Άμστερνταμ

Πήγε ήδη μεσάνυχτα.
Η παρέλαση της αγάπης τελείωσε εδώ και ώρες, και οι τεράστιες στίβες σκουπιδιών που άφησαν πίσω τους οι επισκέπτες έχουν ήδη εξαφανιστεί.
Κρυώνω κάπως. Οι πέτρες της πλατείας είναι κρύες. Το σακίδιο μου μαξιλάρι και ξαπλώνω στα σκαλιά. Δίπλα στον άστεγο που βγάζει τα παπούτσια να ξεκουράσει τα πόδια του μετά από μια δύσκολη μέρα. Ίσως και να μην είναι άστεγος, σκέφτομαι, να' ναι απλά ένας "αλήτης" της πόλης. Ότι και να'ναι, αυτό είναι το σπίτι του, ο χώρος του, κι εμείς, οι τουρίστες της πλατείας, τον ενοχλούμε.
Πίσω μας δυό τύποι, γρατσουνάνε τις κιθάρες και τραγουδούν. Θέλω να τους ρίξω κέρματα στο καπέλο, μα είμαι άφραγκη. Απλά ξαπλώνω ακούγοντας τους ροκ ήχους ανάμεσα στην ποδαρίλα και την αηδιαστική μυρωδιά του χασίς.
Κάπως έτσι πέρασε η τελευταία νύχτα, η τελευταια ώρα, μια από τις αμέτρητες που πέρασα σ' αυτή την πλατεία.