένας εν με εκάλεσεν (ίσως γιατί εν με ξέρουν τα πλάσματα). τέλος πάντων αφού εκλάφτηκα όπως το μωρόν που οι άλλοι εν με παίζουν, αυτοκαλέστηκα στο παιχνίδι. Δύσκολον το εγχείρημα γιατί που τους 5 που με θκιαβάζουν οι 3 ξέρουν με 6-7 χρόνια άρα εννάν λλίον δύσκολο να σας σιοκάρω με κάτι που εν θα ξέρετε ήδη. εννά προσπαθήσω πάντως. τζι αρκέφκουμε:

1. Είμαι πολλά ιδιότροπη. Σε πολλά πράματα. Πχ. αν δεν φάω τα μακαρόνια μόλις γινούν, εν μπορώ να τα φάω μετά, ανακατσιώ τα. Επίσης, εν αντέχω να μασούν οι άλλοι μες τα φκιά μου. σπάζει μου την ο ήχος (κατά παράδοξο τρόπο εν με ενοχλεί καθόλου άμα μασώ εγώ). Εν μπορώ να έσιει λουβίθκια πάνω στο τραπέζι με τίποτε (γίνουμαι ψυχαναγκαστικιά) και άλλα πολλά.

2. Το πρώτο επάγγελμα που εξέφρασα ποττέ την επιθυμία να ακολουθήσω, σε κάποια φάση στο δημοτικόν, ήταν ντεντέκτιβ. Εθόρουν τότε ταινίες μυστηρίου τζαι θρίλερ, εθκιάβαζα αστυνομικά μυθιστορήματα και εθόρουν ούλλες τες αστυνομικές σειρές της εποχής (καταλυτικό παράγοντα έπαιξεν τζι ο johnny depp στο 21 Jump Street με τον οποίον ήμουν και είμαι απόλυτα ερωτευμένη). ευτυχώς επέρασεν μου σύντομα. Ποττέ εν εξέφρασα την επιθυμία να γίνω δασκάλα by the way, αν τζαι επέρασα που ούλλα τα άλλα επαγγέλματα (ήμουν αναποφάσιστη που τότε).

3. Αν τζι εν μου φαίνεται, νομίζω, είμαι πολλά αγκαλίτσας τύπος (τέρμαν, εξευτελίστικα). γενικά αρέσκει μου να έχω σωματική επαφή με τους άλλους ανθρώπους (εννοώ το πιο απλόν άγγιγμα, τίποτε πονηρόν) τζαι ειδικά άμαν ο άλλος έννεν καλά. επειδή εγώ άμαν εν είμαι καλά αρέσκει μου να νιώθω κάποιον κοντά μου, έναν άνθρωπον να μου κάμει μιαν αγκαλιάν ρε παιδί μου, άμαν θορώ άλλους ανθρώπους να εν στεναχωρημένοι έχω την έντονη παρόρμηση να τους αγκαλιάσω. τους φίλους/ες μου, ok, μπορώ να τους αγκαλιάζω, αλλά άμαν εν άγνωστοι άνθρωποι ή άνθρωποι που τους ξέρω ελάχιστα, εν μπορώ. Ξέρω ότι εννά φανεί πολλά παράξενον, έτσι αναγκαστικά συγκρατώ τον εαυτό μου, αν τζαι αυθόρμητα φκαίνει μου η αγκαλιά.

4. Σε ούλλην μου τη ζωή μέχρι σήμερα μπορώ να ανακαλέσω μιαν μόνο φορά που με είπεν κάποιος πουτάνα μες τα μούτρα μου. ήταν στο σχολείο (άμα μεγαλώσεις λαλούν κάτι τέθκοια μόνον πίσω που τη ράσιη σου υποθέτω) τζαι εν είχα κάμει απολύτως τίποτε που να το προκαλέσει (αλήθκεια). εν αθθυμούμαι πως αντέδρασα.

5. Μεν γελάσετε, αλλά αρέσκει μου η ντίσκο, η μουσική των '70s, οι ΑBBA κλπ (οκ εν είμαι τζαι πολλά θαυμάστρια). τέλοσπάντων άμαν ακούω ντίσκο στο ραδιόφωνον, όι μόνον εν αλλάσσω σταθμό, αλλά χορεύκω κανονικότατα, άμαν είμαι μόνη μου, στο δωμάτιό μου.

6. εν ιμπόρω τα "μάνα μου" τζαι τα "κούκλα μου" που τύπους που πρώτη φορά μου μιλούν. έξερες με τζι εχτές ρε κουμπάρε; εν γίνεται, κάτι καλλύττερον εννά έσιεις που το κούκλα μου. τάχα τι; έννα μου πεις έναν "κούκλα μου" τζι έννα φυρτώ; φαίνουμαι τόσον απεγνωσμένη για κομπλιμέντα;
Γενικά, νομίζω είμαι πολλά επικριτική με τους άντρες. τούτον ανακάλυψα το τωρά τελευταία. μπορεί να μου την σπάσουν κάτι τέθκειες λεπτομέρειες, να μεταφράζω τα πράματα όπως θέλω (συνήθως σκέφτουμαι το σιειρόττερον) τζαι μετά να μεν διώ ευκαιρίαν του άλλου, με τίποτε όμως, να αλλάξει την αρχικήν εντύπωση. συνέχεια λαλώ του εαυτού μου να είμαι πιο επειικής. παλεύκω το.

7. Βρίσκω τα πορτογαλλέζικα πολλά σεξουαλική γλώσσα.

ενόμιζα ότι εννά με φτάναν τα 7, αλλά άμαν ο άλλος εν ψωνάρα αγάπη μου θέλει αλλό έναν έτσι για το δρόμο:
7+1. το πιο κοντινό που έφτασα ποττέ σε καλλιτεχνική έκφραση ήταν που είπα μια γραμμή στο χριστουγεννιάτικο σκετσάκι στο δημοτικό. τζαι για τζείνην την μιαν γραμμήν εκάμαμεν τζαι οντισιόν παρακαλώ. Τζαι (όι να το παινευτώ) όταν ήρτεν η σειρά μου να πω την ατάκαν εγελάσαν ούλλοι τόοοσον πολλά με τη φάτσαν μου (ήταν κωμωδία το έργο) που αμέσως εδόκαν μου το ρόλο.


αρκέφκουμεν = αρχίζουμε
ανακατσιώ = αηδιάζω
λουβίθκια = ψίχουλα
εθόρουν = έβλεπα

Όταν η Ερυκίνη κρυφακούει

Περπατώ στο δρόμο έξω που το πανεπιστήμιο τζαι ακούω (εντελώς τυχαία, εν τζαι κάθουμαι να κρυφακούω αγνώστους, μόνο γνωστούς) την εξής κουβέντα:

άντρας: άκουσες για την Τάδε;
γυναίκα: όι, τι;
άντρας: επαντρεύτηκεν έναν καλαμαρά
γυναίκα: (η θεϊκή απάντηση) μα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;

Κατ' ακρίβειαν του καλαμαράες συζύγους παντρεύκεσαι τους μόνον για 5 μήνες. Υπάρχει και σχετικός νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα από την ελληνική βουλή. Εν σαν το test drive, ένα πράμα. Στους 5 μήνες, άμαν εν σου κάμνει δικαιούσαι να τον επιστρέψεις στη μάναν του, τζαι παίρνεις τζαι το 70% των λεφτών σου πίσω.

Τς Τς Τς

Η Κυπριακή Αστυνομία τωρά τελευταία χάννει πολλά πράματα. Φρουτάκια, ραντάρ, λαούς (= λαγούς) ......

Μιαν πίτταν στον Άη Φανούρη ρε παιθκιά ....

Just do it ?

Η Μ. εχτές είπεν μεγάλην κουβένταν (πάλε):,
εν έσιει point (καθαρά κυπριακά!) να το σκέφτεσαι, ή που παίρνεις το ρίσκον ή που κάθεσαι στ' αφκά σου.
έσιει δίκαιον. ή που ννα πάρω το ρίσκον ή που ννα κάτσω στ' αφκά μου.
αν πάρω το ρίσκον, ή που ννα κερδίσω ή που ννα χάσω κάτι, ή μάλλον τζαι τα θκυό μαζί.
αν που την άλλην, κάτσω στ' αφκά μου ούτε εννά χάσω, ούτε εννά κερδίσω τίποτε.

ίντα μπου να κάμω άραγες σου? (εν η μάνα μου που φταίει πιστέφκω που με εγέννησεν Σεπτέμβρη τζαι εγίνηκα φούλ αναποφάσιστος Ζυγός)

Ερωτικό

Δεν ξέρω αν το σεξ ήταν ποτέ το ζητούμενο. Ή το άγγιγμα, η αγκαλιά. Ίσως ήταν απλώς προαπαιτούμενο. Δεν έχει και τόση σημασία. Το σώμα μου είναι ακόμη ζεστό στα σημεία που με άγγιξαν τα δάχτυλά του, λες κι έπλεξε ένα στρώμα χάδια και με κάλυψε.
Ξαπλώνω ακόμη γυμνή στο κρεβάτι. Δεν χρειάζομαι ρούχα, ούτε σεντόνια. Τίποτα που να βεβηλώνει το πέρασμά του, τα σημάδια της παρουσίας του.
Η μυρωδιά των τσιγάρων του ανακατεύτηκε με την ανάσα μου, με τα μαλλιά μου. Αγαπώ τη μυρωδιά των τσιγάρων του κι ας μην καπνίζω.
Το σώμα μου μυρίζει ιδρώτα, λίγο δικό μου και λίγο δικό του, και υγρά, λίγα δικά μου και λίγα δικά του.
Θα μπορούσα να ξαπλώνω εδώ μαζί του για ώρες. Μόνο που τα σεντόνια δίπλα μου είναι άδεια.
Και δεν με πειράζει που έφυγε αμέσως μετά. Ούτε που κλείνοντας την πόρτα άφησε στο χαλάκι ένα τυπικό «Θα τα πούμε».
Είναι που μου χρωστά ακόμη μια αγκαλιά…

LAPD - Latsia Aglantzia Police Department

(based on a true story)

Tα λάστιχα του λευκού αυτοκινήτου έτριξαν στην άσφαλτο με το απότομο φρενάρισμα. Η επίλεκτη ομάδα των πιο σκληροτράχηλων αστυνομικών στην ευρύτερη περιοχή Αγλαντζιάς είχε μόλις φτάσει. Χωρίς στολή, αλλά πάντα με όπλα, κατέβηκαν από τα αυτοκίνητα με το 3. Το βάδισμα βαρύ κι επιβλητικό του μάγκα του μπάτσου και ύφος που φωνάζει από μακριά "γαμώ και δέρνω". Απαραίτητο στοιχείο της δουλειάς το ύφος. Πως αλλιώς θα προκαλέσει κανείς το φόβο και το δέος ειδικά σε κάτι τέτοια αποβράσματα της κοινωνίας;

Στέκονται και οι τρεις στην πόρτα. Πρώτα ο Γιαννής, μετά ο Κότσιος τζαι ο Πάμπος. Αλληλοκοιτάζονται για μερικά δευτερόλεπτα. Μέσα κρύβεται ο κίνδυνος, και το ξέρουν. Με περίσσιο θάρρος προχωρούν (κρίμα που η πόρτα ήταν ήδη ανοικτή, διαφορετικά θα την έσπαζαν κινηματογραφικά για να μπουκάρουν). Ανεβαίνουν με προσοχή στον πρώτο όροφο, έτοιμοι για όλα. Δύσκολο το εγχείρημα, αλλά είναι οι επίλεκτοι. μπορούν να φέρουν εις πέραν κάθε αποστολή.

Να συλλάβουν δολοφόνους, έμπορους ναρκωτικών, ληστές, να εξαρθρώσουν κύκλωμα πορνείας, ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, να συλλάβουν απαγωγείς ή κομπιναδόρους. Δεν έχει σημασία που προς το παρόν ήρθαν να διαλύσουν ένα πάρτυ και να κάνουν παρατήρηση για διατάραξη κοινής ησυχίας.

Γιατί δηλαδή; Δεν έχει δικαίωμα ο κύπριος μπάτσος να ονειρεύεται;

Ταινία μικρού μήκους; Ευχαριστώ δε θα πάρω

ταινίες που να ξεκινούν αισθηματικές τζαι να καταλήγουν τσόντες (ψιλοτσόντες δηλαδή) εξανάδα,
ταινίες που να ξεκινούν δράματα τζαι να καταλήγουν τσόντες πάλε εξανάδα,
ταινίες που να ξεκινούν θρίλερ τζαι να καταλήγουν τσόντες εξανάδα,
ταινίες που να ξεκινούν τσόντες τζαι να παραμένουν τσόντες ως το τέλος εν θορώ, αλλά έννεν τίποτε σπάνιο

ταινία που να ξεκινά τσόντα τζαι να καταλήγει μιούζικαλ, ε όι εν εξανάδα....

(κρίμας που εν θυμούμαι τον τίτλο να σας πω τι να αποφύγετε ....)

Παράλληλοι κόσμοι

Σ’ εκείνο το παράλληλο σύμπαν
Που μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι,
Υπάρχει ένα αντίγραφο του εαυτού μου,
Ίδιο με μένα, μέσα και έξω.
Σ’ εκείνο το παράλληλο σύμπαν
Ένα αντίγραφο του εαυτού μου
Αναπνέει, κινείται, νιώθει,
Ζει.
Μόνο που το αντίγραφο,
Δεν είναι απαραιτήτως αντίγραφο.
Κι εγώ δεν είμαι απαραιτήτως το πρωτότυπο.
Ποιος ξέρει;
Μπορεί να είμαι εγώ το αντίγραφο,
Αντίγραφο του πρωτότυπου εαυτού μου.
Ή να μαστε κι οι δύο αντίγραφα,
Αντίγραφα ποιανού;

Ας πούμε λοιπόν ότι το παράλληλο σύμπαν δεν υπάρχει.

Deadline

Λοιπόν.
Ο κύβος ερρίφθη. Η Ερυκίνη έβαλε στον εαυτό της deadline.
Μετά που έξι-εφτά μήνες αναβολής η Ερυκίνη αποφάσισεν. Πρέπει κάποια πράματα να τελειώσουν. Διαφορετικά εν θα πιάσω πτυχίον ούτε στον αιώναν τον άπαντα.
Έναν- έναν φυσικά μεν πάθουμεν τζαι υπερφόρτωσην.
Έτσι μέσα στο σαββατοκυρίακον πρέπει να τελειώσω έναν βασικόν κομμάτιν της διατριβής μου. έν έσιει σημασίαν που έν ξέρω τι κάμνω τζαι πως. εν έσιει σημασίαν που είμαι σταγκωμένη (=κολλημένη, φίλοι καλαμαράες αναγνώστες) σε τούτον το κομμάτι ένα εξάμηνον. Τούτον το σαββατοκυρίακον θα τελειώσει. Τέλος.

Δεν πρόκειται να φύει η Κυριακή τζαι να μεν το έχω. Δεν πρόκειται να ξημερώσει Δευτέρα χωρίς να τελειώσω. Εάν χρειαστεί εννά σταματήσω το χρόνο, λαλώ σας το. Γιατί φίλε αναγνώστη εν πιο πιθανόν μέσα σε τούτες τες θκυό μέρες να γεννήσω μιαν υπερδύναμην σαν τζείνην του Χίρο (του συμπαθητικού γιαπωνεζούλη που τους Heroes που ταξιδεύει στον χρόνο) παρά να ξικολλήσω και να τελειώσω.

Αυτά.
Παρένθεση: μόνον οι σχιζοφρενείς μιλούν για τον εαυτό τους στο τρίτον πρόσωπο, αλλά εν θα ανησυχήσω τωρά. έχω deadline. Που Δευτέρας.

εθνικότητες

τσιόφτα σκέψη Νούμερο 1 (που μου ήρτεν προχτές):
τζείνον που εν μισός καλαμαράς, μισός κυπραίος, τι τον λαλούμεν;
Ελληνοκύπριο; ή μήπως Ελληνοελληνοκύπριο;

τριόφτα σκέψη Νούμερο 2 (που μου ήρτεν πρόπερσι αλλά, έτο, η μια τσιόφτα φέρνει την άλλη):
τη γυναίκα που είναι από το Σαν Χοζέ, τζαι την άλλην που εν που το Σαν Χουάν πως τες λέμεν;
Σαν Χοζέζα και Σαν Χουανή μήπως;

Χρυσοπράσινον αποξηραμένον φύλλο

Σε τούτον τον σκατότοπο ο κάθε ένας μπορεί να πει τζαι να κάμει ό,τι, μα ό,τι θέλει. Απλούστατα γιατί κανένας εν θα βρεθεί να του κάμει ποττέ κριτικήν, να του πει ρε μαλάκα τι εν τούτα που κάμνεις ή τι εν τούτα που λαλείς. τζαι τούτον ισχύει για ούλλους, μα για ούλλους. Τους δημόσιους υπάλληλους, ούλλους τους υπουργούς, τους πολιτικούς, τους πρυτάνεις (και αντιπρυτάνεις), τους διευθυντές, όσους έχουν εξουσία. Κανένας εν χάννει τη θέσην του, όσες ματσουτζιές τζι αν κάμει, ότι να' ναι. κανένας ποττέ εν αναλαμβάνει προσωπικήν ευθύνην, τζαι κανένας ποττέ εν τιμωρείται (φυσικά τζαι κανένας εν παραιτείται).

Μετά τη μαλακία με το νερό επλήρωσεν κανένας; Όι. Μετά τη μαλακία με τες αφλατοξίνες, τζείνοι οι υπάλληλοι που απλά εν εκάμαν το καθήκον τους σωστά ("όι που δόλον, απλή αμέλεια" είπεν ο άλλος στο ραδιόφωνο) ετιμωρηθήκαν; Όι βέβαια.

Κάμνουν ό,τι θέλουν, τρών που παντού, κάμνουν κοντραμπάντα (και κοντραμπάσσα άμα λάχει) πίσω που τη ράσιη μας, πας τη ράσιην μας κατακρίβειαν τζαι μένουν στο απυρόβλητο. Γιατί απλούστατα εμείς είμαστεν αρνιά, αρνιά, αρνιά. Κανένας εν διαμαρτύρεται, κανένας εν ψάχνει να μάθει, κανένας εν απαιτεί. ούτε η αντιπολίτευση, ούτε οι δημοσιογράφοι, τζαι προ πάντων ούτε τζαι εμείς. κάνενας εν ιφκαίνει στους δρόμους να διαδηλώσει (μόνον οι γεωργοκτηνοτρόφοι άμαν θέλουν τζι άλλα ριάλλια), κανένας εν πάει να απαιτήσει πράματα. απλά χάφτουμεν τα. Ούλλα.

εν τζαι εν ότι είμαστεν παλαβοί. Ξέρουμεν τα, αλλά κάμνουμεν τους παλαβούς. Ούσσου να περάσουμεν ως πάρατζει. έννεν;

Χωρίς τίτλο

Η πιο όμορφη του χωρκού. Ετσι ελαλούσαν ούλλοι οι χωρκανοί. Τότε. Στα νιάτα της. Είσιεν τα πιο μακριά βρουλλιά που ούλλες στο χωρκό. Τούτα τα βρουλλιά που σήμερα εν ολόασπρα, πιο λεπτά, μα ακόμα τόσο μακριά. Κάθε μέρα κάμνει τα, γυρίζει τα θκυό φορές στην κκελλέν της τζαι χώννει τα μες το τσεμπέριν.

Θωρεί στον καθρέφτη τον εαυτό της. Τα άσπρα της μαλλιά, τες ρυτίδες. Κάποτε ήταν όμορφη. Αγαπήσαν την πολλοί. Τζαι τζείνη… κανέναν τους ή μάλλον ούλλους. Ποττέ της εν επαντρεύτηκεν. Ούτε καν τζείνος εν την επαντρεύτηκεν ποττέ, τζι ας έκαμεν μαζίν της έξι κοπελλούθκια. Εν πειράζει. Καλλίτερα έτσι. Μόνη της έφκιαξεν την μοίρα της. Μόνη της. Ας εν καλά τζι η μάνα της που εβοήθαν λλίο με τα μωρά.

Καλλίττερα που εν επαντρεύτηκε. Ελεύθερη πάντα. Οι άντρες, βέβαια, εν ελείψαν. Εχάρηκεν τον έρωτα λεύτερα, χωρίς περιορισμούς σε ούλλην της τη ζωή, ακόμα τζαι τότε που ούλλοι εθεωρούσαν την «κοτζιάκαρη», ακόμα τζι αν την ελαλούσαν πίσω που τη ράσιην της «παττάλλιτζην γεναίκα».

Καλλίττερα που εν την επαντρεύτηκε. Τζι’ ούτε ένιωσεν ποττέ πικρίαν ή ζήλιαν που επαντρεύτηκεν μιαν άλλην. Που αναγνώρισεν τα παιθκιά του με την άλλην, που τα αγάπαν, τζαι εθώρεν τα τζαι επρόσεχεν τα σαν πατέρας, ενώ τα δικά της ούτε τα είδεν ποττέ. Εν του κράτησεν κατζίαν, ούτε τζαι τζείνης. Τζαι δεν είπεν ποττέ κακόν λόον για τζείνον στα παιθκιά της. Όι πως τους ελάλεν τίποτε δηλαδή για τζείνον. Εν εχρειάζετουν άλλωστε. Είχαν την τζείνην, εν εθέλαν κανέναν άλλον. Είπεν τους μιαν φοράν πως ήταν καλός άδρωπος τζαι τίποτε άλλον. Τζαι πριν πέντε-έξι χρόνια είπεν τους «επέθανεν ο τζύρης σας», τζαι ελυπηθήκαν πολλά τζαι τζείνη τζαι τα παιθκιά της, σαμπώς τζαι επέθανεν ένας καλός φίλος.

Ούτε τον επεθύμησεν ποττέ τόσα χρόνια, τζαι ας έφυεν τότε που το χωρκόν για χάριν του, για την αγάπην του. Το χωρκόν της… Πόσα χρόνια έσιει να το δει; Σαράντα; Πενήντα; Έχασεν τον λοαρκασμό. Πριν τον πόλεμο σίουρα. Τζαι πριν το ’64, που εγίνην μάχη τζαι επεθάναν τόσοι που το χωρκόν. Έφυεν με τη μάναν της μόλις τον εγνώρισεν, θκυό γεναίτζες μόνες τους, τζαι που τότε εν εξαναπίεν. Όι πως εν το πεθυμά, μα έφερεν τα έτσι η ζωή τζαι εν το έκαμεν ποττέ τζείνον το ταξίδι ως το χωρκόν. Κάτι η μάνα της, κάτι ο πόλεμος που την έστειλεν ακόμα πιο μακριά, κάτι τα κοπελλούθκια της που εμεγαλώσαν, επαντρευτήκαν, εκάμαν της εγγόνια, τζαι επήραν την μαζίν τους… Τζαι ποιος ο λόγος αλήθκεια; τζιαμέ εν το τότε τζαι τζείνη έμαθεν να σκέφτεται μόνον το τωρά. Εν φελά να στρέφεσαι πίσω.

Έτσι εσκέφτετουν πάντα. Μα κάτι περίεργα πράματα, όσον γερνά τόσον παραπάνω το σκέφτεται το χωρκόν. Να καταφέρει να ξαναπάει πριν να πεθάνει; Να δει το σπίτιν της, τους συγγενείς της, όσοι ζιούν δηλαδή. Την εκκλησιάν, τζαι την φουντάνα που επίενεν να πιάσει νερόν. Την μάντραν τους, τζαι το βουνόν, τζαι τον καφενέν πας το ύψωμαν που εθώρες που κάτω ούλλην τη θάλασσα. Τζαι επέρναν με τα βρουλλιά της τζαι την ομορφκιάν της, εθωρούσαν την οι αντράες τζαι εσταματούσαν να μιλούν, για λλίο, όσον για να περάσει…


Τα βρουλλιά της εν έτοιμα. Έδισεν τα τζαι έβαλεν το τσιεμπέριν. Τούτα ούλλα εν φελούν τίποτε είπεν που μέσα της. Εσηκώθην τζαι εφκήκεν έξω να ταϊσει τες κότες της. Ευτυχώς που τες εσιει τζαι τούτες, να λαλεί καμιάν κουβένταν τζαι ας μεν απαντούν.

Extreme Makeover

Μόλις είδα τη διαφήμιση ενός νέου ριάλιτυ σόου.

Μια ομάδα ανθρώπων που μιλούν με το χειρότερο τρόπο για τον εαυτό τους, που δεν μπορούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, γιατί έχουν μια μεγάλη μύτη, πεταχτά αυτιά, μικρά βυζιά. Γιατί είναι άσχημοι.

Που δεν μπορούν να φλερτάρουν, να χαρούν τον έρωτα, να βρουν δουλειά, να κάνουν φίλους, γιατί είναι άσχημοι. ΄Η μάλλον γιατί νιώθουν άσχημοι. Γιατί δεν μπορούν να αγαπήσουν αυτό που είναι, δεν μπορούν να το δεκτούν και άρα ούτε να το μοιραστούν με κανέναν.

Και κάνουν πλαστικές. Διορθωτική χειρουργική. Όλα φτιάχνονται. Μικραίνουμε τα αυτιά και τη μύτη, εξαφανίζουμε τις ρυτίδες, μεγαλώνουμε τα βυζιά. Η Μαρία η άσχημη γίνεται όμορφη, παίρνει και τα λεφτά και τον γκόμενο. Το ασχημόπαπο γίνεται κύκνος. Problem solved σωστά;

Γιατί το πρόβλημα το' χει ο Γιώργος που έχει μεγάλα αυτιά κι όχι όλοι οι άλλοι που δεν μπορούν να δουν πέρα από τα αυτιά του. Σωστά;

Γιατί το να είσαι άσχημος είναι κακό αλλά να μην προσπαθείς να το "διορθώσεις" είναι έγκλημα. Σωστά;

Γιατί το φαίνεσθαι είναι αυτό που μετρά. Σωστά;

Εξάλλου, σημασία δεν έχει το τι είσαι κάτω από όλα αυτά, φτάνει να φαίνεσαι αυτό που πρέπει, αυτό που οι άλλοι επιβάλλουν. Σωστά;

Ο Γιώργος θα μικράνει τα αυτιά του, μόνο που το πρόβλημα δε θα λυθεί. Γιατί το έχουμε όλοι εμείς. Και διορθωτική χειρουργική στις στάσεις, τις αξίες μιας κοινωνίας δε νομίζω να γίνεται. Τουλάχιστον όχι σε μια τηλεοπτική σεζόν....

PS: το πόουστ οφ μιζερυ Νο 2 ξεχάστε το. έγινε delete γιατί ακόμη κι εγώ δεν αντέχω τόση μιζέρια.

Δε πόουστ οφ μίζερυ Νο 1

τωρά τελευταία εσυνειδητοποίησα ότι ούλλα μου τα ελαττώματα (ναι, ναι, έχω τζαι ελαττώματα) με τα χρόνια αντί να φεύκουν, εντείνονται. πως γίνεται τούτον;

άμαν ξέρεις τι κάμνεις λάθος προσπαθείς να το σταματήσεις, να το αλλάξεις. έννεν; το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρος σοφού λαλούν. έλα όμως που εγώ δεν είμαι ούτε ανήρ τζαι σίουρα εν είμαι σοφή.

αποτέλεσμα; τα ίδια σκατά που έκαμνα κάποτε κάμνω τα τζαι τωρά τζαι με τόκο. ένας γνωστός χρησιμοποιεί κατά κόρον μια λέξη που ταιρκάζει απόλυτα. Ματαίωση. Υποτίθεται άμαν προσπαθείς, τζαι με την τριβήν τέλος πάντων γίνεσαι καλλύττερος. Εγώ πάλε όι.

εν όπως τότε που επροσπαθούσα να μάθω μπατμιντον. θκυό χρόνια τζι ήμουν στους αρχάριους. σαν να τζαι πάθαινα αμνησία. κάθε φορά εξαναξεκινούσαμεν που την αρκή. τζαι λαλείς οκ. η φυσική δραστηριότητα εν ήταν ποττέ το φόρτε μου (κοινώς είμαι κοπρόσκυλο). αναθεμάν το το μπάντμιντον, εννεν ανάγκη να πάμεν τζαι Ολυμπιακούς.

αλλά τα υπόλοιπα; που θέλεις να κάμνεις παρέα με άλλα πλάσματα τζαι έσσιεις τζείνον το αντικοινωνικόν, το εν μιλώ αν δεν με ρωτήσουν, εν ανοίουμαι κλπ κλπ

Ή πάλε που θέλεις να αποφασίσεις τι εννά κάμεις ρε παιδί μου με τη ζωή σου ή έστω τι εννά φάεις το μεσημέριν, τζαι εν μπορείς να πάρεις μιαν απόφασην, τα αναθεματισμένα, επειδή εν ξέρεις ίντα μπου θέλεις.

εν τζαι εν οτι έν επροσπάθησα, αλλά έτο "η εγχείρηση επέτυχεν, αλλά ο ασθενής επέθανεν" υποθέτω.

Λλίον νερόν... τζι εστάθηκεν μου

Διάλογος σε ένα από τα πιο γνωστά καφέ της Λευκωσίας:

Τύπος: Τι να σας φέρουμε;
Ερυκίνη και φίλες: ένα φραπέ, ένα κοκτέιλ και δύο νερά.
Τύπος: καλά μα εσείς μόνο νερό εννά πιείτε;
φίλη Ερυκίνης: Ε...ξέρετε ερκούμασεν που αλλού τζαι εν θέλουμεν κάτι άλλο.
Τύπος: (εν το θυμούμαι ακριβώς, παραφράζω) Ξέρετε υπάρχει μια πολιτική Τάδε, γράφουμεν το τζαι στο μενού (κάτι ψιλά γράμματα κάτω κάτω), επειδή μετά που κάποιαν ώραν το 1/5 των πελατών έρκουνται που αλλού τζαι εν θέλουν να πιουν τίποτε, μόνο νερό.... μπλά μπλά ..... δικαιούμαστε να χρεώνουμεν 3 ευρά το νερό γιατί εν γίνεται διαφορετικά
Ερυκίνη και φίλες:........ (μούγκα στη στρούγκα, επροσπαθούσαμεν να καταλάβουμεν, εν το εφόρεν ο νους που λαλούμεν)
Τύπος: αλλά εντελώς κατ' εξαίρεσην, εσάς εννά σας φέρω τα νερά χωρίς έξτρα χρέωση, για χάρην σας οκ;

ΙΝΤΑ ΠΡΑΜΑΝ;;;; εννά μας κάμει τζαι χάρην μίσηι μου να μας χρεώσει τα νερά κανονικά. Εκατάλαβες; κάμνουν μας τζαι χάρην. Αλλά όι αγάπη μου εμείς είμαστεν οι μαλάκες που καθούμαστεν τζαι ανεχούμαστεν τα. να πίνουμεν φραπέ πάνω που 4 ευρώ τζαι να μας κάμνουν τζαι χάρην που πάνω.

Μια εισήγηση στούς ιδιοκτήτες των καφέ: μετά τις 12 να έχουν κάποιον έξω στην είσοδο τζαι να πιάνουν παραγγελία πριν να μπεις μέσα. τζαι τζείνοι που εννά θέλουν νερό να τρών πόρτα. Ή μπορείς να πιάνεις το νερό σου τζαι να στέκεσαι στην είσοδο να το πιείς τζαι να κάθουνται τζείνοι που πίνουν οτιδήποτε πάνω των 3 ευρώ. Ή να υπάρχει χρέωση για το τραπέζι και την καρέκλα. Ή ακόμα καλλύτερα να φκεί ένας νόμος να μεν σερβίρουν καθόλου νερά στα καφέ. τζείνος που θέλει νερό να πάει στο περίπτερο.

ρε παιδί μου εν ιφκαίνει ο άθρωπος, να παττίσει η επιχείρηση που θέλεις;
στήριξε την οικονομία του τόπου σου, γίνε κι εσύ μαλάκας, μπορείς....

Χάππι πέρτει του γιου

Σήμερα εκαθάρισα. Η αλήθκεια εν ότι είμαι εντελώς ανοικοτζύρευτη, αλλά άμαν η σκόνη φτάσει το ένα εκατοστό τζαι τα ρούχα ξεκινούν να πέφτουν που την καρέκλαν, συγκινούμαι λλίον τζαι κάμνω τα που πάνω που πάνω (όσα θωρεί η πεθερά που λαλούμεν).
επίσης, εκτός που παντελή έλλειψη νοικοτζυροσύνης έχω τζαι τζείνον το πράμαν, το εν πετάσσω τίποτε (πολλά άσηιμος συνδυασμός), το οποίο πέρσι έμαθα ότι εν σύμπτωμα ιδεο-ψυχαναγκαστικής διαταραχής, αλλά αγνόησα το.
Τέλος πάντων, ως αποτέλεσμα το δωμάτιό μου εν γεμάτο που ένα σωρό πράματα εντελώς άχρηστα που εν το κάμνει η καρκιά μου να τα πετάξω. Όποτε εννά καθαρίσω ξεκινώ με την ιδέα να πετάξω λλία πράματα. Παίρνει μου περίπου 2 ώρες να συγυρίζω τα πράματα μου τζαι να αποφασίσω τι να πετάξω τζαι στο τέλος εν πετάσσω τίποτε, γιατί το έναν "εν κρίμαν να το πετάξω", το άλλον " εν δώρο" κλπ. Έτσι ούλλα τα πράματα παν πάλε πίσω στη θέσην τους. Αποτέλεσμα; Εξακολουθώ να έχω (ενδεικτικά μόνο, γιατί αν τα έγραφα ούλλα...):

• θκυό κακάσηιμα διακοσμητικά που μου εφέραν δώρο η διπλανή μου στην 1η γυμνασίου τζαι μια φίλη μου που το Δημοτικό (!!!). Α τζαι έναν άρωμαν που βρωμοζολά, τζαι εν το εχρησιμοποίησα ποττέ.
• το βιβλιαρούιν της εκδρομής μας στην Ελλάδα στην 2α λυκείου
• την εικόναν του Αγίου Σπυρίδωνα που μου έφερεν μια θκειά μου (οκ είμαι άθεη, αλλά εν θα τη σύρω μες τον κάλαθο)
• το πρόχειρο με τες πελλάρες της 3ης λυκείου (εξηγώ: εγώ τζι η διπλανή μου είχαμεν έναν πρόχειρον πάνω στο θρανίο τζαι εγράφαμεν η μια της άλλης πελλάρες άμαν εβαρκούμασταν στο μάθημα, κατά βάση περιλαμβάνει κουβέντες για γκομενικά και θάψιμο των καθηγητών μας)
• ούλλα τα γράμματα απόρριψης που τα πανεπιστήμια που έκαμα αίτηση για μεταπτυχιακό
• ένα κομμάτιν κούζαν που την Ανάστασην στην Κέρκυρα (αναμνηστικόν, εν πετάσσεται)
• ούλλα τα διαφημιστικά του Ομίλου Φίλων Κινηματογράφου
• το Σχέδιον Ανάν
• Φοιτητικές που το πρώτον μου έτος στο πανεπιστήμιον (πριν κάτι αιώνες) τζαι Υστερόγραφα
• έναν cd με βυζαντινή μουσική που δεν άκουσα ποττέ τζι ούτε πρόκειται
• ούλλες τες κάρτες γενεθλίων που έπιασα ποττέ
• το παντελονάκι της γυμναστικής το μαύρο που το σχολείον (όι κάτσε τούτον επέταξα το τον προηγούμενο μήνα τζαι είμαι πολλά περήφανη)
• τες κάρτες του μετρό που ούλλες τες χώρες που επήα
• τζαι άλλα πολλά τέλος πάντων

Γιατί τα κρατώ; όπως είπεν τζι ο Elijah Wood σε μιαν ταινίαν ("όλα είναι πεφωτισμένα"- "everything is illuminated"), φοούμαι να μεν ξεχάσω. τους ανθρώπους που επεράσαν που τη ζωή μου, το τι έζησα, το τι είμαι. Να μεν ξεχάσω τζαι να μεν ξεχαστώ.

Κάθε φοράν που τελειώνω τούτην τη διαδικασία, του να δω τα πράματα μου για να διαλέξω τι να πετάξω συνειδητοποιώ πως επέρασα ωραία, έκαμα μιαν αναδρομήν στη ζωή μου που σήμερα κλείνει αισίως 24 χρόνια συνεχούς παρουσίας και προσφοράς.

Απλά σε κάποια φάσην εννα πρέπει να κάμω τόπον ανάμεσα στα παλιά για να βάλω τα καινούργια άχρηστα πράματα. Τέλος πάντων. Χρόνια μου Πολλά!

PS: Σήμερα έσηει γενέθλια τζαι το google. Δηλαδή, σήμερα ήβρεν; είναι μια διεθνής συνωμοσία για να επισκιάζεται η δική μου ύπαρξη, αλλά ρε γκούγκλε εν θα σου περάσει...

Λάλε μου να σου λαλώ

Βασικά συνήθως λαλώ πολλές τσιόφτες. Μια φίλη μου λαλεί ότι το μεγαλύτερο μου ταλέντο εν το να ''χτίζω'' πάνω στες τσιόφτες των άλλων (αν ήταν ολυμπιακόν άθλημα ασυζητητί το χρυσόν εννά ήταν δικό μου). Μέσα μέσα, όμως, όι να το παινευτώ δηλαδή, σύρνω κάτι πετυχημένα... μεν το συζητάς.

Πριν λλίες μέρες που λαλείτε είπα μεγάλην κουβένταν (ύστερα το κατάλαβα ότι ήταν μεγάλη). είπα μιας φίλης μου πως όποια τζαι να' σαι, όπως τζαι να' σαι (κάνε μου απόψε συντροφιάαααα) πάντα εννά υπάρχει κάποια άλλη που εννάν πιο όμορφη που σέναν.
Τζαι πιο όμορφη, τζαι πιο ψηλή, τζαι με πιο λλίην κυτταρίτιδαν, τζαι με πιο ωραία μαλλιά, πόθκια, ρούχα και τα λοιπά, και τα λοιπά... Γι' αυτόν, για μέναν εν εντελώς άσκοπον να σκέφτεσαι πράματα τύπου "είμαι όμορφη;'' τζαι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες. Μόνον κατάθλιψην μπορείς να πάθεις (εκτός αν είσαι η Τζολί ή ξέρω γω).
απλά πρέπει να το πάρεις απόφασην. ναι, φυσικά τζαι έσιει πιο όμορφες που μέναν ή πιο ενδιαφέρουσες ή πιο σχετικές με την πολιτική ή πιο... οτιδήποτε. εν τζαι μπορείς να κάμεις τίποτε για τούτον.

λογική απορία: ε, καλά γιατί κάποιος να γυρίσει να δει εμέναν τζι όι την άλλην την πιο όμορφην; ε.... τούτον ακόμα εν το εξεκαθάρισα. υποθέτω γιατί τζαι τζείνος έννεν ο brad ( ο pitt ρε), ή εν ανώμαλος (για την περίπτωση μου συνήθως τούτον εν το πρώτον πράμαν που σκέφτουμαι) ή τέλος πάντων επειδή γουστάρει κάτι μη τυπικό. ξέρω γω;

Συμπέρασμα: Ούτε να χαλιέσαι, ούτε να τρώεις τες ώρες σου να αλλάξεις τούτον που είσαι (με σοβατίσματα, πλαστικές, κομμωτήρια, νυχούδες κοκ). απλά καρτεράς να βρεθεί κάποιος αρκετά ανώμαλος, όι τόσον όμορφος τζαι αρκετά παράξενος να σου την πέσει ... ή να του την πέσεις εσύ (ειδικά αν εν κυπραίος).

εν τζαι πολλά δύσκολο να έβρεις, απλά πρέπει να δεις γυρόν σου. εμείς οι άσιημοι είμαστεν πιο πολλοί (μεταφράζω στα κυπριακά μια ισπανική φράση που λαλεί μια φίλη μου, που εν την αθθυμούμαι στα ισπανικά). Τζαι άμαν θέλουμεν κάμνουμεν τζαι επανάστασην ενάντια στο κατεστημένον της ομορφιάς, του στυλ, της εικόνας και της επιφανειακής τελειότητας... τζαι να απαιτήσουμε η Τζολί, ο άντρας της τζαι οι λοιποί παρόμοιοι να παν σε έναν άλλον πλανήτη να ζήσουν τζαι να μας αφήκουν στην ησυχίαν μας.

εν τέλει, τζαι η μια μεγάλη κουβέντα που είπα εκατέληξε σε τσιόφτες. Τς, τς

Εσού τι γλώσσαν μιλάς / Εσύ τι γλώσσα μιλάς;

Έναν που τα πράματα που με ενθουσιάσαν μόλις ανακάλυψα τα blog (τα κυπριακά blog) ήταν που εθκιάβαζα κυπριακά, που εθόρουν γραμμένα τα κυπριακά. Aσυνήθιστη εμπειρία. Εν πολλά περίεργον πράμαν τούτο. Άμαν γράφω, φκαίνει μου πολλά πιο εύκολα να γράψω ελληνικά αντί κυπριακά, αλλά σκέφτουμαι τζαι μιλώ κυπριακά... άμαν προσπαθώ να μιλήσω ελληνικά (καλαμαρίστικα δηλαδή, γιατί τζαι τα κυπριακά ελληνικά ένουν) νιώθω λλίον ανάπηρη, ψάχνω τες λέξεις, ζορίζουμαι να συντάξω προτάσεις, τέθκοια. νομίζω πως εν φυσιολογικόν όμως, γιατί εφκήκα που έναν εκπαιδευτικό σύστημαν που τούτον μου έμαθε, να θκιαβάζω τζαι να γράφω ελληνικά, τζαι όι τζείνον που μιλώ καθημερινά.

τέλος πάντων το θέμαν του πόουστ έννεν τούτον το παράδοξον, ούτε το γιατί να μαθαίνουμεν ελληνικά στο σχολείο (εμέναν προσωπικά αρέσκουν μου). το θέμα του πόουστ έννεν ούτε το αν μας αρέσκουν τα καλαμαρίστικα, αλλά το αν μας αρέσκουν τα κυπριακά.
τι εννοώ; πριν λλίον τζαιρό εγνώρισα έναν ερασμικό φοιτητήν στο πανεπιστήμιο, τζαι η πρώτη ερώτηση που μου έκαμεν ήταν αν μου αρέσκουν τα κυπριακά. Εχασκιάστηκα (άκρως πετυχημένη τζαι περιγραφική κυπριακή λέξη). το πρώτον πράμαν που εσκέφτηκα ήταν: τι σόιν ερώτηση εν τούτη;
λαλώ του: εν η γλώσσα μου, φυσικά τζαι αρέσκουν μου, γίνεται να μεν μαρέσκουν; τζαι είπεν μου ο άνθρωπος ότι εγνώρισεν άλλους κυπραίους που εν τους αρέσκουν τα κυπριακά.

τζαι κάπου δαμέ αναρωθκιούμαι: πως μπορεί κάποιου να μεν του αρέσκει η γλώσσα που μιλά; πως εκαταντήσαμεν έτσι; να ντρεπούμαστεν για το πως μιλούμεν; γιατί πιστεύκω τούτον ένι. εδιαμορφώθηκε με κάποιον τρόπον η εντύπωση πως τα κυπριακά εν παρακαθκιανά, χωρκάτικα, μη σοβαρά / μη επίσημα, ή τέλος πάντων εν ξέρω ακριβώς τι. έχουμεν τόσον κόμπλεξ με τη γλώσσα μας (τζαι με πολλά άλλα δηλαδή), που προσπαθούμεν να την αρνηθούμεν σαν τζαι εννα σταματήσουμεν να είμαστεν κυπραίοι, άμαν καλαμαρίζουμεν.

Σπάζουν τα νεύρα μου, άμαν ακούω ηθοποιούς σε κυπριακές σειρές να καλαμαρίζουν (σαν να τζαι το "Αγαπώ σε" έσηει λλιότερη σημασίαν που το "Σ' αγαπώ"). Σπάζουν τα νεύρα μου ακόμα παραπάνω άμαν στες κυπριακές σειρές χρησιμοποιούν τα κυπριακά με τρόπον περιπαιχτικόν, τζαι νευριάζω άμαν ακούω κυπραίους να καλαμαρίζουν ξέρω γω στο πανεπιστήμιο, στο καφέ, γιατί θέλουν να το παίξουν κάπως. τζαι πιο πολλά που ούλλα νευριάζω με τον εαυτόν μου άμαν μπαίνω τζαι εγώ στη διαδικασία πχ. άμαν πρέπει να κάμω μιαν παρουσίασην, μιαν ομιλίαν (συνήθως ξεκινώ ελληνικά, εν τα καταφέρνω, τζαι καταλήγω σε σοφτ κυπριακά).

εν λαλώ να μεν μαθαίνουμεν ελληνικά (ειδικά τα αρχαία εν τόσον κοντά σε τούτον που μιλούμεν), ούτε το να μεν μιλούμεν ελληνικά ποττέ, κυρίως άμαν ο συνομιλητής εν καταλάβει κυπριακά (πχ. καλαμαράες), αλλά να απενοχοποιήσουμεν τη διάλεκτον που μιλούμεν. Εννεν αντροπή να γράψει κάποιος έναν τραούδιν στα κυπριακά, ή να μιλήσει ένας υπουργός κυπριακά, ή να σηκώσεις το σηέριν σου στο μάθημαν να πεις απάντησην στα κυπριακά, ή να πεις πως νιώθεις στα κυπριακά.

τζαι, τέλος πάντων, το "Αγαπώ σε" εν πιο αληθινόν που το "Σ'αγαπώ" (εκτός αν είσαι καλαμαράς, οπόταν οκ).

Απορία

Αν έσhετε απάντηση πέτε:

Στο τραγούδι της Αλέξιας "Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό, ο, ο, ο.... " αλήθκεια, ποιον εν τούτον το μυστικό;
γιατί τζαι εγώ κορίτσιν είμαι, αλλά έτσι πράμαν εν ηξέρω. εμέναν δηλαδή γιατί εν μου το είπεν κανένας;

Γκράφιτι

Η φωτογραφία του τίτλου (δεν μπορούσα να τη μικράνω, είμαι άλλωστε αφόρητα άσχετη με αυτά) είναι από ένα δρόμο στο Buenos Aires, την πιο ζωγραφισμένη πόλη που είδα ποτέ μου.
Η Ερυκίνη όπως καταλαβαίνετε ταξίδεψε μέχρι την Αρζεντίνα, που είναι χώρα μαγική (τζαι ονειρεμένη μεν σας πω) τζαι ερωτεύτηκε, όι μόνον τους (ομολογουμένως) πανέμορφους Αργεντίνους, αλλά κάθε γωνιά της πόλης, τζαι κάθε τοίχον γεμάτον χρώματα, τζαι φαντασία. Που τες πιο μεγάλες λεωφόρους, ως τες πιο παλιές, τζαι φτωχές γειτονιές (σαν τούτην που την οποίαν εν η καρδιά πιο πάνω) εννά έβρεις τέχνην. Ακόμα τζαι σε καταστήματα, έτυχεν να μπούμεν για έναν ζευκάριν παπούτσια τζαι εχάσκαμεν τον τοίχον.... κάτι έχουν τούτοι οι άνθρωποι, οι Λατίνοι τζαι κάθε τι ακόμα τζαι τη διαμαρτυρία στολίζουν την με χρώμα, πολύ χρώμα.
Μεν με παρεξηγείτε απλά λείπει μου....

(θερμές ευχαριστίες στη φίλη, συνάδελφο, συνοδοιπόρο και συνταξιδιώτη Μ. για την ευγενή προσφορά της φωτογραφίας)

Επαναπροσέγγιση...

Σήμερα εθκιάβασα στην εφημερίδα ότι εγίνην ολόκληρος χαμός επειδή κάποιοι μαθητές επίαν να παίξουν μάππαν (ή κάτι τέθκιον τελοσπάντων) στα κατεχόμενα τζαι εξεκινήσαν τα ποιος έδωκεν έτσι άδειαν τζαι ξέρω γω. Την ίδιαν ώραν που στην "άλλην μερκάν", κάποιοι άλλοι νέοι πασιν δικαστήριον επειδή εγράψαν γκράφιτι που ελάλεν ότι ο τουρκικός στρατός εν στρατός κατοχής τζαι να σηκωστούν να φύουσιν.
Αν ήμουν εγιώ στη θέσην των Ε/Κ που μάχουνται τουντες πελλάρες, εννά ανησυχούσα παραπάνω που τα κοπελλούθκια στην "ποδά μερκάν" συγκινούνται να γράψουν στους τοίχους μόνον για το ΑΠΟΕΛ τζαι την ΟΜΟΝΟΙΑ, όι επειδή επίαν στα κατεχόμενα (ου παναγία μου πέρκει να μιλήσαν τζαι κανενού τουρκοκύπριου, κύριε ελέησον!!!).
Γιατί για την επαναπροσέγγιση εν χρειάζεται μόνο να αλλάξουμεν βιβλία (που τζαι τζείνον χρήσιμον ένι), αλλά τζαι μυαλά. Τζαι όι μόνον των κοπελλουθκιών, αλλά τζαι τα δικά μας μερικοί μερικοί.

PS: (εντελώς άσχετο, μιας τζαι μιλούμεν για τα σχολεία) πρέπει να είμαστεν η μόνη χώρα, στην οποία χρειάζεται να κάμει διαφήμισην στο ράδιο το σχολικό λεωφορείο.... Yo yo παω στο σχολείο, yo yo με το λεωφορείο.... ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν ρε...

Κύπρος, ένα ταξίδι ή...;

Ε, λοιπόν, όσο τζαι αν θορώ τζαι βιώνω καθημερινά κάποιες καταστάσεις σε τούτον τον τόπο, εν η αλήθκεια πως κάθε φοράν που ακούω ξένους (μη κύπριους) να παραπονιούνται για τα ίδια πράματα που παραπονιούμαι τζι εγώ, πάντα νιώθω πιο άσhιμα, σαν να μεν τα ξέρω ήδη. Δηλαδή, φαντάστου να είσαι ξένος (τζι όι απαραίτητα ξένος εργάτης, που τραβούν τα πλάσματα ΤΟΝ εξευτελισμό τζαι ΤΗΝ εκμετάλλευση) αλλά να είσαι τουρίστας ή φοιτητής erasmus ή "καλαμαράς" τζαι ζεις για λλίον ή πολλύν στην Λευκωσία (είμαι Λευκωσιατού είπαμεν). Πρέπει να εν πολλά ισχυρόν πολιτισμικό σοκ. ούτε μετρό, ούτε τραμ, ούτε λεωφορεία, ούτε πεζοδρόμια, ούτε χώρος για ποδήλατα μες τους δρόμους. τζαι εν κανεί που ρισκάρεις τη ζωή σου για να κυκλοφορήσεις (αφού στην Κύπρο το ποδήλατο μπαίνει στην ίδια κατηγορία με το μπάντζι τζάμπινγκ), θορούν σε ούλλοι σαν εξωγήινο, σαν έναν περίεργο, σνομπάρουν σε...

τζαι θορείς τους κάτοικους τούτης της περίεργης χώρας να φορούν ούλλοι τα ίδια (πανάκριβα) ρούχα, τα ίδια (πανάκριβα) γυαλιά, να οδηγούν τα ίδια (πανάκριβα) αυτοκίνητα (το γνωστό τρίπτυχο: αυτοκίνητο, γυαλί, μαλλί, τέλος πάντων) και να επιδεικνύουν τον εαυτό τους στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης σαν τα ζώα του τσίρκου...

τέλος πάντων, νιώθω πάντα πιο άσηιμα, νομίζω, γιατί εμείς εγεννηθήκαμεν δαμέ, εσυνηθίσαμεν κάποια πράματα, αναπτύξαμεν αντισώματα ρε παιδί μου, ενώ τούτοι οι άνθρωποι ...

στην πραγματικότηταν, όμως, εμείς είμαστεν πιο κρίμαν ακριβώς για τον ίδιο λόγο, γιατί εμείς εν εμάθαμεν το άλλως πως για να το απαιτούμεν, γιατί εμάθαμεν να λειτουργούμεν μέσα σε τούτον το πράμαν που λέγεται κυπριακή κοινωνία, τζαι εσυνηθίσαμεν το τζιόλας. πολλά γαμημένον πράμαν η συνήθεια (συγχωρήστε τα "γιαπωνέζικά" μου), κάμνει τζαι τα σηειρόττερα ανεκτά ....

ώσπου να ξυπνήσουμεν δηλαδή, γιατί που έννα πάει;

Buenos Aires

Κόκκινο. Το χρώμα της πόλης. Το χρώμα του πάθους. Κόκκινα φώτα και κόκκινα φορέματα και κόκκινα λουλούδια στα μαλλιά. Στριφογυρίζω, στροβιλίζομαι.Αβέβαια τα βήματα σε ρυθμούς ερωτικούς. Ποτέ δε μου άρεσαν οι στροφές, μα τώρα γυρίζω, γυρίζω. Και με κρατά. Το χέρι του στη μέση μου σε ένα αέναο ταγκό. Μέχρι να ξημερώσει, μέχρι… ποιος ξέρει μέχρι πότε.

Ο χρόνος, άλλωστε, σ’αυτή την πόλη δεν κυλά. Ο χρόνος εδώ δεν τρέχει βιαστικά. Κάθεται στη γωνιά του δρόμου, πλανώδιος ανθοπώλης, φτιάχνει μπουκέτα από μαργαρίτες και τριαντάφυλλα και τα χαρίζει σε ερωτευμένους περαστικούς. Δε θυμάμαι τι μέρα είναι, δεν μπορώ να υπολογίσω την ώρα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ούτε καν την εποχή. Τίποτα εδώ δεν μετρά το χρόνο. Ο χρόνος έχει ελάχιστη σημασία. Ακόμη και για μένα πια.

Τα μάτια του είναι μπλε και η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Το χέρι του στη μέση μου, η ανάσα του στο λαιμό μου. Και στροβιλίζομαι σε ένα όνειρο χωρίς τέλος.

Σημείωση: Στην πραγματικότητα το χρώμα της πόλης δεν είναι το κόκκινο. Είναι μάλλον πολύχρωμη.

Τι θέλει να πει ο ποιητής ;

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα εν αποφάσισα εάν το βλογ θα είναι σοβαρό ή όχι, ίσως γιατί ακόμη δεν αποφάσισα εάν παίρνω τον εαυτό μου σοβαρά ή όχι, αλλά τούτον εν έναν άλλο θέμα. Ούτε αποφάσισα τι ακριβώς θα γραφω εδώ. Το μόνο σίγουρο είναι πως που και που θα ανεβάζω κανένα κείμενο που γράφω έτσι για να έχω τη ψευδαίσθηση ότι κάποιος τα διαβάζει....
Όπως και να έχει, ξεκινώ με αυτό.

Η τρύπα

Εχω μια τρύπα στο στόμα μου.

Όχι αυτή στο κέντρο, το φάρυγγα, που έχουν όλοι οι άνθρωποι, μια άλλη, πιο μικρή, κάτω αριστερά, πίσω ακριβώς από το τελευταίο δόντι. Διευκρινίζω: όχι πάνω στο δόντι (αυτό θα σήμαινε απλά κακή στοματκή υγιεινή, τίποτα ενδιαφέρον δηλαδή), πίσω απ’το δόντι.

Δεν πονάω, δεν τρέχει αίμα. Απλά δεσπόζει εκεί μια τρύπα. Μια τρύπα. Πραγματική. Την κοιτάζω μέρες τώρα. Με κάθε τρόπο προσπαθώ να τη μελετήσω εξονυχιστικά. Αν δεν ήτανε στο βάθος του στόματός μου, θα την έβαζα κάτω από το μικροσκόπιο που δεν έχω. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς προσπαθώ να βρω. Πάντως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Τίποτα. Κενό. Μια τρύπα άδεια. Ούτε αίμα, ούτε κανένας ξεχασμένος μικροοργανισμός που βρήκε καταφύγιο στη στοματική μου κοιλότητα, τίποτα.

Η αλήθεια είναι ότι με ενοχλεί λίγο· δεν πονάω, μα με ενοχλεί. Μόνο όταν μετά από ένα λαμπρό γεύμα από πατάτες τηγανιτές, μακαρονάδες και άλλα συναφή, η τρύπα καλύπτεται πλήρως από ένα στρώμα μασημένης τροφής και νιώθω καλά. Κάπως έτσι βέβαια πάει περίπατο η στοματική υγιεινή που λέγαμε. Οι πιθανότητες μόλυνσης είναι πράγματι μεγάλες, μα δεν ξέρω εάν αυτό με ανησυχεί. Πιο πολύ με ανησυχεί η ύπαρξή της. Γιατί και πως; και πάνω από όλα γιατί είναι άδεια; πως μπορεί να είναι άδεια;

Στέκομαι μπροστά στον καθέφτη και κοιτάζω άλλη μια φορά. Προσπαθώ να δω μέσα από το κενό. Δεν φαίνεται καν ο πάτος, αν υπάρχει πάτος. Τίποτα που να υποδεικνύει το άδυτο του οργανισμού μου. Τα κύτταρα και τα αιμοφόρα αγγεία, τους νευρώνες, τους μυικούς ιστούς. Δε θα έπρεπε να περιέχει κάτι ή τουλάχιστον να οδηγεί κάπου; Σαν υπόγεια σήραγγα, ας πούμε, στα έγκατα της στοματικής μου κοιλότητας. Μόνο που στην περίπτωσή μου δε φαίνεται να οδηγεί πουθενά, δε φαίνεται να περιλαμβάνει κάτι, δε φαίνεται να εξυπηρετεί κάτι, απλά υφίσταται.

Ξέρω τι σκέφτεσαι αγαπητέ αναγνώστη κι έχεις δίκιο. Μπορώ απλά να πάω στον οδοντίατρο.

η αρχή εν το ήμισυ του παντός λαλούσιν

Τι γίνεται άμαν ένας άσχετος προσπαθεί να κάμει blog??? τρώει (κάτσε να δω), ναι ναι, 2 ώρες για να γραψει το όνομάν του. τέλος πάντων. ας ένι.



εν ξέρω αν έν η ψωνάρα που με δέρνει, η ανάγκη που με πιάνει καμιά φορά να τα χώσω ρε παιδί μου ή απλή καθημερινή ζήλεια που τα blogs των άλλων, αλλά είπα να κάμω τζαι γω το δικό μου.



Για να μεν αναρωθκιέστε Ερυκίνη είναι μια ονομασία της θεάς Αφροδίτης (από μια περιοχή της Σικελίας). Τζαι όι εν είμαι τοόσο ψωνάρα ώστε να με παρομοιάζω με την Αφροδίτη, απλά έπιασεν το κάπου το μάτι μου τζαι εκόλλησεν μου.



Τι άλλον να πω; εν εξανάκαμα έτσι πράμαν. ξαναπεράστε τζαι εννά σhει τζιάλλα!!!