Notes on a trip (updated)

Στην αρχή προσπάθησα να κρατώ ημερολόγιο τζαι να το κάμω πόστ, αλλά μετά είπα "δε βαριέσαι;", όπως επίσης στην αρχή προσπάθησα να πάω σε μουσεία, αλλά μετά είπα "δε βαριέσαι;". Η Μ. λαλεί ότι εν η χαλαρότητα της πόλης, η νοοτροπία που μας επηρέασε, ίσως τζαι η ανάγκη που είχαμεν τζι οι θκυό μας τούτην την περίοδο για THN απόλυτη ξεκούραση, εγώ λαλώ εν οι αναθυμιάσεις. Τέλοσπάντων, εν έσιει σημασίαν. Εννά σας πω ότι αθθυμούμαι.

Είμαι νομίζω το πιο ακατάλληλο άτομο να μιλήσει για το Άμστερνταμ. Χασίσια εν κάμνω, με π*****νες εν πάω, γκέι εν είμαι, τζαι το βασικόττερον, δεν μου φκαίνει με καμίαν απολύτως φυσικότητα τούτη η χαλαρότητα που σας ελάλουν ότι χαρακτηρίζει τζείνους που επισκέπτονται τούτην την πόλην (μπορεί να φταίει το ότι εν κάμνω χασίσια). Το σίουρον εν, με λλία λόγια, ότι εν ευχαριστήθηκα πλήρως τα πράματα που η πόλη μπορεί να προσφέρει σε έναν επισκέπτη, ούτε εκατάφερα να μπω στη νοοτροπία της. Παρόλα αυτά εκάμαν μου εντύπωσην πολλά πράματα, τα οποία, όπως αντιλαμβάνεστε, θα παραθέσω πάραυτα.

1. Έσιει ρε παιθκιά μιαν θέα τούτη η πόλη, απίστευτη. ένα σκηνικό, φκαλμένον μέσα που τα όνειρα μου. Κάτι δρόμους, τζαι κάτι σπίθκια, κάτι γέφυρες, τζαι τον ποταμόν. Αχ ο ποταμός. Γιατί να μεν έχουμεν τζαι στη Λευκωσία ποταμόν (με νερό δηλαδή). Τζαι πράσινον, τόσον πράσινο. Εν χορταίνεις να θορείς το θέαμαν. (έχω ψύχωσην με το πράσινο, με τα δέντρα, τα γρασίθκια, τα πάρκα, ίσως γιατί στην Κύπρον έχουμεν μιαν μόνιμην ξεραϊλα)

άκου πως το εφαντάστηκα. κάτω που τούτον το δέντρον δεξιά Ερυκίνη και γκόμενος να απολαμβάνουν τη θέα (είμαι ρομαντική κατά βάθος).

2. Μιαν εφτομάδαν στο Άμστερνταμ είδα μόνον 1 άτομο να φορεί μάσκαν, που μπορεί να εν τζείνον το 0.1% του πληθυσμού που έσιει μικροβιοφοβίαν. Οι ολλανδοί προφανώς έννεν άνθρωποι της υπερβολής τζαι του πανικού. Μπράβο τους.

3. Πρώτη μέρα στο Άμστερνταμ έφαα το πιο τέλειο χάμπουρκερ ever σε μιαν πανέμορφη μικρή μπυραρία. έκαμα θκυό μέρες να το χωνέψω, αλλά χαλάλι. επίσης έφαα τόνους πατάτες. Εν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με το φαίν γενικώς. ήβραμεν όμως το τέλειον μέρος για πρωινόν που είσιεν θεικά μάφιν, τζαι υπέρ-φρέσκα γαλλικά κρουασάν, όι πελλάρες. τζαι φτηνά. Με 4 ευρά έτρωες πρωινό.

Δια του λόγου το αληθές, η Ερυκίνη σας λιάζεται στο ολλανδέζικον καφενούιν.

4. Μουσείο Βαν Γκογκ: Λατρεύω Βαν Γκογκ, είπα σας το; (είμαι εντελώς άσχετη που τέχνη προφανώς, αλλά τυγχάνει να τον ξέρω και να μ' αρέσκει). Εν το μόνο μουσείο που κατάφερα να επισκεφτώ, πριν με πιάσει τζι εμέναν η χαλάρωσις (που κάποια φάση τζαι μετά, απλά απλώναμε στην πλατεία Νταμ, για ώωωωρες). Στο μουσείο, εν τω μεταξύ, να γίνεται της π****νας. Προσπάθα εσύ να φκαριστηθείς τα έργα με 500 άλλους τουρίστες να φακκούν γυρόν, να κουντιούνται μπροστά στα ηλιοτρόπια να σου πω εγώ. Τραγικό. τελικά όντως, τζείνον που χαλά το Άμστερνταμ εν οι τουρίστες.

5. Τα coffeshop τζαι τα καταστήματα έχουν την καλλύτερη μουσική στην πόλη, καλλύτερη που τα κλαμπ. Επία τζαι στα τρία τζαι ξέρω τι λαλώ.

6. Χασις: για το χασίσι έχω να πω ένα μόνο πράμα. Βρωμοζολά. Χριστέ μου τι ετράβησα η γεναίκα. Δεν ξέρω τι προκαλεί στους άλλους, αλλά εμέναν προκαλεί μου αναγούλα. έξι μέρες το στομάσιην μου χάλιν. τζαι τζείνα που λαλούν, ότι απαγορεύεται δημόσια, μόνο στα coffeeshop, μαλακίες...


7. Στο Άμστερνταμ εν πιο πιθανόν να σε τζυλλίσει ποδήλατο παρά αυτοκίνητο. Ξέρω που πείρα. Γιατί είμαι τζαι κυπραία, εν τζαι ξέρω τους κανονισμούς. Τζαι επιτέλους, ποιος προηγείται;; ο πεζός ή το ποδήλατο;;

8. Gay pride: Το ότι είσιεν gay pride είπα σας το; Τέθκοιον πράμαν δεν εξανάδα. Ήταν πάρα πολλά ωραία. Που το πρωίν στην πόλην εγυρίζαν άνθρωποι με ροζ καπέλα, ροζ γυαλιά, με περίεργα ρούχα, με ποτζίνον το πράμαν με τα φτερά τύπου Σαμπουτζάκη κλπ. Το χρώμα της πόλης ήταν σαφώς το ροζ. Καφετέριες και καταστήματα στολίστηκαν με ροζ μπαλόνια τζαι φιόγκους. Κατά το μεσημέρι εξεκίνησε το πάρτυ. Δεν το επίστευκα ότι εννά είσιεν τόοοοσον πολλύν κόσμον. δεν εφαίνετουν το νερόν του ποταμού. άντρες, γεναίτζιες, γκέι, στρέιτ, ούλλοι τέλοσπάντων, εμπαίναν σε βάρκες στον ποταμό, με μουσικές τζαι μπύρες τζαι κρασιά, (ούλλοι πίττα, καρα-πίττα βέβαια) εχορεύκαν, εκάμναν χάζια. ήταν υπέροχα.


γενικώς, άρεσεν μου πάρα πολλά το γεγονός ότι ζευγαράκια γυρνούσαν στην πόλη αγκαλιά, κρατούσαν χεράκια κλπ. Στην Κύπρον, εννά ήταν δακτυλοδεικτούμενοι, εννά τους εφκάλλαν πας τη μούττη του καμπαναρκού που λαλούμεν. Επίαμεν τζαι σε ένα γκέυ καφέ, κατα λάθος, (ήταν σε μιαν που τζείνες τες βόλτες, σε τζείνην τη φάση που φκάλλουν τα πόθκια σου νερόν, τζαι λαλείς ας κάτσω να ξαποστάσω). Αρέσεν μου πολλά. Εντάξει, λλίον ασυνήθιστον θέαμαν για κάποιον που εν έζησεν εκτός Κύπρου, αλλά ωραίο. Επίσης, η μουσική του καφέ τέλεια ασυζητητί. Οι γκέυ ξέρουν να διασκεδάζουν φίλε μου (τζαι εκτιμούν την ντίσκο όσο κι εγώ).


9. Κόκκινα φανάρια: Η περιοχή των κόκκινων φαναριών εν ο δεύτερος λόγος που πάει κάποιος στο Άμστερνταμ, κάποιος άντρας δηλαδή. Ένα δρομάκι με γυναίκες σε βιτρίνες. Περνάς τζαι θκιαλέεις όποιαν σου αρέσκει. Όπως άμαν πάεις στα καταστήματα για σακάκι ένα πράμα. Εγώ ήβρα το αποκρουστικό, αλλά εντάξει, αν ήταν στα πεζοδρόμια τζαι εμαζεύκαν τους τα αυτοκίνητα εννά ήταν καλλύττερα;;; Στο τέρμα που δρόμου με τις βιτρίνες ένα στένσιλ γράφει Slave-Trade. Εν ξέρω ποιος το γράψε, αλλά φίλε/η μπράβο σου.



10. Dam Square: άφηκα το καλλύττερον για το τέλος. το κέντρον ουσιαστικά της πόλης. με έναν οβελίσκον που τη μια μερκά, που ακόμα εν εκατάλαβα τη σημασία του κ***ιού ως μνημείον, αλλά εν έσιει σημασίαν. Στα σκαλιά του οβελίσκου περάσαμε τις πιο πολλές ώρες μας, όπως τζαι πολλοί άλλοι τουρίστες, που κάθοταν παρέες παρέες, έβγαζαν φωτογραφίες, έτρωγαν, ξάπλωναν, γελούσαν, έπαιζαν χαρτιά ή απλά μαστούρωναν κοιτώντας στο κενό. Στη λιθόστρωτη πλατεία τις πλείστες ώρες της ημέρας, καλλιτέχνες του δρόμου έδιναν παραστάσεις, από breakdance σε beatbox και ακροβατικά ή απλά μια κιθάρα στην άκρη του δρόμου να παίζει παλιές αμερικάνικες μελωδίες.

Τα σκαλιά της Νταμ. Κάπου τζιαμέ παραγέρνω τζι εγώ.

Τζαι μετά ήρταμεν Κύπρον, έδωκεν μου το βραστόν αερούδιν με το που εκατέβηκα που το αεροπλάνο, εθθυμήθηκα τι εστί Κύπρος με τον κόσμον να βουττά πάνω στον ιμάντα να πιάει τες βαλίτσες του, εκολλίτσιασα που την υγρασίαν, τζαι που σήμερα πάλε πίσω στα ίδια, της ζωής μου ροκανίδια.


(δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες γιατί δεν έχω ψηφιακή κάμερα. Η Μ., ο επίσημος χορηγός φωτογραφιών του βλογ ετούτου, θα προσπαθήσει να κάμει μια δωρεά σύντομα ελπίζω).

- ήταν γλήορη τελικά!!! ευχαριστώ κοπελιά!