Δεκαπενταύγουστος- Μέρος πρώτον

Οι γονείς μου κάθε καλοτζαίριν την εφτομάδαν του δεκαπενταύγουστου θορούν την πολλά τύπου οικογενειακές στιγμές-ποιοτικός χρόνος-ανακτώντας τη χαμένη επικοινωνία στην οικογένεια. Τζαι καλά κάμνουν δηλαδή τα πλάσματα. Οι οικογενειακές διακοπές, όταν δεν γίνονται σε παραλιακό θέρετρο, αλλά στο κοσμοπολίτικο χωρίον μας (το κοσμοπολίτικον εν ειρωνικόν, ποιος να έρτει δαμέ οικειοθελώς;;), ακολουθούν αυστηρώς το εξής πρόγραμμα.

Φάση 1: τα κουτσοδούλεια (καλαμαριστί μερεμέτια). Στες αρχές της εβδομάδας, Δευτέρα ή Τρίτη ή και τα δύο μαζί αναλόγως δουλειάς. Μάνα και πατέρας βρίσκουν πάντα κάτι να σάσουν/χτίσουν/πογιατίσουν/καθαρίσουν. Τι ανώμαλη φιλοσοφία εν τούτη, να κανονίζουν τι δουλειές θα κάμουν άμαν έρτουν διακοπές, δεν καταλάβω. Πρέπει ναν πολιτισμικόν πάντως, τζι όι προσωπική ανωμαλία των γονιών μου, γιατί κάμνουν το τζι άλλοι.
Τωρά εννά μου πεις τι σε κόφτει εσέναν. τζείνους έτσι τους αρέσκει να περνούν τες διακοπές τους. Αμ, μανα μου, άμαν εν μ' ανακατώννουν, με γεια τους με χαρά τους. Αλλά υπάρχει περίπτωση να μεν μ' ανακατώσουν;
Να σας εξηγήσω. Άμαν κάμνεις κουτσοδούλεια, κάμνεις θόρυβον. Επίσης, άμαν εν οι γονιοί μου που κάμνουν τα κουτσοδούλεια (άνθρωποι άκρως διαφορετικοί), τσακκώννουνται για το κάθε τι. Δαμέ τσακκώνουνται άμαν εν κάμνουν τίποτε (μερικές φορές νομίζω ότι εν το χόμπυ τους). Φαντάστου τωρά να εν 7 το πρωί, να ακούουνται που το δίπλα δωμάτιον έπιπλα που μετακινούνται τζαι πουπάνω θκυό πλάσματα να μουρμουρούν. Μπορείς να τζοιμηθείς; όχι βέβαια. Τζι άμαν ξυπνήσεις τζαι είσαι έτσι καλή κόρη, εννά μεν βοηθήσεις; Εννά βοηθήσεις βέβαια. τζαι ως το μεσημέριν φτώμαν στο κρεβάτι. Ούτε σιέρκα να ταράσσουν, ούτε πόθκια.

Φάση 2: Χάτες τζαι με τα σιήλλια ζόρκα περνά η Φάση 1. Τζαι πάμεν στη Φάση 2, τουτέστιν "οικογενειακή εξόρμηση στην παραλία". Ωραία τζαι καλά. Κλασσικά στη Λάρνακα. Μόνο στη Λάρνακα. Στην ίδια πάντα παραλία. Οι γονείς μου έχουν μιαν εμμονή με την ρουτίνα, αδιανόητη, εως και παθολογική θα έλεγα. Κλασσικά θα κουβαλήσει η οικογένεια μιαν μάππαν, μιαν ρακέτταν, το κατιτίς τέλοσπάντων, θα με πρήξουν να παίξω, θα αρνηθώ σθεναρά στην αρχή, μετά θα κουραστώ να αντιστέκομαι, θα παίξω ρακέττες/βόλλευ/ ότι να' ναι, θα κάμω μιαν ματζουτζιάν (θα έβρω με τη μμάππα κάποιον λουόμενο, ή θα αυτοτραυματιστώ με τη ρακέττα ή θα πετάσει η μαππούα στο υπερπέραν), τζαι η οικογένεια θα με περιπαίζει ως το επόμενο καλοτζαίρι. Μερικές φορές νομίζω, κάμουν το μόνον τζαι μόνον για να έχουν κάτι να γελούν στο οικογενειακό τραπέζι.
Εν θα με αφήκουν, κλασσικά, να θκιαβάσω το βιβλίον μου, γιατί "πόσον θκιάβασμαν ολάν; ως τζαι στη θάλασσα;". Ο πατέρας, τυπικά πράματα, θα ποτζοιμιθεί με τες ώρες στο κρεβατάκι τζαι θα ροχαλίζει, σαν την τζιακκιλομηχανήν (όπως λέει και ο ίδιος).
Τζαι το σιηρόττερον, κλασσικά θα φάμε στο ίδιο παρακμιακό εστιατόριο, διακόσμηση περίπου από το 1974, φαί προτιμώ-να-μην-το θυμάμαι, που δεν πατά κανένας εκτός από εμάς. Εγώ προσπαθώ να τονίζω ότι ίσως, απλά ίσως, να υπάρχει λόγος που εν πάει κανένας άλλος εκτός που μας, αλλά το επιχείρημα, "εν τόσον καλόν γερούιν ο ιδιοκτήτης" τα υπερνικά όλα.

Φάση 3: Η μέρα του Δεκαπενταύγουστου. Παλαιότερα με σούβλες στα βουνά και στα λαγκάδια, με άλλους 5-10 συγγενείς, με παττίχες πουκάτω που τη βρύση να παώννουν, χαρτιά και τάβλιν. Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, το περιορίσαμεν σε στενό οικογενειακό κύκλο, αλλά πάντα εκάμναμεν κάτι οικογενειακώς. Φέτος, οι παραδόσεις έσπασαν. Έπρεπε να σπάσουν καθότι στον Πωμό, κάπου εκεί στον Παράδεισο, θα ελάμβανε χώρα ένα νέο φεστιβάλ. Όλη η παρέα θα πήγαινε, τζαι τούτην την φοράν εν θα το' χανα.
Έκαμα την ανακοίνωση προετοιμασμένη για το βλέμμαν απογοήτευσης που θα έπαιρνα ως απάντηση, τζαι ως αποζημίωση υποσχέθηκα μια οικογενειακή εξόρμηση στα βουνά τζαι 5 παρτίδες τάβλι με τον πατέρα, τες οποίες έχασα, ναι ναι, τζαι τες 5, τζαι μάλιστα εν εκατάφερα καν να χάσω με μονό. Το τάβλι για τον εγκέφαλον μου εν σαν τα γαλλικά. Όσες φορές τζι αν μου το μάθεις, σε θκυό μέρες εξίχασα το.

Όπως τζαι να' χει, επέρασα τις τρεις Φάσεις ακόμα μια χρονιά σώα και αβλαβής, κατά βάθος έχοντας ευχαριστηθεί την οικογενειακήν ατμόσφαιραν, γεμάτη περιπαίξιμον τζαι ροχαλητόν, τζαι ήρτεν το Σάββατον η ώρα για την Πάφον.....