Έτσι θα τους πω μια μέρα. Τζαι που ννα έρτει τζείνη η άγια (τρεις φορές σταυροκόπημα) μέρα θα το καταλάβετε. Θα δείτε τα πυροτεχνήματα στον ουρανό. Θα κάμει η Χαρούλα συναυλία τζαι τα τραουδά το «Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμια, αρρωστημένους και αγρίμια», γιατί ο μόνος μη άρρωστος γαμώτο μου μέσα σε τούτον το πανεπιστήμιον είμαι εγώ (μεν ρωτάτε τι κάμνω ακόμα στο πανεπιστήμιον, όι εν είμαι ανώμαλη, δουλεύκω τζαι πληρώνουμαι να μαι δαμέ. Κάποτε).
Ξέρετε στην τηλεόραση που δείχνει τον πρωταγωνιστή κοντινό πλάνο να κάθεται ήσυχος, με ύφος απόλυτα ατάραχο, τζαι που πάνω φκαίνει ένα συννεφούι που δείχνει τι σκέφτεται τζαι μέσα στο συννεφούιν ο πρωταγωνιστής κρατά τον τύπον απέναντι του που τον λαιμόν τζαι φακκά τον, φακκά τον, φακκά τον, φακκά τον χαμέ;
Ε, βιώνω την απόλυτην ενσυναίσθησην αυτή τη στιγμή.
Τζαι προς όλους τους κομπλεξικούς, ανασφαλείς, φυρμένους με χίλια πράματα διδακτορικούς φοιτητές ένα μόνο πράμα έχω να πω:
I am not your fucking babysitter. Κάμε κάτι μόνος σου.
τα νεύρα μου. Τέλος. Φεύκω. Πάω για φραπέ να φέρω τα μίλια μου.
2 σχόλια:
To δύσκολο για έναν άνθρωπο που διαθέτει μία άλφα αξιοπρέπεια, είναι να συνυπάρξει με τα φανταράκια. Και φανταράκια δεν εννοώ αυτούς που βρίσκονται σε στρατόπεδα...
Υπάρχουν σε πολλά μέρη, αλλά αυτά του πανεπιστημίου είναι τα χειρότερα...
Γιατί στο στρατό βλέπεις έναν καραβανά να δίνει οργισμένα διαταγές, αυτό που δείχνει η φάση είναι.
Στη πανεπιστήμιο γίνεται μουλωχτά και με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Χωρίς να σου δείχνει τον βαθμό στον ώμο, αλλά γνωρίζοντας και εσύ και αυτός ότι εκεί βασίζεται.
άσε ρε πλάνητα. είναι αρκετά δύσκολο να συνεργάζεσαι με κάποιον που δουλεύει με εντελώς διαφορετικό τρόπο από σένα από μόνο του, πόσο μάλλον όταν τούτον το άτομον είτε γιατί είναι σε υψηλότερη βαθμίδα, είτε γιατί εν απλά ισχυρογνώμων, εν μπορεί να δεχτεί την ελάχιστην υπόδειξη, ακόμα τζαι σε πράματα που εμφανώς έσιεις δίκαιον.
Δημοσίευση σχολίου