Ηθική και χρήμα

Κείμενο για την ηθική δε θα σας έγραφα, αν και διαβάζω και πάλι φιλοσοφία τώρα τελευταία τζαι παθιάζομαι, ενώ παράλληλα στην παρέα έχει αρχίσει από τον προηγούμενο μήνα μια αέναη συζήτηση για το καλό και το κακό. Δε θα σας μιλούσα γι' αυτά, όμως.


Τες τελευταίες μέρες θκυό πράματα εππέσαν στην αντίληψην μου που με εκάμαν να σκεφτώ "Τι είναι πρόθυμος να κάνει κανείς για τα λεφτά;"


Ερέθισμα 1: μετροφυλλώ βαριεστημένα ένα περιοδικό τζαι το μμάτι μου ππέφτει πάνω στην πρόταση "Η Ευγενία Μανωλίδου χαρακτηρίζει την διακοπή της εκπομπής της ως μια μορφή ακραίας λογοκρισίας από τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία".


Η Ευγενία Μανωλίδου εν τζείνη η κοπέλα που παρουσιάζει τη Στιγμή της Αλήθειας, αν δεν το ξέρατε, τζείνον το πράμαν που κάποιος κάθεται τζαι απαντά ερωτήσεις προσωπικής φύσεως. Αν πεις την αλήθκειαν, μαγκιά σου, πιάννεις τα ριάλλια.

κρατώ το περιοδικόν τζαι μες στον νου μου φαντάζουμαι τον εαυτό μου να της απαντά:

" Έσιεις δίκαιο κυρία Μανωλίδου μου, την εκπομπή σου εν θα έπρεπεν να την κόψει το Ραδιοτηλεοπτικό, κανονικά εννά έπρεπε να κοπεί που μόνη της επειδή εν την θορεί κανένας. Αλλά εν εκόπηκεν. Οι άνθρωποι που τ' αλήθκεια είδαν την. Εν επίεν άπατη. Τζαι που τη στιγμή που έσιει τόσους ανθρώπους πρόθυμους να ξεπουλήσουν την ζωή τζαι την αξιοπρέπεια τους για τα λεφτά, τζαι ακόμα παραπάνω πρόθυμους τηλεθεατές να δουν άλλους ανθρώπους να ξεφτιλίζουνται έτσι, τότε θα συμφωνήσω μαζί σου, η χώρα που εγέννησεν τη δημοκρατίαν έσιει σοβαρόν πρόβλημαν, πολλά πιο σοβαρόν από ότι φαντάζεσαι. Τζαι εσύ που κάθεσαι τζιαμέ τζαι ρωτάς "εκάμετε ποττέ σεξ με την καλλύττερη φίλη της γυναίκας σας;" χωρίς να ντρέπεσαι, έσιεις επίσης πρόβλημαν."

Αναρωθκιούμαι τι εννά απάνταν, "εν η δουλειά μου τζαι πιερώννουμαι για τούτον;"

Ερέθισμα 2: Η ταινία 13 Tzameti.

Γιατί η Ερυκίνη σας επίεν τζαι θερινόν σινεμά τζαι είδεν τούτην την ταινίαν που την εσυγκλόνισεν τζαι συνιστώ σε ούλλους, αν έμεινεν κανένας άλλος εκτός που μένα ακόμα στη Λευκωσία, παέννετε να το δείτε πριν να τελειώσουν οι προβολές.

Ταινία πρόσφατη, αλλά στο μαυρόασπρο (κάτι τέθκοια εκτιμώ τα πολλά, γιατί είμαι που τους λλίους που αγαπούν τη γεμάτη σκιάσεις εικόνα του μαυρόασπρου σινεμά), στην πρώτη μισή ώρα βαρετό, σε σημείον που σκέφτεσαι "πάλε επέτυχα πατάτα;". Αλλά μεν ππέσεις στην παγίδα, εν μόνον η αρκή. Μετά παρασύρει σε στο μυστήριο που μπλέκει ένας φτωχός εργάτης όταν αποφασίζει να πάρει τη θέση του αφεντικού του σε μια "περίεργη δουλειά", χωρίς να ξέρει που μπλέκει. Τζαι όταν μαθαίνεις ποιο είναι το παιχνίδι χωρίς γυρισμό που μπαίνει, συγκλονίζει σε τζείνον που βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά στην οθόνην.

Μισώ το να σας χαλώ την εκπληξην αλλά πρέπει. Το "παιχνίδιν" που παίζει ο πρωταγωνιστής της ταινίας, άθελα του μπλεγμένος, εν έναν όχι και τόσο συνηθισμένο στοίχημα, με μια ομάδα ανθρώπων να παίζουν ρώσικη ρουλέτα, δηλαδή τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, ενώ κάποιοι άλλοι ποντάρουν στον παίχτη της προτίμησής τους. 13 πλάσματα στέκουνται σε κύκλο, ο ένας σημαδεύει τον άλλο τζαι πατούν την σκανδάλη. Οι πεθαμένοι απομακρύνουνται που τον αγωνιστικό χώρο τζαι συνεχίζουμεν.

Εννά μου πεις ποια η σχέσις με το προηγούμενον. τζι όμως ένας βασικός παρονομαστής. Το χρήμα. Που εν τέλει φτάνει στον προορισμό του, παρά το όποιο τίμημα. Τζαι εν ξέρω τι ήταν πιο άρρωστον στην ταινία, τζείνοι οι άνθρωποι που εκάμναν τούτον το πράμαν, ακροβατώντας ανάμεσα στο να πεθάνουν ή να σκοτώσουν κάποιον άλλον ή και τα δύο μαζί, για να τα πάρουν χοντρά (που λένε και οι φίλοι καλαμαράες), ή τζείνοι οι άλλοι που εβάλλαν τα εκατομμυριάκια τους στη βαλίτσαν, εβάλλαν τα στοιχήματα τους τζαι εκάθουνταν στην άκρην να δουν ποιος εννά κερτίσει (εύκολη ερώτηση εννά πεις αναγνώστη, οι δεύτεροι, σαφώς, γιατί εκάμναν το που χόμπι, που εξάρτησην, που πάθος για τζόγο, που οτιδήποτε εκτός που πραγματική ανάγκη). Αλλά εν έσιει σημασία επί της παρούσης.

Το ερώτημαν εν, ώσπου φτάνει ο άνθρωπος για τα ριάλλια; Τι μπορείς να κάμεις για τα λεφτά;

Εννά μου πεις, άμαν πεινάς, άμαν τα κοπελλούθκια σου πεινούν τζαι εν έσιεις να τα ταΐσεις, ναι, μπορείς να κάμεις τα πάντα. Εν έσιει ηθικήν. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ότι πιο ισχυρό υπάρχει στον άνθρωπο (όπως και σε όλα τα ζώα). Η ηθική άλλωστε εν τόσον προσωπικόν πράμαν, τζαι πάντα, πάντα καθορίζεται που τες συνθήκες μιας δεδομένης κατάστασης. Μήπως δεν υπάρχουν εκείνοι που πουλούν τα νεφρά τους για τα λεφτά; κάποιοι ακόμα και τα παιδιά τους. Ίσως φαίνονται ακραίες περιπτώσεις τζαι φαντάζομαι ένι (θέλω τέλοσπάντων να πιστεύκω ότι κάποιος φτάνει στα σιηρόττερα όρια για να πουλήσει το παιδί του).

Αλλά αναρωθκιούμαι, όμως, πόσοι που τους παίχτες της Στιγμής της Αλήθειας ήταν σε τούτα τα όρια, πόσοι επεινούσαν πραγματικά, πόσοι που τους ήρωες της ταινίας ήταν τζιαμέ με το δάκτυλο στην σκανδάλη γιατί εν εμπορούσαν να κάμουν τίποτε άλλον. Τίποτε απολύτως.

Μήπως δεν είχαν άλλη επιλογή; Ή μήπως στη σημερινή κοινωνία έχει γίνει τόσο εύκολο να παραιτείσαι που κάποια ουσιαστικά πράματα, όπως το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή, ή το δικαίωμα στη ζωή σκέτο. Τζαι γιατί; Για να ταΐσεις τα κοπελλούθκια σου ή να πιάσεις το καλόν το αυτοκίνητο, το μεγάλον σπίτι; Μήπως η υπέρτατη αξία τζαι η υπέρτατη μαγκιά εν το να μπορείς να φκάλλεις πολλά λεφτά τζαι γλήορα; όι απλά αρκετά, πολλά. Μήπως κάποιοι άνθρωποι εν έτοιμοι να θυσιάσουν σε τούτην την αξίαν τα πάντα;

Τζαι δυστυχώς υπάρχει τζαι έναν τόσον καλά ανεπτυγμένον σύστημαν στες κοινωνίες μας που προωθεί τούτην τη θυσία. Όχι μόνο είσαι διατεθιμένος, αλλά μπορείς να πουλήσεις την προσωπική σου ζωή, κάποιος θα σου δώκει λεφτά για τζείνην, μπορείς να πιάσεις λεφτά για ένα νεφρό, μπορείς να πιάσεις λεφτά για ένα μωρό (σαν να πουλάς πίτσα).

Οι άνθρωποι που γίνονται "παίχτες" για τα παιχνιδάκια άλλων, σαν τα στρατιωτάκια που ο αδελφός μου στρίμωχνε σε ένα σακουλάκι όταν ήμασταν παιδιά, όποτε ήθελε να παίξει το άδειαζε στο τραπέζι τζαι όποτε βαρκέτουν κάποια "εσκότωνεν" τα, τυχαία στη μάχη, τζαι έθαφκεν τα που κάτω που κάτω στο συρτάριν. Οι άνθρωποι που γίνουνται θέαμα, για να γελούμεν εμείς οι έξυπνοι τηλεθεατές με τες βλακείες τζαι τες ασυναρτησίες τους, με τες ανεκδιήγητες παραφωνίες τους, ή να αυξάνεται η αδρεναλίνη μας που την αγωνίαν αν θα πει ή όι την αλήθκειαν μπροστά στη γεναίκα του τζαι να καρτερούμεν τζείνον το ύφος της ντροπής (εν το είδα ποττέ, έτσι την ντροπήν υποθέτω την. Γιατί είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να πιστεύκω ότι ακόμα υπάρχει το συναίσθημα της αιδούς) ή έστω το "νιώθω άβολα" για να φκαριστηθούμεν ακόμα παραπάνω.

Αχ, πολύ φοβάμαι φίλη μου, ότι δεν χρειάζεται να πας στο Red Light Disctrict, για να δεις ανθρώπους-προϊόντα.

ΥΓ: Το βασικό θέμαν του πόστ δεν είναι το ηθικό δίλημμα να το κάνω ή όχι. Ο καθένας θέτει τες δικές του κόκκινες γραμμές (το "ως δαμέ πάω"), έννεν τζαι δουλειά μου να κρίνω κανένα, αλλά η απλή, ίσως, διαπίστωση, που μες στη μουρμούρα μου εχάθηκε, ότι στη σημερινή κοινωνία, οι "κόκκινες γραμμές" φθίνουν μπροστά στο χρήμα. Τζαι λυπούμαι για τα πράματα που γίνουνται αξίες σήμερα.