Ο κόσμος της σοφίας

Αφήνοντας πίσω τες μιζέριες σας προτείνω τούτον το υπέροχο βιβλίο που εθκιάβασα με μεγάλον ενθουσιασμό. Εν μια πολλά ωραία εισαγωγή στη φιλοσοφία, η οποία παρουσιάζει τους βασικότερους φιλόσοφους, από τους Αρχαίους Έλληνες μέχρι τα πιο σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα. Μαθήματα φιλοσοφίας με πολλά απλά λόγια, τα βασικά σημεία ουσιαστικά, δοσμένα μέσα που τες περιπέτειες της 15χρονης Σοφίας, που έτσι στα ξαφνικά γίνεται μαθήτρια φιλοσοφίας.
Εν ένα βιβλίο γραμμένο, κομμένο-ραμμένο για έφηβους των 16-17 χρόνων, αλλά μπορεί πάρα πολλά ευχάριστα να το θκιαβάσει οποιοσδήποτε ενήλικας. Εν ιδανικόν για κάποιον που εν έσιει ιδέαν που φιλοσοφία, γιατί κάμνει μιαν μικρήν εισαγωγική στα φιλοσοφικά ερωτήματα, τζαι τες θέσεις κάθε φιλοσόφου, εν μπαίνει σε βάθος, αλλά διά σου μιαν ιδέαν για τον καθένα τζαι το έναυσμα να ψάξεις παραπάνω. Ακόμα τζαι για κάποιον που κατέχει κάτι λλία που φιλοσοφίαν, εν πολλά ευχάριστον τζαι χρήσιμον γιατί έρκεται τζαι συνδέει τη σκέψη κάθε φιλόσοφου, τόσον με τες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες της εποχής του, όσον τζαι με τη σκέψη των προηγούμενων φιλοσόφων.

Τζαι τούτον εν που μου έκαμεν πιο πολλήν εντύπωσην που ούλλα όσα εθκιάβασα στο βιβλίο, έξερα τα άλλωστε που παλιά (ούσα του κλασσικού κοπέλλα με φιλοσοφίαν, αρχαία τζαι λατινικά), το ότι η σκέψη για τα αιώνια προβλήματα του ανθρώπου μέσα στους αιώνες εξελίχθηκεν σταδιακά με τους φιλόσοφους να πιάνουν σκέψεις που εκφράστηκαν στο παρελθόν τζαι να χτίζουν πάνω τους. Τζαι μέσα σε τούτην τη διαδικασίαν, την πορείαν για απάντηση των ερωτημάτων αναπτυχθήκαν οι επιστήμες τζαι τούτα ούλλα που εμείς θεωρούμεν δεδομένα. Η σύνδεση της σκέψης στες διάφορες εποχές εν ξεκάθαρη τζαι πολλά απλή στο βιβλίο.

Είχα ξεχάσει πόσο γοητευτικός εν ο κόσμος της φιλοσοφίας τζαι πόσον συγκλονιστικά εν τα ερωτήματα, τούτα τα ερωτήματα που εν μπορούμεν να μεν σκεφτούμαστεν ως άνθρωποι, αλλά ούτε να δώκουμεν απάντηση. Πως εδημιουργήθηκεν ο κόσμος που ζούμεν; Υπήρχεν που πάντα ή εδημιουργήθηκεν σε κάποια φάση (τζαι τα θκυό ενδεχόμενα φαίνουνται αδιανόητα, λαλεί η Σοφία); Τζι αν έγινεν κάποτε μια έκρηξη ύλης, τζείνη η ύλη πόθεν ήρτεν; Τζαι ποια εν η φύση του ανθρώπου; Είμαστεν μόνο σώμα, μόνο ψυχή ή και τα δύο; Τζι αν έχουμε τζαι σώμαν τζαι ψυχή (όχι ψυχή, αλλά νου εννά ελάλεν ένας ψυχολόγος σήμερα) πως τούτα τα θκυό αλληλεπιδρούν; Πως που κάτι φυσικό, όπως τους νευρώνες του εγκεφάλου έσιεις κάτι νοητικό, τες σκέψεις; Τζαι ποια εν η αλήθκεια; Τούτον που μας λαλούν τα μμάθκια μας ή τούτον που μας λαλεί ο νους μας; Υπάρχει άραγες αλήθκεια;

Απαντήσεις εν έχω, ούτε τζι εσείς φαντάζομαι, αλλά αν μαθαίνεις έναν πράμαν που τούτον το βιβλίον εν ότι οι ερωτήσεις μερικές φορές εν πιο σημαντικές που τες απαντήσεις.

Όταν όλα παν σκατά

Τίποτε εν πάει σκατά βασικά. Εντάξει, τίποτε εν πάει τζαι τέλεια, αλλά άμαν δεις την ουσία τίποτε εν πάει τζαι τόσον σκατά.

Εννοώ έννεν ότι εν έχω σπίτιν να μείνω, όπως τόσοι τζαι τόσοι δύσμοιροι άνθρωποι, που φωθκιάν, πλημμύραν ή απλήν φτώσιαν. Ούτε ότι εν έχω να φάω. Ούτε ότι εν είμαι καλά. Χτύπα ξύλον, είμαι καλά. Ούτε ότι εν έχω κανέναν άνθρωπον στη ζωή μου να με αγαπά τζαι να με νοιάζεται. Ούτε ότι εν μπορώ να στηριχτώ σε κανέναν.

Έννεν τούτα τα βασικά;

Αντικειμενικά λόγος κανένας για να νιώθεις σκατά. Έλα όμως που νιώθω. Άβυσσος η ψυσιή του πλασμάτου. τζαι ούλλα έχουν να κάμουν με το πρίσμαν που βλέπεις τα πράματα που έρκουνται (ή τζείνα που εν έρκουνται) στη ζωή. Τζαι το να βλέπεις τη ζωή που το αρνητικόν πρίσμαν εν άσιημον πράμαν. Η απαισιοδοξία ρε παιδί μου. Τζαι άμαν το κάμνεις τούτον για ούλλη σου τη ζωή, η απαισιοδοξία μεταμφιέζεται σε ρεαλισμόν τζαι εν μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις ότι οι σκέψεις που κάμνεις συνήθως έννεν ρεαλιστικές αλλά αρνητικές.

Φκάλλετε νόημαν που τούτα που σας λαλώ; Εν έχω διάθεση για συντακτικήν ανάλυση, γιατί όπως καταλάβατε, εν μια που τζείνες τες μέρες που εν ούλλα σκατά. Όχι απαραιτήτως στην πραγματικότητα, αλλά στο νου μου. Που ένα τόσο δα πραματούιν μπορεί να πυροδοτήσει γενικεύσεις τύπου "πήραμε τη ζωή μας λάθος". Που εν έρκουνται τα πράματα όπως τα θέλεις (που σιγά να μεν έρτουν όπως τα θέλεις που μόνα τους ως δια μαγείας) τζαι άρα τίποτε εν θα πάει καλά.....

τζαι καθώς γράφω τούτον το μιζεριασμένον, κλαψιάρικον πόστ, το ραδιόφωνο παίζει τούτον το, τόσον αγαπημένον μου, τραούδιν.





Τζαι μετά που τούτον που όρεξη για κλάψαν; ξαφνικά εν ούλλα λλίον καλλύττερα. Τι σου είναι η μουσική....

(εντάξει ίσως να βοήθησεν τζαι το έναν κιλόν M&Ms που κατέβασα)

Γυναικεία ερωτήματα

Αυτό είναι καινούργια στήλη νομίζω, γιατί κατά καιρούς βασανίζουν με τζαι μένα ερωτήματα που ταλαιπωρούν ούλλες τες γεναίτζες, επειδή είπαμεν είμαι τζαι γεναίκα μέσα μέσα (τόσο το καλύτερο). Τζαι το ερώτημα μετά που μια βόλτα στα καταστήματα προς αναζήτηση του κατάλληλου τζιν (μια μάταιη εξαρχής αναζήτηση, όπως την αναζήτηση του νοήματος της ζωής ένα πράμα), είναι ένα και μόνο:

Πάνω σε ποιας γεναίκας το πόιν ράφκουν τα παντελόνια, ολάν, της Όλιβ του Πόπαι;

Επαναλήψεις

Κάθε καλοτζαίριν στην τηλεόραση πρήζουν μας στες επαναλήψεις. Η επανάληψη, της επανάληψης, την επανάληψη, ω επανάληψις. Οι πιο πολλοί νευριάζουν. Τζι εγώ μαζίν τους. Ειδικά άμαν βάλλουν επανάληψη κάτι αηδίες που σε κάμνουν να σκέφτεσαι, "όι μόνον εν εντραπήκαν που μας το έδειξαν την πρώτη φορά, ξαναδείχνουν το; Με τι μούτρα;".

Αλλά υπάρχουν τζαι κάποιες σειρές που εφκαριστιέσαι τες να τες ξαναθορείς. Τουλάχιστον εγώ φκαριστιούμαι τες. Ειδικά τες πιο παλιές. Πέρνουν σε πίσω στο παρελθόν, ρε παιδί μου. Εν σαν το reunion.

Μιαν που τούτες τες σειρές επέτυχα την προχτές στην ΝΕΤ τζαι εσοκαρίστηκα. Ένα δικαστήριο τζαι μια γνωστή φάτσα στο ρόλο του δικαστή. Η εικόνα να έσιει τζείνην την ποιότητα χαρακτηριστική της ελληνικής τηλεόρασης του '80κάτι, ρούχα κιτς καρά-κιτς, την Ελένη Φιλίνη, τζαι τρομερές ατάκες. Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει εσκέφτηκα τζαι μετά εθθυμήθηκα. Ναι, ναι ρε παιδί μου. Το "Ορκιστείτε Παρακαλώ". Πω πω. Αμυδρές αναμνήσεις που την παιδική μου ηλικία. Που το εξεθάψαν οι άτιμοι; σκέφτουμαι.

Θορώ το επεισόδιον ως το τέλος. Εγέλασα κάμποσον τζαι εσυγκινήθηκα τζαι λλίον. Πόσον επεράσαν τα χρόνια ρε παιδί μου;; Τζαι πόσον κοτζιάκαρη είμαι επιτέλους;;;;

Παέννετε δαμέ να το δείτε τζαι μόνοι σας. Εφιστώ την προσοχή σας στην ενδυματολογική πρόταση της Βίλμας Τσακίρη (τόσο χρυσό, τόση λάμψη, τύπου "έριξα μια ντισκομπάλα πάνω μου και βγήκα" μόνο στη δεκαετία του '80 μπορείς να έβρεις), αλλά τζαι στην τρομερή αργκό του σκυλλάδικου (ειδικά ο συνδυασμός αρχαϊζουσας-αργκό, συνδυασμός που σκοτώνει).

Τζι αναρωθκιούμαι: Πειράζει που καταδιασκεδάζω με τούτα;;


Άτε με το καλό τζαι τη Μαντάμ Σουσού του χρόνου!!!

(παίζεται κάθε μέρα κατά τες 7 νομίζω για όσους γουστάρουν).

Δεκαπενταύγουστος-Μέρος δεύτερον

Τζι αφού ανακοίνωσα την αποχώρησην από τα Λευκωσιάτικα προάστεια για Παφίτικον διήμερον, χωρίς ιδιαίτερες απογοητεύσεις και οδυρμούς, εμάζεψα τα πράματα μου για camping, θάλασσα τζαι μουσικήν.

Η παραλία
Στη θάλασσα αυτό το Σαββατοκυρίακο συνειδητοποίησα τρία πράματα.
1. Ότι το μαγιό μου είναι πιο τσουλλίσιμο, από ότι πίστευα τόσο καιρό, τζαι αποφασίστηκε πάραυτα η αγορά ενός καινούργιου πιο σεμνού.
2. Έχω αντανακλαστικά τερματοφύλακα, εφόσον κατάφερα σε μια εντυπωσιακή διάσωση να αρπάξω την ομπρέλα στον αέρα (ακόμα πονώ τον ώμο μου, αλλά δε βαριέσαι;).
3. Η παραλία του γνωστού θέματος για background στο computer με τα γαλάζια, καταγάλανα νερά τζαι το νησούιν μες τη μέση με τη φοινιτζιάν, άμαν φκάλεις το νησίν τζαι τη φοινιτζιά, υπάρχει στην Κύπρο, κάπου μεταξύ Πάφου τζαι Λεμεσού, εν υπέροχη, πανέμορφη τζαι ακόμα άγνωστη στους πολλούς. Είμαστε μέρος εξωτικό κι ονειρεμένο. Έτσι νιώθω ώρες, ώρες. Φυσικά είναι αίσθημα παροδικόν.

Το φεστιβάλ

Στο φεστιβάλ ρεγκε του Σαββάτου που την άλλη συνειδητοποίησα τα εξής:
1. Μετά το Dogstock το χάος. Ήταν ωραίον το φεστιβάλ δε λέω, χορέψαμε, ωραία μουσική, αλλά εντάξει, δεν ήταν τζαι τρομερά. Που κάποια φάση τζαι μετά κουράζει σε να ακούεις τον ίδιο μουσικό τόνο, καταντά λλίον μονότονο. Γι' αυτό τζαι το Dogstock ήταν τόσον πετυχημένη φάση, είσιεν πολλά, διαφορετικά είδη, υπήρχεν εναλλαγή ύφους, ρυθμού κλπ. Εντάξει, ήταν τζαι οι άνθρωποι στο Dogstock, άλλη φάση. Τούτον το Σάββατο, είμασταν τα ίδια 5-10 πλάσματα που κυκλοφορούν στην Λευκωσία, που λαλεί τζαι η Ν., ήταν σαν να επίαν τα Καλά Καθούμενα εκδρομήν στον Πωμό.
2. Δεν υπάρχει έτσι τόπος σαν το Paradise Place. Δεν υπάρχει. Απλά δεν υπάρχει. Κάθε φορά που πάω σκέφτουμαι το ίδιον πράμαν: που τ' αλήθκεια παράδεισος. Δεν έσιει πιο όμορφον τοπίον που τον Παράδεισον, τζαι δεν έχω δει πιο όμορφον τον ουρανόν της Κύπρου μας πουθενά αλλού. Στον Παράδεισο κοιτάζεις πάνω στον ουρανό, τζαι χάννεις την ανάσαν σου, τα αστέρια εν τόσο λαμπερά, καθηλωτικά.
3. Εγίνηκα πολλά καλή στο να αναγνωρίζω τη μυρωθκιά του χασισιού μετά που τόσην εκπαίδευσην στο Άμστερνταμ.
4. Ανακάλυψα τη λέξη ππέσουλας. Δημιούργημα της φίλης Μ. δηλαδή, αποκλείεται να υπάρχει ως λέξη. Ππέσουλας σύμφωνα με τη φίλη Μ., είναι ο άντρας που την ππέφτει σε όλες. Τον ππέσουλα, σύμφωνα με τη Μ., μπορείς να τον καταλάβεις που ενστικτον τζαι μόνο.

Το κάμπινγκ

Το κάμπινγκ ήταν το highlight του Σαββατοκυρίακου ασυζητητί. Μια μέρα που μείναμε εκεί ήταν αρκετή για να συνειδητοποιήσω τα εξής:
1. Στο κάμπινγκ εν υπάρχει περίπτωση να στήνει γεναίκα τσιατίριν (=αντίσκηνο) τζαι να μεν προσφερθεί ένας άντρας να βοηθήσει. Εν το λαλώ φεμινιστικά τζι αρνητικά. Βρίσκω το ευγενικόν τζι ωραίον. Το να είσαι τζέντλεμαν δηλαδή. Εν είμαι που τζείνες που θίγουνται, βρίσκω το γελοίον άλλωστε (αμφισβητείται η ισότητα μου αν μου ανοίξει ο άλλος την πόρτα;;; Από που κι ως που;). Αλλά ρε κύριος, καρτέρα να δεις ότι δυσκολευκούμαστεν τζι ύστερα προσφέρεις τη βοήθεια. Αφού θορείς ότι το' χουμε.

2. Στο κάμπινγκ έρχεσαι πιο κοντά στη φύση. Κοιμάσαι καταγής τζαι τζοιμάσαι με τους ήχους της φύσης: το θρόισμα των φύλλων... τους ήχους των πουλιών.... τον Πασχάλη Τερζή.... Ναι, ναι. Που ούλλους τους τόπους στο κάμπινγκ εστήσαμεν στο section γάμος. Το section γάμος, εν τζιαμέ που την νύχταν κάτι αναίσθητοι βάλλουν ούλλον το ρεπερτόριον που ακούεται στους γάμους, στην ένταση που ακούεται στους γάμους. Μόνον οι συμπεθέρες ελείπαν, αλλά τζαι τούτον εν είμαι σίουρη γιατί ετζοιμούμουν. Ναι, έχω τούτην τη σημαντική ιδιότητα, άμα νυστάζω, μπορώ να τζοιμηθώ οπουδήποτε, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Εξύπνησα εν η αλήθκεια σε κάποια φάση στο "Παλαμάκια παλαμάκια να χτυπούν τα τακουνάκια", τζαι στο "Βαπόρι απ' την Περσία", αλλά κατά τα άλλα ετζοιμήθηκα όπως το βόδιν.

3. Στο κάμπινγκ δοκιμάζεις τα όρια σου ως άτομο κάνοντας καινούργια πράγματα τζαι αποκτάς καινούργιες δεξιότητες. Όπως για παράδειγμα, πως να κάνεις μπάνιο όταν το νερό δεν τρέχει από το ντους αλλά μόνο κάτω, από τις βρύσες. Είναι, θα έλεγα εκ πείρας, μια πολύ δύσκολη διαδικασία, απαιτεί ισορροπία, ευλυγισία και συγκέντρωση. Παρακαλώ μην το δοκιμάσετε μόνοι σας στο σπίτι.

4. Στο κάμπινγκ βλέπεις όλων των ειδών τους ανθρώπους, ακόμα τζαι τες κοπέλλες τες τύπου λευκωσιάτισσες με το βαμμένον το νυχούδιν, το γυαλλίν τζαι το μαλλίν. Φαντάστου τες τούτες τωρά να μαθαίνουν ότι πρέπει να κάμουν μπάνιο με αυτόν τον τόσο πρωτότυπο τρόπο, που περιέγραψα πιο πάνω. Απλά πρέπει να είσαι τζιαμέ.

Επέρασεν, λοιπόν, άλλος ένας Δεκαπενταύγουστος στη Μεγαλόνησο με Παναγίες, παναϋρκα, αυτοκινητικά δυστυχήματα, σούβλες τζαι οικογενειακές συναθροίσεις. Τίποτε που τούτα βέβαια δεν εβίωσα εγώ προσωπικά, έτσι θα έλεγα ότι είναι ένας ωραίος δεκαπενταύγουστος!!!

Δεκαπενταύγουστος- Μέρος πρώτον

Οι γονείς μου κάθε καλοτζαίριν την εφτομάδαν του δεκαπενταύγουστου θορούν την πολλά τύπου οικογενειακές στιγμές-ποιοτικός χρόνος-ανακτώντας τη χαμένη επικοινωνία στην οικογένεια. Τζαι καλά κάμνουν δηλαδή τα πλάσματα. Οι οικογενειακές διακοπές, όταν δεν γίνονται σε παραλιακό θέρετρο, αλλά στο κοσμοπολίτικο χωρίον μας (το κοσμοπολίτικον εν ειρωνικόν, ποιος να έρτει δαμέ οικειοθελώς;;), ακολουθούν αυστηρώς το εξής πρόγραμμα.

Φάση 1: τα κουτσοδούλεια (καλαμαριστί μερεμέτια). Στες αρχές της εβδομάδας, Δευτέρα ή Τρίτη ή και τα δύο μαζί αναλόγως δουλειάς. Μάνα και πατέρας βρίσκουν πάντα κάτι να σάσουν/χτίσουν/πογιατίσουν/καθαρίσουν. Τι ανώμαλη φιλοσοφία εν τούτη, να κανονίζουν τι δουλειές θα κάμουν άμαν έρτουν διακοπές, δεν καταλάβω. Πρέπει ναν πολιτισμικόν πάντως, τζι όι προσωπική ανωμαλία των γονιών μου, γιατί κάμνουν το τζι άλλοι.
Τωρά εννά μου πεις τι σε κόφτει εσέναν. τζείνους έτσι τους αρέσκει να περνούν τες διακοπές τους. Αμ, μανα μου, άμαν εν μ' ανακατώννουν, με γεια τους με χαρά τους. Αλλά υπάρχει περίπτωση να μεν μ' ανακατώσουν;
Να σας εξηγήσω. Άμαν κάμνεις κουτσοδούλεια, κάμνεις θόρυβον. Επίσης, άμαν εν οι γονιοί μου που κάμνουν τα κουτσοδούλεια (άνθρωποι άκρως διαφορετικοί), τσακκώννουνται για το κάθε τι. Δαμέ τσακκώνουνται άμαν εν κάμνουν τίποτε (μερικές φορές νομίζω ότι εν το χόμπυ τους). Φαντάστου τωρά να εν 7 το πρωί, να ακούουνται που το δίπλα δωμάτιον έπιπλα που μετακινούνται τζαι πουπάνω θκυό πλάσματα να μουρμουρούν. Μπορείς να τζοιμηθείς; όχι βέβαια. Τζι άμαν ξυπνήσεις τζαι είσαι έτσι καλή κόρη, εννά μεν βοηθήσεις; Εννά βοηθήσεις βέβαια. τζαι ως το μεσημέριν φτώμαν στο κρεβάτι. Ούτε σιέρκα να ταράσσουν, ούτε πόθκια.

Φάση 2: Χάτες τζαι με τα σιήλλια ζόρκα περνά η Φάση 1. Τζαι πάμεν στη Φάση 2, τουτέστιν "οικογενειακή εξόρμηση στην παραλία". Ωραία τζαι καλά. Κλασσικά στη Λάρνακα. Μόνο στη Λάρνακα. Στην ίδια πάντα παραλία. Οι γονείς μου έχουν μιαν εμμονή με την ρουτίνα, αδιανόητη, εως και παθολογική θα έλεγα. Κλασσικά θα κουβαλήσει η οικογένεια μιαν μάππαν, μιαν ρακέτταν, το κατιτίς τέλοσπάντων, θα με πρήξουν να παίξω, θα αρνηθώ σθεναρά στην αρχή, μετά θα κουραστώ να αντιστέκομαι, θα παίξω ρακέττες/βόλλευ/ ότι να' ναι, θα κάμω μιαν ματζουτζιάν (θα έβρω με τη μμάππα κάποιον λουόμενο, ή θα αυτοτραυματιστώ με τη ρακέττα ή θα πετάσει η μαππούα στο υπερπέραν), τζαι η οικογένεια θα με περιπαίζει ως το επόμενο καλοτζαίρι. Μερικές φορές νομίζω, κάμουν το μόνον τζαι μόνον για να έχουν κάτι να γελούν στο οικογενειακό τραπέζι.
Εν θα με αφήκουν, κλασσικά, να θκιαβάσω το βιβλίον μου, γιατί "πόσον θκιάβασμαν ολάν; ως τζαι στη θάλασσα;". Ο πατέρας, τυπικά πράματα, θα ποτζοιμιθεί με τες ώρες στο κρεβατάκι τζαι θα ροχαλίζει, σαν την τζιακκιλομηχανήν (όπως λέει και ο ίδιος).
Τζαι το σιηρόττερον, κλασσικά θα φάμε στο ίδιο παρακμιακό εστιατόριο, διακόσμηση περίπου από το 1974, φαί προτιμώ-να-μην-το θυμάμαι, που δεν πατά κανένας εκτός από εμάς. Εγώ προσπαθώ να τονίζω ότι ίσως, απλά ίσως, να υπάρχει λόγος που εν πάει κανένας άλλος εκτός που μας, αλλά το επιχείρημα, "εν τόσον καλόν γερούιν ο ιδιοκτήτης" τα υπερνικά όλα.

Φάση 3: Η μέρα του Δεκαπενταύγουστου. Παλαιότερα με σούβλες στα βουνά και στα λαγκάδια, με άλλους 5-10 συγγενείς, με παττίχες πουκάτω που τη βρύση να παώννουν, χαρτιά και τάβλιν. Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, το περιορίσαμεν σε στενό οικογενειακό κύκλο, αλλά πάντα εκάμναμεν κάτι οικογενειακώς. Φέτος, οι παραδόσεις έσπασαν. Έπρεπε να σπάσουν καθότι στον Πωμό, κάπου εκεί στον Παράδεισο, θα ελάμβανε χώρα ένα νέο φεστιβάλ. Όλη η παρέα θα πήγαινε, τζαι τούτην την φοράν εν θα το' χανα.
Έκαμα την ανακοίνωση προετοιμασμένη για το βλέμμαν απογοήτευσης που θα έπαιρνα ως απάντηση, τζαι ως αποζημίωση υποσχέθηκα μια οικογενειακή εξόρμηση στα βουνά τζαι 5 παρτίδες τάβλι με τον πατέρα, τες οποίες έχασα, ναι ναι, τζαι τες 5, τζαι μάλιστα εν εκατάφερα καν να χάσω με μονό. Το τάβλι για τον εγκέφαλον μου εν σαν τα γαλλικά. Όσες φορές τζι αν μου το μάθεις, σε θκυό μέρες εξίχασα το.

Όπως τζαι να' χει, επέρασα τις τρεις Φάσεις ακόμα μια χρονιά σώα και αβλαβής, κατά βάθος έχοντας ευχαριστηθεί την οικογενειακήν ατμόσφαιραν, γεμάτη περιπαίξιμον τζαι ροχαλητόν, τζαι ήρτεν το Σάββατον η ώρα για την Πάφον.....

Ηθική και χρήμα

Κείμενο για την ηθική δε θα σας έγραφα, αν και διαβάζω και πάλι φιλοσοφία τώρα τελευταία τζαι παθιάζομαι, ενώ παράλληλα στην παρέα έχει αρχίσει από τον προηγούμενο μήνα μια αέναη συζήτηση για το καλό και το κακό. Δε θα σας μιλούσα γι' αυτά, όμως.


Τες τελευταίες μέρες θκυό πράματα εππέσαν στην αντίληψην μου που με εκάμαν να σκεφτώ "Τι είναι πρόθυμος να κάνει κανείς για τα λεφτά;"


Ερέθισμα 1: μετροφυλλώ βαριεστημένα ένα περιοδικό τζαι το μμάτι μου ππέφτει πάνω στην πρόταση "Η Ευγενία Μανωλίδου χαρακτηρίζει την διακοπή της εκπομπής της ως μια μορφή ακραίας λογοκρισίας από τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία".


Η Ευγενία Μανωλίδου εν τζείνη η κοπέλα που παρουσιάζει τη Στιγμή της Αλήθειας, αν δεν το ξέρατε, τζείνον το πράμαν που κάποιος κάθεται τζαι απαντά ερωτήσεις προσωπικής φύσεως. Αν πεις την αλήθκειαν, μαγκιά σου, πιάννεις τα ριάλλια.

κρατώ το περιοδικόν τζαι μες στον νου μου φαντάζουμαι τον εαυτό μου να της απαντά:

" Έσιεις δίκαιο κυρία Μανωλίδου μου, την εκπομπή σου εν θα έπρεπεν να την κόψει το Ραδιοτηλεοπτικό, κανονικά εννά έπρεπε να κοπεί που μόνη της επειδή εν την θορεί κανένας. Αλλά εν εκόπηκεν. Οι άνθρωποι που τ' αλήθκεια είδαν την. Εν επίεν άπατη. Τζαι που τη στιγμή που έσιει τόσους ανθρώπους πρόθυμους να ξεπουλήσουν την ζωή τζαι την αξιοπρέπεια τους για τα λεφτά, τζαι ακόμα παραπάνω πρόθυμους τηλεθεατές να δουν άλλους ανθρώπους να ξεφτιλίζουνται έτσι, τότε θα συμφωνήσω μαζί σου, η χώρα που εγέννησεν τη δημοκρατίαν έσιει σοβαρόν πρόβλημαν, πολλά πιο σοβαρόν από ότι φαντάζεσαι. Τζαι εσύ που κάθεσαι τζιαμέ τζαι ρωτάς "εκάμετε ποττέ σεξ με την καλλύττερη φίλη της γυναίκας σας;" χωρίς να ντρέπεσαι, έσιεις επίσης πρόβλημαν."

Αναρωθκιούμαι τι εννά απάνταν, "εν η δουλειά μου τζαι πιερώννουμαι για τούτον;"

Ερέθισμα 2: Η ταινία 13 Tzameti.

Γιατί η Ερυκίνη σας επίεν τζαι θερινόν σινεμά τζαι είδεν τούτην την ταινίαν που την εσυγκλόνισεν τζαι συνιστώ σε ούλλους, αν έμεινεν κανένας άλλος εκτός που μένα ακόμα στη Λευκωσία, παέννετε να το δείτε πριν να τελειώσουν οι προβολές.

Ταινία πρόσφατη, αλλά στο μαυρόασπρο (κάτι τέθκοια εκτιμώ τα πολλά, γιατί είμαι που τους λλίους που αγαπούν τη γεμάτη σκιάσεις εικόνα του μαυρόασπρου σινεμά), στην πρώτη μισή ώρα βαρετό, σε σημείον που σκέφτεσαι "πάλε επέτυχα πατάτα;". Αλλά μεν ππέσεις στην παγίδα, εν μόνον η αρκή. Μετά παρασύρει σε στο μυστήριο που μπλέκει ένας φτωχός εργάτης όταν αποφασίζει να πάρει τη θέση του αφεντικού του σε μια "περίεργη δουλειά", χωρίς να ξέρει που μπλέκει. Τζαι όταν μαθαίνεις ποιο είναι το παιχνίδι χωρίς γυρισμό που μπαίνει, συγκλονίζει σε τζείνον που βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά στην οθόνην.

Μισώ το να σας χαλώ την εκπληξην αλλά πρέπει. Το "παιχνίδιν" που παίζει ο πρωταγωνιστής της ταινίας, άθελα του μπλεγμένος, εν έναν όχι και τόσο συνηθισμένο στοίχημα, με μια ομάδα ανθρώπων να παίζουν ρώσικη ρουλέτα, δηλαδή τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, ενώ κάποιοι άλλοι ποντάρουν στον παίχτη της προτίμησής τους. 13 πλάσματα στέκουνται σε κύκλο, ο ένας σημαδεύει τον άλλο τζαι πατούν την σκανδάλη. Οι πεθαμένοι απομακρύνουνται που τον αγωνιστικό χώρο τζαι συνεχίζουμεν.

Εννά μου πεις ποια η σχέσις με το προηγούμενον. τζι όμως ένας βασικός παρονομαστής. Το χρήμα. Που εν τέλει φτάνει στον προορισμό του, παρά το όποιο τίμημα. Τζαι εν ξέρω τι ήταν πιο άρρωστον στην ταινία, τζείνοι οι άνθρωποι που εκάμναν τούτον το πράμαν, ακροβατώντας ανάμεσα στο να πεθάνουν ή να σκοτώσουν κάποιον άλλον ή και τα δύο μαζί, για να τα πάρουν χοντρά (που λένε και οι φίλοι καλαμαράες), ή τζείνοι οι άλλοι που εβάλλαν τα εκατομμυριάκια τους στη βαλίτσαν, εβάλλαν τα στοιχήματα τους τζαι εκάθουνταν στην άκρην να δουν ποιος εννά κερτίσει (εύκολη ερώτηση εννά πεις αναγνώστη, οι δεύτεροι, σαφώς, γιατί εκάμναν το που χόμπι, που εξάρτησην, που πάθος για τζόγο, που οτιδήποτε εκτός που πραγματική ανάγκη). Αλλά εν έσιει σημασία επί της παρούσης.

Το ερώτημαν εν, ώσπου φτάνει ο άνθρωπος για τα ριάλλια; Τι μπορείς να κάμεις για τα λεφτά;

Εννά μου πεις, άμαν πεινάς, άμαν τα κοπελλούθκια σου πεινούν τζαι εν έσιεις να τα ταΐσεις, ναι, μπορείς να κάμεις τα πάντα. Εν έσιει ηθικήν. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ότι πιο ισχυρό υπάρχει στον άνθρωπο (όπως και σε όλα τα ζώα). Η ηθική άλλωστε εν τόσον προσωπικόν πράμαν, τζαι πάντα, πάντα καθορίζεται που τες συνθήκες μιας δεδομένης κατάστασης. Μήπως δεν υπάρχουν εκείνοι που πουλούν τα νεφρά τους για τα λεφτά; κάποιοι ακόμα και τα παιδιά τους. Ίσως φαίνονται ακραίες περιπτώσεις τζαι φαντάζομαι ένι (θέλω τέλοσπάντων να πιστεύκω ότι κάποιος φτάνει στα σιηρόττερα όρια για να πουλήσει το παιδί του).

Αλλά αναρωθκιούμαι, όμως, πόσοι που τους παίχτες της Στιγμής της Αλήθειας ήταν σε τούτα τα όρια, πόσοι επεινούσαν πραγματικά, πόσοι που τους ήρωες της ταινίας ήταν τζιαμέ με το δάκτυλο στην σκανδάλη γιατί εν εμπορούσαν να κάμουν τίποτε άλλον. Τίποτε απολύτως.

Μήπως δεν είχαν άλλη επιλογή; Ή μήπως στη σημερινή κοινωνία έχει γίνει τόσο εύκολο να παραιτείσαι που κάποια ουσιαστικά πράματα, όπως το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή, ή το δικαίωμα στη ζωή σκέτο. Τζαι γιατί; Για να ταΐσεις τα κοπελλούθκια σου ή να πιάσεις το καλόν το αυτοκίνητο, το μεγάλον σπίτι; Μήπως η υπέρτατη αξία τζαι η υπέρτατη μαγκιά εν το να μπορείς να φκάλλεις πολλά λεφτά τζαι γλήορα; όι απλά αρκετά, πολλά. Μήπως κάποιοι άνθρωποι εν έτοιμοι να θυσιάσουν σε τούτην την αξίαν τα πάντα;

Τζαι δυστυχώς υπάρχει τζαι έναν τόσον καλά ανεπτυγμένον σύστημαν στες κοινωνίες μας που προωθεί τούτην τη θυσία. Όχι μόνο είσαι διατεθιμένος, αλλά μπορείς να πουλήσεις την προσωπική σου ζωή, κάποιος θα σου δώκει λεφτά για τζείνην, μπορείς να πιάσεις λεφτά για ένα νεφρό, μπορείς να πιάσεις λεφτά για ένα μωρό (σαν να πουλάς πίτσα).

Οι άνθρωποι που γίνονται "παίχτες" για τα παιχνιδάκια άλλων, σαν τα στρατιωτάκια που ο αδελφός μου στρίμωχνε σε ένα σακουλάκι όταν ήμασταν παιδιά, όποτε ήθελε να παίξει το άδειαζε στο τραπέζι τζαι όποτε βαρκέτουν κάποια "εσκότωνεν" τα, τυχαία στη μάχη, τζαι έθαφκεν τα που κάτω που κάτω στο συρτάριν. Οι άνθρωποι που γίνουνται θέαμα, για να γελούμεν εμείς οι έξυπνοι τηλεθεατές με τες βλακείες τζαι τες ασυναρτησίες τους, με τες ανεκδιήγητες παραφωνίες τους, ή να αυξάνεται η αδρεναλίνη μας που την αγωνίαν αν θα πει ή όι την αλήθκειαν μπροστά στη γεναίκα του τζαι να καρτερούμεν τζείνον το ύφος της ντροπής (εν το είδα ποττέ, έτσι την ντροπήν υποθέτω την. Γιατί είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να πιστεύκω ότι ακόμα υπάρχει το συναίσθημα της αιδούς) ή έστω το "νιώθω άβολα" για να φκαριστηθούμεν ακόμα παραπάνω.

Αχ, πολύ φοβάμαι φίλη μου, ότι δεν χρειάζεται να πας στο Red Light Disctrict, για να δεις ανθρώπους-προϊόντα.

ΥΓ: Το βασικό θέμαν του πόστ δεν είναι το ηθικό δίλημμα να το κάνω ή όχι. Ο καθένας θέτει τες δικές του κόκκινες γραμμές (το "ως δαμέ πάω"), έννεν τζαι δουλειά μου να κρίνω κανένα, αλλά η απλή, ίσως, διαπίστωση, που μες στη μουρμούρα μου εχάθηκε, ότι στη σημερινή κοινωνία, οι "κόκκινες γραμμές" φθίνουν μπροστά στο χρήμα. Τζαι λυπούμαι για τα πράματα που γίνουνται αξίες σήμερα.

Μειώσεις

Είπα σιήλλιες φορές να μεν ασχολούμαι με μικροπράματα στο βλογ, αλλά μιλούμεν ενευρίασα, τζαι δεν αντέχω να μεν το πω, εννά σπάσω.

Μιαν εφτομάδαν περίπου πριν να πάω Αμστερνταμ εφκήκεν ανακοίνωση, ούλλον χαράν, ότι μειώννουνται οι τιμές των καυσίμων, τζαι όντως την επόμενη μέρα που 0.93-0.94 οι τιμές ήταν 0.89-0.90 ( η αμόλυβδη 95 μιλούμεν τωρά).

Μιαν εφτομάδαν μετά επιστρέφω που το Άμστερνταμ, πάω στην πεζίναν τζαι τι να δω;;;; η τιμή πάλε 0.93. Συγγνώμην, λαλώ που μέσα μου, καλά, ρε γαμώτο, τούτη εν η μείωση σας; της μιας εφτομάδας τζαι πάλε τα ίδια;

Σήμερα στην πεζίνα η τιμή ήταν ακόμα πιο ακριβή με την αμόλυβδη 95 να εν 0.965 σεντς. Τι σκατά γίνεται ρε;;;

τζαι ξέρεις γιατί νευριάζω; όι γιατί πιερώννω την πεζίνα σαν ναν γρουσάφιν (ο μαύρος χρυσός που λένε, καλά εντάξει, ξέρω ότι αλλού εν ακόμα πιο ακριβά), ούτε γιατί η άλλη μου εναλλακτική εν το να πιαίννω με το λεωφορείο του χωρκού με τα συγκλονιστικά ωράρια 630 και 830 το πρωί προς Λευκωσία μόνον, και 1230, 1630 από Λευκωσία μόνον, αλλά γιατί ξέρω ότι μετά που λλίον τζαιρόν εννά φκεί ο κύριος υπουργός, αυτή τη στιγμή εν αθθυμούμαι ποιος ένι (ούτε τζαι με κόφτει να σου πω την αλήθκεια, έχω νεύρα), τζαι εννά πει "παιθκιά είμαστεν τόοοσον καλοί που εννά κάμουμεν τζιάλλην μείωση στα καύσιμα" αλλά στην πραγματικότηταν η τιμή εννά επανέλθει στο προηγούμενο επίπεδο τζαι εννά απαιτούν να τους πούμεν μπράβο που εκάμαν θκυό μειώσεις στα καύσιμα τζι όι μιαν.

Εν όπως τα καταστήματα που πριν τα ξεπουλήματα βάλλουν πάνω στες τιμές τζαι μετά στο ξεπούλημα λαλούν σου 50%, θορείς τη διαφορά τζαι φύρνεσαι, τζαι λαλείς, εν ευκαιρία να το γοράσω.

Αλλά, βέβαια, άμαν εννά κάμεις μείωσην φωνάζεις το να το μάθει ο τόπος, άμαν εννά κάμεις αύξησην το πολύ πολύ στην τελευταίαν σελίδαν της εφημερίδας. Και ΑΝ (όι ΚΕΑΝ, και αν).
Τζαι να μας εξηγήσετε παρακαλώ τι έγινε που τα προχτές τζαι εκρίθηκεν αναγκαίον να αυξηθεί η τιμή. Όι απαιτώ να μου πει κάποιος. Θέλω να ξέρω.

Τζαι τέλοσπαντων, αν θα κάμνετε αυξήσεις στα καύσιμα, με γεια σας με χαρά σας, φτάνει να μπορώ να έχω εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης. μπορώ;

Άτε ρε, εβαρέθηκα. εβαρέθηκα σας.

Ξέρεις πως είναι;

Ξέρεις πως είναι να είσαι στην παραλία μπροστά που έναν ειδυλλλιακόν, πανέμορφον τοπίον, με την πανσέληνο να στολίζει τα κύματα της θάλασσας με ένα ασημένιο πέπλο, τζαι τα μμάθκια σου να τρέχουν, όι που τη συγκίνηση, αλλά που τη τσίκναν που φκάλλει το σιεφταλίν μες στη φουκού, με μουσική υπόκρουση το τελευταίο σουξέ του Γιώργου Χρίστου;


(θερμές ευχαριστίες στους συντοπίτες και τις συντοπίτισσες μου που φροντίζουν να μου παρέχουν μιαν ολοκληρωμένην εικόναν της κυπριακής νεολαίας. Παρά το παράδοξον του συνδυασμού πανσέληνος-Πέγκυ Ζήνα, επέρασα πολλά ωραία. Να το ξανακάμουμεν!).

Αμέρικα: Μύθοι και αλήθειες

Το ταξίδι μου στην Αμέρικα έγινε πριν πολλά πολλά χρόνια, έτσι δεν έτυχε να το αναφέρω μέχρι προσφάτως. Ε, μετά τα τελευταία σχόλια η Ερυκίνη Productions παρουσιάζει μέσα από την εμπειρία της, το τονίζω αυτό, μετά από 1 μήνα που έζησε στην πρωτεύουσα Washington τα πράματα που έμαθε για το Αμέρικα μέσα που τες πρώτες εντυπώσεις της (ξανατονίζω το).


ΑΛΗΘΕΙΑ

η μεγαλύτερη αλήθεια νομίζω για το Αμέρικα, τζαι ίσως η μεγαλύτερη γοητεία της, εν τζείνη που ελέχθηκε που έναν φίλο αναγνώστη. Η Αμερική εν μια τόσο μεγάλη χώρα που χωρεί μέσα τα πάντα. Οι διαφορές είναι τεράστιες όι μόνον που πολιτεία σε πολιτεία, που πόλη σε πόλη, αλλά ακόμα τζαι που γειτονιές σε γειτονιές. έτσι το τι βιώνεις εξαρτάται άμεσα που το ΠΟΥ πάεις. εγώ είπαμεν επία Washington D.C. (ναι ναι τζιαμέ που εν το Ασπρον Σπίτιν, ούτε που εκόντεψα εννοείται, ουστ!) τζαι γράφω μόνον για τζιαμέ.


ΜΥΘΟΣ

Στην Αμερική σιέζεσαι να περπατήσεις στο δρόμο. Ξέρεις, συμμορίες, κλέφτες, έγκλημα και τιμωρία, νιώθεις την ανάγκη προστασίας ρε παιδί μου.

Επηρεασμένη τζαι που τες ταινίες που έβλεπα, πριν να πάω εκαρτέρουν πολλά άσιημην κατάσταση. Τζι όμως. Ένα μήνα, εκυκλοφορούσαμεν μέρα-νύχτα, επίαμεν κλαμπ τζαι μπαράκια, δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή να φοούμαι. Εκυκλοφορούσαμεν άνετα μόνοι μας. Εντάξει, επίαμεν στην Washington τζαι μάλιστα στην "καλή" περιοχή, του πανεπιστημίου, των μουσείων κλπ. Είμαι σίουρη ότι αλλού έννεν έτσι βέβαια.


ΑΛΗΘΕΙΑ

Στην Αμερική εν ούλλα πιο μεγάλα.

Μεν πάει ο νούς σας στο πονηρό (εν ξέρω, εν το έψαξα). Εννοώ τα αυτοκίνητα εν πιο μεγάλα, οι δρόμοι εν πιο μεγάλοι, τα κτήρια εν πιο μεγάλα, οι μερίδες του φαγιού εν πιο μεγάλες, τα πάρκα εν πιο μεγάλα, τα μουσεία εν πιο μεγάλα, τα mall εν πιο μεγάλα. Εκαταλάβετε τέλοσπάντων τι εννοώ. Νιώθεις λλίον όπως το μουγιούδιν (=έντομο), σε σχέση με την Κύπρο.




ΜΥΘΟΣ

Στην Αμερική οι άνθρωποι εν σου μιλούν. Εν γυρίζουν καν να σε δουν. Η πλήρης αποστασιοποίηση, ο καθένας για τον εαυτό του κλπ.

Η έκπληξις ήταν τεράστια για μένα, όσον αφορά στο πόσο φιλικοί τζαι θερμοί ήταν οι άνθρωποι στην Αμερική. Εν το φαντάστηκα καθόλου έτσι. Κι όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να μεν σου μιλήσουν οι άνθρωποι στο λεωφορείο, στο μετρό, στα καταστήματα. Στο πανεπιστήμιο. Τζαι έννεν επειδή ήμασταν εμφανώς τουρίστες. Γενικώς οι άνθρωποι ήταν ανοικτοί. τζαι ακκομπλεξάριστοι. Θκυό ππαλιές επιάνναν σου κουβέντα. Τζι όι μόνον οι άντρες, που το φλέρτ έπεφτε βροχή, αλλά γενικώς, ούλλοι. Τζαι ήταν πολλά βοηθητικοί. Τουλάχιστον ο μέσος άνθρωπος που έβρισκες στο δρόμο στην Washington.




ΑΛΗΘΕΙΑ

Στην Αμερική ο κόσμος τρώει μόνο πίτσες, χάμπουρκερ, παγωτά, ντόνατ τζαι γενικά πελλάρες.

Ένα μήνα στην Αμερική αγκαστρώθηκα τα κουπέπια της μάνας μου, το κολοκάσιν, μιαν ντομάταν του χαϊρκού τα αναθεματισμένα, τζαι ούλλα τα όσπρια. Στο πανεπιστήμιον που εμεινίσκαμεν ετρώαμεν πίτσαν το μεσημέριν, χάμπουρκερ τη νύχτα. Την άλλη μέρα το ανάποδο, έτσι για αλλαγή. καλά μιλούμεν, έχουν τα καλλύττερα jank food που έφαα. Τα πιο τέλεια cookies, τα πιο ωραία McDonalds (αν μπορείς να δώσεις το χαρατκηρισμό ωραία στα McDonalds δηλαδή), τέλειες πίτσες. Να πάεις στην Αμερική να φάεις χάμπουρκερ έναν κιλό σε παραδοσιακό αμερικάνικο diner, ποτζίνο με τα κότζινα σκαμπό τζαι το τζουκμποξ, να τρέχουν τα σάλια σου στο πάτωμα. Αλλά τούτα εν τα ωραία τους. Μεν καρτεράς τίποτε άλλον. Είχαν τζαι μακαρόνια, αλλά μεν φανταστείς, το μέσον ιταλικόν εστιατόριο της Λευκωσίας εν σαφώς ανώττερο. Έχουν τζαι mediterranean restaurants τάχα, αλλά μεν νομίζεις ότι εννά φάεις ελληνικόν φαίν. Ο μουσακάς για τζείνους εν ένα κομμάτι μελιτζάνα με σως (????). Έχουν τζαι σαλάτες, αλλά αν έφαες ποττέ στη ζωή σου αληθινή ντομάτα τζαι αληθινόν αγγουράκι, πραγματικά εν θα τους τζίσεις. Πιο άνοστα λαχανικά δεν έσιει.




ΜΥΘΟΣ και ΑΛΗΘΕΙΑ μαζί

Στα αμερικάνικα πανεπιστήμια υπάρχουν οι αθλητές, οι ξανθιές χαζογκόμενες, οι μαζορέτες, τα σπασικλάκια, οι εναλλακτικοί, οι τρέντυ, οι ροκάδες κλπ.

Ξέρω πως εννά ακουστεί αλλά ενόμιζα ότι εζούσα σε ταινία εφηβική του Χόλλυγουντ. Ούλλοι τζείνοι οι χαρακτήρες που θορείς στες ταινίες, μπροστά σου ολοζώντανοι. Εν επίστευκα ότι εννά ήταν τόσον κοντά στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον τζείνον που βλέπεις ως αρχική εντύπωση, η εικόνα ρε παιδί μου ήταν ολόιδια. Ακόμα τζαι οι λεπτομέρειες. το τι εφορούσαν, το πως εκινούνταν, τα πάντα. Αλλά ξέρετε τι; Μετά που λλίον τζαιρόν που αλληλεπιδράς μαζίν τους σκέφτεσαι ότι έννεν απλά έτσι. έχουν τζιάλλα.

Ας πούμεν η ξανθιά Αμερικάνα με το χαρακτηριστικό χαζοχαρούμενο ηχόχρωμα στη φωνή που γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια του προγράμματος. Το πρώτον πράμαν που σκέφτεσαι εν "ου μάνα μου, τυπική αμερικάνα χαζογκόμενα", που ήταν όντως. Αλλά ήταν επίσης τζαι πολλά καλόν πλάσμαν, εφκήκεν που τη βολή της για να μας βοηθήσει που το να οργανώσουμε πάρτυ για τα γενέθλια της Μ., ως τότε που εβούραν με τες πιτζάμες να μου έβρει κλειδιά όταν εκλειδώθηκα με τον ττόρο έξω που το δωμάτιο μου. Πως να την αντιπαθήσεις; Τζαι ο γυμναστηριασμένος τύπος, με το κατάλευκο-διαφήμιση-οδοντόκρεμας χαμόγελο που μου την έπεφτε στο λεωφορείο, στην πραγματικότητα είσιεν τζαι κάτι να πει. Για φαντάσου.

Τζαι ξέρεις έσιει τζαι κάτι άλλους τύπους που σπάνια εννά τους δεις στες νεανικές χαζοκωμωδίες, τζείνους που εσυναντήσαμεν στη ροκ συναυλία στο πάρκο, τζείνους που κατά τη διάρκεια του πτυχίου τους εκαταφέραν να μαζέψουν λεφτά τζαι να χτίσουν έναν σπίτι για μιαν οικογένεια, τον Μάρσιαλ που κάμνει τρεις δουλειές για να συντηρεί τον Μη-Κυβερνητικό Οργανισμό που ίδρυσε τζαι λαλεί ότι άλλα λεφτά εν χρειάζεται, που τζείνα για τα McDonalds που τρώει τζαι τα κόμικς που θκιαβάζει, άτε το πολύν ελπίζει κάποτε να έσιει δικόν του αυτοκίνητο. Γιατί, ναι, υπάρχουν τζαι τούτοι.



ΑΛΗΘΕΙΑ

Το Αμερικάνικο κράτος εν κράτος με οργάνωση τζαι σύστημα τζαι προνοεί για τους πολίτες.

Εντάξει μιλούμεν οι άνθρωποι εν άλλη φάση. Καμία σχέση με Κύπρο. Παντού υπάρχει πρόνοια για ούλλες τες αναπηρίες. Στο πανεπιστήμιο, στα μέσα μεταφοράς, παντού. Πως εν το δικό μας πανεπιστήμιο που έβαλεν θκυό στυλλούθκια στην κεντρική είσοδο (ξέρεις τζιαμέ που κάποτε εμπορούσε να περάσει τροχοκάθισμα); καμία σχέσις. Υπάρχει οργάνωση τζαι πρόνοια για πολλά πράματα τζαι τούτον φαίνεται που το πως εν σχεδιασμένες οι τάξεις που κάμνουν μάθημα στο πανεπιστήμιο, που το πως οργανώσαν το πρόγραμμά μας, που το πως μπορεί να μπει ένα τροχοκάθισμα στα λεωφορεία, που τα φώτα στη διάβαση πεζών που σου δείχνουν τα δευτερόλεπτα, που την καθαριότητα της πόλης, που ούλλα.

ΑΛΗΘΕΙΑ

Η Αμερική εν η χώρα των αντιθέσεων.

Τζαι η πιο έντονη εικόνα που θυμούμαι που το ταξίδι ήταν τότε που ένα μικρό άσπρο βαν με τέσσερεις κυπραίους (η μια ήμουν εγώ) εσταμάτησεν σε μιαν που τες κεντρικές λεωφόρους ακριβώς απέναντι που το επιβλητικό κτήριο της World Bank. Στο ένα πεζοδρόμιο, οι κύριοι με τις γραβάτες τζαι τους χαρτοφύλακες τους να προχωρούν βιαστικοί τζαι στο ακριβώς απέναντι μια σειρά που κουρελιασμένους, άλουτους άστεγους να περιμένει εμάς να τους βάλουμε σούπα στο ποτήρι τζαι να τους δώκουμε φαΐ. Τούτον ήταν το γεύμαν τους, το μοναδικό γεύμα της ημέρας τζαι εκουντιούνταν ποιος θα πιάει πρώτος τζαι ας τους εδιαβεβαίωνες ότι έσιει φαΐν για ούλλους.

Το ταξίδιν τζαι το πρόγραμμαν ήταν μια μοναδική εμπειρία που δεν έπαψα που τότε να τη συστήνω σε ούλλους (άσχετον εαν ετέλειωσεν πλέον). Κυρίως για ότι είσιεν να κάμει με την επαφή με τους Τουρκοκύπριους, αλλά τζαι για την εξερεύνηση τούτου που λέγεται Αμερική που τα δέντρα στο δάσος της Βιρτζίνια, ως τα μουσεία της Washington τζαι την αμερικάνικη νοοτροπία, τον τρόπο ζωής, διασκέδασης τζαι σκέψης. Τζι αν εν έναν πράμαν που κατάλαβα εν ότι εν άκρως διαφορετική που τούτον που λέγεται Ευρώπη, πόσο μάλλον που τούτο που λέγεται Κύπρος. Όχι καλή, ούτε κακή, διαφορετική.

Τα χάπια μου, τη γούνα μου κι ένα ταξί να φύγω.

Έτσι θα τους πω μια μέρα. Τζαι που ννα έρτει τζείνη η άγια (τρεις φορές σταυροκόπημα) μέρα θα το καταλάβετε. Θα δείτε τα πυροτεχνήματα στον ουρανό. Θα κάμει η Χαρούλα συναυλία τζαι τα τραουδά το «Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμια, αρρωστημένους και αγρίμια», γιατί ο μόνος μη άρρωστος γαμώτο μου μέσα σε τούτον το πανεπιστήμιον είμαι εγώ (μεν ρωτάτε τι κάμνω ακόμα στο πανεπιστήμιον, όι εν είμαι ανώμαλη, δουλεύκω τζαι πληρώνουμαι να μαι δαμέ. Κάποτε).

Ξέρετε στην τηλεόραση που δείχνει τον πρωταγωνιστή κοντινό πλάνο να κάθεται ήσυχος, με ύφος απόλυτα ατάραχο, τζαι που πάνω φκαίνει ένα συννεφούι που δείχνει τι σκέφτεται τζαι μέσα στο συννεφούιν ο πρωταγωνιστής κρατά τον τύπον απέναντι του που τον λαιμόν τζαι φακκά τον, φακκά τον, φακκά τον, φακκά τον χαμέ;

Ε, βιώνω την απόλυτην ενσυναίσθησην αυτή τη στιγμή.

Τζαι προς όλους τους κομπλεξικούς, ανασφαλείς, φυρμένους με χίλια πράματα διδακτορικούς φοιτητές ένα μόνο πράμα έχω να πω:

I am not your fucking babysitter. Κάμε κάτι μόνος σου.

τα νεύρα μου. Τέλος. Φεύκω. Πάω για φραπέ να φέρω τα μίλια μου.

Notes on a trip (updated)

Στην αρχή προσπάθησα να κρατώ ημερολόγιο τζαι να το κάμω πόστ, αλλά μετά είπα "δε βαριέσαι;", όπως επίσης στην αρχή προσπάθησα να πάω σε μουσεία, αλλά μετά είπα "δε βαριέσαι;". Η Μ. λαλεί ότι εν η χαλαρότητα της πόλης, η νοοτροπία που μας επηρέασε, ίσως τζαι η ανάγκη που είχαμεν τζι οι θκυό μας τούτην την περίοδο για THN απόλυτη ξεκούραση, εγώ λαλώ εν οι αναθυμιάσεις. Τέλοσπάντων, εν έσιει σημασίαν. Εννά σας πω ότι αθθυμούμαι.

Είμαι νομίζω το πιο ακατάλληλο άτομο να μιλήσει για το Άμστερνταμ. Χασίσια εν κάμνω, με π*****νες εν πάω, γκέι εν είμαι, τζαι το βασικόττερον, δεν μου φκαίνει με καμίαν απολύτως φυσικότητα τούτη η χαλαρότητα που σας ελάλουν ότι χαρακτηρίζει τζείνους που επισκέπτονται τούτην την πόλην (μπορεί να φταίει το ότι εν κάμνω χασίσια). Το σίουρον εν, με λλία λόγια, ότι εν ευχαριστήθηκα πλήρως τα πράματα που η πόλη μπορεί να προσφέρει σε έναν επισκέπτη, ούτε εκατάφερα να μπω στη νοοτροπία της. Παρόλα αυτά εκάμαν μου εντύπωσην πολλά πράματα, τα οποία, όπως αντιλαμβάνεστε, θα παραθέσω πάραυτα.

1. Έσιει ρε παιθκιά μιαν θέα τούτη η πόλη, απίστευτη. ένα σκηνικό, φκαλμένον μέσα που τα όνειρα μου. Κάτι δρόμους, τζαι κάτι σπίθκια, κάτι γέφυρες, τζαι τον ποταμόν. Αχ ο ποταμός. Γιατί να μεν έχουμεν τζαι στη Λευκωσία ποταμόν (με νερό δηλαδή). Τζαι πράσινον, τόσον πράσινο. Εν χορταίνεις να θορείς το θέαμαν. (έχω ψύχωσην με το πράσινο, με τα δέντρα, τα γρασίθκια, τα πάρκα, ίσως γιατί στην Κύπρον έχουμεν μιαν μόνιμην ξεραϊλα)

άκου πως το εφαντάστηκα. κάτω που τούτον το δέντρον δεξιά Ερυκίνη και γκόμενος να απολαμβάνουν τη θέα (είμαι ρομαντική κατά βάθος).

2. Μιαν εφτομάδαν στο Άμστερνταμ είδα μόνον 1 άτομο να φορεί μάσκαν, που μπορεί να εν τζείνον το 0.1% του πληθυσμού που έσιει μικροβιοφοβίαν. Οι ολλανδοί προφανώς έννεν άνθρωποι της υπερβολής τζαι του πανικού. Μπράβο τους.

3. Πρώτη μέρα στο Άμστερνταμ έφαα το πιο τέλειο χάμπουρκερ ever σε μιαν πανέμορφη μικρή μπυραρία. έκαμα θκυό μέρες να το χωνέψω, αλλά χαλάλι. επίσης έφαα τόνους πατάτες. Εν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με το φαίν γενικώς. ήβραμεν όμως το τέλειον μέρος για πρωινόν που είσιεν θεικά μάφιν, τζαι υπέρ-φρέσκα γαλλικά κρουασάν, όι πελλάρες. τζαι φτηνά. Με 4 ευρά έτρωες πρωινό.

Δια του λόγου το αληθές, η Ερυκίνη σας λιάζεται στο ολλανδέζικον καφενούιν.

4. Μουσείο Βαν Γκογκ: Λατρεύω Βαν Γκογκ, είπα σας το; (είμαι εντελώς άσχετη που τέχνη προφανώς, αλλά τυγχάνει να τον ξέρω και να μ' αρέσκει). Εν το μόνο μουσείο που κατάφερα να επισκεφτώ, πριν με πιάσει τζι εμέναν η χαλάρωσις (που κάποια φάση τζαι μετά, απλά απλώναμε στην πλατεία Νταμ, για ώωωωρες). Στο μουσείο, εν τω μεταξύ, να γίνεται της π****νας. Προσπάθα εσύ να φκαριστηθείς τα έργα με 500 άλλους τουρίστες να φακκούν γυρόν, να κουντιούνται μπροστά στα ηλιοτρόπια να σου πω εγώ. Τραγικό. τελικά όντως, τζείνον που χαλά το Άμστερνταμ εν οι τουρίστες.

5. Τα coffeshop τζαι τα καταστήματα έχουν την καλλύτερη μουσική στην πόλη, καλλύτερη που τα κλαμπ. Επία τζαι στα τρία τζαι ξέρω τι λαλώ.

6. Χασις: για το χασίσι έχω να πω ένα μόνο πράμα. Βρωμοζολά. Χριστέ μου τι ετράβησα η γεναίκα. Δεν ξέρω τι προκαλεί στους άλλους, αλλά εμέναν προκαλεί μου αναγούλα. έξι μέρες το στομάσιην μου χάλιν. τζαι τζείνα που λαλούν, ότι απαγορεύεται δημόσια, μόνο στα coffeeshop, μαλακίες...


7. Στο Άμστερνταμ εν πιο πιθανόν να σε τζυλλίσει ποδήλατο παρά αυτοκίνητο. Ξέρω που πείρα. Γιατί είμαι τζαι κυπραία, εν τζαι ξέρω τους κανονισμούς. Τζαι επιτέλους, ποιος προηγείται;; ο πεζός ή το ποδήλατο;;

8. Gay pride: Το ότι είσιεν gay pride είπα σας το; Τέθκοιον πράμαν δεν εξανάδα. Ήταν πάρα πολλά ωραία. Που το πρωίν στην πόλην εγυρίζαν άνθρωποι με ροζ καπέλα, ροζ γυαλιά, με περίεργα ρούχα, με ποτζίνον το πράμαν με τα φτερά τύπου Σαμπουτζάκη κλπ. Το χρώμα της πόλης ήταν σαφώς το ροζ. Καφετέριες και καταστήματα στολίστηκαν με ροζ μπαλόνια τζαι φιόγκους. Κατά το μεσημέρι εξεκίνησε το πάρτυ. Δεν το επίστευκα ότι εννά είσιεν τόοοοσον πολλύν κόσμον. δεν εφαίνετουν το νερόν του ποταμού. άντρες, γεναίτζιες, γκέι, στρέιτ, ούλλοι τέλοσπάντων, εμπαίναν σε βάρκες στον ποταμό, με μουσικές τζαι μπύρες τζαι κρασιά, (ούλλοι πίττα, καρα-πίττα βέβαια) εχορεύκαν, εκάμναν χάζια. ήταν υπέροχα.


γενικώς, άρεσεν μου πάρα πολλά το γεγονός ότι ζευγαράκια γυρνούσαν στην πόλη αγκαλιά, κρατούσαν χεράκια κλπ. Στην Κύπρον, εννά ήταν δακτυλοδεικτούμενοι, εννά τους εφκάλλαν πας τη μούττη του καμπαναρκού που λαλούμεν. Επίαμεν τζαι σε ένα γκέυ καφέ, κατα λάθος, (ήταν σε μιαν που τζείνες τες βόλτες, σε τζείνην τη φάση που φκάλλουν τα πόθκια σου νερόν, τζαι λαλείς ας κάτσω να ξαποστάσω). Αρέσεν μου πολλά. Εντάξει, λλίον ασυνήθιστον θέαμαν για κάποιον που εν έζησεν εκτός Κύπρου, αλλά ωραίο. Επίσης, η μουσική του καφέ τέλεια ασυζητητί. Οι γκέυ ξέρουν να διασκεδάζουν φίλε μου (τζαι εκτιμούν την ντίσκο όσο κι εγώ).


9. Κόκκινα φανάρια: Η περιοχή των κόκκινων φαναριών εν ο δεύτερος λόγος που πάει κάποιος στο Άμστερνταμ, κάποιος άντρας δηλαδή. Ένα δρομάκι με γυναίκες σε βιτρίνες. Περνάς τζαι θκιαλέεις όποιαν σου αρέσκει. Όπως άμαν πάεις στα καταστήματα για σακάκι ένα πράμα. Εγώ ήβρα το αποκρουστικό, αλλά εντάξει, αν ήταν στα πεζοδρόμια τζαι εμαζεύκαν τους τα αυτοκίνητα εννά ήταν καλλύττερα;;; Στο τέρμα που δρόμου με τις βιτρίνες ένα στένσιλ γράφει Slave-Trade. Εν ξέρω ποιος το γράψε, αλλά φίλε/η μπράβο σου.



10. Dam Square: άφηκα το καλλύττερον για το τέλος. το κέντρον ουσιαστικά της πόλης. με έναν οβελίσκον που τη μια μερκά, που ακόμα εν εκατάλαβα τη σημασία του κ***ιού ως μνημείον, αλλά εν έσιει σημασίαν. Στα σκαλιά του οβελίσκου περάσαμε τις πιο πολλές ώρες μας, όπως τζαι πολλοί άλλοι τουρίστες, που κάθοταν παρέες παρέες, έβγαζαν φωτογραφίες, έτρωγαν, ξάπλωναν, γελούσαν, έπαιζαν χαρτιά ή απλά μαστούρωναν κοιτώντας στο κενό. Στη λιθόστρωτη πλατεία τις πλείστες ώρες της ημέρας, καλλιτέχνες του δρόμου έδιναν παραστάσεις, από breakdance σε beatbox και ακροβατικά ή απλά μια κιθάρα στην άκρη του δρόμου να παίζει παλιές αμερικάνικες μελωδίες.

Τα σκαλιά της Νταμ. Κάπου τζιαμέ παραγέρνω τζι εγώ.

Τζαι μετά ήρταμεν Κύπρον, έδωκεν μου το βραστόν αερούδιν με το που εκατέβηκα που το αεροπλάνο, εθθυμήθηκα τι εστί Κύπρος με τον κόσμον να βουττά πάνω στον ιμάντα να πιάει τες βαλίτσες του, εκολλίτσιασα που την υγρασίαν, τζαι που σήμερα πάλε πίσω στα ίδια, της ζωής μου ροκανίδια.


(δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες γιατί δεν έχω ψηφιακή κάμερα. Η Μ., ο επίσημος χορηγός φωτογραφιών του βλογ ετούτου, θα προσπαθήσει να κάμει μια δωρεά σύντομα ελπίζω).

- ήταν γλήορη τελικά!!! ευχαριστώ κοπελιά!

Άμστερνταμ

Πήγε ήδη μεσάνυχτα.
Η παρέλαση της αγάπης τελείωσε εδώ και ώρες, και οι τεράστιες στίβες σκουπιδιών που άφησαν πίσω τους οι επισκέπτες έχουν ήδη εξαφανιστεί.
Κρυώνω κάπως. Οι πέτρες της πλατείας είναι κρύες. Το σακίδιο μου μαξιλάρι και ξαπλώνω στα σκαλιά. Δίπλα στον άστεγο που βγάζει τα παπούτσια να ξεκουράσει τα πόδια του μετά από μια δύσκολη μέρα. Ίσως και να μην είναι άστεγος, σκέφτομαι, να' ναι απλά ένας "αλήτης" της πόλης. Ότι και να'ναι, αυτό είναι το σπίτι του, ο χώρος του, κι εμείς, οι τουρίστες της πλατείας, τον ενοχλούμε.
Πίσω μας δυό τύποι, γρατσουνάνε τις κιθάρες και τραγουδούν. Θέλω να τους ρίξω κέρματα στο καπέλο, μα είμαι άφραγκη. Απλά ξαπλώνω ακούγοντας τους ροκ ήχους ανάμεσα στην ποδαρίλα και την αηδιαστική μυρωδιά του χασίς.
Κάπως έτσι πέρασε η τελευταία νύχτα, η τελευταια ώρα, μια από τις αμέτρητες που πέρασα σ' αυτή την πλατεία.