Αμέρικα: Μύθοι και αλήθειες

Το ταξίδι μου στην Αμέρικα έγινε πριν πολλά πολλά χρόνια, έτσι δεν έτυχε να το αναφέρω μέχρι προσφάτως. Ε, μετά τα τελευταία σχόλια η Ερυκίνη Productions παρουσιάζει μέσα από την εμπειρία της, το τονίζω αυτό, μετά από 1 μήνα που έζησε στην πρωτεύουσα Washington τα πράματα που έμαθε για το Αμέρικα μέσα που τες πρώτες εντυπώσεις της (ξανατονίζω το).


ΑΛΗΘΕΙΑ

η μεγαλύτερη αλήθεια νομίζω για το Αμέρικα, τζαι ίσως η μεγαλύτερη γοητεία της, εν τζείνη που ελέχθηκε που έναν φίλο αναγνώστη. Η Αμερική εν μια τόσο μεγάλη χώρα που χωρεί μέσα τα πάντα. Οι διαφορές είναι τεράστιες όι μόνον που πολιτεία σε πολιτεία, που πόλη σε πόλη, αλλά ακόμα τζαι που γειτονιές σε γειτονιές. έτσι το τι βιώνεις εξαρτάται άμεσα που το ΠΟΥ πάεις. εγώ είπαμεν επία Washington D.C. (ναι ναι τζιαμέ που εν το Ασπρον Σπίτιν, ούτε που εκόντεψα εννοείται, ουστ!) τζαι γράφω μόνον για τζιαμέ.


ΜΥΘΟΣ

Στην Αμερική σιέζεσαι να περπατήσεις στο δρόμο. Ξέρεις, συμμορίες, κλέφτες, έγκλημα και τιμωρία, νιώθεις την ανάγκη προστασίας ρε παιδί μου.

Επηρεασμένη τζαι που τες ταινίες που έβλεπα, πριν να πάω εκαρτέρουν πολλά άσιημην κατάσταση. Τζι όμως. Ένα μήνα, εκυκλοφορούσαμεν μέρα-νύχτα, επίαμεν κλαμπ τζαι μπαράκια, δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή να φοούμαι. Εκυκλοφορούσαμεν άνετα μόνοι μας. Εντάξει, επίαμεν στην Washington τζαι μάλιστα στην "καλή" περιοχή, του πανεπιστημίου, των μουσείων κλπ. Είμαι σίουρη ότι αλλού έννεν έτσι βέβαια.


ΑΛΗΘΕΙΑ

Στην Αμερική εν ούλλα πιο μεγάλα.

Μεν πάει ο νούς σας στο πονηρό (εν ξέρω, εν το έψαξα). Εννοώ τα αυτοκίνητα εν πιο μεγάλα, οι δρόμοι εν πιο μεγάλοι, τα κτήρια εν πιο μεγάλα, οι μερίδες του φαγιού εν πιο μεγάλες, τα πάρκα εν πιο μεγάλα, τα μουσεία εν πιο μεγάλα, τα mall εν πιο μεγάλα. Εκαταλάβετε τέλοσπάντων τι εννοώ. Νιώθεις λλίον όπως το μουγιούδιν (=έντομο), σε σχέση με την Κύπρο.




ΜΥΘΟΣ

Στην Αμερική οι άνθρωποι εν σου μιλούν. Εν γυρίζουν καν να σε δουν. Η πλήρης αποστασιοποίηση, ο καθένας για τον εαυτό του κλπ.

Η έκπληξις ήταν τεράστια για μένα, όσον αφορά στο πόσο φιλικοί τζαι θερμοί ήταν οι άνθρωποι στην Αμερική. Εν το φαντάστηκα καθόλου έτσι. Κι όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να μεν σου μιλήσουν οι άνθρωποι στο λεωφορείο, στο μετρό, στα καταστήματα. Στο πανεπιστήμιο. Τζαι έννεν επειδή ήμασταν εμφανώς τουρίστες. Γενικώς οι άνθρωποι ήταν ανοικτοί. τζαι ακκομπλεξάριστοι. Θκυό ππαλιές επιάνναν σου κουβέντα. Τζι όι μόνον οι άντρες, που το φλέρτ έπεφτε βροχή, αλλά γενικώς, ούλλοι. Τζαι ήταν πολλά βοηθητικοί. Τουλάχιστον ο μέσος άνθρωπος που έβρισκες στο δρόμο στην Washington.




ΑΛΗΘΕΙΑ

Στην Αμερική ο κόσμος τρώει μόνο πίτσες, χάμπουρκερ, παγωτά, ντόνατ τζαι γενικά πελλάρες.

Ένα μήνα στην Αμερική αγκαστρώθηκα τα κουπέπια της μάνας μου, το κολοκάσιν, μιαν ντομάταν του χαϊρκού τα αναθεματισμένα, τζαι ούλλα τα όσπρια. Στο πανεπιστήμιον που εμεινίσκαμεν ετρώαμεν πίτσαν το μεσημέριν, χάμπουρκερ τη νύχτα. Την άλλη μέρα το ανάποδο, έτσι για αλλαγή. καλά μιλούμεν, έχουν τα καλλύττερα jank food που έφαα. Τα πιο τέλεια cookies, τα πιο ωραία McDonalds (αν μπορείς να δώσεις το χαρατκηρισμό ωραία στα McDonalds δηλαδή), τέλειες πίτσες. Να πάεις στην Αμερική να φάεις χάμπουρκερ έναν κιλό σε παραδοσιακό αμερικάνικο diner, ποτζίνο με τα κότζινα σκαμπό τζαι το τζουκμποξ, να τρέχουν τα σάλια σου στο πάτωμα. Αλλά τούτα εν τα ωραία τους. Μεν καρτεράς τίποτε άλλον. Είχαν τζαι μακαρόνια, αλλά μεν φανταστείς, το μέσον ιταλικόν εστιατόριο της Λευκωσίας εν σαφώς ανώττερο. Έχουν τζαι mediterranean restaurants τάχα, αλλά μεν νομίζεις ότι εννά φάεις ελληνικόν φαίν. Ο μουσακάς για τζείνους εν ένα κομμάτι μελιτζάνα με σως (????). Έχουν τζαι σαλάτες, αλλά αν έφαες ποττέ στη ζωή σου αληθινή ντομάτα τζαι αληθινόν αγγουράκι, πραγματικά εν θα τους τζίσεις. Πιο άνοστα λαχανικά δεν έσιει.




ΜΥΘΟΣ και ΑΛΗΘΕΙΑ μαζί

Στα αμερικάνικα πανεπιστήμια υπάρχουν οι αθλητές, οι ξανθιές χαζογκόμενες, οι μαζορέτες, τα σπασικλάκια, οι εναλλακτικοί, οι τρέντυ, οι ροκάδες κλπ.

Ξέρω πως εννά ακουστεί αλλά ενόμιζα ότι εζούσα σε ταινία εφηβική του Χόλλυγουντ. Ούλλοι τζείνοι οι χαρακτήρες που θορείς στες ταινίες, μπροστά σου ολοζώντανοι. Εν επίστευκα ότι εννά ήταν τόσον κοντά στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον τζείνον που βλέπεις ως αρχική εντύπωση, η εικόνα ρε παιδί μου ήταν ολόιδια. Ακόμα τζαι οι λεπτομέρειες. το τι εφορούσαν, το πως εκινούνταν, τα πάντα. Αλλά ξέρετε τι; Μετά που λλίον τζαιρόν που αλληλεπιδράς μαζίν τους σκέφτεσαι ότι έννεν απλά έτσι. έχουν τζιάλλα.

Ας πούμεν η ξανθιά Αμερικάνα με το χαρακτηριστικό χαζοχαρούμενο ηχόχρωμα στη φωνή που γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια του προγράμματος. Το πρώτον πράμαν που σκέφτεσαι εν "ου μάνα μου, τυπική αμερικάνα χαζογκόμενα", που ήταν όντως. Αλλά ήταν επίσης τζαι πολλά καλόν πλάσμαν, εφκήκεν που τη βολή της για να μας βοηθήσει που το να οργανώσουμε πάρτυ για τα γενέθλια της Μ., ως τότε που εβούραν με τες πιτζάμες να μου έβρει κλειδιά όταν εκλειδώθηκα με τον ττόρο έξω που το δωμάτιο μου. Πως να την αντιπαθήσεις; Τζαι ο γυμναστηριασμένος τύπος, με το κατάλευκο-διαφήμιση-οδοντόκρεμας χαμόγελο που μου την έπεφτε στο λεωφορείο, στην πραγματικότητα είσιεν τζαι κάτι να πει. Για φαντάσου.

Τζαι ξέρεις έσιει τζαι κάτι άλλους τύπους που σπάνια εννά τους δεις στες νεανικές χαζοκωμωδίες, τζείνους που εσυναντήσαμεν στη ροκ συναυλία στο πάρκο, τζείνους που κατά τη διάρκεια του πτυχίου τους εκαταφέραν να μαζέψουν λεφτά τζαι να χτίσουν έναν σπίτι για μιαν οικογένεια, τον Μάρσιαλ που κάμνει τρεις δουλειές για να συντηρεί τον Μη-Κυβερνητικό Οργανισμό που ίδρυσε τζαι λαλεί ότι άλλα λεφτά εν χρειάζεται, που τζείνα για τα McDonalds που τρώει τζαι τα κόμικς που θκιαβάζει, άτε το πολύν ελπίζει κάποτε να έσιει δικόν του αυτοκίνητο. Γιατί, ναι, υπάρχουν τζαι τούτοι.



ΑΛΗΘΕΙΑ

Το Αμερικάνικο κράτος εν κράτος με οργάνωση τζαι σύστημα τζαι προνοεί για τους πολίτες.

Εντάξει μιλούμεν οι άνθρωποι εν άλλη φάση. Καμία σχέση με Κύπρο. Παντού υπάρχει πρόνοια για ούλλες τες αναπηρίες. Στο πανεπιστήμιο, στα μέσα μεταφοράς, παντού. Πως εν το δικό μας πανεπιστήμιο που έβαλεν θκυό στυλλούθκια στην κεντρική είσοδο (ξέρεις τζιαμέ που κάποτε εμπορούσε να περάσει τροχοκάθισμα); καμία σχέσις. Υπάρχει οργάνωση τζαι πρόνοια για πολλά πράματα τζαι τούτον φαίνεται που το πως εν σχεδιασμένες οι τάξεις που κάμνουν μάθημα στο πανεπιστήμιο, που το πως οργανώσαν το πρόγραμμά μας, που το πως μπορεί να μπει ένα τροχοκάθισμα στα λεωφορεία, που τα φώτα στη διάβαση πεζών που σου δείχνουν τα δευτερόλεπτα, που την καθαριότητα της πόλης, που ούλλα.

ΑΛΗΘΕΙΑ

Η Αμερική εν η χώρα των αντιθέσεων.

Τζαι η πιο έντονη εικόνα που θυμούμαι που το ταξίδι ήταν τότε που ένα μικρό άσπρο βαν με τέσσερεις κυπραίους (η μια ήμουν εγώ) εσταμάτησεν σε μιαν που τες κεντρικές λεωφόρους ακριβώς απέναντι που το επιβλητικό κτήριο της World Bank. Στο ένα πεζοδρόμιο, οι κύριοι με τις γραβάτες τζαι τους χαρτοφύλακες τους να προχωρούν βιαστικοί τζαι στο ακριβώς απέναντι μια σειρά που κουρελιασμένους, άλουτους άστεγους να περιμένει εμάς να τους βάλουμε σούπα στο ποτήρι τζαι να τους δώκουμε φαΐ. Τούτον ήταν το γεύμαν τους, το μοναδικό γεύμα της ημέρας τζαι εκουντιούνταν ποιος θα πιάει πρώτος τζαι ας τους εδιαβεβαίωνες ότι έσιει φαΐν για ούλλους.

Το ταξίδιν τζαι το πρόγραμμαν ήταν μια μοναδική εμπειρία που δεν έπαψα που τότε να τη συστήνω σε ούλλους (άσχετον εαν ετέλειωσεν πλέον). Κυρίως για ότι είσιεν να κάμει με την επαφή με τους Τουρκοκύπριους, αλλά τζαι για την εξερεύνηση τούτου που λέγεται Αμερική που τα δέντρα στο δάσος της Βιρτζίνια, ως τα μουσεία της Washington τζαι την αμερικάνικη νοοτροπία, τον τρόπο ζωής, διασκέδασης τζαι σκέψης. Τζι αν εν έναν πράμαν που κατάλαβα εν ότι εν άκρως διαφορετική που τούτον που λέγεται Ευρώπη, πόσο μάλλον που τούτο που λέγεται Κύπρος. Όχι καλή, ούτε κακή, διαφορετική.